Oyggjarnar - 23.06.1905, Blaðsíða 1

OYGGJARNAR.
Nr. io.
i. árgangur.
Fríggjadagin 23. juni 1905.
»Oyggjarnar« kosta 25 oyra um mánaðin
við flutningspeningi.
Føroyskt vikublað.
Lýsingar: smæstu skrift 12 oyr'ur reglan
á fyrsti síðu, hinar 8, útlendskar 15—i2oyr.
Útvandringssj úkan
í Skandinavien.
Danskarnir útvandra ikki
meira enn gott ger. Svensk-
arnir heldur ikki; men Norð-
menn og fslændingar bjarga sær
brátt líka nógvur í fremmanda
landi sum í heimlandinum. Har
rýmur so nógv burtur at landa-
stýri má innføra fremmanda
fólk til tað arbeiði, sum liggur
mest í vanrøkt.
Tað norska fólki hevur
gjøgnum tíðirnar havt ovlítlan
studning av ríksstýrinum. Land-
sins midlar hava hegartil gingi
uppá jernbanar, kostbarar offent-
ligar bygningar og alskyns stór-
fyritakandi, meðan stórir lands-
partar liggja óbebygdir, og
sum oyðumørk.
íslanđ er fátakt og ófrukt-
bart; teirra ánđiliga liv stendur
neyvan aftur u.n naka annað
lanđ, men tað kropsliga hevur
ikki hildu stev við hinum.
Fólki er yvirhøvur ikki virk-
samt; teir vilja heldur royna
tað óvissa í øðrum londum enn
sita heima við lítlari inntøku.
Tá so úthugurin er skerdur, vera
teir oftað útibirdur fyri alla
ævina — av peningartrongð.
Føroyingar eru so miki
heitnakærir, at útvandrarasjúkan
aldrin hevur biti á teimum. Vit
vóna, at hon ongantíð ger tað,
tí tað er ikki minsti skamplet-
urin fyri eitt land, at fólki rím-
ur sin veg og fremmendar
komað aftur at passa hús og
garð. Føroyingar hava ongan-
tíð ræðst strevi, ella at taka
eitt tak! fyri hvønn tað skal
vera — sjálvt um lønin bleiv
ógvuliga lítil.
Føroyar treingja til at hava
alt sítt fólk heima, tí tað
er virksamt, harðført, natúrbe-
gávað og nøjsamt. Tað mesta
vit tarvast er andilig ballast.
Oyggjarnac nr. 9 fyrsti síði,
øðri spalti, frá Klakksfundinum
stendur: Mannamúgvan 400 í
tali, hátíðsligt og væl kynd . . .
har skal standa: hátiðsstemt
og væl hýrd.
Sangur úr Klakksfundinum.
L a g : Det haver saa nyligen regnet.
Eg var mær og vitjaði bróður,
sum er størri og eldri enn eg;
mangan hevur hann verið mær góður,
mangan víst mær á beinasta veg.
Greiddi eg honum frá,
hvussu vónloysi lá
yvir mær og mínum landi við.
Eg við sorg honum sannleikin segði,
at her kuldin skjótt drap alla vón,
at tann kavi, sum veturin legði,
ikkí tána vil burtur av lón,
at her stird er hvor sál,
sum hon úr Heljarskál
hevði drukkið haft deyðadrykkin sín.
Bróður mín leit seg um og hann bendi
á tað land, sum han nú hevur bygt;
sólin logandi ljósgeislar sendi
kveikti lív í hvort sovandi kykt;
og har sungu tey øll
— fólk i smáttu og hall —
sungu eldhugavónir út um land.
Og hann mælti tey orð á tí sinni
— tey i sál míni enn ljóða hvøll —:
»Kæri bróður mín, legg tær í minni,
at vit sjálv eiga lívsneistar ell,
at tað verður eitt bál,
um at hver manna sál
leggur sín neista til hin sama ekL.
Simiin Skarð.
Tórshavns havn.
Til at undirsøkja havnar-
viðurskiftini við Tórshavn vil
danska ríkisstýri í summar senda
ein av sínum havna-»ingeniør-
um«.
Stubbar frá Klakksfundinum.
Nevndin, sum kjósin var á
síðsta meginfelagsfundi til at
standa fyri innsamlingini til
Nólsoyarpálís minnisvarða, bleiv
upplisin fyri fundarfólkinum og