Bjarki - 04.12.1897, Blaðsíða 3

195
wttu að halda hann sem þjóðminníng- I
ardag, og halda fast við hann, en sleppa I
öllu hríngli með aðra daga sem mark-
lausir eru.
Látum lögberg halda 17. Júní, allir
aðrir vestur íslendingar halda annan
Agúst, ekki til minníngar um stjórnar-
skrána og Jón Ólafsson, heldur sem
þjóðminníngardag, og vjer sem í Ame-
ríku búum, bjóðum vinum og frændum
vorum heima, að taka (>átt í þessu með
oss, svo vjer allir ísl. getum haldið
einn sameiginlegan þjóðminningardag,
talað saman og óskað hver öðrum til
heilla þegar búið er að leggja frjetta-
þráðinn til íslands — það verður gert
annan Ágúst — sem nú er fullyrt að
gert verði innan skams.
Leingi lifi minni íngólfs og íslands.
Húrra fyrir öðrum Ágúst. Burt með
17. Júní.
23- Ágúst 1897.
A r g u s.
SMÁVEGIS.
Börnin^ og biblíusögurnar.
Móðirin (segir frá): Og svo sagði
hann við orminn fyrir það að hann
liafði freistað Evu: jLú skalt skríða á
kviði þínum og eta mold jarðar alla
þína lífdaga*.
Stína: »Hvernig komst ormurinn
þá áfram áður: Hoppaði hann þá á
halatotunni ?
FYRIRSPURN.
Er maður skyldur til að borga kaup-
staðarskuld á hverjum tíma sem kaup-
menn heimta þær borgaðar, þó þær
eða sú skuldaupphæð hafi verið lánuð
án þess að nefnt hafi verið hvenær
skuld sú, er kynni að verða, yrði borguð?
Er maður þá skyldur til að borga
nema eftir hentugleikum sem unt yrði,
fyrst eingin pantsetníng hefur verið
gefin til tryggíngar fyrir áður tjeðri
skuld?
Svar: Aðalreglan við alla skulda-
lúkníngu er sú, að skuldunautur er
skyldur til að borga skuld sína þegar
lánardrottinn krefst, ef ekkert hefur
verið samið um gjalddaga. Þetta er
eins hvernig og við hvern sem skuldin
er stofnuð. Sumar skuldir geta þó ver-
ið stofnaðar á þann hátt og með þeim
atvikum að greiðslufrestinn megi álíta
sem þegjandi um saminn þó ekki hafi
verið um það talað, og svo virðist vera
með búðarskuldir. Hinn eðlilegi greiðslu
tími almennings er vor- og haustkaup-
tíð, og þvi má álíta, að það sem kaup-
maður lánar milli kauptíða eða lánaði
á síðustu kauptíð, sje lánað til næstu
kauptíðar. Rángað til getur skuldu-
nautur gert kröfu til umlíðunar en aldr-
ei leingur sje ekki um það samið.
Svar til Austra og
firðínga kemur í næsta blaði.
Ey-
Með því að Þorsteinn Guðmunds-
son á Selstöðum hefur nú berlega
brotið það bindindi, sem hann
hafði auglýst að hann væri geing-
inn í og sem hann veit að var
skilyrði fyrir trúlofun okkar, þá
lýsi jeg hjermeð yfir því að öllum
vinmælum okkar á milli er slitið
Seyðisfirði, 28. Nóvember 1897.
María Magnúsdóttir.
Takið eftir!
þið bæarbúar sem ætlið að fá
saumuð fót hjá mjer fyrir Jólin, og
enn ekki hafið pantað það, gerið
svo vel að láta mig vita um það
hið fyrsta því nú þegar eru komn-
ir margir.
Alt fóður getið þið feingið
hjá mjer
Alt afgreitt á þeim tima sem
lofað verður.
Erlendur Sveinsson
Jarðir tii ábúðar.
1. Jörðin Hrjót í Hjaltstaða-
þínghá, 6 hndr. forn, II,5 ný og
2. Jörðin * l/2 Geststaðir í Fáskrúðs-
firði 3 hnd. forn, 5,00ný, eru Iaus-
ar til ábúðar frá n. k. fardögum.
