Bjarki - 04.06.1898, Blaðsíða 4

88
A. Heyrðu lagsmaður hvaðan
hefur þú feingið svona falleg og
traustleg fót, sem þú ert í?
B. Já, það skal jeg segja þjer
kunníngi. Jeg sendi í fyrra sumar
8 pund af svartri og mórauðri ull
til ullarvinnuhúsins „Híllevaag'
Fabrikker" við Stavángur í Nor-
egi og laungu fyrir Jól var vaðmálið
komið aftur svo jeg gat verið í nýu
fötunum á Jólunum. Vaðmálið var
6 álna lángt og tvíbreitt og kost-
aði á það aðeins 6 krónur 98 aura
og þó hefði það orðið tiltölulcga
ódýrara, ef jeg hefði sent meira í
einu ; því það hafa menn sagt mjer
síðan,^sem hafa sent um 40 pund,
að vinnulauniná vaðmáli þeirra hafi
orðið fyrir innan krónu á tvíbreiða alin.
En nágranni minn sendi alhvíta
ull og fjekk úr henni dökkblátt
vaðmál (cheviot) og svo Ijómandi
fallcg rúmteppi, sem jeg hef aldrci
sjeð fyrri.
A. En til hvers á jeg að snúa
mjer til þess að koma ull til þessa
vinnuhúss?
B: Þú skalt senda hana til
Sig. kaupmans Jóhansens
á Seyðisfirði og skrifa honum greini-
lega, hvernig þú óskar að unnið
sje úr þinni ull.
En þú vcrður að senda hana
svo tímanlega að hún verði komin
tii hans fyrir 7. Agúst, ef þú átt
að hafa von um að fá efnið upp
aftur í haust eða fyrri part vetrar.
Hjer með leyfi jcg mjer að til-
kynna heiðruðum skiftavinum mín-
um og öðrum, að jeg ætla mjer að
stunda iðn mína og verslan hjer á
staðnum fram að hausti. Nýar,
vandaðar og fásjenar vörur, heí
jeg í verslan minni, líkt og áður
og sel að eins gegn borgun út í
hönd, en tek nú góðar íslensk-
arvörur á móti, svo sem vcrk-
aðan saltfisk, ull og æðardún
með þvf hæsta verði, sem jeg sje
mjer framast fært. Gegn peníng-
um gef jeg 10 procent afslátt.
Allir sem skulda mjer eru vinsam-
legast beðnir að borga mjer á
næstu sumarkauptíð.
Seyðisfirði í Maí 1898.
Magnús Einarsson.
fflW Smjer.
Mitt alþekta góða margarine-
smjer er nú aftur til í verslun
minni og kostar nú: Kr.
Ekta smjerblandað . . 0,65 pd.
— do. do. . . 0,60 —
— do. rjómamarg. 0,55 —
do. do. 0,50 —
5°/0 afsláttur, þá tekinn er
i dúnkur (25 pd.) í einu, og
borgaður um leið.
St. Th. Jónsson. Seyðisfirði.
Eigandi: Prentfjel. A u s t f i r ð ín ga.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Þorsteinn Erlíngsson.
Prentsmiðja Bjarka.
Lífsábyrgðarfjelagið
„S K A N D I A“
í Stokkhólmi,
Stofnað 1855.
Innstœða fjelags þessa, sem er
hið elsta og auðugasta lifsábyrgðarfjelag á
Norðurlöndum,
er yfir 38 milljónir króna.
Fjelagið tekur að sjer lífsábyrgð á íslandi fyrir lágt og fastá-
kveðið ábyrgðargjald; tekur aunga sjerstaka borgun fyrir lífsábyrgðar-
skjöl, nje nokkurt stimpilgjald. Þeir, er tryggja lff sitt í fjelaginu, fá
í uppbót (Bónus) 75 prct. af árshagnaðinum. Hinn líftryggði fær upp-
bótina borgaða 5ta bvert ár, eða hvert ár, hvort scm hann heldur vill kjósa.
Hjer á landi hafa menn þegar á fám árum tekið svo alment lífsá-
byrgð í fjelaginu að það nemur nú meir en þrem fjórðu hlutum milljónar.
Fjelagið er háð umsjón og eftirliti hinnar sænsku ríkisstjórnar, og er
hinn sænski ráðherra formaður fjelagsins. Sje mál hafið gegn fjelaginu,
skuldbindur það sig til að hafa varnarþíng sitt á Islandi, og að hlíta
úrslituin hinna íslensku dómstóla, og skal þá aðalumboðsmanni fjelags-
ins stefnt fyrir hönd þess.
Aðalumboðsmaður á lslandi er, lyfsali á Seyðisfirði, vice-
konsúl H. I. Ernst.
Umboðsmaður á Seyðisfirði er : kaupm. S t. T h. J ó n s s o n.
í Hjaltastaðaþínghá: sjera Geir Sæmundsson.
---- á Vopnafirði: verslunarstjóri (3. Davíðsson.
--- - Þórsh: verslunarstj. S n æ b j ö r n ArnljótSSOn.
---- - Húsavík: kaupm. Jón A. Jakobsson.
- Akureyri: verslunarstjóri H. Gunnlaugsson.
---- - Sauðárkrók: kaupmaður P o p p.
- Reyðar- og Eskif.: bókhaldari J. Finnbogason.
- P'áskrúðsf.: verslunarstj. Olgeir Friðgeirss.
---- - Alftafirði: sjera Jón Finnsson.
