Freyja - 01.02.1898, Síða 7

FKEYJA, FEBRUAR, 1898.
skynjandi raaðr ættir þú nú, að endr-
gjalda. .roér. þolinmæði mína. Jjofaðu
uiér iin að þú skulir )eyna að gleirna
Dora Thnrue og sjá tiana aldrei framar,
viitu lofa mór Þ'í Ron dd?’
’OiiiöiíuJegt fáðir, ég er lieitbundinn
Doru, og af t ekki syikið þ>fbrð mitf þú
inyndir osi ekki heldrráða m.ér til þe'S.’
T þeS'U tjl’elli gjöri ég það,’ svaraði
livarðrimi alvarlega. ’þetta lot'orð er
• kki gildandi, og stúlkan, ef ihún tiefur
uokkra skynsem.i, ætlast ekki til þess.’
’Hú.u tr.úði inér,’ sa,gði Ronajd blátt
áfram, ’enda elska ég ha,iiaTaðir.''
’Svei’ vreip lávarðrinn reiðiigl'gi
ram í, ’óg vii ekki hnyra þetta bull,
þoli.uraæði mín er ekki óþrjótaudi. Og
ég s gi pér nú ei.tt skifti fyrir öll, að ég
fyrirbýð þér að miunast á sli.ka giftiiigu
liaunir, því það er fyrjrjitlegt og
heiinskulegt, ég fyrirbýð þén að giftast
Dora .T’iorue. Ef þú ekki hlíð'f skaltu
bera.adeidingarnar,’
’Og hverjar yrðu svq atieidingarnar?
spurði erfiuginn að E uiseou 1't ofr knlt
og rólega.’
’Þæ , sein þú raundir varla kæra4'þig:
...,’svaraði láv uðriiin, ’ef þú giftist
þessari stúlku þ átt fyrir bænir inínar
ogb.uiu, vil <?g ekki sja þigframar, mitt
li-imili ve ðr ekkr lengi-þilt, þú tapar
á.'t iiiíniii og viiðingii. og því, sein en"
meir.i er i varið að minnsta kosti fyi ir
þáj'sem eru að leiða þig í glötuii nfl.
auðæfum mínun . Eg get ekkú giöi t þig
arflausao, þú verðr . einhveriitiina lá-
varðr.af Earlscourt, en ef þú lieldr út í
þessa heimsku færdu • ngau lilut hjá.
inér. Egálít þig bá inór dauðan þan,-
að td ég 'jálfr dey.
’E ; lief £300 á i ri sanitj s.em guðfaðir
miuu gaf mér,’sagðiihann rólega.
Lávarðrinn íölnaði upp af heipt, ’já
syaraði liami, Vn nú er þ.að ekki rióg
fyrir vetlinga og vii dla liauda þér; e i
Ronald, eu þer getr ekki verið alvara,
ég hef elskað þig sve iieitt, veiið s.vo
Stoltr af þór, þúsærir luií ekki þaonig.’
Rödd hans skalf og sour hans leit upp
gHtrn’ekiiin at sorg föðr sí-s,
'Gefðu mér samþykki þitt fnðir, ég
elska þig svo heitt, og get ekki hætt við
Dmra, því ég aim lienni svo iimilega.’
’Þett i er nó .’ sagði lávarð iuii, þú
hefur hevrt úrskurð mimr og haun er ó -
umbreita'd-nr, euaar bæriirné eftir yðr-
un megnar að vimmfyrirgefningu mína;
Dú skalt kjó-a verða mi Ui foreldra heim-
ilis og 8töðu þiimar eða þessa flónsku
fögru stúlku sern þú verð’-orðinn þreittr
af iniiau fárra mánaða, þú hefur neitað
mér uin að hætta við haiia, svo ég bið
þig ekki um neiltloforð. en gef þer tæki
færi að velja. Eg gæti þröngvuð þér ti)
hlíðni eu það v’l ég ekki gj ira; hlíddu;
og jeg skal reyna að gjöra þig ámegðan,
brjóttu boð imtt gif'ztu þessari stúlku og
ég vilHÍkreisji þig framar.’
