Alþýðublaðið - 13.12.1926, Blaðsíða 2

2
ALP.ÝÐUBLAÐIÐ
ÍALÞÝÐUBLAÐIÐ
kemur út á hverjum virkum degi.
i ........... ====================
< Afgreiðsla i Alpýðuhúsinu við
Hverfisgötu 8 opin frá kl, 9 árd.
: til kl. 7 síðd.
Skrifstofa á sama stað opin kl.
: 9V2— 10Vg árd. og kl. 8—9 síðd.
• Simar: 988 (afgreiðslan) og 1294
< (skrifstofan).
< Verðlag: Áskriftarverð kr. 1,50 á
< mánuði. Auglýsingaverð kr. 0,15
< hver mm. eindálka.
4 Prentsmiðja: Alpýðuprentsmiðjan
j (i sama húsi, sömu símar).
4________ _______________
Frá sambandsþinginu.
Sambandsstjórn
var kosin á þingfundi á laugar-
dagskvöldið og hlutu þessir kosn-
ingu:
Jón Baldvinsson, forseti,
Héðinn Valdímarsson, varaforseti,
Sigurjón Á. Ólafsson,
Haraldur Guðmundsson,
Pétur G. Guðmundsson,
Björn Bl. Jónsson,
Davíð Kristjánsson, Hafnarfirði,
Stefán Jóh. Stefánsson,
Felix Guðmundsson.
Nýtt jafnaðarmannafélag.
í vikunni, sem leið, var stofnað
„Jafnaðarmannarélag Hafnarfjarð-
ar“ með um 20 félagsmönnum.
Það var tekið inn í Alþýðusam-
bandið á sambandsþingfundi 9.
þ. m.
Milliþinganefnd
til þess að athuga skipun verk-
lýðsmála var kosin á þingfundi á
föstudaginn, og hlutu þessir kosn-
ingu’
Haraídur Guðmundsson,
! Héðinn Valdimarsson,
Sigurjón Á. Ólafsson,
Pétur G. Guðmundsson,
Jóhanna Egilsdóttir.
Meðal annara hlutverka var
nefnd þessari falið að gera til-
lögur um' stofnun sjóða innan
verklýðsfélaganna , og fyrirkomu-
lag þeirra.
Innstæðukrafa.
Samþykt var á þingfundi á
fimtudaginn var svo hljóðandi
þingsályktun:
Sambandsþingið felur væntan-
legri sambandsstjórn að krefjast
þess af hlutaðeigendum, að
sjúkrasjóði verkamannafélagsins
„Báran" á Eyrarbakka verði
greidd að fuliu innstæða hans hjá
Sparisjóði Árnessýslu.
Þingslit
voru um kl. 10 í gærkveldi. Hafði
þingið þá staðið í 9 dága, og
voru haldnir 10 þingfundir. Frá-
sagnir af gerðum þingsins, sem
þegar hefir ekki verið skýrt frá
jþér i blaðinu, verða birtar í næstu
blöðum.
Maondráp i bæjarstjórn.
„Morgunblaðið" sagði frá því
um daginn, að ég hefði safnað
saman þeim atvinnulausu mönn-
um, sem voru á síðasta bæjar-
stjórnarfundi. Svo laumar blaðið
því svona aftan við, að á þeim
fundi haíi einn maður talað ut-
an að því að drepa borgarstjóra,
og er greinilegt, hver er meining
blaðsins: að gefa í skyn, svona
undir fjólu, að ég muni hálft í
hvoru vera að stofna til þess, að
borgarstjóri verði drepinn.
Nærri má geta, að þeir blað-
stjórarnir álita, að ekki láti ég
mér nægja að drepa Knud Zim-
sen. Næstur verður Valtýr og svo
krukka 'ég í þá Jónana Björns- og
Kjartans-syni. Og svo halda
manndrápin áfram, og gott ef
þessir bölvaðir bolsivíkar ekki éta
þá líka, sem þeir drepa. (Eitthvað
líkt því hefir áður staðið í „Mo:rg-
unblaðinu“.)
Ég skal nú fúslega játa, að ég
álít, að mannætum myndi virðast
„Morgunb!aðs“-ritararnir sérlega
lostætir, og að ekki þyrfti nema
meðalmannætu til þess, að það
kæmi Vatn í inunninn á honum, er
hann sæi Valtý, og þá efast víst
enginn um, að Jón Björnsson
pætti „Iækker“, og ekki er væmu-
bragðið þar.