- Hólum í Nesjum : hreppstj. Þ o r 1 e i f u r J ó n s S.
og gefa þeir lysthafendum allar nauðsynlegar upplýsíngar um lífsábyrgð, og
afhenda hverjum sem vill ókeypis prentaðar skýrslur og áætlanir fjelagsins
102
»Nei, nei ! þjer megið ekki misskilja mig,« sagði Gabríela
áköf; »jeg ætla ekki að halda honum bundnum með neinum
loforðum — hvort sem þau nú hafa verið gefm eða ekki. En
jeg er viss um að hann vill ekki, getur ekki viljað vera prest-
ur, — gætirðu það ? jóhannes! þú víit auðvitað ekki verða
prcstur í þjóðkirkjunni — hvað segirðu Jóhannes?«
Ilún Iaut að honum — hálí brosandi, cn líka hálf smeik;
þetta hefði hún aldrei hugsað sjer; en þegar hún sá, hve nauða
vandræðalegur hann varð, sagði hún ennfremur kalt: »Nú —•
ja, ef svo er, — það er annað mál; en þá verðum við að vita
af eða á um það, og þvi betur sem fyr er.«
»Gabríela! — gerðu það fyrir mig, dætndu mig ekki of
strángt — jú pabbi! þú fyrirgefur, en jeg verð að fá að tala;
dæmdu mig ekki of strángt, sagði jeg; því þú kant að hafa
ástæðu til þess, — það kannast jeg við —«
Gabríela tók fram í fyrir honum: »Það sem við höfum tal-
að tvö ein, skiftin eingan annan. En hafi jeg misskilið þig
eða þú sjert orðinn annars hugar, þá skulum við nú tala um
þetta hreint og beint og taka af öll tvímæli, og ef þjer finst
það vera nauðsynlegt, eða til þæginda fyrir þig, að faðír þinn
tali með, þá —«
»Mig lángaoi svo innilega til að þið, — þú og pabbi —
gætuð lært að skilja hvort annað,« sagði Jóhannes.
»Faðir þinn á æði erfitt með að skilja mig og minn hugsun-
arhátt,« svaraði Gabríela og horfði róleg á unnusta sinn; »því
nú á dögum eru úngu stúlkurnar orðnar alt öðruvísi en í þann
tíð, þegar hann umgekst heiminn. Nú er vaxin upp öldúngis
ný kynslóð með öðrum skoðunum, öðrum smekk — og jeg held
nærri því með öðrum tilfinníngum. Jeg veit vcl að þetta eru
alt saman breytíngar sem menn hins gamla skóla álíta hreina glötun
als sannarlegs kvenneðlis; og það er orsökin til að þcir ciga
svo bágt með að þola okkur. Okkur getur fallið það illa; en
við þessu verður nú ekki gert, — og í rauninni óska víst
hvorugir að verða öðruvísi.«
Jóhannes hefði feginn viljað stöðva hana; því hann vissi að
þeSsi orð hcnnar voru ekki til annars en gcra ílt verra. Það
103
komu líka stríðar brosfellíngar um munn fóður hans, þegar Ga-
bríela sagði að heimurinn væri orðinn breyttur, á meðan hann
var burtu og vissi ekki neitt.
»Nei, verið þjer nú hæg — teingdadóttir litla!« —- sagði liann
síðan, svo hlíðlega, að hrollur fór um frú Júrges; — þjer verðið
að fyrirgefa að jeg get ekki gert að því að brosa. Því fyrst
og fremst er það, að jeg hef sjeð tvær stúlkur vaxa upp undir
handarjaðrinum á mjer, án þess að mjcr hafi nokkurn tíma orðið
vandræði úr að skilja þær. Og auk þess cr þetta djarflyndi
æskulýðsins að sumu leiti nærri því alt of skoplegt -— jeg á
við þennan nýa æskulýð, sem einginn skilur. Hann ímyndar
sjer, að þcssar hugmyndir, sem nú eru að byltast í höfði hans,
sjeu glóandi glænýar, þar sem þærþó í rauninni eru ekkert annað
cn sami vorvindurinn, sem einu sinni hefur þotið um eyru okkur
öllum. Nei, hið nýa — hið eina sannarlega nýa —, það cr
þetta djarflyndi, — og það hefur aldrei átt sirn líka — það
skal jeg kannast við! - þetta djarflyndi, sem æskulyðurinn
togar með nátthúfuna niður fyrir augun á okkur fullorðna fólk-
inu, og biður okkur að leggja okkur út af stundarkorn, á með-
an hann er að hafa endaskifti á öllu bæði himni og jörðu.*
Jóhannes fór að hlægja og fjekk ógnlitla vonarglætu umf að
samtalið yrði sveigt inn á dálítið spaugsamari leið; en Gabríela
sagði þurlega: »En það er þó eitt, að minsta kosti, sem
þctta fullorðna fólk skal hjcðan af verða neytt til að láta hin-
um djarflynda æskulýð eftir, og það er rjetturinn og þrótturinn
til að hafa sannfæríngu og fylgja henni í lífi sínu. Við skulum
því hverfa aftur að prestskap Jóhannesar. Og svaraðu mjer
nú hreinskilnislega, hvernig er því háttað: viltu verða
l)restur.?«
»Mig furðar á að þjer skulið spyrja þannig,* svaraði prestur
áður cn Jóhanncs var búinn að finna orðin; »þegar þjer hafið
teingt örlög yðar, — eða að minsta kosti stigið alvarlcg og
skuldbindandi spor til sameiníngar við úngan mann, sem hefur
lært til —«
»Aldrei hefur mjcr dottið það í hug í alvöru að Jóhanncs
gæti viljað verða prestur.*