Bjarki - 20.09.1901, Blaðsíða 3

139
neita jeg, að þetta eitt geti ráðið þvf„ hvar
akbrautin liggi. Jeg efast ekki um, að eirr-
hver þiggi Hjeraðsverslunina, þó hánn eigi
að leggja vörurnar upp á Reyðíffírði, og jeg
vil jafnrel halda, að suinir hinna ötulu kaup-
manna á Seyðisfirði mundu ekki ’horfa ( aði
byggja þar skúr yfir vörurnar til Hjeraðsirss,
þcgar farið yrði að bjóða upp verslun, sem
næmi 11/3 — 2 hundr. þúsundum. ■— En hvað sem
því liði, þá er það hin besta meðmælíng með
Hjeraðsversluninni, hversu sárt Seyðisfirði er um
hana. Aðrir kaupmenn mundu ímynda sjer, að
eitthvað væri í það varið, er Seyðfirðíngar
hálda svo last í.
Annars liggur hinn fyrirhugaði Fagradals-
vegur að góðri höfn, og það er aðalskilyrðið.
í*að hefur sjaldan staðið á því, að fá einhvern
til að versla, þar sem vörumagnið er fyrir.
Jeg hef f þessum línum sett skoðanir mín-
ar fram, sem gildandi fyrir allt Hjeraðið. Að
vísu hefur heyrst, að sumir á Uthjeraði hafi
mælt með akbraut yfir Fjarðarheiði, en jeg
veit ekki hvernig því víkur við, ef satt er. •—
Eigi akbraut að koma að notum, hljóta vörur
Hjeraðsins að afbendast frá upplagshúsi við
annanhvorn enda Lagarfljótsbrúarinnar (með-
an ekki kemur föst verslun þar), hvort sem
nú kaupmaðurinn annaðist flutnínginn, eða
Hjeraðið semdi um hann við sjerstakan mann
eða menn. Og mjer er óskiljanlegt að verra
sje að taka vörur sín'ar þar, þó þær hafi kom-
ið eftir akbraut um Fagradal, en um Fjarðar-
heiði. Jeg hef annars sjálfur heyrt þá skoð-
un hjá einum manni á Uthjeraði, að akbraut,
hvort sem hún væri yfir Fagradal eða Fjarð-
arheiði, væri eigi fyrir Uthjeraðið. En á með-
an ekki íæst uppsiglíng á Selfijótsós, scm jeg,
vegna Uthjeraðsmanna vildi óska,, að sem fyrst
yrði, (því ekki erum vjer Uppbjeraðsmenn
bættari, þó Uthjeraðið sje í sömu fordæmíng-
unni með aðfiutnínga sem vjer), þá sjc jeg
ekki betur en að þcim væri stór hagur að
akbraut. Þá gætu þeir á vetrum flutt mest-
alla eða alla þúngavöru sína frá brúnni og
heim í hlöð sín á sleðum, eftir akbraut, scm
frost og snjór leggja á hverjum vetri um allt
Utbjerað. Og ól(kt væri það því, að brjótast
mcð hesta í færu og ófæru yfir Vestdálsheiði
um hávetra, eins og nú á sjer stað.
Þetta er orðið leingra mál en jeg vildi, og
þó margt síður útfært og ógreinilegar en orð-
ið hefði, ef jeg hefði ekki óttast rúmleysi í
blaðinu. En mjer þótti rjettara að sýna al-
menníngi, að það hefði ekki verið æsíngin
eintóm, hcldur dáiítil umhugsun með fram,
sem rjeði ályktun þíngrliálafundarins á Höfða
f akvegamálinu í vor.
Jeg hefði svarað atjmgasemd Rjarka fyr, en
fjekk, því miðnr, ekki þetta 24. tölublað fyr
en f gærkvökli.
14. ágúst 1901.
