Alþýðublaðið - 22.02.1935, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÖ
FÖSTUÐAGINN 22. FEBR. 1935.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
'ÚTGEFANDI:
A L Þ Ý'í, UFLOKKURINN
RITSTJÓ RI :
F. R. V/. LDEMARSSON
Ritstjórn og afgreiðsla:
Hvtrfisgötu 8—10.
SIMAR :
4900-4906.
4900: Afgreiðsla, auglýsingar.
4901: Rítstjcm (innlendar fréttir).
4902: Ritstjéri.
4903: Vilhj. S. Vilhjálmss. (h ima).
4904: F. R. Valdemarsson (heima).
4905: Prent miðjan.
4906: Afgreiðslan.
Arfurfnn,
NVUMAST hefir nokkur stjórn
tekiið við leins erfiðumi að-
stæðium eiins og núvierandi rikis-
stjórn.
Hin gengdarlausa samkeppni
um framlieiðtslu og vierzlun hefir
Iieitt til fness, að hver einasta þjóð
grípur nú til þieirra óyndisúrræða
að takmarka vörukaup sín frá
öðrum þjóðum eftir því siem auö-
ið ier.
Þiessi viðskiftastefna k>emur sér-
liega hart niður á þjóðum með
einhæfa framlieiðslu og þar af
leiðandi mikla verzlunarþörf, og
senniliega hefir engin þjóð eins
einhæfa framlieiðislu eins og fs-
lend'ngar.
Haftastefnan kiemur þvi maum-
ast eins hajtjt niður á nokkurri
þjóð eins og okkur íslendingum,
og alt af berast nýjar og nýjar
fregnir um það, hvernig smátt og
smátt þrengir að markaðinum fyr-
ir hielztu framlieiðsluvöru okkar,
saltfiskinn. í gær kiomu fregnir
um það, að ftalia bsfði í hyggju
að takmarka mjög innfiutning, og
má búast við að það hafi mjög
alvarlegar aíleiðingar fyrir við-
skifti okKar við hana.
Þeir örðuglieikar, siem þarna
steðja að stjórininni, eru að vissu
lieyti óvjðráðanlegir. Þó er því
svo fariði, því miður, að þeir
mienin, sem mestu hafa ráðið urn
framlieiðislu og sölu sjávarafurða,
eiga hér einnig mikla vanrækslu-
sök. Alþýðuhlaðiið hefir margoft
bient á það áður, hversu hóflaust
ábyrgðarlieysi felst í því, að for-
ráðamenn sjávarútvegsins hafa
einblínt á eina fiskverkanarað-
ferð og á sárfá markaðslönd. Þeir
hafa því miður mieð öllu svikist
undan þeirri skyldu, að tryggja
framtíð stærsta atvinnuvegarins,
sjávarútvegsins, eftir þvi sem
auðið var, með því að gerafram-
lieiðsluna fjölbreytta og markað-
ina sem fliesta.
Um þiessar staðreyndir tjáir
ekki að fárast, við þá örðugleika
ver'ður að berjast, að fiskmarkað-
ur pkkar er í voða, sumpart fyr-
ir óviðráöanleg utanaðkomandi á-
hrif, og sumpart fyrir fávíslega
stjórn ísleinzkra fiskframleiðenda.
Fjármálum landsins var. þannig
pikilað í hiendur núverandi stjórn-
ar, að skuldabyrðin er orðin svo
þung, að á það vierður ekki bætt.
Það ástand, sem hún því tekur
við, er í siem fæstum orðum þetta:
Takmarkaðir markaðir fyrir
belztu framlieiðisluvöru þjóðarinn-
ar, skuldabyrði svo þung, að engu
verður á bætt, og takmarkað
gjaldþol atvininuvieganina.
Og Morgunblaðið gleðst.
Morgunblaðið birtir í gær
fregniina um hinar siæmiu mark-
aðshiorfur á ftalíu. Aftain við hana
hnýtir það' aulalegri klaiusu, þar
sem það» lætu;r í ljós gleðina yfir
því að „rauðálfar þeir, sem hér
sitja við völd“, eins og það kemst
áð orði, fái nú nóg að hugsa.
I þessu kemur fram hið sama
siðleysi, eiins og í öðirum afskift-
um ihaldsins af opinberum mál-
um. Það hefir skilað öllu í'kaldar
(koli í hieindur núvierandi stjómar.
