Alþýðublaðið - 23.07.1926, Blaðsíða 3

’öJM'/
Nokkuð af
fallegum
Sumarkðpnm
eru óseldar og eiga nú að
seljast með
óheyrðu tæklfærisverði.
Sama er að segja um tals-
vert af kjólum.
Notið tækifærið!
'ffoukSdmjknaton
63 ára
er í dag Jóhann Qíslason fiski-
matsmaður frá Eyrarbakka, Lauga-
vegi 49.
Dánarfregn.
Qunnlaugur Jónsson kaupmaður,
Ingólfsstræti 23, andaðist í gær,
hniginn á efra aldur. Hafði hann
fengiö aðkenningu af slagi fyrir
nokkrum dögum.
Lokun buða.
Frá o'g með deginum á morgun
og til ágústloka verður búðum lok-
að kl. 4 á laugardögum.
„Skýringin“.
„Mgbl.“ hefir orðið heldur skelk-
að við grein Kaupsýslumanns hér
í blaðinu í gær, sem von var, og
vill nota hana til að telja fótki
trú um, að brugðið hafi verið aö
ÁLÞÝÐUBLAÐJÖ
igætt
af sauðum og veturgömlu
fé úr Dalasýslu, V2 kg. á
að eins 60 aura. Ódýr-
ara í hpilmn timniim.
Veggfóður,
ensk og pýzk. Afarfjölbreýtt urval.
Málning,
innan og utan húss. Olíur, Iðkk,
trélím, sandpappir, kitti.
Alt pektar ágætar vörur, og verðíð
afarlágt.
Hefi ætíð fyrirliggjandi nýja, hvíta
málningu á loft og gluggarantma.
Sigurður Kjartansson,
Laugavegi 20 B.
Sími 830. Simi 830.
Gengið frá Klapparstig.
stækka blaðið, sem lofað hafi ver-
ið, en þetta er vitanlega rangt eins
og fleira hjá pví blaði. Alþýðu-
blaðið hefir einmitt stækkað að
mun, eins og allir vita, síðan það
fluttist í Alpýðuprenismiðjuna, pví
að það hefir verið aukið um tvær
A: mW ■ ■
Kauplð
eingöngu íslenzka kaffibætinn
„Sóley". Þeir, sem nota
hann, álíta hann eins góðan og
jafnvel betri en hinn útlenda.
Látið ekki hleypidóma aftra
ykkur frá að reyna og nota
fslenzka kalfibœtlnn.
Simí 1026. - Simi 1298.
Sjómenn
Athugið, að nú er tíminn til að
láta bera í Sjóklæðin sín. Reynslan
3J búin að sýna það, að það marg-
borgar sig.
Sjóklæðagerð islands.
Laugavegi 42.
Dragið ekki að bera
Chile- Saltpéturinu
á hána.
síður einu sinni og tvisvar í viku
og stundum oftar og er nú miklu
leturdrýgra en .áður, en verðið er
þó óbreytt og blaðið eftir sem áð-
ur ódýrasta dagblaðið. Annars skal
það tekið fram, að Kaupsýslumað-
ur er ekki Ólafur Friðriksson.
Einar skáJaglam: Husið við Norðurá.
ar, þegar hann kom hingað," spurði John-
son ökúmanninn.
„Já; það gerði ég,“ svaraði bifreiðarstjór-
inn.
„Það hefir auðvitað ekki verið merkilegra
að flytja hann en hverr) annan?“
„Nei, eiginlega ekki,“ sagði bifreiðarstjór-
inn, „nema hvað ég héldj, að ég hafi aldrei
haft drukknari mann meðferðis, og hefi ég
þó oft ekið fyrir menn, sem voru ,á því‘.‘‘
„Já; hann var víst nokkuð drykkfeldur,
en hvernig var þjónninn?"
„Hann sat alla leiðina við hliðina ‘ á mér,
og mér var ekki hægt að toga orð úr hon-
um, þó ég heföi mig allan við."
„Það hefir þá verið heldur þurstruntu-
legur samferðamaður?"
„Já,“ sagði bifreiðarstjórinn, og um leið
beygðu þeir fyrir ranann og sáu veiðihúsið
rauða, „en um leið og við sáum rauða hús-
ið, sagði hann þó upp úr eins manns hljóði:
,Blóð‘“
Goodmann Johnson leit sem snöggvast aft-
ur fyrir sig á sýslumanninn og síðan á
húsið.
„Það var vón, að hann segði það, jafn-eld-
rautt og húsið er,“ sagði hann.
Ert sýslumanninum í aftursæ'tinu var að
verða meira og meira órótt. Skyldi nokkuð
vera í bölvuðum föggunum, sern gæti varp-
að nýju ijósi yfir morð majórsins? Hann
hafði að vísu litið á þær og sýnst þær vera
eins og allar aðrar föggur, tannburstar, sáp-
ur, rakvéiar, eitthvað af fötum, nokkur bréf
og veiðiáhöld. Ekki hafði honum getað dott-