Alþýðublaðið - 30.06.1935, Page 2

SUNNUDAGINN 30. JÚNÍ 1935.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
ALLA
venjuiega mitvöru og
hreirilæiisvöru, seí eg
með lægsta verði.
Fljót og goð ifgreiðsla.
Sent um alían bæinn.
Togarar á síldveiðar.
I dag var verið að skrásetja
á þessa togara til síldveiða:
Hannes ráðherra, Tryggva
gamla, Ólaf, Kára, Egil Skalla-
grímsson, Kóp, Sindra og Arin-
björn hersir.
Skiggsjð IV. ðr.
Ræður frá Auckland í Nýja-
Sjálandi eftir J. Krishnamurti. Út-
gefandi Aðalbjörg Sigurðardóttir.
Ég las þessa bók með ánægju
og óskaði þess, að allir hugsandi
tslendingar kyntust henni. Mér
datt því strax í hug að vekja
athygli á henni og rita um
Krishnamurti, þenna merkilega
'andlega leiðtoga, sem ýmsir vilja
nefna Krist vorra tírna. En þeg-
ar til átti að taka, fannst mér
heppllegra að birta nokkra orð-
rétta kafla eftir höf. sjálfum, en
þeir eiga að vekja menn til þess
aö kynnast höfundinum. Kaflarnir
eru þó valdir nokkuð af handa-
hófi.
Um sjálfan sig segir Krishna-
murti:
Ég var formaöur fyrir geysi-
stóru félagi, sem stefnað var í
andlegum tilgangi og náði yfir
allan heiminn, og ég sá, hve rangt
þetta var, því það er ekki hægt að
leiða menn til sannleikans. Það
er að eins uppjeldi og menntun,
sem getur gert mennina skynsama
og það á ekkert skylt við presta
og kúgunarmeðul þeirra — helgi-
siðina. Ég leysti þá upp félagið,
og með því að lifa með fólkinu,
án þess að hafa ákveðnar hug-
myndir um lífið, eða binda huga
minn viðð vissar erfðavenjur, fór
ég að skilja, hvað sannleikurinn
er. Ég fann það, sem er sannleik-
: ur fyrir alla, heiisusamLegt, mann-
legt, einfalt líf; líf, sem ekki er
byggt á arðráni og kúgun, heldur
á mannlegum þörfum. Ég þekki
þarfir inínar og þær eru ekki
margar né miklar; það hefir því
ekki mikla þýðingu hvað ég geri,
hvort ég rækta garðinn minn, tala
eða skrifa.
Á öððrum stað segir hann:
Ef þér eruð ánægðir með heim-
inn, eins og hann er, þá hefi
ég ekkert meira að segja, og ég
meina það. Orð mín verða áreið-
anlega gagnslaus, ef þér eruð
fyllilega farsælir, ánægðir með
lífið, eins og það er, þó allt gangi
á tréfótum og heimurinn sé fullur
af alls konar spillingu, arðráni,
grimmd og skelfingum. En ef þér
viljið breyta- þessu, ef þér haldið
að sem menn, ættum vér að haga
oss öðruvísi, ættum að skapa
önnur skilyrði og umhverfi, ekki
fyrir fáeina útvalda, heldur fyrir
allt mannkyn, þá skulum vér tal-
ast við.------
— Ég talaði við prest hér um
daginn, sem sagöi mér, að hann
héldi uppi kirkir 'i sinni, af því
að það væri tivo mikið atvinnu-
Leysi. Hann sagði: Þér vitið, að
atvinnuleysingjarnir eru heimilis-
lausir, þeir sjá enga fegurð, njóta
ekki lífsins, heyra ekki hljómlist,
sjá ekki liti, — líf þeirra er ekkert
annað en skeifing, viðbjóður. Ef
þeir nú koma í kirkju einu sinn;
í viku, þá sjá þeir þó fegurð þar,
þar er friður, ilmur, og þeir fara
leiðar sinnar, rólegri það sem eft-
ir er vikunnar, og þeir koma
aftur.“ — Er ekki þetta hin stór-
kostlegasía tegund arðráns? Það
er að segja; þessi prestur reyndi
að friða mennina í faráttu þeirra,
reyndi að gera þá rólega; hélt
þeim með öðrum orðum frá því
að reyna að finna hina sönnu or-
sök atvinnuleysisins.—
— Atvinnuleysið er vandamál
alls mannkyns og verður að leys-
ast á þeim grundvelli. Þér getið
ekki farið með vandamál hung-
