Føringatíðindi - 03.11.1898, Blaðsíða 2
fiski, tó at ársins tíðin nú skuldi verið góð;
Skildin verður løgd á trawlarnar, og tað er
ivaleyst, at teir hava stóra skild. Av ti,
sum her er nevnt, og av tí, sum firr er
skrivað í »Føringat.«, kunnu tó útróðra-
menn síggja, at fútin ger sær stóran ómak
firi at hjalpa uppá hetta óskilið, og í tí
vit eiga at veita og veita honum tøkk og
mikla virðing firi tað, mugu vit hopa, at
ríkisstírið eisini vil gera so væl at senđa
eitt skip upp til landaverju, tí annars mugu
vit vænta, at okkara fiskigrunnar til kvørja
ársins tíð verða lagdir oyði, og at tað er
næstan tað sama sum at siga, atFørjar og
Førjafólk verður lagt oyði, tað er kunnugt
firi ødlum, bæði hægri og lægri’
Singjanđi situr
mamman við vøggu,
tædnar hon kreppur,
tær vøgguna dríva,
so at hon kastast
til imsar liðir;
badnið við blómi
á báðum kinnum
smílandi liggur
í fasta svøvni;
vakrir dreymar
spáka fram firi
pilti, sum ferðast
í dreymaríki.
Ivaleyst ferðast
bađnið víða;
smílið um munnin
boðar frá frøði,
boðar frá sólar-
glitrandi gøtum,
lættar at ferðast,
har einki forar,
boðar frá vøkrum
filgisveinum,
blíðir í orðum
so væl sum í verki.
Skjótt rennur tíðin
í vinarlagi.
Mamman vaggar,
singjur og rurar,
badnið er vaknað,
vaknað við gráti,
grætir so sárliga;
móður hjartað,
— eymt man tað vera, —
er ikki langt frá
at bløða við.
Móðurin vendir
varliga badni
til imsar liðir,
roynir at fáa
tað attur at sova.
Singjandi, ruranđi
sitir hon leingi,
endin man vera
at bađnið sovnar;
ófriðasvøvnur
er tað tó. —
Eygurni renna
við miklum ótta,
støkkar títt fara
kroppin ígjøgnum,
sjónlig ræðsla,
sjónlig angist
málað stendur
í eygum og faktum. —
Kvar man tað ferðast?
kvør kann tað gita? —
Sjálvsagt tað gongur
somu gøtu,
á sama vegnum,
sum firr var so vakur,
sum firr var so slættur,
sum firr var fudlur
av ferðafólki
við sjaldsama blíðum
einglaeygum. —
Nú har ímóti
møtast og filgjast
á sama vegnum
fólkahamar
við andliti frekum,
eygum ónđum,
sum eitur goysa
til adlar síður,
og sínast vilja
skaða gera.
Ei er at undrast,
um slíkt voldur ótta,
um badnahjartað
av ræðsla klappar.
Kvørja ferð badnið
i dreymi ferðast
fram um ein slíkan
ham á vegnum,
støkkur tað grátandi
upp úr svøvni,
troystar sær neyvan
at sovna attur.
Vakrir nótar,
vakrir sálmar,
móðurmálið
fjálgar tó hjartað,
so badnið blundar
og fedlur attur
í triggan svøvn.
Lívið er vakurt,
tó ikki bara
gamansleikur
— meinlíkt dreymi —
sorg og frøði
skiftast um ræðið,
sælur er hann,
sum seinast er fróður.