Bjarki - 23.12.1903, Side 6

6
BJ ARKI.
að menn teldu það ómaksins vert að aftra því
með því að reyna að fá prest í kallið, enda
þótt allar líkur væru til að slík tilraun mætti
takast, eftir þeirri alúð sem presta stjettin hafði
tekið við óstandið hjá oss. Og þegar veit-
íngin svo kom, bar ekki á öðru en minni hlut-
inn gerði sjer hana að góðu. Aftur á móti
logaði þá upp úr Suður-þíngeysku prestunum,
og þeir höfðu enda í heitíngum að gánga frá
kjól og kalli, svo hryggir voru þeir yfir því,
að meiri hlutinn fjekk vilja sinn að halda síra
H., og vonlausir um þrifnað kristilegs lífs upp
úr því! Þessi atvik eru ólýginn vottur um að
sundurlyndið við síra H. ristir ekki djúpt hjer
í^kallinu og mundi horfið — því upptökin til þess
eru utan kallsins, — ef vinir kristinnar trúar
og kristilegs siðgæðis hefðu haft vit á að
skammast sín og þegja.
Ritað á Allra heil. m. 1903.
P.
Aurasjóður Seyðisfjarðarkaupstaðar
heitir sjóður, sem verslunarmannafjelagið
hjer hefur nýlega stofnað, mest af hvötnm
Marteins Bjarnasonar verslunarmanns. Til-
gángurinn er *að glæða sparnaðarhugsun hjá
börnum og únglíngum í Seyðisfjarðarkaupstað
og grennd.c Aurasjóðurinn tekur á móti hve
lítilli upphæð sem er og ávaxtar hana með
sömu kjörum og sparisjóður Seyðisfjarðarkaup-
staðar. Umsjón með sjóðnum hefur verslunar-
mannafjelagið.
sje ekki í lögum nein heimild til að leggja refs-
íngu á kærðu fyrir tiltæki hennar, og það því
síður, sem öll nauðsynleg varúð sýnist hafa
verið viðhöfð að þvx er valið á greftrunarreit-
inum snertir og greftrunin virðist í alla staði
hafa farið sómasamlega fram.
Insri kooúnzur.
Fregnin um strand. hans hefur reynst ósönn ;
hann hafði komist til útlanda heill á húfi rjett
á eftir strandfregninni.
Nýdáinn
er á Hjeraði Ólafur Árnason bóndi á Tóka-
stöðum; dó úr lúngnabólgu.
Prestskosnín?.
Sr. Einar Pálsson á Hálsi í Fnjóskadal var í'
haust kosinn prestur að Gaulverjabæ.
T r jesmíða ver kstof a
hefur í sumar verið reist í Hafnarfirði, stór
og vönduð. Það hefur gert Jóhannes Reyk-
dal, Þíngeyíngur, og hefur hann lært trjesmíðar
bæði Khöfn og Kristjaníu. Hús það, sem
hann hefur byggt handa verkstofunni er 2 7^/gXio
álnir og tvíloftað. Smíðavjelarnar hafa alls
kostað 8,000 kr. og eru þær hreifðar með
vatnsafli. 15 hesta afl er notað í þarfir verk-
smiðjunnar. Vjelarnar vinna á við marga menn,
segir »Fjallkonan« að nóg verk sje fyrir 30
menn að setja saman t. d. hurðir og glugga,
sem 3 menn undirbúi í vjelunum. í vetur
vinna þarna 8—10 manns.
Yfirriettardómur
er nýlega kveðinn upp í máli því sem höfðað
var út af greftrun Sigurðar heitins Einarssonar,
hreppstjóra á Hánefsstöðum. Undirrjettardóm-
urinn er áður prentaður í Bjarka og var ekkja
hins látna þar alsýknuð og málskostnaður
lagður á hið opinbera.
Yfirrjetturinn staðfesti hjeraðsdóminn. Segir
yfirrjetturinn í forsendum sínum, að líkið hafi
að vísu ekki feingið löglega greftrun, en samt

Sleðilegra jóla og góðs nýárs
óskum oið oinum og kunníngjum í Segðisfirði.
ff'e) (sra
Tyrkneskar
kýmisögur
UM NASREDDIN SKOLAMEISTARA.
— O —
Nasreddin oar kona hans.
Nasreddin var giftur ekkju og hafði hún, eins og
ekkjum er títt, þann vana, að blanda „manninum.
sínum sálaða" inn í allt sem hún talaði um.
Einu sinni hafði hún borið á borð heita súpu.
Þegar hún Ijet upp í sig fyistu skeiðina brendi hún
sig svo að hún tárfelldi, en vildi samt ekki Iáta á neinu
bera.
Maður hennar sá þetta og mælti: Af hverju græt-
ur þú kona ?
Jeg græt, svaraði hún, af því að mjer datt í hug,
að einmitt þessi súpa var uppáhaldsmatur mannsins
míns sálaða. Að svo mæltu ljet hún sem hún ætlaði
að halda áfram að borða.
Nasreddin svaraði eingu, en ljet líka upp í sig fyrstu
skeiðina og brendi sig auðvitað eins og konan, svo
að tárin komu fram í augun á honum.
