Bjarki - 15.03.1900, Blaðsíða 3

39
Thor E. Túlnius stórkaupmaður
hefur nú keyft tvö gufuskip, sem eiga
vera í förum hjer við land. Annað er
4Ínga«, sem áður er hjerþekt.en hitt hef-
ur hann kallað »Mjölni« eftir hamri
Ása-Í'órs. Mjölnir er keyftur í Noregi,
sagður 15 ára gamall og á stærð við
*Lauru«. Ný áætlun er nú komin út
fyrir skip Tuliniusar og er nokkuð
breytt frá hinni fyrri, sem prentuð er
hjer í blaðinu. Mjölnir fer allar þær
férðír, sem Víkíngi voru áður ætlaðár
ncma í, ferðina, sem hefst frá Khöfn
1. þ. ra., en hana fer Hjálmar. Aliar
ferðir, sem fyrri áætíunin ætlar annað-
hvort Hjálmari eða íngu, fer ínga,
nema n. ferðina, fyrri hluta Nóvem-
ber. Að öðru leyti er áætlutiin ekki
breytt nema 1' tveim fyrstu ferðunum
og skulu nú taldar hjer þær breytíngar.
Á ferð Hjálmars upp híngað og norður
er sú eina breytíng gerð, að hann á að
koma við á Raufarhöfn á norðurleið.
En á leið til útlanda frá Eyjaf. kemur
hann aðeins við á þessum höfnum:
Fáskrf. 18. þ. m. og Hornaf. 22. í
annari ferðinni, sem hefst frá Höfn 6.
þ. m. kemur ínga til Fáskrfj. 14., til
Eyjafj. 16. Og á Sauðárkr. j8.; fer þaðan
19. og kemurá allar hafnir milli Sauðárkr.
og Fáskrfj. og þángað 24. þ. m. í Þórsh.
á hún að vera 25. þ. m. og í Khöfn
31. Á aðrar hafnir en þær ,sem hjer
eru taldar kemur hún ekki.
Leiðrjetti menn fyrri áætlunina eftir
því sem hjer er sagt og setji alstaðar
»Mjölnir« í stað »Víkíngur«, þá er hún
samkvæm hinni nýju áætlun.
í »Politiken« ritar Georg Brandes
nýlega um sölu Vestindía eyjanna og
leggur harðlega á móti henni, segir að
allar þjóðir í Norðurálfu aðrar en Danir
reyni nú að auka eignir si'nap og við-
skifti í öðrum hcimsálfum, líka sje sal-
an raung siðferðislcga skoðað; næst
muni þá verða fundið upp á því, að
selja ísland, síðan Bornholm og síðan
koll af kolli þar til ekki verði eftir
nema Sjáland eitt. Ritstjórn blaðsins
svarar grein Brandcsar og segir það
vera nú í fyrsta sinn, að hún verði að
lýsa því yfir að hún sje Brandes ósam-
dóma. Það var einn af starfsmönnum
»PoIitíkurinnar«, Cawling, sem fyrstur
vakti umræðurnar um sölu eyjanna í
blöðum Bandamanna og Dana nú fyrir
nokkrum árum; hann var þá vestra
sem fregnritari »Pólitíkurinnar« í Cubu-
stríðinu.
Cyldendals bókaverslun 1' Khöfn, sem
nýiega hefur gefið út safn af ritum G.
Brandesar og H. Ibsens, ætlar nú að
byrja á samskonar útgáfu af ritum B.
Björnsons; verður þar safnað saman í
eina heild öllum skáldritum hans, leik-
ritum, sögum og kvæðum, nema leikn-
um »Sverrir konúngur«, sem Björnson
vill ekki taka upp í safnið.
Dönsk blöð hafa undanfarandi mikið
talað um einvígi sem háð var í vetur
í Khöfn. Svo stóð á, að Dr. Edvard
Brandes, aðalritdómari og listadómari
blaðsins »PoIitiken«, hafði farið háðs-
orðum um leik, sem sýndur var á kon-
únglega leikhúsinu og þó einkum um
úngan leikanda, sem þar kom fram,
Skybert að nafni. S. vildi hefna þessa
og rjeðst á Brandes á fjölförnustu götu
borgarinnar, Austurgötu, og sló hann
með kreftum hnefa í höfuðið. Ritstjóri
»Politíkurinnar« kærði þetta fyrir Ieik-
hússtjóranum, Danneskjöld greifa, og
sendi hann þá blaðinu afsökun, sagðist
hafa veitt S. ofanígjöf og kvað hann
yðra þessa tiltekta sinna. Ætlaði þá
Brandes að láta þar við sitja. En önn-
: ur blöð í Höfn, sem cru óvinveitt B.,
hlupu nú upp til handa og fóta, gcrðu
sem mest úr þessu og ljetu sem B.
