Bjarki - 04.05.1901, Blaðsíða 2

66
hvert ton. Stjórnin ljet í ljósi, að á næstu
2—3 árum mundi ekki að vænta neins ljettis
frá Transvaal til þess að bera herkostnaðinn.
Kina. 17. f. m. kviknaði í keisarahöllinni
í Pekíng þar sem yfirforíngi stórveldahersins,.
Waldersee greifi, bjó. Greifinn komst með
naumindum undan, en annar herforíngi þýskurr
Schwarzoff, brann inni. Aðrir menn fórust
ekki í brunanum. Schwarzhoff hershöfðíngi
hafði hlaupið inn þegar höllin var mjög brunn-
in og ætlaði að bjarga hundi sínum. Haldið
er að kviknað hafi í af manna vöMum. Skað-
inn- er stórmikill.
Annars gerist ekkert nýtt í Kínastiíðinu.
Ósamlyndið milli Japans og Rússlands vkðist
heldur að. lagast.
Þjóðvisa
eftir Sigbjörn Obstfelder.
—o—
— Keyr á endemif — Er það ekki hún
Anna María, sem er útil kallaði búðarpilt-
urinn.
— Þú lýgur, sögðu hinir, þú lýgur. Anna
María sjest ekki framar á götu.
Og þeir þutu ut að glagganum allir saman.
Hún er eins og hreysiköttur, svo mjúk ^ og
falleg í- vextinum, sagði einn þeirra. — Hún*
er fegursta stúlkan í bænum, sagði annar.
En Anna María gekk hljótt niðureftir, grönn
eins og viðjuvöndur, Ijóshærð eins og Ijóst
gulL • Hún horfði. beint frammundaa sjer og
vissi ekki af neinu.
Það lá eitthvað þúngt í vasa hennar. Hún
vildi eftir venju sinni lyfta hinum únga, fagra
barmi, en það þýngdi svo, það sem lá
í vasa hennar, það þýngdi svo.
— Heyr á endemi! Er það ekki hún Anna
María, sem er úti, kölluðu allir í einu, þeir
sem stóðu við gluggana niður með götunni.
Qg Hansen gamli sat og tautaði;
— Það verð jeg sannarlega að segja konu
minni; það verð jcg sannarlega að segja konu
minni: — Anna María er úti!
En Anna María gekk hljótt áfram með höf-
uðið beygt. Niður að hafnargarðinum gekk
hún. Þar staðnæmdist hún og horfði útyfir
sjóinn.
Svo þreifaði hún í vasa sinn, tók það upp,
hið litla brjef, horfði á það, sleppti því.
Það blotnaði. Það opnaðist og fiaut. En
hann sökk. Niður til marhnútanna.
Hún kerrti hnakkann stoltlega. Hún sneri
sjer við og gekk hratt heimleiðis,
En hann sökk til botns,
Hríngurinn.
*
Allan veturinn hafði hún setið og einblínt á
hannr snúið honum, velt honum, ekid skilið
það, ekki áttað sig á því.
Plenni hafði. hann verið cil/fðin.
Kristín og Grjeta og Lára komu hvert kvöld
og fieygðu smásteinum á gluggann.
— Komdu með ?
— Nei.
Og hljóðar geingu þær burtu og hvísluðu;
— Það er eitthvað sem tærir Önnu Maríu.
Og í húsunum sögðu menn,. meðan þcir
sátu að miðdagsverði:
— Anna María kemur ekki framar á götu.
Hún læsir sig inni. Það hlýtur að vera eitt-
hvað, sem tærir hana.
Það varð vetur og frost, það komu sveil.
Og Kristín kom og kallaði:
— Það er skautasvell, Anna- María.
En Anna María svaraðr ekki.
Og Kristín ýtti við Grjetu og sagði : Kalla
þú, Grjeta !
Og Ghjeta kallaði:
— Það er skautasvell, Anna María. Það er
hált eins og gler.
En Anna María svaraði ekkr.
Og Grjcta ýtti við Láru og, sagðú: Spurð’
þú, Lára!
Og Lára kalláði:
— Það er skautasvell, A'nna María. Það er
hált eins og gler. Piltarnir spyrja eftir þjer.
En Anna hlaiía svaraði ekki.
Svo hættu þ-ær. Og svo varð allt hljótt.
En neðan frá vatninu ómaði:
Statt’ upp rós mín rjóða,
statt’ upp brúðan blíðar
statt’ upp litla vina mín,.
mín hjartans vína kæra,
mín kæra-, mín kæra.
Og u'pp eftir bökkunum endurhljómaði það:
— mín kæra, mín kæra!
En Anna María sat og einblíndi á hrínginn.