Eiclsvoði. Á mánudagskvöldið kt. milli
S*/2 og 9 kviknaði 1 gufuskipinu Bremnæs,
sem þá lá við bryggju Iinslands kaupmanns
hjer uti á ströndinni. Eldurinn kom upp í
vjelarúminu og haldið að hann stafi frá olíu-
lampa, en þar nyðri var nýmálað og læsti
ha;nn sig því fljóflega um. KI. to—11 var
eldurinn kominn um allt afturskipið og varð
ekkert við ráðið að slökkva. Veiðarfærum,
seglubn, nokkru af vistum ogf fatnaði skips-
manna varð bjargað, en öðru ekki. Skipið
var dregið burt frá bryggjunni til þess að
verjast því, að eldurinn breiddist tiLlands, og
reynt var að höggva göt á skipið til að hleypa
sjó inn, en tókst ekki, því vcrkfæri voru ekki
við hendina. Slökkvitólum varð ekki við kom-
ið. Skipið brann alla nóttina og fram á há-
degi daginn eftir.
Skipið var eign Th Falks konsuls í Stav-
anger og vútryggt fyrir c. 30000 kr. Það
hcfur verið hjcr til fiskiveiða í sumar. Hvort
afli og veiðarfært var vátryggt veit skipstjóri
ekki. En af afla var í skipinu c 200 tunnur
af sfld og c. 10 tunnur af fiski. Uppboð
verður ekki haldið fyr en náð er til eiganda
og vátryggjcnda.
Seyðisfirði 20. seftember 1901.
Undanfarandi daga stöðugar rigníngar og suð-
austanstormar.
Súgandafjarðarprestakrtll er veitt sr. Þorvarði
Brynjólfssyni fríkirkjupresti; hann fór hjeðan suður
til Rvíkur með »Vestui nú i vikunni.
Læknisumdæmið á Fljótsdalshjeraði cr veitt cand.
nted. Jónasi Kristjánssyni og er hann væntanfegur
austur híngað innan skamms.
Með »Vestu« komu hjer á sunnudaginn fjörir guð-
fræðíngar á heimleið frá kristilega stúdentafundin-
urn, sem haldinn var í sumar í Svíþjóð: Sigbj. A.
Gíslason, Jón I’orvaldsson, Jón Brandsson og Ásg.
Ásgeirsson. Tveir hinir fyrnefndu hafa dvalið í
Danmörku undanfarandi missiri. Fimmti íslenclíng-
inn, sem fundinn s-ótti, sr. Friðrik Friðriksson,
prestur Laugarnessspítalans,. varð eftir í Khöfn,
ætlaði til Þýskalahds, en kemurheim íhaust. Hann
starfar nú að þvíað koma upp samkunduhúsi handa
sjómönnum í Rvik.
Loiko Sóbar.
(Zigeuna saga).
—:»:o:«i—
Frh.
»Ennþá eitt, Sóbar: ger sem þjer líkar, en
jeg hef samt ásett mjer að sigra þig, þú skalt
tiiheyra mjer einni. Tefðu þvf ekki tímann,
jeg bíð eftir þjer. Þitt djarfmannlega líf mun
innan skamms taka aðra stefnu og fjöllin munu
hætta að bergmála þína fógru saungva, því
úpp frá þessu sýngur þú aðeins ástaljóð til
Röddu þinnar. Þessvegna segi jeg þjer: eyð
ekki tímanum til ónýtis. Hcyrirðu skipun
mína? A morgun muntu vera mjcr hlýðinn
eins og vikadreingur. Þú skalt falla fram fyrir
mjer að viðstöddum öllum ættmönnum okkar
og kyssa á hægri hönd mína. Sva verð jeg
konan þfnl«
Þefta hcimtaði hún, kvennftagðið. Það var
óheyrilegt. Þetta vai siður meðal Tsjoruo-
gortara í fornöld. En að Zigeúni láti stelpu
draga sig þannig á eyrunum — það skcður
aldrei. Ilvað segir þú, Fáiki, geturðu hugsað
þjer hlægilegra í heiminum ?