Hún ljet sem þetta kæmi sjer á óvart og spurði
með uppgjörðarmeðaumkun, hversvegna hann grjeti.
Jeg græt af því, svaraði Nasreddin, að drottinn
skyldi ekki taka þína örgu sál í síaðinn fyrir sál
„mannsins þíns sálaða".
Nasreddin þoldi ekki mótmæli, síst af konu sinni,.
og, þegar því var að skifta, ljet hann ekkert aftra sjer
frá að berja sinn vilja fram.
Einn dag sátu þau hjónin ein heima. Allt í einu
sló vindstroka hurðinni upp.
Láttu aftur, kona! sagði Nasreddin.
Þú getur eins gert það sjálfur, svaraði hún.
Um þetta kíttu þau nokkra stund, þar til Nas-
reddin sagðist ekki tala eitt orð, fyr en dyrunum væri
lokað. Síðan svaraði hann henni ekki einu orði. Kon-
an stakk þá upp á, að það af þeim, sem fyr talaði
orð þaðan í frá, skyldi loka dyrunum. Nasreddin
kinkaði kolli til samþykkis og síðan sátu þau bæði
23
»Afram, börnin góð, áfram móti Þjóðverjum» !
Nei,munurin er einginn, nema hvað Frakkarnir
eru helmingi verri viðureignar.
— Æ, guð minn góður!
— Frakkar hafa aldrei beðið ósigur í stríði.
Og nái einhver af þeim piltum f þig, þá máttu
ekki láta þjer detta í hug að þú komist undan
honurn. Þetta eru allt tveggja og þriggja
manna makar og hafa skegg eins og Gyðingar.
Sumir eru biksvartir eins og drísildjöflar. Kom-
irðu auga á nokkurn af þeim körlum þá er
þjer eins gott að lest bænirnar þfnar strax!
— En því erum við þá að fara ámóti manna
skröttunum? spurði Bartek fullur af örvilnan.
Þessi spekingslega spurning var ef til vill
ekki eins fráleit og Wojtek fannst. Hann hafði
auðsjáanlega sína visku úr stjórnarvalda-ávörp-
Unum og svaraði ótrauður:
Jeg vildi líka auðvitað heldur vera kyr
heima, en leggja af stað í þetta stríð. En
höldum við ekki til þeirra, þá koma þeir híng-
að. Og við því verður ekki gert. Lastu ekki
>ávarpið«, maður? Þeir sem eru langreiðastir
24
bændum hjá okkur. Meinínginn er að þeir
vilja vitlausir ná í jarðirnar hjá okkur til þess
að geta smyglað inn brennivíni frá konungs-
ríkinu*. En þetta vill stjórnin ekki leyfa og
því lenti í stríð. Skilurðu nú? Ha?
— Því ætli jeg skilji það ekki — sagði Bar-
tek allrólegur,
En Wojtek hjelt áfram:
— Og í kvennfólkið okkar eru þeir eins gráð-
ugir og mýs í flesksteik.
— Þá hlífa þeir líklega heldur ekki henni
Mögðu minni?
— Hvað ósköp — þeir sem hlífa ekki einu-
sinni gömlum kerlingum.
— Skárra er það, tautaði Bartek; hann hugs-
aði þeim þegjandi þörfina ef þetta væri satt.
Nú sá hann það glöggt, að þetta mátti ekki
viðgángast. Það gat verið sök sjer, að þeir
smyggluðu brennivfni frá konúngsrfkinu, en
hitt, með Mögdu, var ólíðandi. Og Bartek okkar
fór nú að skoða allan þennan ófrið frá sjónarmiði
* Konugsrfkið = hinn rússneski hluti Póilands.
25
eigin hagsmuna og þótti mikið varið í]að hugsa
um allan þann fjölda af fallbyssum og her-
mönnum, sem áttu að verja Mögdu fyrir áleitni
hinna frakknesku daðurseggja. Hann kreppti
ósjálfrátt hnefana, og hræðsla hans við Frakka.
blandaðist hatri. Hann var kominn að þeirri
niðurstöðu, að hjer væri einskis annars kostur
en að leggja f ófriðinn.
En bjarminn í vestrinu var nú horfinn og
myrkrið skollið á. Vegnarnir tóku að hristast
ákatlega á hinum ójöfnu teinum, og broddhúf-
urnar og byssustíngirnir vögguðust til hægri.
og vinstri, eftir þvf sem vagnarnir rugguðu.
Þannig leið ein klukkustund og önnur til.
Eimreiðin hvæsti úr sjer ótal neistum upp í
loftið og mynduðu þeir allskonar kynjamyndir
í myrkainu. Bartek gat leingi vel ekki sofið. Því
eins og neistarnir hoppuðu í loftinu,eins hopp-
uðu í huga hans hugsanirnar um stríðið, Mögdu,,
Pognembin, Frakka ogÞjóðverja, allt á ríngul-
reið. Honum fannst hann ekki mundi geta
staðið upp af bekknum sem hann sat á, þótt
hann lángaði til. Loksins soínaði hann; en það.