Bjarki - 12.05.1900, Blaðsíða 4

72
Mjólkurskilvindan
„Alexandra“
Besta tímaritið er »EIMREIÐIN«
Hún fæst ö 1 1 hjá Runólfi Bjarna-
syni á Hafrafelli.
Hcilbrigðismálaritið »EIR« selur
Runólfur Bjarnason á Hafrafelli.
Myndir.
Undirskrifaður er nú aftur byrj-
aður að taka ljósmyndir, hvern
virkan dag frá kl. io—4 og á
sunnudögum frá ii — 3. Jeg mun
nú sem að undanförnu gjöra mjer
allt far um að myndirnar sjeu sem
best af hendi leystar.
Vestdalseyri 9. Maí 1900.
H. Einarsson.
Vistaskifti.
Kaupendur Bjarka, sem hafa vista-
skifti nú f vor, eru beðnir að gera
mjer aðvart um þau, til þess að
jeg geti breytt utanáskriftum til
þeirra.
Seyðisfirði, á krossmessu 1900
Arni Jóhannsson.
Veitingahúsið á Vestdals-
eyri er til sölu nú þegar ásamt
skúrunum, sem við það cru, pakk-
húsi, sem í er fjós, hlaða og hest-
hús og allstórum túnblctti. Menn
snúi sjer til
Einars Hinrikssonar.
á Miðhúsum.
Hjermeð er skorað á alla þá sem
hafa lofað að gefa til minnisvarða
yfir O. Wathne sál. að borga til
undirskrifaðs fyrir 25. þ. rn., þar
eð nöfn þeirra annars verða strik-
uð út af gefendalistanum.
Seyðisfirði 4. Mai 1900
Sig. Johansen.
gjaldkeri.
Til verslunar
O. Wathnes Arvinger
jkomu með »Egil«: “
Mjög miklar' byrgðir af bolla-
pörum, Diskum, Könnum. Amál-
aðir diskar, nýasta og fínasta
veggjayrýði. Mjólkurkönnur með
glösum og margt fleira,
Þess utan öll Nauðsynjavara —
Karmvara — Álnavara — Sjalklút-
ar, allar mögulegar tegundir.
Ekta franskt Cognac pt. kr. 1,20
Ekta Rom — — 1,10
Brennivfn, Sherry, Portvín,
Whisky, hið besta austanlands.
Kaffi 0,65. Melis 0,27. Export
0,45 ýmislegt fleira.
Seyðisfirði 21. Apríl 1900.
Jóh. Vígfússon.
Orgelharmonia
hijómfögur, vönduð og ódýr
frá 100 kr. írá hinni víðfrægu
verksmiðju Östlind & Aimquist í
Svíþjóð, er hlotið hefur æðstu
verðlaun á fjöldamörgum sýnfngum
víðsvegar út um heim, og ýms
önnur hljóðfæri útvegar L. S. Tóm-
asson á Seyðisfirði.
Með s/s »EGIL« og s/s *ARGO«
kom til verslunar
T. L. Imslands:
Rúgmjel, Bánkabygg, Hrísgrjón,
Baunir, Hveiti Nr. 1 og Nr. 2,
Hafragrjón (muliu), Export (Ludvig
Davids), Hvítasyfcur, Steinsykur,
Púðursykur, Brjóstsykur, Fíkjur,
Súkkulaði, Rúsínur, Sveskjur, Kór-
ennur, Sagógrjón, Hrísgrjónamjöl,
Kartöfflumjöl, Makarónur, Brúnar
ertur, Ostur, Margarínsmjör, ýms-
ar tegundir, Kirsiberjasaft, Smjör-
salt, Munntóbak, Enskt flagg, Nef-
tóbak.
Járnvörur svo sem: Bofar,
Lásar, Lamir, Skrúfur, Sporjárn,
Hamrar, Naglbítar, Vasahnífar, o. fl.
Glervörur, mikið úr að velja.
Álnavörur svo sem: Ljereft
Strángasirs o. m. fl.
Túnglskinslampar og alt sem að
lömpum lítur, svo sem Olíuíiát,
Brennarar o. m. fl.
Steinolíumaskfnur, ýmsar tegundir.
Emaljeraðarvörur, Leirtau, Postu-
linstau og margt og margt fleira.
Besta verð og afsláttur mót borg
un út í hönd cftir því, hve mikið
er keyft.
Lftið inn til mín áður en þið
kaupið annarsstaðar.
T. L. Imsland.
er ómissandi
á hverju búi.
50 skilvindur
stórarogsmá-
ar komu með
Vestu. Þeir,
sem þegar
hafa pantað
skilvindur hjá
mjer eru því
beðnirað vitja
þeirra, og hinum, sem æ 11 a að
kaupa, er best að koma sem fyrst.
St. Th. Jónsson,
Seyðisfirði.
Veitingamenn!
Þurrabúðarmenn!
