Ísland - 06.12.1898, Síða 3

ISLAND.
187
og viti bornari en við,
og takast það uppheimsins englum ei má
né árunum sænum í,
að slíta nú önd mína önd þinni frá,
mín Annabel, Annabel Lí.
Því i tunglsljóssins öldum mér andlit
þitt skín,
mín Annabsl, Annabel Lí,
svo afmálar stjarna hver augnaljós þin,
min Annabel, Annabel Lí;
við hlið þér um nætur i draumi ég dvel,
mín dýrmæta brúður í lífi og í hel,
í gröf þinni græði við,
við hinn gnauðandi sævarnið.
Igúst Bjarnason.
Hitt og þetta.
— Höfuðskeljafræðingur einn hafði eitt
sinn safnað að sér fjölda manna, og var
að lýsa eðlisfari þeirra og líferni eftir
laginu á hauskúpum þeirra. Loksins
vildi hann lýsa þeim hluta höfuðsins sem
ætti að bera vott um glæpi og spillingu.
Kallar hann þá til þeirra er viðstaddir
voru og spyr, hvort enginn hafi verið í
fangelsi.
Hár og þrekvaxinn maður gefur sig
fram og sest á stól hjá höfuðskeljarfræð-
ingnum til þess að láta skoða sig.
„Hafið þér verið í fangelsi, góðurinn
minn ? spurði hauskúpu fræðingurinn.
„Já“, svaraði hái maðurinn.
„Hversu mörgum árum æfi yðar hafið
þér eitt þar“?
„Hér um bil tuttugu og fimm“.
„Drottinn minn góðui!", kallaði hinn
upp yfir sig.
Nú fór hauskúpufræðii'gurinn að þukla
um höfuð mannsins og mælti: „Það er
svo sem auðséð. Þðtta er ágætt sýnis-
horn. Hér eru öll glæp\ einkennin svo
ljós. Alla gárana vantar, sem bera vott
um góðlyndi og virðingu fyrir sjálfum
sér, en spillingarhnútarnir eru aftur á
móti svo afarstórir. Ég hefði getað sagt
það óðara, að þessi maður hefur lífað mjög
spiltu og glæpafullu lífi, þó hann hefðí
ekki sagt mér það sjálfur. Fyrir hvaða
glæp hafið þér verið settur inn, góðurinn
minn?“.
„Ég hef aldrei framið neinn glæp“,
sagði maðurinn með þjósti.
„En þér sögðast hafa verið í fangelsi í
25 ár ?“
„Já, það er rétt, en ég hef ekki fram-
ið neinn glæp“.
„Hversvegna hafið þér þá verið þar?“
„Ég er nefnilega fangavörðurinn".
— Bóndi nokkur hafði séð auglýsing um
að ráð væri við því, að vatn frysi í brunn-
um og vatnspípum á vetrum. Sendi hann
tylft af ónotuðum frímerkjum fyrir ráð
legginguna og fékk svohljóðandi svar: Það
þarf ekki annað en láta brunninn og vatns-
pípurnar inn á nóttinni og setja þær fyr-
ir framan ofninn.
— Ordin ung aftur. Tvær frúr voru
að tata saman.
„Heyrðu, góða mín! Hvemig er þetta ?
Var hún frú M. ekki gráhærð í fyrra?“.
„Jú“.
„Og nú er hún með hrafnsvart hár“.
„Manstu ekki, að hún hefur mist mann-
inn sinn síðan í fyrra?“
Reykjavík.
„Laura“ fór héðan í gærmorgun út og
með henni um 20 farþegar; þar á meðal
Eyþór Felixson Kaupm., P. Nilsen full-
mektugur, Ólafur H. Benediktsson, Bald
múrmeistari, Jón Gíslason trésmiður, Guð-
jón Gamalíelsson múrari, Otti Guðmnnds-
sen skipasmiður o. fl.