Um kvikmyndir.
Alþýðublaðinu hafa borist tvær
grieinar um kvikmýndiir, siem
sýndar hafa verið uudaníaiið.
Þessar greinar fjalla um
frönsku kvikmyndina „La Mater-
nelle“, sem sýnd var í Gaimla
Bíó fyrjr síðustu helgi. Fara grein-
ar þiessar hér á eftir:
La Maternelle.
| Eflnliið! í kvikmyndinini La Mater-
nielie ier í stutt'u máli sagt þetta:
Frönsk stúlka að naflni Rósa —
mientuö og vel. upp aliin stúlka
— per'ður fyrir því óláni að unn-
usti hemnar — fínin maður, siem
gaf henini demantshring — svík-
ur hania vegna þess að hanin
kernst að þeirri óþægiLegu niður-
stöðu, að hún sé bláfátæk. Þesisd
stúlka verður svo að fara að
vinna fyrir sér, leins og fátækt
kvienfólk verður yfirleitt að gera,
og þá sækir hún Um stöð'u á
barnaheimiii og er ráðiin þar siem
þjóniustustúlka. Þetta barnaheim-
ili er einhvers. koinar kristdeg
góðgerðastofnun, siem starfár í fá-
tækrahverfi Parísarborgar. Börn-
in, sem koma þangað, eru börn
hinna útskúfuðu í þjóðfélagi
borgaranna — vændiskveinna, at-
vininulieysingja og fátæklinga.
Þiesei böm eru skítug, horuð', lús-
ug og andlega meiddir vesaling-
ar. — Skólinn, sem á að um-
skapa þiessi börn, er starfræktur
af nientunar- og skilnings-lausum
kennaralýð — fólki, sem auðsjá-
anlegia hefir þá sælu trú, að
nrögulegt sé að gera úr böruun-
um einhvers: koinar brúður, sem
sitji með spentar greipar.oghlusti
í himmeskri andagt á siðferðis-
predikanir lærimeistara sinma. —
En lútlu öreigarnir í París eru ná-
kvæmlega eins. og önnur hörn.
Þau vilja fá að starfa eitthvað.
Þau vilja fá að finna einhvem
tilgarrg í tiiveru sinni. Þau vilja
fá að skilja hvers vegna hlutirn-
ir séu svona, ein ekki öðruaísi —
og þau gera meira en vilja þetta
svona eitns og þegar skikkielsis-
fólk váll eitthvað', ien dettur ekki
í hug að ergja sig eða aðra með
neinum hávaða ef það fær það
ekki. Niei, niel, þessi böm eru alt
öðruvisi. Þau gera sínar kröfur
Því hefiir verið' boðið að taka .þátt
í umbótastarfiuu á lýðræðilegum
gruindvelli, þ_að hefir svilrist um
þá skyldu sína og giaðst yfir því,
að. erfiðieikar steðjuðu að þjó'ð-
inni, og það svo þungir, að hverri
stjórn myndi örðugt að leysa.
Eyjólfur ávísanafalsari er glögt
dæmi þiessa. Um nrargra ára sfceið
hefir hanin svikist um þá skyldu
sína, að koma mjólkursölumál-
um borgarinnar í sæmiliegt horf,
og vandræðin mögnuðust dag frá
diegi.
Þiegar inúverandi stjórn tók
þessi mál í símar heindur, var
Eyjólfi gefimn kostur á að vinina
með að því marki að koma mjóLk-
ursölunini í gott horf. Hanin tók
því hoði. En hamn sveikst 'um
störf sfn, og ekki nóg með það,
mieð fölsunum og öðru skyldu at-
hæfi hefir hann gert alt, sem'hon-
um vair auðið, til þesis að eyði-
leggja hiö' nýja skipulag.
Þaninig starfar íhald, þegar það
befir komið' öliu í öngþveiti og
unibótastarfið er hafið af öðiumi,
þá situr það hjá, sietur fótiinin fyrir
umbæturnar þegar það getur og
gleðst yfir hverjum örðugleika,
siem verður á braut umbótamann-
anna.
Samkieppnisstefinan og auð-
váldsskipulagið er nú áreiðanlega
feomið að fótum fram, erfðaiskrá-
in ier þegar samin.
