Bergmálið - 07.02.1898, Blaðsíða 3

BKRGMÁLIÐ, MÁNUDAGINN 7. FEBRIJAR 1898.
15
Yopnasmiðurinn í Týrns.
Eftir Sylvanus Cobb.
’Eg got ekki Síigt að óg halili o.ð Ivi&ou Ludim
lifandi; eu allt sem ég hefi sagt, hefi tíg sagt í þeim til-
gangi, sem ég hefi skýrt frá — að vara yður við að gef-
ast upp fyrir Mapen af slíkum ótta. En segið mór, hafði
konungssonur nokkurt ofbeldi í fram-mi í húsi yðarh
’Já, þegar ég ucitaði að fylgjast honum, þá- kallaði
hann á hermemiina sem liann hafði fyrir utan, og er þeir
ruddust inn, hurfu þjónar mínir undan; þá gripu þeir
mig, ileygðu þvkkri blæju yfir liöfuð mér, og loiddn mig
svo burt. Þegar ég var einu sinni koinin á strætið gékk
ég áfram mótþróalaust til hins ferhyrnda valla* hér næst
á móti, og þá losaði ég mig, með öllum kröftum sem ég
hafði, frá fylgjendum nuntiim og hljóp svo sem fætur
’toguðu til iðnaðarhúss yðar. Ég vissi það, að ef nokkur
rau'ndi hjálpa mér, þá nmneli vinnr Stratos gera það,
því að hús Stratos vur of langt burtu.1
’Þér höfðuð rétt/ svaraði Gio með leiftrandi augum,
.,ea þegar þér komuð fyrst þekkti ég yður ekki. Samt
sera áður inunuð þór verða óhuit hérna til nætur, og
þá verð ég að leita yður Öruggara luelis. Hiu.n ungi
Strato mun fá vitneskju um, hvar þér haldið til.‘
Þegar Maiina heyrði þetta nafn nefnt, rann hið
hjarta bióð óhindrað lil andlits heunar, og um stund
leit liún niður fyrir sig; en hún leit skjótt upp og mælti
með távin í augunum :
’Guðirnir munu launa yður þetta, en hrædd er ég
um að þér munið híða tjón.‘
’Noi, ekki á meðan -ég get verndað y-ður. Ef þér á
Manað borð væruð algerlega komnar á vald konungsins,
þá gæti ég fallið; en berið eigi kvíðboga fyrir mér. Eg
vl 1 frelsa yður af því -eg ve-it að Strato elskar y-ður og
að þér eruð heitmey hans. Ég elska Strato, og vil þanu-
ig geia honum greiða.1
’En konungurinn mun vissulega senda eftir yður.‘
’Og hann mun noyða yður til að láta mig af liondij
' Lað getur hann ekki.‘
’Haun gseti hegnt yður fyri-r óhlýðui yðar með lif-
-láti.‘
’Þ.ið þorir hann ekki — að minnsta kosti, meðan ég
get lialdið yður öruggri fyrir houum.‘
’En hvaða leyndardóinur er þotta, Gio? Hvers kon-
ar undratöfrar eru það seiu þannig helir verið varpað
yíir persóuu mítia, að bæði skuli konimginum og syra
hans leika svo mikill hugur á að ná mér, og að þér
ikulið jafnvel líka vera svo heillaður, að þér stofuið lííi
yðar ij voða?‘ spurði Marin.i.
’líg stofua ekki lifi. tninu í voða eingöngu fyrir það,‘
'*agði Gio, set/i auðsýnilega lét i Ijósi löngun iil þess að
fara í kringum sjálfa spmtninguna, ’því að ínér gset-i
•orðið víkulega launað, ef ég léti yður af hendi. Þér
þurfið ekki að skjálfa af hvæðslu, því að svo lengi sem
ég get haldið yðuv, hafið þér ekkert að óttast. Esther,
héld vopnasnuðnrinn áfram og snéri sér að clóttur sinni,
’farðu nú og búðu út dularbúninga, bæði %rir sjálfiv þig
og Mnvinu; því áður en langt líður verðum vér að fara
af stað, og þit átt ekki einungis að fylgja benni, helduv
áttu líka, að minnsta kosti um yfirstandandi tíma, - að
dvelja hjá henni. Ég _veit uf stað þar sem þið getið
háðftr dvalið óhultar. A raoðan mun ég fara og húa svo
i haginu ssm ég get. Yerið nú skjötar, því að blæja
næturinnar broiðir sig hváðum vfir stræti vor, og óg vildi
l'eggjft af s’tað áður.eu sendiboðar kooungsins finua oss.‘
Gio l'ór úr hörberginu urn leið og hann talaði, og
létt á oftir fór Esther til að gera skipun föðuv síns,
skiljandi Marintt enn eftir eina.
