Alþýðublaðið - 24.02.1920, Page 2

2
ALf’ÝÐUBL AÐIÐ
„Heimþráin“.
Eg hefi hér fyrir framan mig
nefndarálit um frumv. til laga um
eftirlit með útlendingum frá svo-
nefndri allsherjarnefnd1) á Alþingi.
Yegna þess hve ljóslega „álit“
þetta sýnir fljótfærni, og mér ligg-
ur við að segja trassaskap þing-
manna, set eg hér orðrétt upphaf
þess:
„Nefndin hefir ekki haft tök á
að ræða frv. þetta svo vel, sem
hún hefði óskað, og getur því vel
verið, að henni hafi sést yfir galla,
sem kunna að vera á því“.
Engum, sem les þetta upphaf,
getur dulist, að einmitt þarna
liggur hulin ástæða til þess, að
svo mörg lagafrumvörp verða að
lögum, án þess að sjálfum þing-
mönnunum, hvað þá öðrum, sé
fyllilega ljóst, hvað þau í raun og
veru fjalla um; og einmitt vegna
þess, að þingmehn hafa „ekki haft
tök á að ræða“ frumvörpin, sem
oft í flýti eru hripuð upp, og vegna
þess að þeim hefir af sömu á-
stæðu „sést yfir galla, sem kunna
að vera á“ þeim, er þingið sífelt
að breyta ngsettum lögum.
Einmitt þetta „álits“-upphaf
sýnir hugsanagang þessara manna,
sem þjóðin hefir valið til þess að
ráða í fullri alvöru og einlægni
fram úr málum hennar: Við skul-
um bara hrúga lögum á þjóðina;
gerir ekkert til þó þau séu gölluð,
það tekur enginn mark á þeim,
við getum breytt þeim næst. Það
verður að sjást eitthvað eftir okk-
ur á pappírnum, en við þurfum
að komast heim sem fyrst, og
þess vegna erum við löglega af-
sakaðir!!
En þetta má ekki svo til ganga
lengur. Þingmennirnir verða að
skilja það, að þeir era á þingi
algerlega sem þjónar þjóðarinnar.
Og þeir eiga að vera þar, unz
þeir hafa athugað mál þau, sem
fyrir þingið koma, til fullnustu.
Þeir eiga aldrei að láta hálfköruð
mál komast í gegnum þingið,
hversu mjög sem þeim liggur á
að komast heim. Geti þeir ekki
1) Svo menn haldi ekki að tóm-
ir amlóðar séu í nefndinni, set eg
hér nöfn þeirra: Sveinn Björnsson
form, Björn IlaJlsson skrifari, Pét-
ur Ottesen, Þorsteinn Jónsson, Sig.
Stefánsson. Höf.
kynst málunum nægilega á einu
þingi, verða þeir heldur að láta
þau bíða næsta þings, en að hrapa
að því, að samþykkja einhver
meingölluð frumvörp, sem þeir á
næsta þingi verða að breyta. Lög,
sem eru þakin mótsögnum og full
af allskonar villum, auk þess sem
í þau vantar, eru eitthvert bezta
meðal til þess, að kenna þjóðinni
ólöghlýðni, af þeirri einföldu á-
stæðu, að þeirn er ekki nema að
litlu leyti framfylgt. Þessi eilífu
hálfköruðu lög ganga því í öfuga
átt við það, sem til er ætlast;
þau beinlínis ala upp ólöghlýðni.
En þingmennirnir eru vafalaust
ekki sendir á þing til þess að
spilla (demoralisera) þjóðinni með
starfi sínu þar. En með því fram-
ferði, sem undanfarin ár hefir átt
sér stað í þinginu, verður ekki
betur séð, en svo sé og muni
verða framvegis, breyti þingmenn
ekki hið bráðasta til um framferði
sitt. Því hver getur borið virðingu
fyrir samkundu, sem þeir, er hana
sitja, bera enga virðingu fyrir?