hefði farið hjer miklar hrakfarir, en
leikandinn kvaðst eingrar afsökunar
hafa beðið hann fyrir höggið, en afsök-
un leikhússtjóra væri sjer óviðkom-
andi. Um þetta rifusi nú blöðin dag-
lega. Brandes bauð þá Skybert ein-
vígi, ef hann vildi ekki lýsa yfir þvi
að hann beiddist afsökunar á högginu
og, að hann ætti eingan þátt 1' um-
mælum mótstöðumanna B. um þetta
efni í blöðunum. S. kaus einvígið og
skutust þeir þá á fjórum skammbyssu-
skotum í skógi nálægt borginni, en
hvorugan sakaði og var svo þeim leik
lokið. Með B. fóru til einvígisins rit-
höfundarnir P. Nansen og R. Schram,
en með S. leikendurnir Mantius og P.
Nielsen. En eftir einvígið harðnaði
enn blaðarifrildið, sögðu óvinir B.
þetta leik en ekki alvöru og næsta
kvöld voru óspektir í kgl. leikhúsinu,
því meðhaldsmenn S. mættu þar til að
klappa að honum þegar hann sýndi sig
á leiksviðinu, en flokkur B. mætti með
pjípur til að blása hann út. í'etta fylti
leikhúsið nokkur kvöld.
Seyðisfirði
V e ð r i ð:
Ld. -|- 3; sv. stormur, só.1. Sd. -j- 3;
frm., -7- 3 e. m.; nv. stormur. Md.
-r- 4; nv. stormur. í’d. -j- 2, e. m -j-
7; nv. vindur. Mid. -|- 8; nv. ofsa v.
Fid. -y- 5; na. snjóveður.
Fram að síðustu helgi höfðu leingi
verið hreinviðri og sólskin frá morgni
til kvölds, en hiti ekkí svo mikill að
nokkuð inni á snjónum til muna, Síð-
an um hélgína hefur snjór mikið sígið
og jörð er komin upp.
S k i p. ir. Mars, »Vesta«, sunnan-
um firði frá útlöndum; fór aftur á Priðju-
dagsmorgun norður um land.
Sd. »EgilI« beint frá, útlöndum; fór
á Mánudagskvöld til Djúpavogs, kem-
ur við á leiðinni til baka víða á Suður-
fjörðunum og heldur svo norður um
Iand til Eyjafjarðar.
12. Mars .Dronning Sophie« á leið
til útlanda.
Með Agli kom Páll amtmaður
Briem og frú hans úr utanför
sinni og fóru norður með Vestu. í>au
hafa í vetur dvalið í Khöfn, Berlín og
Lundúnum.
Mcð Agli kom einnig Porsteinn
kaupm. Jónsson og frú hans. Þau
hafa farið til Noregs og Khafnar.
Eins og sjá má á brjefi Þorsteins
ritstjóra Erlíngssonar annarsstaðar i
þessu blaði, eru þeir Hansen konsúll j
Lundúnum 1. þ. m. En næsta dag
ætla þeir að halda þaðan til Khafnar
ásamt tveim Einglendíngum í erindum
fyrir Garðarsfjelagið. »ínga«, sem þeir
fóru með hjeðan 12. Jan., kom ekki við
í Skotlandi á leið sinni út, en hjelt
beina leið frá Orkneyjum til Khafnar.
Par voru þeir þriggja vikna tíma og
hjeldu síðan til Einglands.
Aðalfundur Garðarsfjelagsins verður
haldinn í Lundúnum 12. n. m. og bíða
þeir Porsteinn og konsúll Hansen eftir
honum ytra, eða að minsta kosti ann-
arhvor þeirra. Um áframhald við.bygg-
íngar fjel. eða tilhögun á þeim verður
ekkert afgert fyr en á aðalfundinum
og verður alt að standa við það sem
nú er þángað til. Skip fjelagsins eru
nú sem stendur við fiskiveiðar í Norð-
ursjónum.