Máuuði eða þar ura bíl áður on saga vor bófst,
hafði Kison I.udini, gamall aðalsnitiður í Týrus verið
iSendm- af konunginum í erindagerðum til Sldon; on síð-
an hafði liann aldrei verið sóður af vinuin símim. Mapen
bafði lýst því yfir, að liann liefiði farist á sjú, .og þó að
enginn gæti nndmælt staðhæfingunni, þá voru þö uokkr-
ir sera þóltust vissir mn að konunguvinn ho’fði einliverja
orsök til ótta, í stunbandi viö hvarf aðalsraannsins; þannig
hóldu suniir að jafnvel þó þvílíkt slys liefði í raun og
væru viljað til, þá hefði dauði hans hlotizt af fyrirhuguðu
ráði frá kouuugsins hálfu. Fáir gátu g/ rt sór í hugar-
lund, hvað^ konungurinn liafði á móti öldungnum,
og jafnvel þeir fáu, að undantoknuin Gio, konunginum
og Phalis, vissu ekki levndavdóminn, þó að þeir vissu
'fiitt- atriðý þeir vissu uð konungurinn Jaaíði beðið Kison
Ludim um dóttur lians, syni sínura til handa, og að þeirvi
beiðni hafði verið neitað, eimnitt fyrir þá skuld, að
Marina hafði þá þegar verið föstnuð hinuni unga Strato
á hátíolegan hátt. Konuagurinn reiddist auðvituð þess-
ari skýlausu afueitun síns konungiega vilja, og ekki leið
á löngu áður en liiuti svokallaði faðir hinnar eftirþráðu
meyjar, var sendur í sendiforð þá til Sídou, er liann hafði
ekki komið úr.
A meðan hafði hin iVíða Marina verið lát-in óáreiti
í að gæta húss og þjóna föður síns. og ekki fyr en rétt
nú, hafði nokkur hreyfing frá konungsi’ns liálfu, vcrið
gerð til stuðuings fyrirætiun hatis; en nú, eins og lesand-
inn veit, þá vildi hann ná nteð ofbeldi, því er liomnn
hafði ekki tekizt að öðlast með fortölum. Hversu mikið
Gio vissi af leyndarmáli konungsins, sést bráðuin.
Loksins færðist náttmyrkrið yfir bofgina, og Esther
færði sjálfa sig og Marinu í gerfi fiskistúlkna, meðan
Gio, klæddur eins og ruddalegiir róðrarmaðor, og herandi
þungt sverð á sér falið nndir ylirhöfninni, gekk á undan
úr húsi sínu út um þekjuna, og svo með því aö gauga í
skugganum af hinum háu múrveggjura húsanna skammt
frá, gátu þau baldið áfram, þangað til þau náðv. stein-
trappna-röð sem lá niðuv að uyrðri borgarveggnuin.
’llér verðið þið að bíða faein augnablik,* sagði Gio,
’ineðan óg geng niður til að vita hvort vegurinu er auður.
Hafið hljótt um ykkur bak við þennan tum, þar til ég
kem aftur.‘
’Þér munuð ekki vtrða lengi burtuh spurði Marina
með skjálfandi röád, um leið og hún sveipaði kjólmun
fastara að sér, er bún fann til kuldauæðingsins, sem-stóð
af sjónum.
’Nei, því litla höfnin er að elus fáein skref héðan.‘
’Hvaði Og hafið þér í h.vggju að fiira með mig úr
horginni?1 spurði hin fiigra flóttast-úlka hálf undrandi.
’Já, vissulega,1 ’svaraði Gio. ’Þér eruð engan veginn
óhult hér, þ;tð er víst. Iíikið þér!‘
Það liðu nokkur augnablik áður en Marina svaraði.
Hugsandi laut hún niður höfðinu og virtist vera í vand-
ræðum.
’Það virðist hart að ég skuli þurfa að flýja úr
borgiuni/ mælti liún loksins í kvörtunar-róm. ’Ég,
sem ekki hofi gert á nokkurs manns hluta.1
’Já, það er hart, lafði; en engu að síður nauðsyn-
logt.‘
’Hvers vogna — ó, hvers vegna þarf ég að yfirgefa
hús föður mins? Hver mun gæta fjármuna -hans?‘
’Vilduð þér uújtu-a til húss föður vðar?‘ spurði Gio
ími leið og hann leit á Marinu ureð þýðingarfullu augna-
ráði.