Til skifta kemur viðslrifta-
kreppa, lamað atvininulff og skuld-
ir. ' '
Frjáls samkeppni er gjaldþrota,
það er erfitt verk að byggja á
rústum þess gjaldþrots.
— ekki hávaðalaust og rólega —
heldur með öskri og barsmíðum,.
Þau bita, sparka, bölva og láta
I stuttu máli sagt álíka bölvain-
lega eins. og tápmikil börn geta
látið, þegar þ.au kornast í hend-
ur fólks, sem engan skilniing hef-
ir á eðli barn,a. — Afleiðiingiin
vierður auðuitað stjórnlieysi, hatur
milli þieirra og kennaranina, öskur
í frímiinútum, illkvitni og í sem
fæstum orðium sagt sú hreinrækt-
aða villimenska í skólamálum,
aem getur þróast þiegar börnin
fá ekki að ver.a börn.
Þiessiu er lýst með afbrigðium
vel í myndinini og lekfeert sparað
til þess að gera þá lýsingu sem
sannasta og áhrifaríkasta.
Höfundurinn húðstrýkir kennar-
ana, fliettir maklega ofan af
hræsni þeirra, mentunarlieysi og
viesaldóm. Hann dregur fraim í
dagsjjósið þau öfl, sem vinma að
mótun barnanina — sýklana, sieim
myinda oomplexiin — skilnjings-
leysið, fátæktina, vesaldóminn og
únræðaleysið — og sýnir afleið-
inguma — börnin eins og þau eru.
Mynd.'n er að1 þessu Leyti sinildar-
verk. — Stónkostlega og misk-
unnarlaus ádeila. — Einmitt
viegna þess hoe næmur höfundur-
inin ier og markviss, er hanin dreg1-
ur það fram í dagsljósið, sem
andhverft er og ábótauant, bjóst
ég við að hann myndi koma með
einhvierja jákuæða lausn á við-
fangsiefninu — sýna fram á leið-
ina út úr ógöngunum. En það
gerir hanin iekki, og þess vegna
týmir myindin miklu af því gildíi,
siem hún gæti annars hiaft.
í staðinn fyrir að koma mieð
vitræna og karlman.n.lega lausn
á málunum, lætur hainn Rósu —
siem að visu er óviðjafnanlegá
inndæl persóna — vera að gera
gælur við' börnin. Rósa þ'essi er
fymt og fremst góð stúlka. Húnl
er 'börnuuum eins og góð móðir'
lieysir vandræði þeirxa að svo
miklu leyti sem henni er það
mögulegt, kyssir þau á kinnina,
tekur að sér umfeomuLaúsa telpu
og gengur henni í móðursfað.
Auðvitað elsfea börnín Rósiu þessa
og hún er um tíma á barnaheim-
iliinu 'ein,s, og góð hjúkrunarkoina
á geðveikrahæli. — Er> Adamvar
'ékki lengi í Paradís, og auðvitað
verður ástaræfintýri að vera með
í; leiknum, vitanlega þarf svona
falleg stúlka að verða skotin í
læknimum og hann í henni tii
þiess að nokkur von geti verið
um að mynd'.n fái aðsókn.. Þetta
verðiur Ifka. Myndiin endar á því,
að góða stúlkan fer og börnin
verða eftir. —
Nú vei’t ég að mai;gir, sem
þiessa mynd sjá, munu siegja sem
svo: „Ósiköp var hún nú góð við
böfirn, bliessuð stúlkan-. Mikill
sfeelfingar muinur væri það :nú,
ef allir feennarar væru svona góð-
ir.“ — Og einmitt vegna þess,
hvie margir þeir verða, sem iein-
mitt sjá þiessa lausn á ms.l::nu,
getur kvikmiyndin „La Mater-
niellie" verið hættuleg. Það er að
víjsu afar-mikili munur á því,
hvort það fólk fses't við barna-
kensLu, sem er að' eðJisfari „gott“
fólk, eða menn, sem eru frá nátt-
úrunnar hendi hairðjaxlar og stirð-
busar, en það ier bara ekki ein-
hlitt. Ef góðleikurjnn ieinn á að
bæta öll mieiin í uppeldisimálun-
um, werðiur endirinn vemjulega
sá, að þetta „góða“ fólk hefir
ýmsu öðru að sinna en börniuim
og böfn'in verða venjul'ega að
bjariga sér sjálf mis'ð venjuliegu
f'ólki — vel eða illa eftir atvikum.
