Oyggjarnar - 14.02.1906, Side 3

nakrantíð virt tað, meðan hann
var í Føroyum, so hevur hann I
farið ógvuliga lo*ynliga við sínum J
kærleika —) sum vit strevast
fyri at fáa inn í kirkju og á
ting. Nú biður hann gott fyri
tí føroyska málinum, biður fyri,
at tað ongantíð skal ganga til
grunđar, og tekur til, at eitt
fólk og eitt mál hoyrur saman, um
bæði skulu eiga virði roillum :
manna.
Gamli Bergh! ein hin arg-
asti figgindin av øllum, sum I
bar navn føroyskt, hann sum 1
var 35 ár óleingi í Føroyum |
— — vit mugu lova Gudi fyri
mannin í aftur kom. Real-
skúla-Bergh, hann er n ú, sit-
andi heima í Danmørk, uppi í
nærum øllum viðurskiftum, sum j
koma til umrøðu »har úti« til !
Føroyars frama! Hoyr, hava tit j
hoyrt tað?
Tá illumaður bleiv gamalur
bleiv hann Guds barn. Vit
vóna, at syndirnar eru forgivnar
hesum gamla manni, og ynskja
honum væl at fara.
Nógvur eru teir embætis-
menn. sum hava siti heruppi j
við góðum evnum, og rúmligari
tið til at bøtt um okkara tor- j
føru vinnuvegir, við munn ella
penn. Men nei! »Skuldi tað
loyst seg, tá ein so dánt greiður
sína embætisplikt«.
Ymisligur av teim hava gjørt
smávegis bót tá teir komu heim-
aftur til Danmark. Títt siga j
Føroyingar frá, at tað eru ikki
blíðari fólk at hitta »har suðuri«
milluin Danskarnar enn teir, j
sum vóru búsitandi heruppi; (
enn blíðastur við teir Føroyingar, j
sum teir ikki kendu, ella ikki
løgdu í at kenna her á landið.
Er tað ikki løgið?
Og teir Føroyingar hugsa: j
Hvat sakar?
Mann vera at teir eru alfegnir I
yvur at teir sluppu úr Føroyum.
Ella:
Gerða teir bót fyri tað einkiff
teir lótu eftur seg millum før-
oyskar ríkisbrøður?
»Sorenskrivarin Helms! Hann I
hevur sýnt, at hann evnar før- \
oyskan hugsan í Føroyum.«
Hann segði so, Sandavágs-
kingurin: »Skrivarin! tað er
slikur maður, væl verði honutn
fyri — tann góða mann.«
Føroya gentlumenn,
Hans Pauli.
Konufólkatos! tađ lurti eg
ikki eftir.
Hans Pauli fekk konu við
ógn og giftist inn til vertfólkini.
Leygarkvøld. Magnus granni
kemur at hitta Hans Pauli
rossafund viðvíkjandi .... tað
eru ikki rossini sum skulu á
fund, men sjálvir bøndrinir.
Magnus og Hans Pauli eru
størsti jarðaeiarnir í bygdini;
teir hava eingi ross, menn smá-
bøndrinir hava, umframt arbeiðs-
ross, nógv leys ross gangandi
í haganum. Og nú skulu tey
»leysu« setast av — hvørt eitt.
Lisa hevur sett đrekka inn
— fyri teir sjálvandi. Henni
hóar illa henda ætlanin at minka
um rossini. Tó pápin ongantíð
fekst til at nýta ross, uggaði
hon seg til betri tíðir, tá hon
fekk mann. Hann kom skjótt
sum vera man, men djórini
væntar hon uppá enn hendan
dag.
Hon gjørdi sær ørindi inn í
kommoduskuífuna, leitar — tril-
var — kagar . . . »Fyrr skuldu
tit keypt tykkum rossini frá
teim enn sagt tey av. Tú Hans
Pauli mín slítur teg upp sum
træl við at drassa tøð og tara
— og torv við.« Lisa duvar
høvđi næstan inn á botn í
skuffuni, og vágar ikki at hyggja
yvir at borðinum.
»FIans Pauli mínc letust ikki
um vón, men heldur fram við
Magnus um at fáa rossastevni
ásett sum skjótast.
Um stund heilsar Magnus.
Uttari í rokkstovuni snúgvur
hann sær á: »Hvar er Lisa? eg
vilđi sagt henni mangatakk og
farvæl.«
»Ass — hon fór framm í
hjallin, legg ikki í« heldur Flans
Pauli.
»ldsa er her Magnus — kom
uttar« rópar Ada i kovadurinum
hjá Hans Pauli.
Magnus heilsaði tá mat-
móðrini, og Ada fylgdi honum
av durinum svestur um á«.
»Hattar Ada er allastaðis
uttan har sum hattar skal vera«
mutlar Hans Pauli og fer inn
at leggja seg. Hann kann ikki
torga Adu, sum er ein snar
kona og býr dyr um dyr við
Lisu; og mann hennara hevur
hann ringt eyga til, tí hann eigir
y ross.
Men Ada hevur volt Hans
Pauli tort. sum hann minnist
henni:
Fyrsti ferð hon gjørdi barsil,
vildi tað so við at hin gamli,
pápi Lisu, lá inni á sjúkuhúsið.
p[on bað tá einans IJsu og
mammu hennara i gildið. Hans
Pauli setti hon eina eftir á rókini.
Hettar var eingin fín gerð.
men Ađa pástoð, at »hann átti
tað«.
Systur IJsu og maður henn-
ara vóru komin at halda jól.
Teir: faðir, bróður og maður
sita nokk so hátíðsliga tilborðs
og eta døgura fyrsta dag, meðan
tær byrja við at fáa sær, har
og her, sum til ber.
Ađa kemur inn um gátt og'
fær Lisu naka undan fyrklæðin-
um. Hon støggar einkið á:
»Væl gagnist mannfólkinum,
og konufólkinum — táteyfáa.c
Riddari.
Sanndroymin lekni.
Mannheim 20. jann. 06.
Vit sótu 5—6 fólk í góðum
lag eitt kvøldið um jóltíðir tá
vit komu upp at trætast um,
hvat týdning ella ikki týdning
dreymur kann hava. Flest øll
vóru samsint um, at tá ein ringur