Hún gat ekki skilið það, ekki áttað sig á því.
Henni hafði hann verið eilifðin.
*
— Hvervegna lest þú altaf og æfinlega,.
faðir minn?
— Jeg leita að sannleikanum, Anna María.
— Er þá nokkur sannleikur, faðir minn? Er
ekki allt lýgi?-
Pá lyfti öldúngurinn hinu þunga, hinu hvíta
höfði sínu og horfði á Önnu Maríu. Mögur
var hún, eins og skuggi var hún orðin í út!itir
en hárið glóði, eins og rúðurnar í »Frúarkirkju«
við sólsetur glóði hár Önnu Maríu.
— Nei, Anna María, í manneskjunum er
vríst einginn sannleikur. Einúngis þarna uppi
er sannleikur, — á þessubláa blaði,, — ein-
lingis þarna er sannleikur,— í þessum ryk-
ugu bókum. ,
Frá þeirri stundu sat Anna María fyrir fram-
ar hinar stóru, þykku bækur.
Anna María sat frá morgni til kvölds fyrir
framan hinar stóru, þykku bækur, meðan það-
ómaði neðan frá vellinum græna-:.
Statt’ upp rós mín rjóða,
Statt’ upp brúðan blíða,
Statt’ upp litla vina mfnr
mín hjartans vina kæra,.
mín kæra, mín kæra.
En kinn Önnu Maríu varð fölari og fölari,.
*
Það var í maí, þegár kirsiberblómin falla.
Það ómaði í hinní gömlu dómkirkjuklukku.
Það ómaði útyfir bæinn, útyfir fjörðinn.
Það var grænt fyrir utan allar dyr, og liler-
ar fyrir öllum búðargluggum.
Það hvíslaði gcgnum göturnar, þar var gam-
alt fólk, sem þurkaði tár af kinnum :
Onei, bara Ivítug og á h'kfjöl! Onei, bara
tvítug og bleik á líkfjöl,
Með laung, svört slör geingu fegurstu dæt-
ur bæarins á- nndaa hinunx svarta vagni og
hvísfuðu:
— Nú er hin fegursta dáin. Nú er hio-
bjartasta á líkfjöl.
Og þær hvísluðu.
— Skyldi nokkur hafa getað feingið af sjer
að gera Önnu Maríu mein ? Skyldi nokk-
ur hafa getað logið að Önnu Maríu ?
Og það hvíslaði meðal karlmannanna: —
Jeg held nú ekki, að það hafi verið brjóstveiki,,
sagði einn. — Nei, það var eitthvað, sem húm
drógst með, hún Anna María,. sagði anoar.
— Það var eitthvað, sem tærði hana, serm
einginn vissi, sagði sá þriðji.
Og gegnum alla líkfylgdina hvíslaði það:
— Hver ætli að gæti feingið það af sjer,„
að gerai Önnu Maríu ilt. Hver ætli gæti feing-
ið það af sjer að Ijúga að Önnu Maríu?
W.
Aldar-kvöð.
Nú fagnar nýrri öld
Norðurheims-eyja köld,
Bjartleit ábrún.
Þakkandi þá, sem leið
— Því um sitt Iiðna skeið'
Ymskonar eldri neyð
Af ljetti hún,
Margoft var mæðutíð,
Mannraunir þjáðu lýð--
A margri öld
Þau yfir þúsund ár
Þrávalt við stríð og fár
Harðæri, sult og sár
Sjást enn þess- vöiói —..
Farsæl var farin öld,
Fegurst þó hennar kvöld
Sje gagnsins gætt..
Samvinnu-sporin sjást,
Seint munu þau af mást,
Mannvit og mennt og ást.
Margt haia bætt..
Hagsældar verði vor,
Velgengnis fyrsta spor
Umliðin öld.
Framfara-sumar sú,
Sem er að byrja nú,
Vaxi með viti og trú
Vísindafjöld .
Höfum f huga fc3t
Hvað eitt er gagnar best„
Dreingskap og dug...
Miðum að marki fast
Meira að fullkornnast
Sigrandi leti og last
Ljettfærum hug,
Vaxa mun vit og sláð,
Velgengni, þekktng, ráð,,
Dugúr ög dygð
Byrjaðri öldu á;
Alvaldur styrki þá
Hvern þann, sem hjálp vill iját
Hjarnlandsins bygð,.
Vontim. sú verði raun:
Viðleitnin fær sín lauti-
Ef dugir drótt,.
Vonum að verði enn
Vitrari og freinri menny
X fortíð fái senn
Fjörvísi sótt —..
Bræðralags hnýtum. höld,,
Heiisum svo nýrri öld
Líðandi um lönd;
Ftamleiði fyr og síð