Fyrst og fremst vilja svo a,ð
siegja uind an tekn iinga r I a'ust allar
manue.skjur vera „góðair“ — auð-
vitað eins og þær álíta sér það
færast eftir samvizku sinni og
kringumstæðum. — Það er víð-
urfeent mál af uppeldisfræðing-
um, að aðeins tiltölulega fá prós-
ent af foreldrum eru fær um að
ala börn sín upp. Hver myndi
sianit siem áðuur 'eíaust um það,
að foreldrar vildu vera góðir
börnum sínum? Hvaða saningjarn
maður myndi láta sér komia, í b:u,g
að efast um að keninararnir af
gamla skólanum vildu vera góð-
ir bömuniurn?
Niei, sannleikurinin er nú sá, að
það, siem börnunum er fyrir bieztu,
er lekki fyrst og fremst það, að
feenniaraiinir séu „góðir við börn-
in“, ie,ins og það 'er venjulega kail-
að, heldur að þeir séu búnir þeirri
þiefefeingu, sem þarf til þ'ess að
skil ja eðU barnanna, og hafi tæki-
færi og manndóm tiL að beita
henni. — Ef svo er, þá hverfa
skólamir, siem eru að mieira eða
miinina leyti á borð við barna-
heimilið í „La Matemelle“, og í
stað þieirra koma starfsskólar, þar
sem fult tillit er tekið til eðUis
barnanna og börnunum sköpuð
sæmileg vaxtarskilyrði.
Ef öil alþýða manna er búiin
þeirri þiekikingu, siem þarf til þiess
að skilja það, hvers vegna böm-
in koma jafn lömuð í skólana og
raun ber vitni um, þá munu all-
ir, sem yjlja láta telja sig „góða“
menin, Leggjast á eitt um að út-
rýma þeim orsökum, siem sfeapa
ógæfu milljóna barna — stein-
runnu og seLgdnepandi þjóð'skipu-
l-agi — heimilum, þar sem a-nd-
Iiegur Oig efnalegur vesaldómuT
haldast í hendur. — Þá kemiur
öld þieirra skóla, þa:r Siem þekk-
ingiin og góðlieikurinin vinna sam-
• 'an — þieirra skóla, sem miestu og
bieztu uppeldisfræðingar heimsins
starfrækja nú — starfsiskó lianma.
— SLíikur sikóli hefði verið lausn-
iin á kvikmyndinini „La Mater-
nielLe" og slíkir skólar verða hin
viðurfeenda framtfðárlaiuíin upp-
eldis’fræðinnar.
En „La Materhielle“ er þrátt
ýrir alt mynd, sem alliB ættu
að sjá og heyra — ekki vegna
þiess, að hún sé fullkomin, beld-
úr vegna þiess, hve sönn hún er
og lærdó'msrik, ef menn kunina
að draga lærdóma af henni, og
fneistast ekki 1iL að trúa því, að
mieð góðhjörttuðiu og brosandi
fóliki séu allar gátur uppeldis-
fræðinnar leystar.
Súffafíö'iir M'agnmsim,
„Baiinavernd“ og „Ögnir frum-
skóganna“ hétu tvær kvikmynd-
ir, er sýndar voru samtímis hér
í Reykjavík nú nýlega. Af því
myndir þiessar hafa verið taldar
„stórmerki.legar" og um ' aöra
jafnvel sagt að hún væri ein bezta
kvikmyndin, sem tekin hefði ver-
ið í 20 ár, ætla ég að fara um
þær nokkrum orðum.
