Bjarki - 02.11.1898, Blaðsíða 3

173
Fjárskaða seðimiklum kvað Ottó
Tulinius á Papós hafa orðið fyrir
nýlega- I brjefi úr Breiðdal er
skrifað híngað að Tulinius hafi
keyft yfir 100 fjár á fæti tii slát-
urs, en frestað slátruninni til þess
er hann feingi salt, sem hann átti
von á með Ifjálmari og látið fjeð
á meðan út í hólma eða ey í fijót-
inu, en þegar til átti að taka var
fjeð á burtu alt saman. Hvort
fjeð hefur flætt burt eða hvernig
það hefur drukknað, fylgir ekki
sögunni, en sagt að það tiafi alt
farist. Mikið af því hafði verið
búið að finna dautt.
Viltur maður. Sú saga, nokk-
uð ævintýraleg þó, er höfð eftir
sunnanpósti, að menn kríng um
Skciðará, á því víst að vera Ör-
æfíngar, hafi fundíð mann, sem
vilst hafi úr gaungum á afrjetti á
Norðurlandi, og hafi þá verið bú-
inn að villast um óbygðir í 18
dægur þegar þeir fundu hann. Sagt
er að hann væri nokkuð meiddur
á höndum og hnjám, en ekki ann-
ars getið, cn að hann væri með
fullri rænu.
Sje nokkúr fótur fyrir þessu, þá
væri mjög æskilegt að fá ítarlegri
fregnir um þennan mann og ferð; -
lag hans, hvaðan hann bar að.
Hvernig lenti hann þar niður mcð
Skeiðará? Viltist hann á jökul
eða kom hann fyrir vestan Vatna-
jökul alla leið ? og hvcrnig lifði
maðurinn þetta bjargarlaus, sem
hann eftir öllum h'kum hefur hlot-
ið að vera ?
Sem sagt, sje nokkuð hæft f
þessu, þi er ekki miklu ófróð-
legra að fi ferðasögu þessa mans
um öræfin heldur en Stanleys yfir
Afriku eða Nansens um norðurhöf.
»Minni þeir nú á sem kunnaN
f Helga Jósdóttir kona
Ólafs trjesmiðs Ásgeirssonar í Norð-
firði er nýdáin. Hún var, að sögn
kunnugra manna, merk kona og
góð.
Járngerður Eiríksdóttir
móðir Einars prófasts í Kirkjubæ,
er og sögð nýdáin. Hún var fjör-
gömul, hátt á níræðisaldri, mcrk
kona sögð.
Sigurður Hjörleifsson
bóndi á Egilsstöðum (í Fljótsdal)
er og nýdáinn.
Sýslumaður fór í morgun upp
í Hjerað til að halda próf í ein-
hverju sauðaþjófnaðarmáli þar. Sagt
að maður hafi lagt kindur(4?) inn
í kaupstað frá öðrum manni í heim-
ildarleysi.
Thyra ókomin.
Útlendar frjettir.
— ;«i —
verða að biða næsta biaðs, en
þessa aðeins getið hjer:
Dreyfus. í einu blaði tút-
lsndu segir svo:
»Gufuskipið« Santa Cecilie* er
farið af stað frá Martinique til að
sækja Dreyfus og flytja til Frakk-
lands.
»Santa Cecilie* er varðskip við
eyna Martiniquc í Vesturindium,
sem er í nánd við Púkey, og átti
skipið að fara heim til Frakklands
hvort sem var, og tekur nú ríkis-
bandíngiann með sjer. Dreyf.
verður að likindum fiuttur í land
annað hvort í Bordeaux cða La Ro-
chelle, og þaðan verður svo reynt
syo kyrlátlega sem unt er, að lauma
honum inn í citthvert fángelsið í
Paris.«
Þó þessi frjett hafi ekki staðið í
opinberum hraðskeytum, þá er eing-
in ástæða til að reingja hana.
Mál Dreyfusar stendur svo nú,
að óumflýanlegt sýnist vera að
hann verði færður heim til Parísar.
Öllum þeim sem tóku þátt i að
heiðra og prýöa jarðarför vors
elskaða eíginmans og bróður,
Otto Wathnes, færum við
vorar inn'negustu þakkir.
Seyðistirðí 31. Okt. 1898.
F a m i 1 i a n.
Ensku ogþýsku kénni jeg mönn-
um í vetur, eins og í fyrra og með
sömu skilmálum. Lá sem því vilja
sinna bið jeg að láta mig vita það helst
fyrir 15. þ. m.
l/u 98. Þorsteinn Erlíngsson.
Uppboðsaugiýsing.
Laugardaginn 5. Nóvembcr næst-
komandi verður eftir beiðni Jóns
verslunarmans Guðmundssonar —.
haldið opinbert uppboð hjá Nóa-
túni hjer í bænum og þar selt?
Húsbúnaður: I sófi, 6 stól-
ar, 1 spegill, 4 borð, 3 komm-
óður, 3 kistur, 2 koffort, 8 mál-
verk, 1 servant, I járnrúm með
fjaðradýnu, 4 trjerúm með rúmfatn-
aði, 1 lataskápur 1 leirtauskápur,
1 eldavjel o. fl.