ursneyðanna eins og tilheyrandi
Indlandi eða Kína, eða atvinnu-
leysið sem sérmál Englands,
Þýzkalands, Ameríku eða Ástra-
líu; þér verðið að taka málin fyrir
sem heild. En þér takið ekki mál-
in fyrir sem heild, ef þér eruð
þjóðernissinnar, ef föðurlands-
elskan drottnar yfir yður. Þér er-
uð ekki uppblásnir af föðurlands-
elsku á hverium morgni, þegar
þér vaknið. Föðurlandselskan
grípur yður að eins, þegar dag-
blöðin segja svo fyrir, af því
að þá eigið þér að fara að berja
á nágrönnunum.---------
— Allt tal yðar urn bróðerni
sannar, að bróðurelskan býr ekki
í hjörtum yðar.' Sá maður, sem er
í eðli sínu ástríkur og fullur bróð-
urkærleika talar ekki um það; þér
talið ekki um bróðurkærleika við
systur yðar eða konu yðar, þér
sýnið hann að eins í eðlilegri ást-i
úð. Hvernig getur líka bróðerni,
eining mannkynsins verið sam-
fara ágengni? Ef þér í raun og
veru vilduð hjálpa heiminum, eins
og þér segið, breyta umhverfinu
og fyrirkomulaginu, þá mynduð
þér aldrei tala um, að þér væruð
að hjálpa; þá mynduð þér heldur
ekki stíga sjálfir upp á fótstall
og hjálpa þaðan þeim, sem standa
fyrir neðan yður.-------
— Ég segi yður, að til er það,
sem er fullkomlega raunhæft og
eilíft, en til þess að finna það,
rná maðurðinn ekki vera eintómt
bergmál, og trúarbrögðin eru ekk-
ert annað. Þar við bætist það, að
trúarbrögð heimsins aðskilja þjóð-
irnar. Þér sem kallið yður kristna
og hafið yðar sérstöku hleypi-
dóma, mætið aldrei Indverjunum,
sem hafa aðrar trúarskoðanir Og-
nefna sig Hindúa. Skoðanir yðar
og trúarbrögð aðskilja yður. —
Ég læt þessa fáu kafla nægja
til þess að sýna hvernig Krishna-
murti ’tekur afstöðu til veruleik-
ans. Enda segir hann á einum
stað: „Hvers þarf heimurinn mest
með seniístendur — á öllum tím-
um? Manna, sem hafa þann hæfi-
leika að vera algjörlega mann-
legir.“ —
Frú Aðalbjörg Sigurðardóttir
hefir þýtt ræðurnar iog unnið með
því þarft verk, en því að eins
kemur þetta verk að gagni, að
fjöldinn lesi bókina. Krishnamurti
á erindi til allra hinna frjálslyndu
sem flestu vilja kynnast í and-
legum málum. Og þeir menn eru,
sem betur fer, í miklum meiri-
hluta á landi hér.
G. M. M.
Landsmót íslenzkra skáta
hefir staðið yfir á Akureyri
.undanfarna daga. Þátttakendur
eru um 75. Skátafélagið Fálkar
á Akureyri sáu um undirbúning
mótsins, og stjórnar því Jón
Norðfjörð, deildarforingi Fálka.
Mótið h.ófst s. 1. laugardag, og
var þá móttökuhátíð á Ráðhús-
torginu. Á sunnudaginn var farið
í Vaglaskóg og að Goðafossi, en
um kvöldið var skátaskemtun í
samkomuhúsinu á Akureyri fyrir
húsfylli. Á mánudagsmorguninn
var farið í Svarfaðardal og legið
þar úti til þriðjudagskvölds, en
í gær var gengið á Súlutind, með
viðkomu á Fálkafelli og Skíða-
stöðum, en um kvöldið höfðu
skátarnir varðelda á Gleráreyri
neð söngvum og leikjum, og voru
áhorfendur um 600. Á fimtudag |
skoðuðu skátarnir bæinn og í
fyrrakvöld var mótinu lokið með
samsæti að Hótel Akureyri, en
SmurðbrauðsSjúðin hefir síma
3544.
Látið okkur vita í síma 3223
hvað mikið smurt brauð þið
takið með í ferðalagið.
Benedikt Gabriel Benedikts -
son, Freyjugötu 4, skrautritar
ávörp og grafskriftir, og s,
skeyti, kort og bækur, og sem-
ur ættartölur. Sími 2550.
Tapast hefir mcbrúnn hestur.
Eyrnamark, sýlt biti aftan
hægra. Spjaldbundinn í faxið,
Vík Grindavík. Finnandi geri
aðvart hjá Gunnari Gíslasyni
Grindavík.