Leikfélagið lék í annað sinn á sunnu-
dagskvöldið, sama leikinn og áður. Félagið
hefur byrjað of seint á leikjunum nú eins
og í fyrra og því enn tapað úr miklu af
þeim tíma, sem leikir mundu bezt sóttir á.
Bæði kvöldin sem leikið hefur verið hefur
húeið verið troðfult; á sunnudagskvöldið
var hvert sæti skipað og jafnvel rúmið handa
standandi áhorfendum allt selt. Úr þessu
fer leikkvöldunum að líkindum að fjölga.
Eins og áður hefur verið um getið hefur
leikurinn tekist vel, enda er hann nær
eingöngu leikinn af því fólki úr leikenda-
flokknum sem bezt hefur leikið áður. Því
er nú jafnbetur leikið, einsog eðlilegt er.
Kristján Þorgrímsson hefur aldrei leikið
betur en nú, jafnvel aldrei eins vel áður.
Hann leikur aðalpersónuna og hefur þar
þó fengið verkefni, sem hann hefur aldrei
fengist við áður. Hann leikur gamlan
mann og raunamæddan, sem á að vekja
meðaumkvun, og sýnir hann ágæta vel.
Yfir höfuð tekst byrjunin á 5 þætti, sem
þau leika þrjú, Kristján, fröken Þuríður
Sigurðardóttir og frú Stefanía mjög vel.
í þeirri sýning hefur hr. Guðmundur
Magnússon málað leiktjöldin, gamalt kvist-
herbergi, og gert það svo vel, að það sýnir
að leikfélagið hefur stórum grætt við komu
hans og að hann getur orðið því ómissandi
styrktarmaður.
í fyrri þáttunum virðist Kristján sum-
staðar fara of langt í því að gera Mörup
hlægilegan. Þar sem þeir hittast fyrst
Harr
Yiberg og Mörup, kemur M. svo heimsku-
lega fram, að menn munu eiga bágt með
að skilja í því; hann hefur tekið evo
suöggri breytingu frá því í sýningunni
næst á undan, þar sem hann drekkur
katfið með syni sinum.
Hr. Árni Eiríksson leikur hér mjög vel,
sérstaklega þegar Frank biður dóttur Mö-
rups og eins þar sem M. rekur þau bæði
frá sér. Frú Þóra Sigurðardóttir, sem
leikur á móti honum, gerir það einnig vel.
Þó þótti sumum það ekki sem náttúrleg-
ast, þegar hún spratt upp eins og stái-
fjöður sem snöggvast um leið og Frank
opinberaði heuni bónorðið, en sýndist þó
jafnróleg eftir sem áður.
Fröken Gunnþórunni Halldórsdóttir tekst
ágætlega með Maríu, þar sem hún kemur
fyrst inn á leiksviðið með systur sinni.
Hr. Sigurður Magnússon lék, eins og
alt af, vel og hefðu menn helzt kosið, að
hans „rulla“ hefði verið lengri.
isons
Heims-
Prjónavélar.
Beztar, vandaðastar og tiltölulega ddýrastar.
Einkasali fyrir ísland
REYKJAYÍK.
Jdlakerti stearinkerti
hjá
C. Zimsen-
Tekex og kaffibrauð
er bezt hjá
C. Zinisen.
185
186
187
Kirkjan stendur stór og há!
Skal ég hana’ ei megna’ að meta ?
Munu þeir það betur geta ?
Br hún stór ? Mun þetta þak
þá svo hátt og rúmt sem skyldi,
eða’ er kirkjan endurtak
andans, sem ég rúma vildi ?
Er það kórinn herrans hár,
eem ég forðum sá í anda, —
svo mér hrundu gleðitár —
hvelfast yfir lýgi landa ? —
Hra, ef Agnes hefði lifað,
hefði annað verið skrifað ;
stórt í litlu sú oft sá,
sálarstríði bægði frá
himinn jörð, við hennar leik,
hneigði sig, sem krónan eik
(lítur á fyrirbúnaðinn til vigslunnar)
Blómstur-sveigar, hlæja á stöng,
börnin læra vígslu-söng ;
alt mitt hús er fólki fylt;
fiokkar koma til að sjá mig;
nafn mitt þarna glóir gylt.
