Alþýðublaðið - 09.07.1926, Blaðsíða 2

2
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
í ALÞÝÐUBLAÐIB (
j kemur út á hverjurti virkum degi. j
J Afgreiðsla í Alpýðuhúsinu við :
Hverfisgötu 8 opin frá kl. 9 úrd. ;
til kl. 7 síðd.
Skrifstofa á sama stað opin kl.
9',/2 —10V2 éti. og kl. 8-9 síðd.
Simar: 988 (afgreiðslan) og 1294 •
(skrifstofan). {
Verðlag: Áskriftarverð kr. 1,00 á ;
mánuði. Auglýsingaverð kr. 0,15
hver mm. eindálka.
Prentsmiðja: Alpýðuprentsmiðjan
(í sama húsi, sömu símar). ;
Heilræði
handa bæjarstjórn Reykjavíkur.
Nú er tækifærið, ef bæjarstjörn-
in viJI í senn efla heill bæjar-
búa og gæta hagsýni. Aljrýðu-
blaðið gerir ráð fyrir, að allir
bæjarstjórnarmenn hljóti að vita
um húsnæðisvaridræðin, sem síð-
ur en ekki dregur úr. Það vill
ekki ætla neinum Jreirra Im
glópsku eða skeytingarleysi, að
pekkja ekki og hafa ekki kynt
sér húsakynni fátæklinganna í
þeim bæ, sem peim sjálfum hefir
verið falið að stjórna. Þá ætti
víst ekki fremur að þurfa að efa
hití, að jreim sé öllum kunnugt
um atvinnuleysið, sem nú jrjáir
fjölda verkamanna í bænum, jrar
sem togaraflotinn liggur í höfn
og önnur vinna er mjög að skorn-
um skamti.
Nú er því tækifærið til a.ð slá
þrjár flugur í einu höggi,1 auka
húsnæðið í bænurn, draga úr at-
vinnuleysinu og skapa framtíðar-
tekjustofn handá bænum. Bæjar-
félagið á að láta reisa mörg hús
í sen.n og leigja þau sanngjarnt,
en þó svo, að nokkur ágóði verði,
sem vinst á ódýrari byggingum
margra húsa í senn en eins og
eins húss í einu.
Nokkur minniugarorð um
Bððvar heitinn Kristjánsson
adjunkt.
Er ég frétti lát Kristjáns háyfir-
dómara Jönssonar, dalt mér í hug,
að nú eru liðin rétt 6 ár síðan
Böðvar h?i;inn soaur hans lézt. Ég
var staddur í Kaupmannahöfn, er
ég frétti lát hans, og setti mig
þd hljóðan. Rúmum hálfutn mán-
fibi áður kvpddi ég hann í Reykja-
vík. Svo' hlýtt var inér alt <af til
hans, að ég kvaddi hann, ef ég fór
eitthvað burtu úr bænum.
Böðvar heitinn kendi mér sam-
tals 5 ár -ensku í skóla. Get ég
því lýst honum og starfi hans.
Engan eljumann hefi ég fyrir hitt
slíkan í kennarastöðu; áhugi hans
var einsdæmi. Ef ég man rétt,
kom hann að skólanum 1911 og
fékk lausn 1918. Hann kom ungur
að embætti sínu, en ekki var hann
lakari fyr’ir jrað. Enginn nemenda
hans gat sloppið undan ólesinn.
Böðvar hafði alt af lag á að kom-
ast fyrir það. Mér er minnisstætt,
þegar ég var í 2. bekk, að ég
reyndi að laumast undan lestri
nokkra tíma. Það var eins og að
hann sæi það á mér, því að í öll
skiftin komst það upp. Einn dag
kemur hann svo tii mín og spyr
mig, hvort ég geti ekki komið
heim til sín þá eftir skólatíma
í Bósthússtræti. — Ég kem á til-
teknum tíma og Böðvar tekur vel
á móti mér, vingjarnlegur og
brosandi eins og alt af. — Ég vil
ekki segja hér, hvað okkur fór á
rnilli, en víst er um það, að ég
hét sjálfum mér því, að ekki
skyldi Böðvar þurfa að, kvarta
undan leti hjá mér. Eitt skal þó
sagt, að ekkert styggðaryrði sagði
hann við mig — að eins vinátta
og góðmenska.