Barnavernd (La Maternelle) er
fröinsk mynd og gerist á barma-
heimili. En þó að í henni sé sæg-
ur af börnum, sem Leika ágæt-
lega (eiins og jafnan sá, er leikur
sjálfan sig), og þó það sé oft
stoemt'Legt að sjá og heyra þessi
böTin, þá er siejnagangurinm svo
mrkiili í íinyndinui, og svo margt
amnað Leiðinlegt þar, að miglangr
aðii miestan hluta myndarinnar til
þiesis að labba út, og feemur sú
lönguin afar sjaldan yfir mig í
kv'itomyndahúsi, því ég ier þauL-
sæt'nn þar. Á Leiðindin bættihviað
flest fólkið' var. Leiðiinlegt, sem lék
I myndimni. AðáLpiersónan er
vimnukoina, sem börinin elsfea, en
hvens vegna þau gerðu það va’r
ógeijniingur að skilj-a, því leikfeoni-
an, sem þetta hlutverk hafðii
(Madelo'ne Renaud) ier hvorki lag-
leg, kvenleg eða fjörug. f aug-
Lýsingunni um kvikmymdma stóð,
að 'leikkona þessi væri „velþiakt",
sem mun ieiga að þýða að hú:n sé
góðkunn. En ef hún er það, þá
er það, fyrir einhverja aðra hæíil-
leika ien hún sýndi í þ'essari
mynd. Álíka kauðalegur (nieima
verri sé) er karlmaðurinn, siem
leikur biðilinn. Maður skilur vel
að stúlkan, þó hún sé kriinglu-
Leátt og stríhært dauðyfli, sémjög
á báðum áttum hvort hún viLji
ganga ,að' eiga manninn.
Eiini 'leikandinln í myndiinrd, sem
er þolanLegur, er eldabuskan á
barnaheiimllinu, feit en kát stút-
ungSrfeieriUng. En. það sem húin
igerir, ier einatt dregið svo á lan,g|-.
iinin, að sfeemtunin veröur vafa-
söm. Að öðru leyti er fyndnin
og gamaniði í þessari mynd af
grófustu tegund. Það er verið að
kemba lús úr kraktoa ogsprengja
lúsiina; krakfeamir eru sýndir
bieyta sig svo að iekur -ofan á
góilf, og það er æ offljn í æ verið
að sýna þau þar sem þau eru
að fara á kamarinm, eða sitjandi
þar. Slíkt getur ef til vill feomið
mauni til þess að hlæja, ef það
ier mynd, sem aðei'ns er brugðið
upp, len þegar þessu er beimlíms
makað út umt sýn'íngartjaildið, er
það bara ruddaskapur. Ég erekki
hörundssár í þessum efnuim, en
þietta hafði sömu áhrif og þegar
maðiur, siem yiðhefur sóðalegt
orö'bragð, fer að endurtaka það
sem hanin sagði, af því hanin held-
ur að það hafi verið fyndið.
En ruddaskapnum er svo sem
Ufnferðaslystn
og fo^eldrarnir.
Það er í raun'nni merkilegt, að
ekfei stouli fleiri slys hljótast af,
þegar krakkar hanga aftan í ían-
artækjimnj. Ættu for&ldrar að
birýna það mjög fyrir börnum sílni-
imi, að gera ekki silfkt. Það er sá
ósiðtar, siem hefir því miður tíðk-
ast hér í bænium og getur e:ns
og áðuriersagt valdið stórslysium.
Þietta er tiekið orðrétt upp úr
dálkum eins. dagblaðsins hér í
bænum þanin 12. febrúar og er
sferifað vegna slyssins, siem varð
dagiinn áður á móts við húsið
nr. 159 á Laugavegi.
Víst ier um það, að foreldrar
vierða að brýna það fyrir liörnum,
sínum, að' hanga efcfei í bílum eðia
öðrum farartækjum.
Ég hygg líka. að það sé gert,
að minsta feosti hér innfrá. Er.da
myndu s.lysin hér mikið fleiri, ef
efeki gætti við árvekni foreldr-
anna.
Börn eru þó börn, og þó þeim
sé bannað að gera það, sem þau
hafla garnan af að gera, þá er
ekki fjö'Idinn af þeim, sem gegniir
því,
Og þau, sem kannskie hlýða í
bi'li, eru af lieiksystkinunum höíð
að athlægi fyrir kjarkleysi og
kö'liuð mömmubörn, þangað t.l
þau iífea óhlýðnast.
Þá er komið að því, sem maður
sér svo oft.
Allflestír drengir gripa hvern
þann bfl, sem þieir geta náð' í, iog
'hainga í hionum, meðan þeir gá,ta,
áin tiIIitS' lil hættunnar, sem þeim
stafar af þvL
En af ýrnsu svoma hljótast slys-
in- Ég hygg það yrðu ekki marg-
ir af drengjunum hérna imniírá,
siem héngju aftan í bílum, ef hér
væri Lögregluvörður að staðaldri.
