Ungu Föroyar - 01.06.1915, Blaðsíða 2

— 42 —
Tað skal tola størstu sjógvar,
trygt á botni, turt til bógvar.
Sum fuglur skjótt tað fer á bárum
við segli og sexti eikiárum.
Borð og bond úr besta evni,
bogið sporl og drekastevni.
Reyðgylt høvd sum eldur skinur,
eygu glógva, gronin grínur.
Seglið seymað reytt og blátt,
veðurringar leika hátt.
Mannað væl við đreingjum reystum,
brynjaðum í málmi bestum.
Tú skalt vera stavnamaður.
Grát so ikki, ver nú glaður.
Stýrið havi eg í hondum,
sigli so mót suðurlondum.
Hildardans vit kátir trína,
eggjar smella, ođđar hvína.
Rudda drekar, knarrar, skeiðir,
vinna vald og góðs og heiður.
Síðan vit til Føroya stevna
faðirs bana hart at hevna.
Borgir tvær vit okkum gera,
høvdingar vit báðir verða.
Høvdingar á Føroya landi.
Tá er gloymdur allur vandi.«
ijergtikin.
Eftir
Hans A. Djurhuus.
V.
Teir leita eftir Haraldi; uppi undir
Hamrinum og fram við strondina leita
teir; men eingin leitar í ánni.
Hann hevur verið so undarligur í
sumar; tað kom á hann ein morgun,
hann fór burtur í haga, siðani tá hevur
hann ikki verið fólk.
Teir eru bangnir fyri, at hann hevur
gjørt enda á sær sjálvum; tó eingin torir
at siga tað — tað er so sárt at hugsa
sær slikt.
Men teir óttast fyri ti.
Allan dagin leita teir og finna einki;
nú í skýmingini eru teir farnir at leita i
ánni; tó tað er eingin ivi um, at har er
hann ikki.
Heima i túninum gongur mamman,
ør av sorg og bangilsi, og inni í glas-
stovuni situr pápin og starir fram fyri
seg; andlitið er foyrað av sorg og
gremjing. Er Haraldur farin, so ' er
eingin at leiða ættina viðari fram, so má
ættin doyggja; tí hann er einasta barn.
Og hin gamli bóndin strýkur sær
um ennið, meðan eitt tárið fyri og annað
eftir rennur oman eftir hinum foyrutu
kjálkunum.
Hann sær Karina koma gangandi
yvir um bøin. Hon hevur ikki verið her
yviri síðani tíðliga í sumar; men nú, tá
sorgin er komin, nú kemur hon.
Neyðar Karin. Hon, sum skuldi
verða bóndakona; giftast við Haraldi; nú
kemur hon at troysta tey — at bera
teimum lina.