Gúmmístíyvél,
ný tegund hálfhá.
Sterk og ódýr.
Ágæt á síldveiðar.
Skoðið þau!
Þörðnr Péturs<on & Co.
skátar að sunnan lögðu af stað
heimleiðis í gær. — Veður hefir
verið hið bezta allan tímann. (FÚ)
Cæsar Mar, sfmi 2587
ileykjavík. Ólafsvík.
Frá Iteykjavík alla þriðjudaga.
Til baka miðvikudaga.
Viðkomustaðir báðar leiðir:
Borgarnes og Búðir.
Blfrffst, siml 1508.
Eeykjavils, Akureyri
Akureyri, Reykjavfik
Alia Mánudaga, Miðvikudaga og Föstudaga.
Frá Aknreyri sömu daga.
Afgreiðsla á Akureyri er á Bifreiðastöð Oddeyrar.
BlfrelðastðO StelndOrs.
Sími 1580.
James Oliver Curwood: 19
Skógurinn logar.
kveikti á eldspýtu og hélt henni hátt yfir höfði sér. Ekki gat
hann séð nokkra lifandi veru þarna inni. Hann kveikti á lampan-
um. I káetunni var enginn annar en h,ann. Haim dró or.d-
ann djúpt og gékk út að glugganum. Utan við gluggann (var
dálítið net, og hann gerði sér í hugarlund, að hann, sæi laut eftir
andlit í netinu.
Nóttin var þögul og mild. Himininn var alstirndur. En ekki
heyrðist hið minsta hljóð.
Þá leit hann á klukkuna. Hann hlaut að hafa sofið dáiítið áður
en röddin vakti hann, því að núvar klukkan bráðum þrjú.
Þótt stjörnubjart væri enn, var skamt til dögunar. Honum kom
ekki til hugar að hátta aftur. Hann var eirðarlaus og hajldinn
alls konar grunsemdum.
Snemma um morguninn, ekki seinna en kl. 6, kom Bateese
með inorgunverðinn. Hann sýknaði Bateese óðara af þeim grun,
að hafa verið valdur að þessu ónæði fáum stundum áður.
Kynblendingurinn hafði auðsjáanlega haft mjög ónæðissama
nótt og var eins og ræfili rifinn upp úr svel’li. Fötin héngu
utar, um hann eins og druslur, þung og vot. Það draup úr
höfuðklút hans og hárið var rennandi. Hann slengdi niatnum á
h'orðið og snaraðist út aftur án þess að gera svo mikið sem kinka
kolTi til fangans.
Davíð sárskammaðist sín meðan hann sat yfir matnum. Þarna,
sat hann í húsaskjólinu og allskonar þægindum, en kona St.
Pierres var úti rennVot og* ef til vill miklu ver þileikin en
Bateese. Hann furðaði sig á matnum. Honum þótti ekki svo
merkilegt að sjá hreindýrakjötið, vel steikt og kraftmikið, ekki
heldur kartöflurnar eða hið ilmandi kaffi. En það var hitt, að
heitar, brúnaðar hveitikökur fylgdu. Hveitikökur! Hvernig ’nafði
Bateese náð í þær eftir þessa helliskúr, sem alt hafði bleytt.
Bateese kom ekki strax að sækja diskana.
Carrigan kveikti sér í pípju eftir matinn og horfð yfir ;um ána,
Alt var umvafið skínandi sólskini. Hann gerði sér í hugarlund,
i
j
að í einum sólskinsblettinum þama hinum megiu væri Jeanne
Marie Anne að þurka sig eftir næturregnið.
Þá var alt í einu drepið á dyrnar, snöggt og léttilega, tappt
tapp-tap'p.; það gat hvorki verið Bateese né Nepapias. ISvo
opnuðust dyrnar og í sólskininu, sem streymdi inn um gættina,
sióð kona St. Pierres.
gkki var það koma hennar eða fegurð hennar, sem gerði >hann
orðlausan. Heldur hitt, hve vel hún leit út eftir aVlar bær ske'lf-
ingar næturinnar, sem hann hafði haldið að hún hefði gengið í
gegn um.
Hár hennar glóði í sólskininu, mjúklega Iiðað og vel þurt-
Hún var alls ekkert lík regnblautri akurhænu, eins og hann hafði
gert sér í iiugarlund um nóttina. Stormurinn hafði ekki komið Iná-
lægt henni. Hún ieit út fyrir að hafa sofið vel. Hún brosti við
honum, þegar hún kom inn, og ailar hugmyndir iia;ns um þrautir
hennar um nóttina urðu að engu.