En léins og nú er sér maður >oft
þrjá og stunduni fLeiri aitain í
fjöidamörgum af þeim bilum, sem
fara um veginn, og þeir fylgja
bíLnum oft frá verzluininini „Ás“
éð|a þiar í fering og það niður að
Rauðarárstíg, eða jafnviel. iengra.
1 þau h. u. b. þrjú ár, sem ég
hefi vierið hér innfrá, hafa hlotiist
ekki lokið með þessu. Það er
ótrúlegt hvað' smástrákur, sem er
orðíið mál, ier látinn segja, og enm
ótrúLegra hvað telpa, sem þaí
er viðstödd, er látiin svara. Ot
yfir tiekur þó þegar maður einn
nokkuð drukkinn (siem virðiist ór
viðtoomandi ganginum i mynd-
iininá) er Látinn segja við feonu
sína að hún skuli láta börnin.
fara út, því hann ætli að geTía
dálítið. En hvað það er, mujnu
fæstir hafa getið sér tiL, fyr en
hanrn sieiinm'a í mynidinni er látinn
siegja hvað þáð hafi veriði. i
Yfirlieitt má siegja, að allur
hugsanagangur í myndinni sé
mjög fjarri hugsanagamgi ofekar
Isiliendinga, eins og feemur fratm
í því, að eldabuskan, sem áður
er getið, og vafalaust er væmsta
manmieskja, segist hafa hent mús
(úr giiLdru) í eldinin, og segir frá
því siem dæmi upp á það, hvað
eán telpán þarna á heimiljniu sé
sérfeenniilegt barn, að hún hafi
orðið swo reið við sig fyrir þetta,
að húm hafi bitið sig! Má siegja,
að ef þiessi mynd hefir náð al,-
mtenniiingshylli í Frakklajndi, þá sé
alþýða manma þar í lamdi ennþá
mokkuð ól.iik því, siem hún er á
mörg silys, og sum af þeim mjög
alvarleg. Það' virðist leinfeennilsgt,
að einmitt á þessari götu, sem
aenmilega ber mestu bíla- og
vagna-umflerð landsins, skuli ekki
vera lögregluvörður að staðaldri.
Það götusvæði, sem ég hér tala
um, á milli „Vatnsþróar“ og
„Áss“, hefi'r heldur efcki .meina
gangstétt, En við það sjá al.lir, að
umflerðarhættan stóreykst. Því
gangandi maðurinn verður að
fara mifeiiLs til sama svæði og bíll-
inn eða vagninn.
Of oft keyra bílstjórar upp að
húsunum öðrum meg.'n götummar
og þverbeygja svo yfir götunu
um Leið og þieir snúa. En við það
feoma þieir Jíka siem oftast upp
að húsveggjunum hinum megin.
Að þetta er satt s-ést bezt á
þvi, að þar siem hellur eru fyrir
framan dyr, eru þær víða brot’nar
undan bíilum, sem hafa feeyrt yf-
ir þær.
Hver maður sér, að umflerðinmi
stafar stórhætta af þessu.
Þetta væri haldur ekki gert, ef
hér væri gangstétt
Það væri heildur ekki geit, ef
hér væri lögregluvörður að stað-
aldri.
Sjálfsagt mætti lifea segja um
hraka.m á bíilunum, að hainin virð-
ist oft óþaritega mikill.
Að mins.ta kosti virtist mér
hrað'nm má.nni í vetur, meðan lög-
regluþjónar voru hér innfrá að
Ifta eftlr mjólkurbílunum, hddur
en hainn var áður eða er nú.
Það mætti segja mikið fleira
um umflerðina hérna og börnin,
sem lekki hafa neinn annan Lsik-
völl en nofekurra meitra hreiðan
vieg, sem er einn mesti umfhiið-
arvegur landsins fyrir ökutæki og
lefcki leinu sinni befir gamgstétt.
Ég ætla ekki að dieila á lög-
reglu ieða bæjarstjóm, en vii þó
spyrja: Er ekki tímabæit að' at-
hnga þietta? Umferðin um Laugar
veginm ieykst og fó lkinu hér f jölg1-
ar, því; hús eru bygð og fóik ílyt-
ur hingað', ein ekfeert er gert til
að afstýra siysahættunm:, sem er
eðfeleg afleiðing mikillar umfer'ð-
ar fólks og farartækja.
Cœuar Mar,
voru landi.
Ólafur Friðri/cason,