Freyja - 01.02.1898, Síða 6

6
flóastraumnnm, Qem skolar strendur
þess.
Frá bví snemma álandnámstið þmaað
til í þyrjun þessarar aldar, bet'nr saga
þjóðarinnar verið sífelt stríð, með fá«m
og stuttum friðar tímab lum. Hið síð-
asta áhlaup, sem Það vaið fyrir skeði á
hínn 8Íðasti stríðstímabili milli Breta
Oí Dana.
Um það leiti s.-ldi Bretastjórn enskuin
farmönnum leifi til að taka föst dönsk
kaupskip er sigldu eftir alinennum far-
línum. Þi var það, að ínaður . nokkur
Jörgen Jörgenseu dainkur að ætt, ™g
foriugi á einu af þessunt ráns—kipum
siglditil íslands, oa er tiann sté á land.
kallaði hann sig verndara þess. Tók
fastan landahöfðmgjann á heimili lians
á sunnodars morgun er fólk flest var í
kyrkj u, og sendi liann síöan til Vest-
maunaeyja. Samdi ný lög, umturnaði
öllu, vopnaði fantrana, og með hóp af
þeim, reiðtil liöfuðstaðar norðlendinga^
og þröng'aði lö.nm sínnm inn á íólk.
Eitt hundrað daga liélt liann ríki. Dan-
ir klöguðu fyrir Englendingum, Oi þeir
sóktu haun og sendu síðan í ittlegð til
Australíu. í uiörr hntidrnð ár, hafa Is-
lendingar verið undirokaðir af Dönntn
og Sorðmönnnm, sem livo ir eftir aöra
drotnuðu yfir þeim. Eu sö-um fámenn-
is ekki o' kað að brjóta af sér osið. En
síðan þeir fengu stjórnarskrána uýju,
roðar þar fyrir nýjum og ferri degi.
Er vér höfðum siglt fram lijá Vest-
manna-eyjum sá+ini vér bráðum
Reykjavík, v öfnðbirg íslmds, og fáum
klukkutínium síðar s'ignm vér á hina
skóglausu strönd þess i norðliega und-
ra landJ. Að sjá liei’ii að höfuðstað
landsins, er freniuj dauflegt fyrir þann
sem vannr er skórum. Byggutgar • ru
týzknlegar og stinga mjög í stúf við
forueskjuhrag þann, S'tn a mars hvíl r
þar ytir öllu.
Innbúatala Reykjavíkur t-r um 5,000,
og húsununi dreift utn tveggja iiiílna
svæði meðfram ströudinni, hin lönilu
vem húsvoiuað efni og lagi • svipuð
og á Færeyjuin. E i öll nýrri íveru hús
voru úr timbri, og húðir úr hrufóitu
íárui, sera málað var aunaðiivort brun-t
eða grátt, með hvitum glugga— o*=
dyra umgjörðuin. Af skipinu sáum veg
dóm-kyrkjuna og þinghúsið nýja, og
sýndi það glöggt að íslendingar láta
sér annt um heiður liöfuð borgar sinuar
Framhald i næsta núuieri.
flPARMÆFUN.
’Nei, þarna kemur þá Óíöf gamla,’ s gði
Sveinn Sveinsson.
’Hver er þessi Ólö'V’
’Þekkirðu hana ekki? meykerlingima,
sem allir kannast vjð. Hún hefnr verið
Í35árað reyna að krækja í einhvern
piltinn, en ekki tekist það enn, og í
gúd-templara stúkkunui hefur hún ver-
FREYJA. FEBRÚAR, 1898.
ið lengi, en allt tll enkis, etigi in lítur
við henni.’
’Á hverjti lilir hún þá?’
’Ó, hún er sattmakon og sumir s gja
að hún sé loðin utn lófana’.
’Atli húu eigi peniuga á b.tnka'?’.
’Ja, svo er nú sagt og þið er víst
engin lýgi’.
’Bimnitt það, en livað rkildi hún
vera gö unl?’.
’llver vissi nú af því arna, líklega
fertug eða fimtug’.
’Á, ekki þó eldri’,
’Nei, ekki liel 1 ég nú það’.
’Ja. heyrðt lagsi, ertue.ki í gúdtempl-
ara stúkkun ú S.?’.
’Ju— lí,.
’Viltu Koma niér í hana kunningi?.
’Já, efég ge , en þá verðnrðu 1 ka að
halda Þér frá B kkusi og félögum hans.
að niinsti kosti opinbarlega’.
’Ég náttúrlega reyni þ tð’. sagði Jön
Jóns «u; og svoskildu þeir félagar-
Næsta fumlarkvöld gekk Jón Jónson
f st. S Þar var mikið um dý'ð r við þið
tækitæri, liar-.n var snyrtiinaður hann
Jón, ■ g jreiudnr í tilbót svo var hon-,
nm tekið eins og hinum tap iða syui.
Ól-'t óíafsdóttir var á tuudi þettað
kvald, ems og venja liennar var tii.
Meðl mafjöl uniu tók býsna langau
tínra eins og analexa g ng.ur, það var
því enju fremúr seint, að fundi vaJ slit-
ið.