Ó, Guð, styrk þú — eða slá mig
auman maðkinn, sem þú vilt!
Sjá, nú byrjar bráðum lestin,
börn og vaxnir spyrja’ um prestinn,
prest þeir bera’ í munni’ og minni.
Ó, ég þekki þeirra leið,
þeirra orð mér fyrri sveið;
þeirra dýrðar guðlaust gal
gnagar mig sem bruna-kal,
Ó, ef einhver kenna kynni
sér að gleyma, sál að hylja
djúpt í fylgsnum glúfra-gilja !
Fógetinn
(kemur skrýddur emhættisskrúða og með miklu gleði-
bragði)
Loks heimtum vér þann háa dag,
þá herrans hvild að liðnum sex; —
nú merkið upp, því vegsemd vex
með von og gleði friðarhags;
og sigur krýnir sannleiks vott,
því sjáum, alt er harla gott.
Þér, miklimaður, hæfir hrós,
þinn heiður berst til lands og sjðs !
Til lukku! Ég er hrifinn, hrærðnr,
og hjartanlega lika glaður.
Bn þér ?
Brandur
Með strengja-svipum særður
Fógetinn
Nei, segið ekki þetta, maður!
Nú fáið þér að stíga’ i stólinn
og stíla textann yðar hjörð
og hljóðahvell er kirkjan gjörð,
af hennar lofgjörð sortnar sólin.
Brandur
Svo?
Fógetinn
Sjálfan herra prófastinn
með undrum bifar byggingin.
Hve alt er hátt og bogum bundið,
og bjargfast, og svo þessi kór —
Brandur
Hvað hafið þér svo fráhært fundið ?
Fógetinn
Hvað, fundið?
Brandur
Að hún sýnist stór ?
Fógetinn
Nei, ekki sýnist, að hún er
eins álengdar sem nærri mér.
Brandur
Á, er hún það, eins kirkja’ og kór ?
Fógetinn
Já, kirkjan, svei mér, hún er stór,
og of stór hér á yztu ströndum,
í öðrum, veit ég, finnast löndum
stórsmíði’ miklu meiri’ en hér,
hjá mönnum, þeim er bjarga sér
á hraunströnd milli hafs og urðar, —
en hún er stór svo alla furðar.
Brandur
Já, víst er 8vo, og við höíum gefið
og vixlað lýgi, — fengið nýja. —
Fógetinn
Hvað nú?
Brandur
Og flúið heiðrið hlýja,
og hafið tizku-stöng til skýja.
Ó, hversu fornbelg ! Gall fyr gigja,
nú gnýr í björgum : Hversu stór !
Svo hár er enginn kirkju-kór I
188
Fógetinn
Nei, vinur kær, þá vil ég segja,
þeim væri skammarnær að þegja,
sem þætti kirkjan lítil, lág.
Brandur
Ég segi enn sem áður: Smá !
Sem allir þeir, sem vilja, sjá
og ekki hafa lært að Ijúga.
Fógetinn
Nei, látið slíkar grillur fljúga !
Er nokkur til sem níðir þvert
það niður sem hann hefur gert?
Bólk er þó ánægt, allir segja,
að aldr *i hafi fyrri sézt
slík afbragrs-bygging eftir prest.
Æ, látið ei það loforð þeygja!
Hví skyldum vér þá græta garma
og gefa þeim bæði ljós og varma,
ef euginn hirðir um það nú ?
Er alt ei bygt á mannsins trú?
Það kærist ekki korn né lús
þótt kirkjan væri svínahús
ef sérhver hngsar hjarta-rór
að hún sé ákaflega stór.
Brandur
1 öllum sökum sama kenning!
Fógetinn
Og svo er hátið hér i dag
og hver einn gestur víst með lag.
Því lýsti það ei mannúð, menning,
að minka fólksins gieðibrag.