Føringatíðindi - 01.07.1891, Blaðsíða 2

„Den færøiske Lods“ eitur ein ný bók
um vitini, sum skullu setast á Nálsoynna,
um sjóvarfall, grynnur, ankarpláss og annað
siglingini viðrórandi. Bókin kostar eina
krónu og fæst í Havn hjá bókhanđlarinum.
10 krónu skipsfiskifelagið fer at hava
felagsfund á Olavsóku. Tá má hopast, at
nógvur eru gingnir og fleiri fara at ganga
inn í felagið, sum í fall tað verður rætt
stýrt, kann verða til stórt gagn fyri Fórjar;
til gagn fyri minni múgvandi fóík, sum vil
keypa lut i skipunum og fáa vinning av
einu hvórjari krónu, sum annars fer tvórt
fyri; til gagn fyri skipara og skipsfólk; til
gagn fyri tað fólkið, sum sleppur at virka
fiskin og til gagn fyri keypmenn og bóndur,
sum sleppa at selja tilfar og fóðivarur til
skipini.
At ,,pilka“ sild hava Havnardreingir
tikið sær fyri nú fyri kortum. Tá ið teir j
verða varðugur vi eina sildatorvu, rógva
teir út á hana. Ein piltur stenđur frammi
við tráðu við 4 samanrórđum húkum í
dorgini, smoygir húkanar niður í torvuna,
syftur so upp og krókir soleiðis í sildinar.
Hettar arbeiðið gongur best fyri seg, tá ið j
makligt er og sólin sær. Summir dreingir j
hava vunnið hálvtannað hundrað av stórari
sild um eina lótu.
Deyður í Kjobinhavn er fyrr veranđi
skipari og lðgtíngsmaður Peter Hans
Sivertsen, 74 ára gamalur. Hann var fóddur
við Cfjógv í Funnings sókni, fór ungur til
skips og tók stýrimanseksamen i Altona,
var síðani skipari á fleiri Donskum skipum.
Síðani kom hann heim til Fórjar at vitja
skyldfólk síni og 1858 varð hann valdur til
lógtingsmann í Eysturoy. Tá ið tingið
hevði fyri at leggja burtur skúlanar á bygd,
var kann einsamallur ímóti hesu fyritóku.
Síðani fðrdi hann í nókur ár eitt skip, sum
Eiðismenn áttu — ein jagt, »Neptunus«, ið
fór sum farmaskip og eisini royndi fiski-
skap við Fórjar. Tá ið hettar skipið bleiv
selt, fór hann við einum Eingilskum Eyst-
inđiufarara i fleiri ár; tók sær Eingilska
konu og búsettist í Kjóbinhavn, tá ið hann
gav uppat at sigla. Hann hevði 4 synir,
sum allir eru tilkomnir og sjálvbjargnir.
Latið piltar læra at svymja. Svymjing
er ein hentur kunstur, hentari fyri Fóringar
•nn fyri mong onnur fólk i.verðini. Av
at koma iðuliga í vatn, ella enn betri sjógv,
styrkist allur kroppurin, verður minni lætt-
fongin fyri krím og manga aðra ilsku;
framm fyri alt er svymjing ella baðing
styrkjandi fyri nervunar. Tað verður
stundum haft á orði av gomlun fólki, at
ein og annar hevur fingið deyðamein av
svymjing. Slíkt mann tó hava verið sjald-
samt. Tá ið ikki verður ligið ov leingi
úti í, og syrgt verður fyri at fáa góða róring
í blóðið aftaná, er svymjing í ongar mátar
skaðilig.
Hvussi hent er tað ikki, at duga at
svymja fyri tann, sum dettur út av báti
ella smokkar út av kletti har, sum atđjúpt
er. Mangur hevur, tá ið so ber til, svomið
og bjarga sær sjálvum og óðrum frá deyða-
num. Tá ið bátar ganga burtur er ofta
vón til at aðrir bátar ella skip kunna koma
til at bjarga teir, sum duga at svymja.
Tað er ov galið, at menniskan, sum skal
vera sett til at ráða yvir djórinum, ikki skal
kunna bjarga sær so frætt sum ein hvólpur
ella ketlingur, men doyggja í hjálpaloysi,
har sum tað ikki grynnur. Heidninganir
hava niðurlagt i seg, at teir royna at bjarga
sínum eigna lívi sum longst; og vit, sum
kalla okkum kristin, eru undir tí boð, at
væla um okkara eigna so væl sum um
annans lív. Summi siga, at tað má vera
betri fyri teir, sum ganga burtur á báti,
ikki at duga at svymja, tí so hava teir
minni pínu av đeyðanum. Mangur, sum
hevur verið i vanda og bjargað sær við
svymjing, har sum eingin vón hevur verið
um hjálp, veit at siga frá, at tað kann ikki
vera nókur ring neyð fyri tann, sum đugur
at svymja. Hann roynur at strevast so
leingi hann orkar, og strevið stillar sinnið.
óg hann fær tíð at umráða seg og skiljast
frá verðini, sum tað sómur einum kristnum.
Tann sum ikki dugur at halda sær uppi,
missur sítt skil brádliga; menn kann tó
ivaleyst hava tíð til at kenna trongd og
ræðsíu, G.
Hvussi hevur tað seg við tí nýgju jagt-
lógini? Hava Eingilskmenn ella Hállendarir
lov at skjóta stórfugl 3 ella 4 fjóringar úr
landi og Fóringar ella aðrir Danskir borg-
ararir ikki ? Tað hevði verið væl, um blað-
stýrarin ella onkur av okkara lógtings-
monnum ella embætsmonnum vildu greitt
skillíga frá hesum. —- Tað gekkst mær so,
tá ið talan var um at formeina útróðra-
monnum at brúka langlínur. Eg kundi
íkki fáa skil á, um Fóringar skuldu sleppa
i at brúka lítíur har útí á havi, sum útlend-
| ingar hava frítt at rókja fiskiskap, sum teir
I vilja. H, A. D.
í »Dimmalætting« hevur eítt skrivað
um eín kappróður, ið var nú eíttkvóldið á
; Iiavna vág. Hvór sigur sina sógu sum
best, eg kann ikki bera tey somu tíðinđir,
sum finnast í tí somu grein. F)'rst má eg
siga, at tann Porkeningurin, sum talan er
um — tað er ein drongur, sum ikki er