Várskot - 01.05.1905, Blaðsíða 1

BLAÐ FØROYINGAFELAGS í KEYPMANNAHAVN.
Nr. 5—6. MAJ—JUNI. 1905.
® (|UJ| /-y--v Fámenta fólk: )) ) ) fylkist tú oxl móti axlum, f(FPr JJJ tá gerst tær stálkynt í jaxlum, ( UJJJ sameinda fólk! Jgg) ®
Sangfuglur ættana.
(Ævintýr av H. C. Andersen.)
er uin vetrar tíð, jørðin
liggur fjald undir kava, hvít sum mar-
morið, ið høgt er úr fjallinum; him-
malin er høgur og klárur, vindurin
hvassur sum dvørgasmíðað svørð, trø-
ðini standa sum hvítar korallir, sum
sprettandi mandilkvistar; her dregist
andin lættliga sum uppi á teim høgu
sunnanfjøllum. Føgur er náttin við
bleiktrandi norðljósi og ótaldum glóg-
vandi stjørnum.
Stormarnir koma, skýggjini førka
seg — teypua, svanadun; kavaflokkarnir
fúka, fjala hús og leið, tann opna bø
og teir trongu stíggjar. Vit sita í tí
fjálgu stovu, við grúgvuna og hoyra
tíðindi frá farnum døgum, vit hoyra
eina søgu.
Uti við tað opna havið lá ein kempa
grivin; á grøvuni sat við miðannátt
kempan sjálv — kongur hevði hon
verið — í hamferð; gullringurin, um
hennar høvur lá, glitraði; hárið flag-
saði fyri vinđinum, klødd var hon í
jarn og stál; sorganbundin sat hon við
høvur í hendi og gav seg í friðloysi.
Tá kom eitt skip siglanđi. Tað
kastaði akker og skipsmennirnir stigu
á land; eitt skjald var millum teirra;
hann helt mót kongalíknilsinum og
spurdi: Hví syrgir tú so?
Tá svaraði tann deyði: Eingin
kvað um verk mítt; tað er deytt og
gloymt; ikki bar kvæðið boð frá tí út
um lond og inn í menniskjans hjørtur;
tí fái eg ikki frið, ikki hvílđ.
Og hann greiddi frá sínari gerð og
sínum roysnum; hanns samtíð visti