Sj ó m e n n,
og allir góðir menn^
Gleymið ekki ágæta amerís’ka
uxakjötinu niðursoðna, sem
er beinlaúst, ódýrast og ijúffeing-
ast af öllu kjöti, bæði í súpu og
kalt.
Góðar reyktar pilsur fást
einnig hjá
St. Th. Jónsson.
Eigandi: Prentfjel. Austfirðinga.
horsteinn Erlíngsson,
Ritstj.: .
Porstemn Gislason.
Ábyrgðarm. Þorsteinn Erlingsson.
Prentsmiðja Bjarka.
22
eða ættíngjar þessara manna höfðu gert stjórninni einhvern
greiða, svo hún gat ekki verið að róta upp í öðrum cins smá-
munum.
Svona var nú sjeð fyrir rjcttvísinni. Og hinu himneska
rjettlætinu, sem prestarnir áttu að annast, var álíka vel borgið.
Dyrum drottins var lokið upp bæði fljótt og vel þegar ríkis-
maður ætlaði að komast inn, en fátæklíngunum varð oft inn-
gángan örðug. Prestarnir urðu að fá tuttugu kerti til að smyrja
með heingslin á hurðum himnaríkis, ef vel skyldi gánga að
opna þær. En þau tuttugu kerti höfðu ekki allir við hendina
þegar dauðanum þóknaðist að kaiia til þeirra. Það leit nærri
því svo út sem guðsmóðir hefði nú gleymt dalnum sínum.
En huggun var það þó mitt í öllum raununum, að fæstir
höfðu auga fyrir að þvf ástandið væri eins hörmuiegt og það í
reyndinni var. Þeir Rondabúar ætluðu sjer ekki að taka fram
í rás viðburðanna, en nutu sólskinsins, íuglasaungsins, gítartón-
anna og kvennvaranna lausir vjð heimsins áhvggjur, þegar þetta
bauðst þeim; þeir ljetu hverjum degi nægja sína þjáníng.
Gamalt og gott spánskt máltæki segir, að fyrir fimm sentima*
sje hægt að fá fæði og drykk til dagsins og ókeypis andiits-
þvott ofan í kaupið. Ekki er annað en fá sjer stóra melónu-
sneið; meðan þeir stýfa hana úr hnefa þvo þeir sjer um andlit-
ið með henni. Sjeu þá cnn til fimm scntímar, er hægt að fá
sjer vindlíng, og þá cr ckki amalegt að kasta sjer endilaungum
í skuggann, blása frá sjer reykjarhríngjunum og horfa upp í
himinblámann allan liðlángan daginn. Og sá scm þar á ofan
getur cignast gítar, hann hefur ekki ástæðu til að barma sjer;
23
hann getur gefið dauðanum og djöflinum alla presta, alia dóm-
ara og aðra heimskíngja, sem nenna að vera að biðjast fyrir,
þylja messur og dæma dóma til þess að raka saman pen-
íngum. Að flatmaga sig í forsæiunni, reykjandi, dreyroandi og
raulandi uppáhaldslagið sitt um Carmen, Jósefu eða Manúelu —
það er líf sem á við Spánverjann! Og svo gat það alltaf viljað
til, ef heppnin var með, að maður dytti ofan á einhvern fjár-
sjóðinn, sem Márar höfðu grafið þar í jörðu — hver veit?
Svona hugsa margir Spánverjar. Og svona hugsaði Franc-
isco Munnoz, maður sem bjó á ofurlitlu leigukoti þar í daln-
um. Hann sagði sem svo, að fjandinn sjálfur mætti vinna til
þcss að hauga saman peníngum handa blóðsugunum uppi á feil-
inu; ef ekkert væri til, þá væri ekkert af manni að taka; hann
skyldi reyna að sjá sjer og dóttur sinni fyrir fæði — svo væri
búið. Jörðin væri frá fornu fari vel yrkt og gæfi það af sjer,
með' guðs hjálp, sem þau þyrftu með. Svo lá hann allan dag-
inn endiiángur í forsælunni og steytti hncfann móti bænum uppi
á fellinu og sagðist vera betri Spánverji en hyskið þar uppi,
þótt hann fátækur væri; forfeður þeirra hefðu verið skósveinar
og hestadreingir áa sinna, cða jafnvel svínahirðir hjá þeim. Og
nú ætti hann, sem reyndar bæri óflekkaðan aðalsskjöld Munn-
ozættarinnar, að vera þræll þeirra og þjónn? Þeir þektu þá
ekki Munnosættina rjett.
Og eftir þvf sem tímarnir liðu fann hann rrcir og meir til
sjálfs sín vegna ættgöfginnar og digurmælin fóru vaxandi. En
jafnframt varð maturinn á borðinu hjá honum fátæklegri og fá-
tæklegri. Fyrst hvarf svínsfleskið, svo sauðakjötið og loks var
ckki annað eftir cn þurrar baunir fljótandi í vatni. Munnoz
saknaði ekki kjötsins af borðinu, en hann mintist oft á sauða-
*) Centimó, spönsk rnynt, tæpur eyrir.