Ólöf fór einsömul, en þe.ar húh
er kom n-p lkorn áleiðis, verður liúti
þess vör að einhver kemur eftir lie uii.
hún gaf því engan gauui, það var svo
vanalegt að geiivið væri fratnhjá énni
hún bjóst við að þessi p rsón i tnundi
einnig tj ua það, en það ór á aðra leið
þe-si einhver náði lieuni og í stað þess
að faia f'auitijá dettnr Iih.hu niðiia á
þessa vanalegn b.eja vekurð, sein menn
kalla ’takt’, því áður liaföi hann farið
geist.
’Koudu sæl svstir,’ segir hann.
’H var átt þú lieima.’
’Hérua yfrá Marínstræti,’ svaraði
hún.
’Þd eignin við satnleið,’ sagði Jóii
Jónson, því þeJ8Í nýji kunningi Ólafir,
var enginn aiinar eu lianu falleri Jón,
sem gekk inn í stúkuna mn kvöldið
’Mig laugar til &ð fvlgja-t ,með þér, ef
þér < r þaðekki móti skapi,’ hé.t liann
áfram.
’Og ekki er mér það, mér þykir vænt
mn að þú hefur gengið i félagið,
ég voná'það verði þir að góðu,’ svaraði
Ólöf blatt áfram <
’.lá, ég vona það, mér finnst,4g str.x
vera orðinn annar maður. Það er yndis-
legi að vera í stórum hóþ af fólki. lem
allt kallar raann bróðu • og meiga svo
kalla það allt bræður og systur, mér
finnst ég eiga heima í stúkunni. Er
ekkert tieira af fólki þínu í henni?’
’Nei, ég á ekkert fólk, ég er ein.’
.Ertu virkilega ein? ég er álveg hissa,
máske þú sért ekkja?.’
’Ó nei, ég liefaldréi gifzt.’
.Nei, seiðn ruí ekki lengpr; auðvitað
ertu þickki gömul.’
’Og heÍdpr er ég nú r>að, 59 ár, er ekki
svo lítill aldnr.’
’Hvað,, ég ‘'efði svaiíð að þú værir
ekki eidri en 25 tl 30 ára.’
’Ef t;l vill. meðan þú tekur ekki eftir
hvítu hárnnuni niínntn, ég var þó einn-
sinni kölluð dökkli erð.’
’Þú hefur þá orðið að reyna einhver
ósköp til þessað liærast svona snemma.’
’Ekki nein ósköp, nei, æfi vor saman-
stendur af ýmis kon r reynzlu og vér
vitum aðeins hvað oss sjalfiiin líðnr,
svo þegar vé liöldnm oss sjálf reyna
livað in st, eru ef til vill ótal margir
sem líður miklu ver, og öfundi oss fvr-
'r það h'rað lífskjörin leiki vægilega
með oss. Nei, æfi mín iiefur veriOsh tt
og biiulít 1 í saniau burði við marg>'a
annara.'
’Ég vildi ég gæti saat hið s mia, e"
það er lield ég alt öðru vjsi með okkur
ka'liiieiinina. við getum ekki gertokk-
nr ánægði nieð lítið. o.r hljöt'iiit þ\í að
vinm mikið, eði lí 'a algjört skipbrot.’
’Já það.er uú svo. ög þ.ikka þér uú
lylgdina, góða nóti.’ .,
’Góða nótt,’ st<d' .lóu. og taujaði svo
lágt fyrir inuiini sér ur haiin labbaði sig
heim ,Ég, vona n.ír t kistað ná í þig
hráðum dúfaii míii, < ða öllií liéldur psn-
iu.aua þíiii’, jiví um • þilt itruverð.i
inéy kerliiigar a tflit ktéri ég mig ekk
’Heyrðu kuiiniiui, hvernig gengur
það i.ú anná s'’ sp uði Sveinu kunn-
iugja sinn Jón er þeir hittnst nokkru
seinna.
’Ég hef fyl.t heuui heim livert kvö'.d
síðan é'i koiu í stuUuna Ég var klagað-
ur fyrir drýkkjuskap á síðasta fiindi, að
ég slapp, vár henni að þakka ’ svaiaði
•lón. „
’.láéinmjtt það, orðiiín skotinn í af-
gamalli méykeil.ngu, svéi!'Svéií margur
nmtidi liaida aö Jón, falle.í Jón, liuis-
aði súr hærra, h t ha ha!’ sagði Svpimi
og hló hrossalega.
’Þú “kilur uiig ekki asninn þinn! E
þú þektir kon—nei stúlkiiná ínína, þá
gætirðu gizkað á hvað ég atla mér með
skrukku þessi. Nei vinur. meðan ég er
áð ná peniugnuiiin heniiar verð ég að
vera hentri góðuJ, og svo—
'Og svo læturðu hana eiga sig, en ég
t-kal þá segja þér söju. Þú íinyndar
þérað þú gért að leika skolli huyttin
gróða-leií, eu þarpa hefurðu þó éngau
8igirf.’
’Farðn 'böifaðúr, kannske þú atlir að
koma ppp um mig, en þ't skaltu svei
mér fá það.’ Jón steitti hnefan framan 3
bezta vininn sem hann átti. •'
’Nei vercn nú góðnr, ég sagði þetta
bar* að gamni minu, mérsýnist anna s
snrtar fallegu stúlknrnar vera farnar ;ð
gefa þér liýrt anga’.
’En, ég sinui þvi ekki, neraa í lautni
meðui ég er að ná takmarkinu hér, ég
Framhald á 3. bls. kápunnar.