Veiðarfæri: I bátur rá og
reiða 25 línur, 3 síldarnet, streignir
o. fl.
Tijnburskúr 6 ál. lángur
með þakjárni.
Uppboðið byrjar kl. 11 f. m.
I og verða uppboðsskilmálar birtir á
undan uppboðinu á uppboðsstaðn-
um.
Bæjarf. á Seyðisf. 25. Okt. '98
Jóh.Jóhannesson,
HSIT' Ný Bókbandsverk-
Stofa á Fjarðaröidu.
| Heiðruðu bæarbúar og nærsveita-
j menn!
j Jeg undirskrifaður tek b æ k u r
, í band og alt er að bók bandi
I lýtur fyrir svo lágt verð sem unt
cr. Jeg mun leysa það svo vel af
53
þsirra einn dag, og með >much muney* og nokkrum setníng-
um öðrum sem hann hafði náð í Páisbæ, gerði hann þeim
skiljanlegt, að hann ætlaði að kaupa jarðir þcirra og gjalda
Vel fyrir. En þeir voru þrjótir, ^Amerikumennirnir; hann varð
að snúa heim erindislaus; þeir voru ófáanlegir til að fara. Sveit-
arkóngurinn náði ekki upp í nefið á sjer fyrir ergi; og hvert sinn
sem hann fór upp á hólinn og sá þessi snotru rauðu hús í
miðju ríkinu, Ijet hann ósvikið heiðmerkurblótsyrði fjúka
út yfir þá, og hjet þvf með sjálfum sjer að hann skyldi ekki
kikna. Þeir skyldu verða á burtu. Og hann fjekk til alt sem
unt var til að beiskja þeim lífið. Hann þurfti ekki mykju sinn-
ar til áburðar á akrana fyrstu árin, hcldur en aðrir nýleadu-
menn, en henni ljet hann allri aka í stóra hauga svo nærri
húsum bændanna amerisku sem hann mátti, þó svo að alt var
í hans landi; hann veiddi óþefjur* og skaut þeim niður f kjall-
arana hjá þeim, svo ólyktin ætlaði að kæfa þá f húsunum.
Hann sendi þeim að gjöf fúlan ost og kæilan fisk, sem hann
vissi að þeirn var viðbjóður. í iam orðum sagt, hann
var ótrúlega hugkvæmur í því, að gera þeim alt til kvalar og
skapraunar. Að lokum urðu bændurnir svo ieiðir á þessu ná-
grenni að þeir seldu löndin og fóiu búferlum vestur á sveitir,
en brosleitur var hann og hróðugur nokkuð, sveitarkóngurinn,
þegar hann var að teija þeirn fram á borðið silfríð fyrir jarð-
irnar. Hann hjálpaði þeim líka ótrúlega vel á allar lundir nú
meðan þeir voru að komast burt og hugsaði sem svo, að þá
*) Oþefja: dýr, sem Amerikumenn kalla skonk. Ilinn hræmu-
lega velgjuóþef sem af því dýri stendur getur sá einn skynjað sem
reynt hefur.
55
Orð\5 »frelsi* hljó.nraði eins og þegar rumdi mest í stórbumb-
unni; »almenníngs heilH og »frelsun landsins* Ijet í eyrum eins
og þegar málmhlemmunum var barið óþyrmilegast saman; og þeg-
ar svo þessi Ioddari var að tala um »ættjarðarást« sina, þá var
mjer sem jeg heyrði hið ískrandi hjáróma hljóðpípugaui.
Endalaust lófaklapp og fagnaðaróp vakti mig af draumum
mínum, Ræðan v^r búin og menn þyrptust að ræðumanni til
þess að taka í hönd hans og óska til hamíngju. Nú átti að
gánga til atkvæða; úrslitin voru reyndar þegar ákveðin fyrir-
fram og mannfjöldinn þusti niður af áhörfendapöilunum.
Þegar jeg gekk um forsalinn, sá jeg þar gamia svartklædda
konu og fjölda fólks í kríng. Hún var búin eins og efnaðar
borgarakonur eru og lá auðsjáanlega harðla vei á henni. Jeg
náði í eitt af þessum úngu óiastanlegu snyrtimennum, scm úir
og grúir af í öllum ráðaneytum — jeg þekti manninn dálítið
■— og spurði hann hver konan væri.
Þetta er móðir ræðumansins, svaraði hann með em-
bæctissvip. . . . Það er ekki að undra þó h ú n finni til sín!
hinni tii sín ! Ekki fann hún þó mikið tii sín móðir lodd-
arans í markaðstjaidinu ! og ef móðir þessa tiikomandi ráðgjafa
hefði hugsað út í það, þá mundi hún víst líka hafa óskað sjer
þeirrar stundar aftur, þegar sonur fennar, óvitinn saklausi, var
að stríjilast í kjöltu hennar og hjelt á litla fætinum sínum í
hendinni! ...
En hvað skai segja! Alt er álitamál í þessum heimi
— blygðunarleysið líka.
Ath. höfundar.