Várskot - 01.05.1905, Blaðsíða 3

19 —
hann sum eitt ræðuligt kavafjall omaná
tí stóra staðnum, sum liggur í tungum
dreymum í vetrarnáttini. Alt er fjalt
og burturgoymt; bert tann gyltu kir-
kjukrossur, trúnartegnið, lyftir seg
upp av kavagrøvuni og glógvar í tí
bláu luft, 1 tí klára sólskini.
Og uppi yvur tí grivna staðnum
flagsa himmalins fuglar, smáir og stórir
og teir láta og syngja, sum teir duga
best — hvør við sínum nevi.
Fyrst koma teir flagsandi í flokki,
ið geyla og láta um alt, ið fyri seg
gongur bæði inni og úti, ber sum har;
teir kenna alt og meta einki bøgt. Og
so koma aðrir — svartir ravnar og
krákur — „gravið, gravið“, nýsta teir
„enn er nakað at vinna, nakað til
krovið, tað er tað, ið umræður, og so
halda eisini tey, har niðri á botninum
eru“.
Teir villu svanir koma siglanđi á
spentum veingjum; teir syngja um alt
tað avbara og stóra, ið enn nørist av
teim menniskjum — teirra tonkum og
hjørtum, — sum eru harniðri í staðnum,
sum hvílir seg undir kavafonnunum.
Deyðin er bar ikki, lívið tað flóðar,
vit kenna tað í tónum og løgum, tei-
num, sum skapast í kirkjuurgu, sum
ljóða úr álvarheygi, sum kvæðir Ossians,
sum randargný. Hoyr samljóðið!
Tað talar til hjarta várt, lyftir tanka
vár—táð er sangfuglur ættana vithoyra!
Og vid eitt: Harrin andar á okkum,
kavafjallið bránar, sólin skínur, várið
og fuglarnir koma og nýggjar ættir
við teim somu heimligu tónum í fylgju.
Hoyr! árið syngur: hvat kavastormurin
var at meini, hvat vetrarnáttin og teir
tungu dreymar køvdu — alt loysist, alt
lyítir seg, meðan fuglurin syngur —
sangfuglur ættana, ið aldri doyr.
(Sett út av M. M.)
Trýmskviđa.
reiður var hann Vingtórur,
tá hann vaknaði,
og sín hamar
tá saknaði;
hann risti skegginum,
hár sítt hann syfti,
tók tá Jarðarsonur
til at trilva.
Og hann tað orðið
allarfyrst segði:
„Hoyr nú tú, Loki!
hvat eg mæli,
ei fyrr hevir borist
til á foldum
ella í himni;
frá Asi er hamar stolin!“