Freyja - 01.02.1898, Síða 6

Freyja - 01.02.1898, Síða 6
6 flóastraumnnm, Qem skolar strendur þess. Frá bví snemma álandnámstið þmaað til í þyrjun þessarar aldar, bet'nr saga þjóðarinnar verið sífelt stríð, með fá«m og stuttum friðar tímab lum. Hið síð- asta áhlaup, sem Það vaið fyrir skeði á hínn 8Íðasti stríðstímabili milli Breta Oí Dana. Um það leiti s.-ldi Bretastjórn enskuin farmönnum leifi til að taka föst dönsk kaupskip er sigldu eftir alinennum far- línum. Þi var það, að ínaður . nokkur Jörgen Jörgenseu dainkur að ætt, ™g foriugi á einu af þessunt ráns—kipum siglditil íslands, oa er tiann sté á land. kallaði hann sig verndara þess. Tók fastan landahöfðmgjann á heimili lians á sunnodars morgun er fólk flest var í kyrkj u, og sendi liann síöan til Vest- maunaeyja. Samdi ný lög, umturnaði öllu, vopnaði fantrana, og með hóp af þeim, reiðtil liöfuðstaðar norðlendinga^ og þröng'aði lö.nm sínnm inn á íólk. Eitt hundrað daga liélt liann ríki. Dan- ir klöguðu fyrir Englendingum, Oi þeir sóktu haun og sendu síðan í ittlegð til Australíu. í uiörr hntidrnð ár, hafa Is- lendingar verið undirokaðir af Dönntn og Sorðmönnnm, sem livo ir eftir aöra drotnuðu yfir þeim. Eu sö-um fámenn- is ekki o' kað að brjóta af sér osið. En síðan þeir fengu stjórnarskrána uýju, roðar þar fyrir nýjum og ferri degi. Er vér höfðum siglt fram lijá Vest- manna-eyjum sá+ini vér bráðum Reykjavík, v öfnðbirg íslmds, og fáum klukkutínium síðar s'ignm vér á hina skóglausu strönd þess i norðliega und- ra landJ. Að sjá liei’ii að höfuðstað landsins, er freniuj dauflegt fyrir þann sem vannr er skórum. Byggutgar • ru týzknlegar og stinga mjög í stúf við forueskjuhrag þann, S'tn a mars hvíl r þar ytir öllu. Innbúatala Reykjavíkur t-r um 5,000, og húsununi dreift utn tveggja iiiílna svæði meðfram ströudinni, hin lönilu vem húsvoiuað efni og lagi • svipuð og á Færeyjuin. E i öll nýrri íveru hús voru úr timbri, og húðir úr hrufóitu íárui, sera málað var aunaðiivort brun-t eða grátt, með hvitum glugga— o*= dyra umgjörðuin. Af skipinu sáum veg dóm-kyrkjuna og þinghúsið nýja, og sýndi það glöggt að íslendingar láta sér annt um heiður liöfuð borgar sinuar Framhald i næsta núuieri. flPARMÆFUN. ’Nei, þarna kemur þá Óíöf gamla,’ s gði Sveinn Sveinsson. ’Hver er þessi Ólö'V’ ’Þekkirðu hana ekki? meykerlingima, sem allir kannast vjð. Hún hefnr verið Í35árað reyna að krækja í einhvern piltinn, en ekki tekist það enn, og í gúd-templara stúkkunui hefur hún ver- FREYJA. FEBRÚAR, 1898. ið lengi, en allt tll enkis, etigi in lítur við henni.’ ’Á hverjti lilir hún þá?’ ’Ó, hún er sattmakon og sumir s gja að hún sé loðin utn lófana’. ’Atli húu eigi peniuga á b.tnka'?’. ’Ja, svo er nú sagt og þið er víst engin lýgi’. ’Bimnitt það, en livað rkildi hún vera gö unl?’. ’llver vissi nú af því arna, líklega fertug eða fimtug’. ’Á, ekki þó eldri’, ’Nei, ekki liel 1 ég nú það’. ’Ja. heyrðt lagsi, ertue.ki í gúdtempl- ara stúkkun ú S.?’. ’Ju— lí,. ’Viltu Koma niér í hana kunningi?. ’Já, efég ge , en þá verðnrðu 1 ka að halda Þér frá B kkusi og félögum hans. að niinsti kosti opinbarlega’. ’Ég náttúrlega reyni þ tð’. sagði Jön Jóns «u; og svoskildu þeir félagar- Næsta fumlarkvöld gekk Jón Jónson f st. S Þar var mikið um dý'ð r við þið tækitæri, liar-.n var snyrtiinaður hann Jón, ■ g jreiudnr í tilbót svo var hon-, nm tekið eins og hinum tap iða syui. Ól-'t óíafsdóttir var á tuudi þettað kvald, ems og venja liennar var tii. Meðl mafjöl uniu tók býsna langau tínra eins og analexa g ng.ur, það var því enju fremúr seint, að fundi vaJ slit- ið. Ólöf fór einsömul, en þe.ar húh er kom n-p lkorn áleiðis, verður liúti þess vör að einhver kemur eftir lie uii. hún gaf því engan gauui, það var svo vanalegt að geiivið væri fratnhjá énni hún bjóst við að þessi p rsón i tnundi einnig tj ua það, en það ór á aðra leið þe-si einhver náði lieuni og í stað þess að faia f'auitijá dettnr Iih.hu niðiia á þessa vanalegn b.eja vekurð, sein menn kalla ’takt’, því áður liaföi hann farið geist. ’Koudu sæl svstir,’ segir hann. ’H var átt þú lieima.’ ’Hérua yfrá Marínstræti,’ svaraði hún. ’Þd eignin við satnleið,’ sagði Jóii Jónson, því þeJ8Í nýji kunningi Ólafir, var enginn aiinar eu lianu falleri Jón, sem gekk inn í stúkuna mn kvöldið ’Mig laugar til &ð fvlgja-t ,með þér, ef þér < r þaðekki móti skapi,’ hé.t liann áfram. ’Og ekki er mér það, mér þykir vænt mn að þú hefur gengið i félagið, ég voná'það verði þir að góðu,’ svaraði Ólöf blatt áfram < ’.lá, ég vona það, mér finnst,4g str.x vera orðinn annar maður. Það er yndis- legi að vera í stórum hóþ af fólki. lem allt kallar raann bróðu • og meiga svo kalla það allt bræður og systur, mér finnst ég eiga heima í stúkunni. Er ekkert tieira af fólki þínu í henni?’ ’Nei, ég á ekkert fólk, ég er ein.’ .Ertu virkilega ein? ég er álveg hissa, máske þú sért ekkja?.’ ’Ó nei, ég liefaldréi gifzt.’ .Nei, seiðn ruí ekki lengpr; auðvitað ertu þickki gömul.’ ’Og heÍdpr er ég nú r>að, 59 ár, er ekki svo lítill aldnr.’ ’Hvað,, ég ‘'efði svaiíð að þú værir ekki eidri en 25 tl 30 ára.’ ’Ef t;l vill. meðan þú tekur ekki eftir hvítu hárnnuni niínntn, ég var þó einn- sinni kölluð dökkli erð.’ ’Þú hefur þá orðið að reyna einhver ósköp til þessað liærast svona snemma.’ ’Ekki nein ósköp, nei, æfi vor saman- stendur af ýmis kon r reynzlu og vér vitum aðeins hvað oss sjalfiiin líðnr, svo þegar vé liöldnm oss sjálf reyna livað in st, eru ef til vill ótal margir sem líður miklu ver, og öfundi oss fvr- 'r það h'rað lífskjörin leiki vægilega með oss. Nei, æfi mín iiefur veriOsh tt og biiulít 1 í saniau burði við marg>'a annara.' ’Ég vildi ég gæti saat hið s mia, e" það er lield ég alt öðru vjsi með okkur ka'liiieiinina. við getum ekki gertokk- nr ánægði nieð lítið. o.r hljöt'iiit þ\í að vinm mikið, eði lí 'a algjört skipbrot.’ ’Já það.er uú svo. ög þ.ikka þér uú lylgdina, góða nóti.’ ., ’Góða nótt,’ st<d' .lóu. og taujaði svo lágt fyrir inuiini sér ur haiin labbaði sig heim ,Ég, vona n.ír t kistað ná í þig hráðum dúfaii míii, < ða öllií liéldur psn- iu.aua þíiii’, jiví um • þilt itruverð.i inéy kerliiigar a tflit ktéri ég mig ekk ’Heyrðu kuiiniiui, hvernig gengur það i.ú anná s'’ sp uði Sveinu kunn- iugja sinn Jón er þeir hittnst nokkru seinna. ’Ég hef fyl.t heuui heim livert kvö'.d síðan é'i koiu í stuUuna Ég var klagað- ur fyrir drýkkjuskap á síðasta fiindi, að ég slapp, vár henni að þakka ’ svaiaði •lón. „ ’.láéinmjtt það, orðiiín skotinn í af- gamalli méykeil.ngu, svéi!'Svéií margur nmtidi liaida aö Jón, falle.í Jón, liuis- aði súr hærra, h t ha ha!’ sagði Svpimi og hló hrossalega. ’Þú “kilur uiig ekki asninn þinn! E þú þektir kon—nei stúlkiiná ínína, þá gætirðu gizkað á hvað ég atla mér með skrukku þessi. Nei vinur. meðan ég er áð ná peniugnuiiin heniiar verð ég að vera hentri góðuJ, og svo— 'Og svo læturðu hana eiga sig, en ég t-kal þá segja þér söju. Þú íinyndar þérað þú gért að leika skolli huyttin gróða-leií, eu þarpa hefurðu þó éngau 8igirf.’ ’Farðn 'böifaðúr, kannske þú atlir að koma ppp um mig, en þ't skaltu svei mér fá það.’ Jón steitti hnefan framan 3 bezta vininn sem hann átti. •' ’Nei vercn nú góðnr, ég sagði þetta bar* að gamni minu, mérsýnist anna s snrtar fallegu stúlknrnar vera farnar ;ð gefa þér liýrt anga’. ’En, ég sinui þvi ekki, neraa í lautni meðui ég er að ná takmarkinu hér, ég Framhald á 3. bls. kápunnar.

x

Freyja

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Freyja
https://timarit.is/publication/33

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.