Þeir, cr óska að fá jarðir þessar
til ábúðar, semji annað hvort munn-
lega eða skriflega við undirritað-
ann um byggíngarskilmála fyrir
Febrúarmánaðar lok n. k. Um-
sækjendur verða að taka fram,
hvað mikið þeir vilja gjalda eftir
hvert hndr. fornt eða nýtt. Hrjót
fylgja 2 kúg.. en Geststöðum 1,
er sjerstaklega er goldið eftir.
Jarðabætur eru áskildar. A báðum
jcirðunum er heyskapur í betra Iagi
og útbeit hin besta, í flestum árum.
Hallormsstað, 25. Nóv. 1897.
Björgvin Vigfússon.
Takið eftir.
Eftir 26. þ. m. verð jeg fluttur
úr barnaskólahúsinu ofan í Odda
(fyrv. eign konsúls I. M. Hansens)
og vona jeg að hinir heiðruðu
skiftavinir mínir, sýni mjer fram-
vegis hinn sama velvilja og þeir
hafa gert híngað til.
Seyðisfirði 2B/u 1897.
A. Jörgensen.
JÓLAGJAFIR
ýmiskonar og allar aðrar vörur hjá
undirskrifuðum seljast frá í dag til
jóla með lO°/0 afslætti gcgn
brogun út í hönd ef keyft er fyrir
meira en I krónu í einu.
Til þess að verða ekki í vand-
ræðum þegar' jólin koma, er best
að kaupa gjafirnar sem fyrst.
Seyðisfirði 28 Nóv. 1897.
St. Th. Jónsson.
Á Skraddara-
verkstofu
Eyjólfs Jónssonar,
fæst saumaður alskonar karlmans1
fatnaður, fyrir mjög lágt verð.
Snið og frágángur eftir
nýustu tisku.
Fljót afgreiðsla.
Hjer eftir sníð jeg eingaungu
sjálfur allan fatnað svojeg get nú
sjerstaklega ábyrgst skiftavinum
mínum gott snið í alla staði.
Fóður og alt annað að fötum,
fæst hjá mjcr.
Betra en annarstaðar.
Menn ættu að koma sém fyrst
áður mestu jóla annir byrja.'
Eyj. Jónsson.
8
Og á nxeðan það betð, hófu öldurnar óþolinmóðar þróttm'.k-
ið brimhtjóð, sem ómaði og ómaði inn yfir næstu fjöllin, en
svo dró af því uns það dó í hinni endalausu kyrð snjóbreið-
unnar.
Eitt hljóð er þó f snjónum, — eitt hljóð, sem getur vakið
eyrað og komið mönnum til að halda niðri í sjer andanum o-g
hlusta — svolítið, fjörlegt, klfnigjaadi, hrírsgjandi bjölíuhljóð
lángt úti í skógi.
þegar það spyrst utan úr eldhúsi að bjóíluihtjóð heyrist, þí
hlaupa allir út úr stofunni — únga fólkið fyrst, garnta fólkið á
cftir. l’arna stendur það í cinum hnapp í dyrumum og kærrr
sig kollóttan þ) úti sje blinJbylar og 12 stija frost. Hjörtum
berjast, og brosin bfða tilbúin á vörunum. Aflir hlusta — þeyv
þey! — heyrðir þú ekkcrt?
En á meðan eru þreyttir hestar, gufandi af svitanum og fánn-
foráðinni að brjótast heim til heitu ofnkrókanna f dölunum, og
út með loðkápukrögunum mæna munaraugu cftir rjóðri í skóg,-
inum og eftir gluggunum gamalkunnu með rauðu tjöldunum-
—- Og svo allur bjölluhljómurinn. Sleðabjallan stóra, allar litlu
fétúnsbjöllurnar og jafnvet skriflið undir kverkinni á sfeðahcst-
inum, þær hrfngja og klíngja svo lángt scm þ er geta, gefa
undir fótinn og bregðast, kitla og hvísla í litlu ljósrauðu eyrun
sem hlustn í dyrunum.