’Nei —. néi, ekkí núna. En—1
’En hvaðí' mælti Gio, er mærin liikaði.
’Æ, horra! -égveit ógjörla; ég vildi leita óhults stað-
ar, on veið ég fyrir hvern mun að gora það þannig?’
,Ef þér farið með mér, þá strengi ég þess heit, að
þér munuð verða óhult; en þ.ið gæt-i verið hættulegt að
verða eftir í borginni.1
’En konungssonurinn gæti hætt ofsóknum síuum.*
’ílann mun ekki, lafði.1
’Af hverju skyldi hann leitast við að fá mig fyrir
konu? Hann hefir ekki getar séð inig svo hann yrði
ástfftiiginn í inér., og bæði konungurinn og sonur hans
vit-a að ég cr þegar föstnuð; og sannarlega bar hegðun
hatas í dag vott um, að hanu bor enga ást til mín.‘
’Marina,1 svaraði Gio, uokkuð aiigistarfullur í bragði,
’við megum ekki dveija lcngur hér til að ,t-ala sainan;
en óg vil fullvisssa yður um þetta þreunt: 1 fyrsta lagi
að konungssonurinn íniin reyna að fá y-ður, jafnvel þó
það kosti hann lífið, og engin meðul mim hann til spai-a
að fá því framgengt. I öðru lagi, að hann naun vissulega
íimia yður ef þér eruð í borginni, og þagar hann leitar
•yðar aftur muu hanu gera það ineð hervaldi, sem'.ekki
væri hægt að vorjast. f þriðja lngi, að ef þér farið raeð
méi, nuinuð þér verða óhult, og St-rato nmn þá fá vitii-
cskjuyim hvar þér munuð halda til.‘
’Eg vil fara — óg vil fara,‘ svtiraði Marina skjöt-
ioga. ’En segið þér mér eitfc raeira; hversu longi imm
ég þurfa að híða?‘
Yoða-oldur leiftraði i augum vopnasmiðsins og hend-
ur hans krepptust savuan af ofurmagni taugalífsins. G-
sjálfrátt renndi hann augunum yfir hina gnæfandi fcurna
*og hástengur borgavinnar — svo leið dimmt hros vfir
andlit hans, og í hægum aðvörunar-róm mælti liann:
’Ekki lengi; ef til vill t-il hinns næst-a rainkatidi
tungls — ef til vill lengur; eu er þér farið til baka mun-
Aðvörun.
A svoitarráðsfundi Gimli-sveitar 4.
janúar 1898, var eftirfylgjandi ákvöið-
un samþykkt:
”Að eft-ir 15. febrúar næstkoniandi
geri ráðið allt hvað það geti og lög
leyfa til að inuhoimta útista-udandl
skatta; þossi ákvörðuu skal birt í
blaðiívu ’ ’Bergmálið“.
Gi-nili, 8. jan. 1S98.
G. Thorsffiinston.
Ritari Gimli-sveitar.
g' s
5' 2
a. s
o
aq
œ a
cr* CP5
o
oq'
tí CTQ
0 07}
3 CD
53
'P
O
g 2
^ p
S £'
cd c*
7T ö
0 <J3
OO
CN
0
ö
g O
tavad
89
3 ^
I?
4
M*
Co
o
0
Oq
cr1 ~
% w
rn ’-J
s %
O t—..
tr1 Es
■<
r ’ CfQ
c
-
Q *
TJl &
S!
Ox
C
N
G*
2
e*H
►—u
3
p
l-s
>
©

1 f-+- u™. ^ 5*
tfq. 0 0 H P- H
5’ 0 *-*. 3 CfT} Ot
& 8
>> - CDx ti* í*L
93
CTQ &
X* ®
GM ö
^ sr
H
o
3
5
<d xr1
g!
I -
? 3
— O
—. SD
Ot
•0
p*
5* B
<-i O
_ 0
0 -3
C oo
CJ O
3 3
ö ^
■yq ^
cr a
'á oq
ck?
at

o:
2 ^
— 23,
07}
g O
O 07}
<*3 S
§ S
Cx CC
Ot
sr
CD
cz
EL
30
to
sf
CD
-<
o
s
3T