Sóbar hrökk við og æpti svo hátt, að það
hcyrðist um alla hciðina. Radda var í mikilli
geðshræríngu en Ijct þó eigi bugast, og sagði:
»Vertu sæll, Sóbar, við sjáumst á morgun og
þá gerir þú það, sem jeg nú hef skipað þjer,
heyrirðu það, Sóbar?«
»já, jeg heyri og hlýði«, mælti Sóbar and-
varpandi, og rjetti hendurnar út eftir íienni.
En hún leit ekki einusÍBini við honum. Hann
riðaði eins og stormbarin eik og hnje með
grát-ekka niður á jörðiaa. Jeg reyndi svo
sem mjer var unt að hughreysta hann og telja
um fyrir honum.
Hvaða norn er það annars, er finnur hjá
sjer þörf og laungun til þess að sjá manninn
líða þannig? Hver er það, sem hefur gleði
af að heyra mann stynja og andvarpa? Hver
unun er að sjd hjörtu mannanna sprfnga af
harmi eða sorg? Getur þú sagt mjer það? ..
Reyktu, Fálki, hjerna er tóbak!
Jeg sneri til baka til tjaldanna og skýrði
hinum elstu og rcyndustu frá öllu er fyrir mig
hafði borið. Við tókum ráð okkar saman og
afrjeðum að bíða og sjá hverju fram færi.
Hver endi skyldi annars á þessu verða?
Þcgar við sátum öll saman kvöldið eftir, kom
Sóbar til okkar; hann var mjög rínglaður, ná-
fölur og með innsokknum augum. Hann kast-
aði sjer niður á jörðina hjá okkur og mælti
svö:
»Heyrið fjelagar, hvað jeg hef að segja ykk-
ur! Jeg hef nú í nótt nákvæmlega skoðað
huga minn og fundið, að jcg hef aunga laung-
un framar til að lifa frjáísu og óháðu lífi.
Hin fagra Radda, sem brosir cins og drottn-
íng, elskar frelsið meira en mig, en jeg, sem
ann henni lángt um meira en frelsinu, hef af-
ráðið að falla fram fyrir fætur henni, eins og
hún hefur óskað eftir, svo að þið sjeuð allir
vitrvi að þvf, hvcrsu fegurð hennar hefur gagn-
tekið og sigrað hinn hugprúða Sóbar, er áð-
ur ljek sjer að hjörtum kvenna eins og gamm-
urinn lcikur sjer að dúfunni. Þessa fórn heimt-
ar hún af mjer og þá, að jeg aldrei framar
sýngi fyrir ykkur gleðísaungva eða harmi mitt
horfna fresti.
Er það ekki svo, Radda?«
Iíann leit til hennar brostnum augum, en hún.
bneigði sig kuldalega til samþykkis og benti
niður á jörðina fyrir framan fætur sfnar.
Við horfðum á og vissum ekki hvað vi.5
mundi taka.
»F1) ttu þjer- nú!« mælti Ra,dda.
»Flas gerir eingan flýti, jeg kem nú strax«„
sagði hann brosandi. Hlátur hans var kaldur
o<? óviðfeldinn.
©
»Já, nú hef jeg sagt ykkttr allt,. fjelagar! ag
hvað er svo ettir að gcra? Jú, eftir er að
reyna hvort hjarta Röddu er eins óskeýkult
og húu svo trygg, sem húh scgir. Fyrirgefið
bræðu-r, nú ætla jcg að reyna þáð!«
Oðara en auga festi á„ lá Radda á jörðinni.
I Sóbar hafði brugðið hníf sínurri og rekið hana,
I í gegn- Við urðum óttáslégnir, en Radda
1 dró hnífinn úr sárinu og fieygði hanum, reyf
af sjer hárlakk og ljet f sárið. Ilún brosti
og sagði hátt og greinilega;
! »Vertu sæll, jeg óska þjer til hamfngju,
Loikó Sóbar; jeg vissi hvað þú hafðir í hýggjú
; — nú dey jeg««.
i Skilur þú hugsunarhátt slíkrar stúlku, Fáiki?
Jeg fyrir mitt leyti finn eingan fcotn í hátta-
lagi þessa kvennflagðs!« Frh.