Fyrsta skilyrðið til þess að þingið
komist út úr þeim ógöngum, sem
það nú er í, er það, að þingmenn
beri sjálfir virðingu fyrir þingstörf-
um og séu ekki með allskonar
óþarfahjal og fíflskaparmál í þing-
salnum, meðan þingfundir standa.
Og þeir ættu sem fyrst að hætta
því, að láta „álit“, eins og það,
sem eg hér að ofan hefi minst á,
frá sér fara. Það sýnir alt of vel
hve hrapallega þessir menn, sem
eiga að vera, fyrirmynd þjóðarinn-
ar, kasta höndunum að þeim mál-
um, sem þeir fjalla um.
En livað veldur þessum óþarfa
hraða á þingmönnum? Er það
„heimþráin" eða „strokið“, sem
sumir vilja kalla? Ef svo er, þá
væri heppilegast, allra hluta vegna,
að þeir flýttu sér nú einu sinni
heim og létu aldrei framar sjá sig
á Alþingi íslendinga. Og sé það
fákunnátta, óvandvirkni, skeyting-
arleysi, lítilmenska eða hrein og
bein heimska, sem þessum mönn-
um er ofvaxið að kippa í lag, þá
ættu þeir því fremur a,ð flýta sér
heim. Heim til kussu, bola, fola
og fjára, Heim á rúmstokkinn, í
rökkrið og rakann. Heim til konu
og barna, sem bíða heima, eftir
því að húsbóndinn færi þeim giftu
og gengi og gull úr Reykjavík.
Séu einhverjar aðrar ástæður
til „heimþrár" þingmannanna, eQ
þær, sem hér eru taldar, sem eg
vona að sé, skora eg á þingmenn
að ryðja þeim hið bráðasta úr
vegi, svo þeir geti óhindraðir
gegnt þeim störfum, sem þjóðin
krefst að þeir samvizkusamlegá
leysi af hendi.
Kvásir.
Alþingi.
Neðri deild.
x. mál. Frv. til laga um þing*
mannafjölgun í Rvík, Sv. Björns-
son bar fram breytingartillögu
þess efnis að 28 yrðu þm. í Nd.
Sveinn Ólafsson kom með brt.
um það, að lögin vm fjölgunina
kæmu fyrst til framkvæmda, er
kosið væri um alia þm. Rvíkur.
Til máls tókn Þór. Jónsson
(tvisvar), Sveinn Ólafsson (tvisvar),
Bjarni frá Vogi (tvisvar), Gunnar
frá Selalæk (þrisvar), Jakob Möll-
er (tvisvar), Eiríkur Einarssoö
(tvisvar), Sveinn Björnsson, Magn.
Kristjánsson og Þorl. Guðm. Brt.
Sveins var þvínæst samþ. án at-
kvgr, en Sv. Ól. feld að við-
höfðu nafnakalli með 20 atkv.
gegn 4. Var frumvarpið svo afgr.
til Ed.
2. mál var frv. til íaga um eft-
irlit með útlendingum (3. umr.)
samþ. til Ed.
3. mál. Frv. til laga um gjöld
til holræsa og gangstétta á ísa-
firði. (3. umr.) Afgr. til Ed.
4. mál. Löggilding verzlst. f
Valþjófsdal í V. ís. (3. umr. Afgr.
til Ed.
5. mál. Frv. til laga um heim-
ild fyrir landsstjórnina til að tak-
marka eða banna innflutning á
glysvarningi (2. umr.). Til máls
tólcu M. Guðm., Eir.aEin., P. Ott.,
Ják. Möller, Sv. Ól. og Þorl. Guðm.
Samþ. var brt. um að í I. gr.
kærni „óþarfa varningi" i stað
„glysvarningi". Vísað til 3. umr.
6. mál. Frv. til laga um ráð-
stafanir á gullforða íslandsbanka
og heimild fyrir landsstj. til að
banna útflutning á gulfi (frh. I. r
umr). Til máls tóku Jón A. Jóns-
son, Sv. Bj. og Þorl. Guðm. Vís*
að til 2. umr.
7. mál. Frv. til laga um sér-