Fáir kennarar munu hafa fyrir-
gefið piltum strákapör og gal-
gopaskap, sem Böðvar heitinn.
Það var stundum gaman að sjá
svipbrigðin í andliti hans, þegar
frarii úr öllu hófi keyrði. Þá gekk
hann snúðugt að sökudólgunum
(ég var t. d. oft í þeirra hóp),
ygldi brýrnar og hvesti augun á
þá og talaði hvellt, en þó ávalt
með mestu kurteisi. En aldrei
brást það, að áður en lauk,
laumaðist gletnisbros fram í augu
hans og að lokum brosti hann
vingjarnlega. Tóku þá allir til að
hlæja og Böðvar heitinn með, en
hristi þó höfuðið um leið. Var
það merki þess, að hann væri
sáttur heilum sáttum.
Sjaldan sat Böðvar heitinn í*
sæti sinu. Hann gekk um gólf og
haföi gát á, a’ð allir fylgdust með.
Ef hann varð þess var, að einhver
dottaði eða læsi reyfara, spurði
hann viðkomandi syndara, hvað
umrætt orð þýddi. Þá var bezt að
segja stráx sannleikann. Hrein-
skilni mat hann mest. Áldrei
gleymi ég orðunum „sin“, ,,-gin“,
,,-chin“, — þeim fengum við að
æfa okkur á svo um munaði. —
Einhverju sinni, er hann hafði
dvalið erlendis, byrjaði hang
fyrsta tímann eftir heimkomu sína
með þessum orðum: „Ég verð að
biðja ykkur afsökunar á því, að
ég hefi kent ykkur rangan fram-
burð á orðinu indepedent. Ég
heyrði próf. Jespersen bera það
fram og áherzlan var önnur en
ég hafði kent.“ Svo kom skýr-
ingin. Samvizkusemin við kensl-
una var takmarkalaus.
Svo einlægur og góður drengnr
var Böðvar heitinn, að hver mað-
ur mátti til hans koma með vand-
ræði sín. Var hann þá hinn bezti
vinur. Munu margir hafa verið
sem ég, að hafa hann að trúnaðar-
manni. Hefi ég oft síðan, er ég
hefi verið ánægður með eitthvað
verk, saknað hans, — því lof hans
mat ég inikils. Hefi ég þvi oft
óskað, að ég gæti heimt hann úr
helju, einkum nú, er bekkjar-
bræður hans — 25 ára stúdentar
— mætast hér.
Böðvar heitinn dó ungur — í
blóma lífsins. Stundum er sem
ég trúi ekki, að hann sé dáinn.
Líkamsþróltur hans var svo mikili,
kraftur stafaði undan brúnum
hans. En ekki mun stoða að óska
mann úr helju. Enginn á aftur-
kvæmt. — Böðvar er dáinn, en
minning hans er mér hin bezta
minning um sannctn aðalsmann og
einlœgan vin.
1, júlí 1926.
Hendrilt J. S. Ottósson.
Hata þeir auka- rófuliði?
„Vitringar“ „Morgunblaðsins" kann-
ast ekki við, að beinin í þeim
peim stáridi á stöku. Hvort er þá
svo, að þeir viti ekki, hve margir
eru í þeim hryggjarliðirnir, eða
eru þeir e. t. v. fleiri í þeim sum-
■»m hverjum en alrnent gerist? Ef
svo er, að einhver þeirra hafi fleiri
rófuliði en annað fólk, þá fer am-
böguhátturinn, sem einkennir
„Morgunblaðið", að verða skiljan-
legur. Þá er heldur ekki að undra,
!>ó að þeir skilji ekki einföldustu
skýringartákn á samsettum hlutum
eða líffærum, þótt þau séu aug-
Ijós hverju meðalgreindu barni.