Stoltlegr á svipit þraramaði lávarðr-
inn burt og skildi son sinn einan eftir
að ráða frain vir vandræðum sínum.
II Kap. •
Earlscourt ættin var ein bin elsta af að-
alsættum Englatids. ’Barony Eyrles, er
minhst snemmá í s >gu Tudor konunúa.
Ekki er þes-i getið hö þi-ir liafi tekið þátt
,í ueinuin stórbyltinguifl' landéins ié
stjórumála þrætuúí,'snga aéttarinnar'tal-
ar um dienglyi.di og siðférðis-ágæti
heiuiar og endrum ög sinnúui ■ rómau-
tísk sináatriði- Nokkrir af iuúm eld'i-
baróiium liðfðu verið hugrakkir her-
menn, og unuið sér f.ægð' með frara-
göngn s’iini. Tveggja eða þi iggjá er g'ec'
ið í stjórnar-sögti lauds síns. og'liðu fyr-
ii stöðuglyndi sittábyltingarárum þess.
Eu oftast er baróna ættarinuar getið
á þann liátt að þeir hati v-rið bláttáfram
góðlijai taðir liöfðiugs-menn, ánægðir að
lifa á óðaÞeifeti sinni.áuægðirineð adfulÞ
nægja skildum þeim er slfk staða lagð1
þeim á lierðar, aðgætnir og staðfastir
samniiigum sínum víð aðra, og umfiam
alt, vaúdir að uppeldi b irrta siiina, allir,
Voru þeirn'náttúrunnar hendi listamenu
iií 'iiiar f giu myiidir. seui kéngu a
vegvjúm hallariiinar sýudt smekkvísi
þeirra.
Sonur tók við eftir töðurog er ði með
titlum ig óðal liið S'ima góða hjaitalag.
Kuþe. t biróu sem saga vor byrjar á, náði
lávHfðs tigu, 't.vui var ekki eins spak-
lyndi- og íor.eðr ’ans liðfdu verið ha n
var stoltr fr.tnigjarn og ósveigjanlegr
lianii laugaði tilaðsji nafn ætt r sínn-
ar efst ástjórnenda lista föðr-landssí ns
og á ýngrí árnm hans leit út fyr;r að hon-
11111 mundi auöuast það. „Tvítugr tók
iiHiin við óðalseign sinni,- og 21. árs
gekk baiim'áð eiga ina giifugu ætts óru
Helena Brooklyn, dóttir einhvers ins
stolt .sta’ættstnfiis á Englaúdi, fratnund-
an honuiu lá Ijómandi vegr starfsemi og
friima, kouan lians fögur og tignarleg,
hanu sagði kehni off hlæjand', að húu
hefði aédáaidega hæfileika ti 1 að vexa
kona utanríkisTáðherra, henni veitti svo
lélt að áviniiiisér viíðiugn lólks og gtédd
þeim uauðsyldega hséfileika að getatek-
ið þátt í öllu og skiliö álh. '
Með þvílíkri konuvonað stjlávarðrinn
eftir að geta gjö t undraverða hlnti.