318
kápu og með lángt skegg. f>að er gamall pílagrímur, sem
vaknað hefur við háreysti fólksins og sem risið hefur á fætur
ár hvílu sinni þar inni í götuskotunum. Hann geingur hratt
niður eftir »Ljereftssalagötunni« sem er svo mjó, að hann fyll-
ir hana nærri út með hinum breiðu herðum. Hann heyrir ópin
í skrílnum nær og nær. Og alt í einu hleypur maður, yfir-
hafnarlaus og berhöfðaður úr aðalgötunni og upp í »Ljerefts-
salagötuna.* Hann hefur lánghníf á lofti! Hann flýr í ofboði!
■— óður! hamíngjulaus! hættulegur maður! —
t
I sama byli er pílagrímsstafur síðkápumansins á lofti og
reiddur til höggs í myrkrinu. Georg Gurieli fellur áfram með
fiakandi sár á enninu: Gatan var of þraung til þess að þcir
gætu komist lifandi hvor fram hjá öðrum. Annarhvor varð að
deyja.
Múgurinn ýlir og orgar. Allir keppast um að komast in.u
í hina dimmu smágötu — hver ýtir öðrum frá — og alltaf cr
æpt, því gatan er of mjó. Mcnn og konur er troðið undir fót-
um. Og það er ekki hugsanlegt fyrir lögregluliðið, að þoka
fólkinu til hliðar til að komast áfram.
Að lokum degur risavaxinn Kasakki h'k Georgs Gurielis
fram undir ljósstjakann á aðalgötunni. Lögregluliðið þyrptist
að, skríllinn grcnjar.
»Georg Gurieli! Georg Gurielil* —
Náfnið berst frá manni til mans. Stundum er því hrund-
ið fram af djúpum, hásum reiðiróm, sem andi formælíngarinnar
fylgir. Stundum er því hvíslað hægt lágt og blítt einsog
bæn við vinargröf. Stundum er því hvíslað nær óbcyrilega.
Og hann, sem hvíslar því svo, kreppir höndina um lánghnífs-
skaftið innan undir búrkunni, svo fa:t að hnúarnir hvítría! —
315
sjer. Augun stóðu í höfði hans, gljáalaus eins og í særðu pard-
usdýri. Þau sáu ekkert annað en blóð. Og eyru hans heyrðu
ekkert annað en skröltið í þessari bölvuðu lest, sem hvarf út
á heiðarnar, — og hrópið um hefndir fyrir myrtan bróður,
skjótar og voðalegar hefndir! — Rússablóð!
Flestir söfnuðust utan um lík lestarstjórans, en hinir voru
færri sem eltu Georg. Án þess að vita af því, hleypur hann í
áttina að höfuðgötu bæjarins og veitíngahúsi foríngjanna. í
dimmri smágötu náðu þeir honum. Þar ræðst hann á móti þeim,
mjúkur eins og köttur. Einsog eldíng hittir lánghm'furinn tvo
hina fremstu menn. Þeir æpa upp yfir sig og detta á grúfu
niður á götuna. Þeir sem aftar voru námu ósjálfrátt staðar.
Hann komst aftur á undan. Og í sömu svipan var hann kom-
inn á aðalgötuna.
Með höndina kreppta um hnífskaítið hleypur hann þángað
sem veitíngahúsið cr. Híngað ti! hefur ‘hann ekkert sjeð nema
blóð. Nú sjer hann þar únga liðsforíngjann Pjetur Paskjewitch.
Hann situr þar úngur og glaður í birtunni af rafmagnsljósinu
fyrir framan veitíngahúsið. Nokkru aftar, nær húsveggnum,
sitja nokkrir fjelagar hans. Þeir cru allir kátir og skcggræða.
Georg þekkir þá alla vel. Hann veit að Pjetur er einkabarn
föður síns. Hann veit að afi hans hafði verið aðalforínginn
í stríðinu við fjallaþjóðirnar í Kákasus fyrir nokkrum
árum. A næsta augnabliki stcndur hann við stól hans
og í sömu andránni hnígur Pjctur niður, sár til ólífis, stúng-
inn fyrir ofan viðbcinið . . . Rússablóð !
Allir foríngjarnir spretta á fætur. í götunni hevrðust köli
og óhljóð. En af því að fát kom á alla komst Georg enn á
undan.