Alþýðublaðið - 06.07.1926, Blaðsíða 3

3
Þrælmenska
Pálma Pálmasonar, verkstjóra og
pakkliúsmann hjá Bergenska fé-
laginu.
Hann útilokar gamlan verkamann
félagsins.
Það hefir farið orð af, að sumir
verkstjórar hér í bænum beiti stund-
um valdi sinu gagnvart verkamönn-
um hálf-harðhnjóskulega; mun eitt-
hvað vera hæft í þessu, þó nokkuð
kunni að vera ýkt, en hvað sem
um það er, þá hefi ég eina slíka
sögu að segja um framkomu Páima
Pálmasonar, verkstjóra Bergenska
félagsins, gagnvart mér. — Er þá
sögu þann veg að hefja, að ég
hefi allmörg misseri undan farin
verið fastur verkamaður hjá Ber-
genska félaginu, þegar skip hafa
komið og eitthvað hefir verið að
gera, og var orðinn áður en Páimi
Pálmason tók þar við forróðum í
pakkhúsinu og á verkstjórninni.
I fyrra vetur (1924—1925) kom
„Lyra“, sem ofiar, frá útlöndum og
meðal annara farþega á henni þeir
Einar skáld Öenediktsson og Gísli
Johnsen konsúll. Var ég staddur
niðri við höfn, er skipið lagðist.
Hitti mig þar Nikolai Bjarnason, af-
greiðslumaður Bergenska félagsins,
og spurði mig, hvort ég vilcii ekki
fara heim með Gísla Johnsen og
flytja töskur hans. Játti ég því.
Konsúllinn var þá ekki alveg til-
búinn h'eim að ganga, en Einar
Benediktsson var konrinn upp af
skipi og sneri sér til margra manna,
sem þar voru, þeirra erinda að fá
einhvern til að bera heim töskur
sínar, en ailir synjuðu; sneri hann
sér þá að mér, og varð það úr, að
ég fór með honum og með farangur
Beint frá Paris.
Nýkomið ódýrt: Matardiskar á 0.50,
mjölkurkönnur (grænar, rauðar,
bláar, hvítar), ostakúpur, vasar, vín-
glös alls konar. Bollapör og diskar,
japanskt. Ilmvatnssprautur o. fl.
K. Einarsson & Bjðrnsson.
hans, þar eð Gísli Johnsen var ekki
tilbúinn. Þótti mér ekki vansalaust
að slíkur inaður sem Einar skáld
'væri í vandræðum með að fá komið
heim farangri sinum, en þá var ekki
enn tekið til vinnu og ekki íheldur,
þegar ég kom aftur, eftir svo sem
stundarfjórðung; hitti ég Páima þeg-
ar, og sagðist hann hafa orðið að
senda annan mann heim með far-
angur Gísla Johnsens og þar með,
að ég fái þar enga vinnu meir.
Or því varð þó ekki að sinni nema
í það skifti, því að eftir þetta fékk
ég vinnu þar eins og áður, óg vann
f»ar í alt fyrra sumar, og var vinna
mín þá þakksamlega þegin, því að
þá var stundum fátt um fóik, enda
lofaði þá Pálmi okkur, sem unnum
par alt sumarid, að uið skyldunr
öðrum fremur ganga fyrir vinnu
næst komandi (þ. e. síðast liðinn)
vetur, en út af þessu brá heldur
illilega að því, er inig snerti, —
Bar svo til á öndverðum síðast liðn-
um vetri, að okkur Pálina varð dá-
lítið sundurorða út af smámunum,
sem ekki eru í frásögur færandi;
varð sú senna þó ekki hörð; bar
ég hann engum brigzlum, sönnum
né ósönnum, en dramb hans og
mikillæti hefir þó ekki þolað orð
mín, því að síðan á nýári hefir
hann ávalt neitað mér um vinnu,
Dösamjólk,
ágætlega góð tegund, stórar
dósir á 65 aura.