Hannleitá liina starfsöinu braut sína
í stjói na’sæti, lands síns, ekke t virding-
a takmark var of hátt fyrir framvirni
liaus; en forlögiii tókn í taumniia, einu
sinni aðeins heyrðist ri’dd hans í parla-
mentinu, þeir sem það heyrðu gleimdu
því aldrei. Ræðu hans var viðbrugðið
fyrir alvöru fyi dni íöksemda-kralt, svo
vinir og óvinir undruðust mælsku hans,
eu þá veiktist hann, og lagðist svo
þungt að engir hugðu bonum líf. Lengi
barðist hann við óvin lífsins og að lok-
um sigraði hann, en læknarnir sögðu
honum, hð framvegis mættí hann ekki
tika þátt í opinberum störfmn; og ef
haun forðaðist alla áreynzlu, sem setti
skapsmuni hans í hreifingu gæti hanu
náð hárri elli. Teningnum var kastað
og lávarðinum fannst þetta dauðadómr
sinn. Lady tíelena reyndi að hughreista
hanii en lengi vtfr það áraúgrslaust-
feráðú in varð þó Earlscourt heimiii gesf
risui. fiáttstandaudi írienn og listamenn
sóktu þingað úr. öllúm attum eg allar
vouir lians býgðust i.ú á syni bans Ron-
ald m'yiid irlegum,og efnilegum ungling
sem var algjör eftirmynd .föðr síns í öll-
u ueuia einu. Haiúi tiafði'ið sama iireiu-
.gerða saxneska audlit, in söinu trúverð-
ugu bláuaugit, inar stoltlegu varir, Ijósa
hár og karlmaunlega yöxt. Láv. Earle
var stoltr og liarðlyndr, engum kom til
liugarttð reyiia ad breita stefnu iians,
j ifuvel lady Heletia teyndi það ekki, ef
lierra láv. talaði voru þ.ið Jög. Ronald
aftr á móti gar verið stíí* ef því v'ar að
skifta* en ekki ósLrandr, ef eiuhverjum
tókst að suérta tilfinningar lians, eða
skyldnrækni var sigr of'tast vis.
Eogir aðrir erflngjar glöddn hjöitu
þeirra, og það iar eitthvað næstuin með
aurnkunarverl í ínni stjóriilausú ást
þessa 'vonsvikiia stórlynfla fóðr. Hanu
Jaúgaði til að' sjá starfsvið sonar sins
opnast, hanu bollalagði fyrir sou sínn
nnklu alvarlegar eu liann hafði nokk-
urn tíma hafði gjört tyrir sjálfm sig, því
að í honum bjóst haiin við að fá nppfvll-
ing æskudrauma siuna. Tímiiiu leið og
erBngiim að Earlscouit fór til Oxford
eius og faðir tiaus gjörði av undaii hon*
um. Eu þá vaið liann fyrir vonbrýgðum>
sjálfr var liaiin ilialdsmaðr, frjálslyndi
hinúi yngri tijna var houuui viðrstygð,
það var voðalégt sár fyrir hann er Ron-
ald kom: heirn, útlærðr úi’ skóla frjáls-
iyndra matina. Með sinni Vaimlégu
skarpskygni sá liann að' iiðfinnsla var
gagnslaus.
’Látum liitasótt frelsisins rasa út
sagði emn af vinuin aiis. ’Flestir unM
menn fá hana, íhald er áfleiðing lífs-
rey nzlu fullorðins áranna, þegar sonr
þiuu tekr vjð óðalstigúcsinúí verðr hann
búinu að gegnum ganl'áinörg stig lienn
ar.’
Ear'e láv. trúði því fastléga þegar
hann var búinn að u t sér eftii fyrstn von
brygði sín hafði hann gaman at' alvörú"
gefui sonar síns. Uonum þókti vænt um
alvörugefni hans í ölln. Hann brosÞ
þegar Ronald las með sinni kjarkmiklu
ungu rödd ræðr formanna flokks síns,
Og þe.ar hann í æsku-hita sínum fram
kvæmdi kenningar t'ormanna sinna með
því að heimsækja bændr og verkamenn,
8em töðr haus bauð viðog rœddi við þá
um stjórnmál, kosningarétt og aðrar
framfarir.
Það var svo sem enginn efi á að Ron-
ald Earle var kallaðr til að vinna stór
mikiö verk euda dreymdi hann þá tíð
að stéttarýgrinn mundi hverfa fyrir á-
hriíum sínum, en jafnrétti tæki við, að
auðlegð hei'nsins yrði jafuara úthlutað,
svoengirliði nauð og hungr meðan aðr-
jr böðuðu í rósum. Draumar lians voru
þó eigi algjörlega einhliða, hefði nú ein-
Framhald-