En meira en þetta get ég ekki
játað. Ekki einu sinni, að ég hafi
átt þátt í því, að atvinnulausu
mennirnir komu á bæjarstjórnar-
fundinn. Þeir komu þangað af
fundi atvinnulausra manna, sem
fulltrúaráð verklýðsfélaganna
gekkst fyrir. Ég gat því miður
ekki verið á þeim fundi, því
ég var á öðrum, og kom beínt af
honum á bæjarstjórnarfund. Ég
get um þetta til þess að sýna,
hve lítið far íhaldið gerir sér um
réttan fréttaburð, en hins vegar
trúir „Morgunblaðið“ því senni-
lega, að það er alveg víst, að mér
er sérlega mikil ánægja að því að
stuðla af fremsta megni og með
öllum þeim ráðum, sem að gagni
mega verða, að því, að atvinnu-
bæturnar verði sem mestar, til
þess að sem flestir geti fengið
atvinnu. En það hefir víst eng-
um dottið í hug, að ráðið til þess
að auka atvinnuna sé að kála
Knud Zimsen eða áð éta alþing-
ismanninn fyrir þeim Skaftfelling- |
unum.
En — í alvöru talað. Trúir
„Morgunblaðið" því, að einhver
hafi verið að hugsa um að gera
okkur snögglega borgarstjóra-
lausa? Ég held varla, jafnvel þó
einhver kunni að hafa sagt þessi
umgetnu orð á bæjarstjórnarfund-
inum.
Ánnars má geta þess, að það
væri ekki nýtt, þó einhver notaði
svona orð. Mér heíir þó nokkrum
sinnum verið hótað þessu, en ég
býst við, að það hafi lítii alvara
'fylgt því, nema kann ske þegar
þeir voru með byssurnar forð-
um og drápu páfagaukana mína.
Siðast var það í sumar, stuttu
fyrir kosningarnar, að hrópað var
til mín af einum af beztu stuÖn-
ingsmönnum „Morgunblaðsins“,
að bezt myndi að drepa mig.
Hafði hann það svo í fyrstu, að
rétt væri að „drepa helvítið", en
af því að ég hefi aldrei gengið
undir því nafni, þá tók ég þetta
ekki til mín. En þá endurtók
maðurinn það tvívegis og nefndi
nafn rnitt. Gekk ég þá að hon-
um, þar sem hann stóð nokkuð
álengdar ásamt félögum sínum,
og spurði hann, hvað hann meinti
með þessu. En hann var þá alveg
horfinn frá því að drepa mig, en
vildi aftur á móti gefa mér pip-
armyntur, og 'þótti mér það
nokkuð ólíkar „trakteringar" þeim,
er hann í fyrstu hafði hugsað
mér.
Ólafur Fridriksson.
Orgel-hljómleikar.
Páll ísólfsson hélt sjötíu orgel-
hljómleika sína í fríkirkjunni í
ikvöld (föstud.) með aðstoð Ósk-
ars Norðmanns og Axels Wolds.
Fáment var þar, en líklega góð-
ment. Fólk er nú farið að hugsa
til jólanna og mun lítt þykjast
mega öðru sinna.
Ég varð fyrir nokkrum von-
brigðum að þessu sinni, að því
er snerti það, sem Páll lagði sjálf-
ur til í þessa hljómleika. Líklega
er það heimtufrekja, en ég hafði
gert mér vonir um, að jafnan
rnundi mega búast við einu eða
fleirum nýjum stórverkum á
hverjum hljómleik hans, þ. e. tón-
smíðum, sem eigi hefði áður ver-
ið faríð með hér, því að þótt svo
sé sagt, að aldrei sé góð vísa of
oft kveðin, þá er það svo, að jafn-
an fýsir mann að heyra góðar vís-
ur mjjar, vel kveðnar, ineð þeim
gömlu. En hér var flest, ef ekki alt,
margkveðið áður. Ekki skal það
þó lasta frekar, því að hljómleik-
arnir voru í heild sinni mjög á-
nægjulegir og hin hrífandi og
þróttmikla meðferð Páls á við-
fangsefnum vekur jafnan hjá
manni unun og aðdáun, jafnvel þó
að maður heyri hann oft fara með
sörnu verkin. T. d. myndi sá, er
þetta ritar, verða seinþreyttur á
því, að hlýða á Pál leika Fanta-
sie og fúgu Bachs, þá er hann lék
síðast að þessu sinni; svo fögur
er tónsmíðin og aðdáanleg með-
ferð Páls á henni, — og eins er
að visu um inngangslagið: Cho-
ral eftir César Franck.