Jóh. ðgm. Oddsson,
Luuyavegi 68.
þó.tt ég hafi ávalt komið þangað
niður eftir, er Pálmi ríkir, í hvert
skifti og skips hefir verið von, og
hýmt þar eins og ávalt áður tit
þess, er skipin hafa koinist að bakk-
anum og vinna verið byrjuð. Ég
skal geta þess, að mér og Nikolai
Bjarnason hefir aldrei borið ueitt
á inilli, og hann mintist ekki einu
orði á það, að ég flutti farangur
Einars Benediktssonar, enda gerði
ég það fullviss þess, að N. Bjarnas.
hefði látið flytja farangur Einars
engu siður en konsúlsins, ef tit hans
kasta hefði koinið, og skifti þá engu
rnáli, hver maður Jlutti hv.orn far-
angurinn um sig.
Ég hefi ritað þessar línur mönnum
þeim til viðvörunar, sem eitthvað
þurfa að eiga undir náð Pálma
Pálmasonar, svo að þeir megi við
hann „fagurt mæla“, þó þeir „flátt
hyggi'S því að það er áreiðanlegt,
að sanna bersögli þolir hann ekki,
né að honum sé til sanns sagt, ef
um slíkt gæti verið að ræða. Með
þessum linum er og hr. Páltna ger
lcosiur þess að bera blak af sér, ef
hann má, svo og verja þær gerðir
sínar að svifta mig atvinnu þeirri,
er hann hafði lofað mér, og gera
þannig sjálfan sig að orðrofa og af-
'glapa í augum almennings.
Júlíus Guðbrandsson.
Einar skálaglam: Húsiö viö Norðurá.
eftir allan þennan formála, því að inni í
herberginu er —- ehgin sála.
Inni í herberginu er alt kyrt og hljótt eftir
því, sem verið getur í New York jafnvel
uppi á 13. lofti. Ameríkumaður myndi segja,
að þar væri dauðakyrð. En hið stygga eyra,
sem ekki hefir vanist öðru en hinum sætu,
borgnessku yfirvaldstónvim, myndi segja, að
upp frá strætinu bærist vagnaskrölt og alls
kyns óp og óhljóð.
Og ef svo er litið út um gluggann og niður
á götuna, myndi margan snarsundla og hann
ríghalda sér, því að það væri engu likara
heldur • en að hann stæði uppi á kletti og
horfði ofan i kolmórautt fljót, sem rynni í
gljúfrum, hringiðandi og á flúðum, svo að
alls staðar í sortanum sæjust hvítir toppar,
þar sem bryti. En þegar hann hefði starað og
haldið sér um stund, rnyndi hann fara að
greina, að fljótið væru menn, sem nú sæust
í eðlilegrj smæð, og vagnar, hvað inna.n
um annað þjótandi sitt i hvora áttina,
alt á harða spretti. En hvítu öldurnar, sem
hoppuðu til, mýndi hann sjá, þegar hann
áttaði sig, að væru bjart- og létt-klæddar
stúlkur, sem bærust með straumnum með
sama hraða og aðrir, og þá myndi hann
gruna, að kletturinn, sem honum virtist skaga
upp úr fljótinu á gatnamótunum miðjum,
væri risavaxinn, írskur lögregluþjónn, sem
beindi straumköstunum veg, svo að ekki
yrðu fleiri siys en þyrfti, án þess þó ab
hindra æði rastarinnar með of mikilii gætni.
I herberginu stóð skrifborð á miðju góifi,
eitt af þessum amerísku borðum með renni-
loki, sem eru jafn-hentug eins og þau eru
listar- og fegurðar-snauð. En úti við vegginn
stóð spegilborð, eins og kvenmenn nota, þeg-
ar þeir eru að búa sig upp, og á því lá alis
konar andlitsfarði i öilum regnbogans litum.
Var þetta herbergi kvenmanns ? Líkast til,
En hvernig stóð þá á skrifborðinu V Eða var