Og hlýju ofnkrókarnir opnast, svo að ljósbjarmanum slær gul-
um út á snjóinn, og s»o lokast þcir aftur um komumtnn, eins,
og hlý 0g traust vfgi. Uti er sama fannf<**-gií og áður, og
SíJeðakldrinn lullar 'heira aftur í dimmunni; sleðasveinninn sofnar
undir feldinum oj bjöllurnar steinþigja, af þ/i nú cr cinginn
El að hlusta.
En nú leysa gestirnir frá pokanum, — ólgandi frjettaflóð, scm
ryður öllum spurníngum á undan sjer, — hreinn hvirfilbylur í
ofnkróknum, sem fyllir stofuna flissi og skrafi fram yfir miðnætti.
Bæði gestir og heimafólk slepptu sjcr alvcg við fagnaðar-
fundinn, eins og þegar stórár í leysfngum ryðja úr sjer llum
stíflum; og fýknin í að frjetta og segja frá breiddist frá mtnni
tij manns; og hver hleyfti öðrum inn í innstu fylgsni Og
5
Sæti enn við lýði; en neðan undir og ilstaðar an íarstaðar,
veltu óarga ástríður fólkinu í s ur og sv vi ðíngu.
Svona var dagblaðið úr höfuðborginni.
Og að blaðið þó, þrátt fyrir þetta, lá þarna á ttofuborðinu
í hclg'bjarma heimilislampans í hvtrjum einasta hlýjum ofnkrók
x öllu landinu, og þetta, að hver hönd teigði sig f það, bæði
hönd husbóndans og karlmannanna og jafnvel bleiku gri'nnu
fíngurnir hálfþroskuðu' stclpnanna á fermfngar aldri. — það var
af eingu öðru en því, að alt þetta viðbjóðslega efni kom í svo
sterkum ófölskuðum kristilegum umbúðum, með þvf að þeir,
sem um það bjuggu í dagblaðið úr höfuðborginni, voru gagn-
teknir af þeim rjetta kristilega anda, sem var hinn sanni lífs-
þráður og kjarni blaðsins.
þess vegna gat hugsunin stigið i'rugg og án þcss að halöa
fyrir vitin, niður í hin neðstu undirdjúp mannlegrar spill'ngsr
og vonsku, Því allur sá óþverrí sem blaðið fór mcð, nrnkaði
talsvert og hvarf við þá kristilegu hugsun, að alt þetta fór fram
svo lángt f burtu: Pú litla guðs útvalda hjörð, þjer er óha tt
að láta heiminn skri lta! l’ínir varðmenn stancia á múrunum;
tn drottinn sjálfur vakir með varðmönnunum.
Og ef cinhver hugsun þrcyttist á að gánga dag cftir ck.g
Lreytíngarlaust hina sörou lcið: frá sjálfri sjer, hrfnginn í kr'ng
nm sjálfa sig og inn í sjálfa sig aftur, og tf hún þá af þiá
cftir öðrum hugsunum eða af sárri tilfinnmg f\rir þrautum og
og baráttu milljónanna útífi'á, reyndi að flögra dáh'tið út f\iir
liinn vanaíega hríng, þá reis upp dagblaðið úr h< fuðlorginni í
i Uum xnc.ssiiskirúða og sagði: Margir cru kallaðir cn fáir út-
valdir.
Og um kl. IO — þegar hvorki saurlifnaðurinn f Parísarborg
cða skammbyssuskotin í Ameriku gátu leingur haldið þcim vak-
andi — þökkuðu þeir guói af öllu hjarta fyrir það, að þeir
þurftu ekki að lifa innan um svínin utan lands, cn hcfðu öðlast
það hlutskiftið, að vera útvaldir í hinu farsæla landinu með hlýju
ofnkrókunum.
En alltaf kýngdi snjónum niður í myrkrinu, alla vökuna cg
frar.i á nótt, og ljós cftir ljós slokknaði 1' svæfandi heljar frostinu.