Føringatíðindi - 01.08.1891, Blaðsíða 2

TJr Noregi 24. júli,
Eingin skilatnaður hevur ivast og ein-
gin ivast enn í, at tað er beinast at sláa
græsið, áðrenn tað fræar; men fáur hevur
givið ti gætur, at tann bour, sum tíðliga
verður tikin fleiri ár uppí slag. tynnist, ella
ið hvussí verður, missur nokur av teimum
gríesslogunum, sum hann var vanur at bera.
Ein Týskari var tann fyrsti, sum hevur
greitt frá hesum. Tað er eisini eyðvitað,
at tá ið græsið altíð verður sligið so tíð-
liga, at tað ikki fær fræað av sær, so
mugu 611 tey græsslog, sum norast bert
av fræi, umsíður, hvorva av bonum.
Allir eiga at sláa tíðliga, tí annars
fæst hvorki gott mjólkinga ella fitinga
fóður. Men tá ið græsið ikki fær lov at
fræa, mugu vit taka áðrar vegir til at nðra
um ongina. Tí at lítið er av góðum græs
fræ í vali í Fðrjum og enn færri duga at
velja sær tey rðttu græsfræslðgini, kunna
teir, sum ikki samla sær fræ av síni eignu
mark, laga seg so við slóttrinum, at teir
ikki begynna hann í sama stað hvðrt ár,
men skiftast til at lata tað stykkið, sum
fyrst var sligið eitt ár, vera seinast eitt
annað ár. Hettar geldur mest fyri teir,
sum velta lítið korn. Har, sum mikið
verður sligið sum bðurin er fornur til, og
tá ið græsið er ótættast á nýgjari jðrð,
tætnar vðllurin best, um nýlendið verður
seint sligið. Men so er aftur tað óhappið,
at tað ikki er bert græsið, sum fræar;
sýruleggir, línbðndur og annað lok sandar
eisini kom síni út um. Tí verður hoygj
av tvæveturjðrð ofta meiri rúgvumikið enn
fóðurgott.
* *
Norðmenninir kjósa sær nú nýgjar
tingmenn til komandi stórting. Tað kennist
á tjakinum, at tingmennínir vænta særfyri
hendur, tá ið teir samlast til heystar. Tað
íð vinstrafólkið mest stríðist fyri, er at fáa al-
manna kjósningsrætt, javnbýttari skatt og
eignan uttanríkisstýrara. Sum nú er, má
bygdarmaður hava 500 og býgjarmaður
800 kr. í reinum árligum inkomsti, fyrr enn
lógin gevur honum rætt at kjósa tingmann,
tí má tað fátæka fólki sita heima, tá ið
aðrir fara á valg. So er eisini við skattum.
A einstðkum vðrum, sum smámenn hava
neyðugt at brúka, liggur so mikil tollur,
at mangt er nærum ókeypanđi. Hendan
tollin, sum vinstrimenn beinanvegin kalla
skatt ■— og tað er hann eisini, ti tollur má
gjaldast út frá fólkinum sum allur annar
skattur, ið landskassin heintar —- vilja teir
ikki minka um, men royna at fáa hann
javnari líkaðan á alt fólkið. Tað vilja teir
gera við at lækka tollin á fátæksmanns-
varuni og leggja meiri á ta varu, sum tey
ríku nýta. Tollurin er nú til dags tann
sami á einu alin av silki sum á'einu alin
av vaðmali.
Saman við Svðríki hevur Noregi ein
mann, sum stendur fyri uttanríkis lógmálum
og avgerum. Hesin maðurin er svenskari.
Nú vilja vinstrimenn hava ein uttanrikis-
stýrara bara fyri Noregi aleina. Hettar
standa hðgrimenn hart ímóti, tí teir siga,
at fer hvðrt ríki at halda hvðr sín mann
fyri seg, so verður bandið, sum bindur
Noregi og Svðríki saman, sett í veður.
Vinstrimenn siga, at brestur banđið av
hesum, so er tað rotið og ikk meiri vert.
Ivaleyst munnu bæði ríkini njóta so mikið
gott av at halda saman, at sovorðið smá-
vegis ikki kanh seta skilnarsótt ímillum
Svenskar og Norðmenn.
Eitt tað nógva, stórtingið nú verkar
fyri, er at fáa lagt Jarnbreytur og akvegir
(koyringavegir). í slíkum bjarglendi sum
her, hvar ofta má spreingjast 6 alin breiðar
rðkur fleiri mílur gjðgnum berg, kostar tað
góðar skillingar at leggja góðar koyruvegir,
men teir vita at hesir peningar loysa seg,
aftur við at fáa allan flutning skjótari og
lættligari framm, og so er avgjðrt at byggt
skal verða, ið hvussi tað víkir ella vendur.
Veðurlagið hevur fyrra partin av sumri
verið kalt og turligt, so at yvir hðvur um
landið verður græsvðksturin ringur í ár.
Jðrðeplir og korn væntast at fara at verða
í frægara lagi. —- í júni fiskaðist ein nógd
av makreli um l indisnesleiðina. Nú er
sum at siga sðrt við ðllum fiskiskapi.
I.
„Hús mítt er eitt bonhus, men tit hava
gjórt tað til eitt rovaraboli". Eina ferð rak
harrin burtur úr templinum teir, sum fingust
við at keypa og selja í ti uttastarúminum.
Bæði fyrr og síðani hava ymsir tempil- og
kirkjusiður verið ráðandi, og tó at harrin
klárliga hevur latíð sínar lærusveinar vita,
at himmiríki ikki kann keypast, er tað
altíð komið aftur í tað gamla lagið frá.
gomlu pakt, at bera framm i templið offur
(avskurð og tilíkt elia pening). Harvið
venjist fólk at líta uppá offurið, attað skal
hjálpa okkum vegin framm, og at gloyma
tað, sum er meiri fyri neyðini. Gamalur
siður er ringur at boygja, so at lítið kann
sigast um, at vit hava goymt fleiri kirkju-
siðir frá katolikka tíðini, sum mangur heldur
vera framm undír gyklarí; tó tykist mær,
at gamlan ósið, sum burtur er lagdur, mátti
eingin ynskt aftur. Tað unđrar meg at
síggja í »Dimm.«, at ein vil hava tað
peningaskramlið inn aftur í Havnarkirkju,
sum vit eina ferð eru sloppín av við.
Eisini má tað vera rangt at gloyma tað
fyribílæti, sum harrin og hansara fyrstu
lærusveinar gávu okkum, at lata fara alla
prýðu og prál og alt, sum kann fðra sinnið
burtur av leið. Litið dámligt er at sígja
nýgjar siðir verða fðrdar inn í kirkjuna,