Aftur gleymdi hann því, að hún var kona St. Pierres. Hún yar
kona, dásamlegasta konn í heimi.
):Þér eruð skárri í dög,“ sagði hún og virtist gleðjast hjartan-
lega yfir því. Hún hafði skilið dyrnar eftir opnar að baki sér
og sólskinið streymdi inn. „Ég held að stormurinn hafi bjargaö
yður. Var það ekki spennandi?”
Davíð beit á vörina. „Jú, ákaflega," sagði hann tómlátlega. —
„Hafið þér séð Bateese í morgun ?“
Hún hlö við. „Já, ég held honum hafi ekki iitist á í nótt. Hann
geíur ekki skilið, hv,e mjög ég elska svona óveður. — Sváfuð.
þér ekki vel og lengi, m’sieu Carrigan?”
„Einn eða tvo tíma gæti ég trúað. Ég var áhyggjufuliur út
af yður. Mér þótti fyrir því að hafa rekið yður út í óveöri'ð,.
En það lítur ekki út fyrir að hafa fengið á ýður.“
„Nei, ég hafði það ágætt þarna inni,“ sagði hún og kinkaði
kiolii fram í káetuna, handlaln við klæðaskápinn og slaghörpuna.
, Þarna er dálítið eldhús og borðsalur fyrir framan," skýrði hún,
„Sagði Bateese yður það ekki?“
„Nei, sei-sei nei! Ég spurði hann að því, hvar þér væruð, og:
mig minnir að hann segði mér að þegja.“
„Bateese er skrítinn,“ sagði frúin. „Hann er ákiaflega afbrýði-
samur út af mér. Frá því ég var smábíarn og hann bar mig á
höndum sér, var hann svona. Bateese er eldri en þár ef til viij.
haldið. Hann er fimmtíu og tveggja ára gamall.“
Hún gekk fram og aftujr í herberginu og lét nærveru 'hans sig
engu skifta, meðan hún tók til í káetunni. Hún lagaði damask-
tjöldin, sem hann hafði fært úr skorðum, hún setti stólana 'á
sinn stað og bar sig til eins og húsmæður eru vanar við morgun-
störf sín.
Hún virtst alls ekki líta neitt vandræðaTega út af því fið hann!
væri fangi hennar né af þeim strengilegu boðum, sem hún háffði
sent honum með Bateese. Hún var blátt áfram alúðleg og það
hlýjaði honum innanbrjósts. Han'n ætlíaði að kveikja sér í píptu,
en slökkti svo aftur á eldspítunni, hálfvandræðalegur.
Hún sá hvað hann gerði og sagði á þ,ann ástúðlega hátt, sem
henni var svo eiginlegur:
„Þér megið reykja. St. Pierre reykir töluvert, og mér þykir það
bara gamian.“
Hún opnaði skúffu í dragkistunni og kom með hálffullan
vindlakassa.
Hann var dálítið kiaufialegur, þegar hann fékk sér vindil úr
kassanum. Hann blygðiaðist sín fyrir það, að hann vissi ekki hvað
segja skyldi. Ef til vill var það þessi þögn, sem Tsýndi, hvernig
honum var innanbrjósts, og sem fékk hana til að roðna 'dálítið.
H-ann tók og líka eftir því, að hið dökkhærða höfuð hennar
næstum snerti vanga hans. Hiann sá líka, hve yndislega mjúkur log
fagur munnur hennar var, og ávialur hálsinn.
En það sem hún sagði. þegar hún leit aftur á hann hinum
fögru, bláu augum, var sem ískaldur vindblær á hugsariir hans.
,,Ég elska það, að sitja við fætur St. Pierres á jkvöldin og horfa
á hann reykja.“
„Það er gott að yður líkar það ekki illa, að Ég reyki,“ sagði
hann þreytulega.
Hún lagði vindlakassahn á skrifborðið. Svo leit hún á diskana.
„Yður þykja eflaust góðar hveitikökur. Ég fór snemma á fætur
í morgun, til að baka þær fyrijr yður.“
„Bökuðuð þér þær?“, spurði hann, eins og það kæmi honum
gersamlega á óvart. i
„Vitanlega, M‘sier David. Ég baka þær á hverjum morgni fyrir
St. Pierre. Honum þykja þær mjög góðar og segir að þiað, að ég
•baki þær, sé eitt af þremur beztu eiginleikum mínum.“ >
„Og hinir tveir,?“ spurði David.