Várskot - 01.05.1905, Blaðsíða 4

20 —
Inn til ta fagru
Froyju teir gingu,
og hann tað orðið
allari’yrst segði:
„Kannst tú mær, Froyja,
tín fjaðraham lána,
at eg mín hamar
aftur kann heinta?“
Froyja svaraði:
„Yar hann av gulli,
við gaman eg lánti hann tó,
av silvuri fullur,
tú fekkst hann tó.“
Fleyg tá Loki
— fjaðrahamur dundi —
til hann kom utan fyri
Asagarðar,
til hann kom innan fyri
Jotnaheim.
Trýmur sæt á heygi,
tussa drottur,
gullband hongdi
á hunđar sinar,
javnaði faxið
á fylum sínum.
Trýmur orðar:
,.Hvussu veit ásum
og álvum við?
Einsamallur
í Jotnaheim?“
Loki svaraði:
„Ringt er hjá ásum,
ringt er hjá álvum;
hevir tú fjalt tann
hamar hjá Lórida?“
Trýmur svaraði:
rFjalt eg havi
Lórida hamar
átta mílir
undir mold;
eingin maður
hann aftur heintar,
utan hann førir mær
Froyju til konu“.
Fleyg tá Loki
fjaðrahamur dundi —
til hann kom utan fyri
Jotnaheim,
til hann kom innan fyri
Asagarðar;
møtti liann Tóra
í miðjum garði,
sum tað orðið
allarfyst segði:
„Yar lltt ørindi
eydnuverk ?
Sig tú á lofti
long tíðindi:
oftum hinn sitandi
søguna gloymir,
oftum hinn liggjandi
lygnarboð sigir.“
Loki svaraði:
„Endað verk
er ørinđi mítt:
Trýmur hevir tín hamar,