Axel Wold lék smekklega tvö
smálög á knéfið’u sína. Mér fanst
það þó spilla, að hann notaði
„sordino“ eða hljóðdeyfi, þegar
hann lék Mendelsohns-lagið í síð-
ara skiftið. Það er yfirleitt var-
hugavert að nota hljóðdeyfinn
á knéfiðluna (að minsta kost'i á
hljóðfærið, sem Wold notar), þeg-
ar mikið er hikið á A-strenginn.
Tónarnir á þeim streng vilja verða
„sárir“ og enn sárari verða þeir,
þegar hljóðdeyfirinn er notaður,
og kemur þá á þá hálf-leiðin-
legur hárgreiðublær. Enda alveg
óþarft að nota hljóðdeyfi í svo
stórum sal, sem kirkjan er. Hitt
er miklu fallegra að leika eðlilega
veikt á hljóðfærið. Að vísu er;
það vandasamara.
Þá söng Óskar Norðmann þrjú
lög með orgelundirspili. Sjálfsagt
ér Norðmann vinsælastur söng-
manna vorra, þeirra sem nú eru.
hér, og er það að vonum. Rödd
hans er svo gull-falleg, svo ó-
venjulega glitrandi tær, mjúk en
þó allmikil, meðferð lags og ljóðs
>’>vo látlaus, skilmerkileg og
greindarleg, og framkoman svo
prúðmannleg og aðlaðandi. Hann
er yfirleitt gæddur öllum þéim
höfuðkostum, sem söngmann
þurfa að prýða, til þess að getæ
veitt mönnum óblandinn unað, —
en virðist vera laus við „dintina",
sem svo marga söngmeijn þjá, og
er hann þvi oftar „vel fyrir kall-
aður“ en þeir, sem svo er ástatt
um. í þetta sinn var röddin þó
enn fegurri en oft endranær og
naut sín sérstaklega vel, einkum í
„Elegie“, hinu undurfagra lagi
Massenets, sem hann fór snildar-
lega með. Þar lék Wold undir
með orgelinu á knéfiðluna og var
það til mikillar prýði.
10. dez. 1926.
T. A,
Um dagiim og vegiim.
Næturlæknir
er í nótt Mattlhas Einarsson,
Kirkjustræti 10, sími 139, heima-
sími í Höfða 1339.
Njáluerindl
sínu á fimtud.kvöldið lauk ólafur
Marteinsson stúdent með þeim
timmælum, að höfundi Njálu hefði
tekist það, sem hann hefði ætlað’
sér, að sameina í henni meiri
skemtun og meiri sannindi en aðr-
ar sögur frá þeim tímum hafa að
geyma, hvað sem heimildunum
leið. Benti ’nann á ýmislegt í
Njálu, er skáldað myndi vera og
fegrað. I fyrra erindinu sýndi
hann m. a. fram á, að fornmenn
voru svo þögulir um einkamál
sín, að t. d. samtal Unnar og
Marðar gæti varla hafa komist
lOrðrétt í hámæli, heldur vera sam-
ið siðar. í síðara erindinu sagði
hann, að Njáll væri fyrsta og síð-
asta hetjan í fslendingasögununr,
sem þorði að berjast ekki. Ótti
við sár og bana hafi hins vegar.
að vísu verið meiri meðal forn-
manna en sögurnar kannast við.
Benti hann því til sönnunar á
samábyrgð ættanna til að hefna
fyrir sár og bana. Hún sýndi, að
þeim var ekki sama um sárin.
Enn fremur benti hann á um-
mæli Egils Skallagrímssonar í
„Arinbjarnarkviðu”: „Vasa tungl-
skin trygt at líta név ógnlaust Ei-
ríks bráa, þás ormfránn enni-.