Freyja - 01.02.1898, Qupperneq 9

þarf annars að fylgja henni á fund í
kvöld; vertu sæl'.’
’Farðu hölv.’ muldraði Sveinn þegar
þeir skildu. Þú ert giftur, en ieikur
samt þínar flagara brellur; flekar hver-
Ía stúlkuna eftir aðra og ég aem veit það
þori ekkert að segja. Það gleður mig að
hér fserðu þig þó fullreyndan.
Klukkan var orðin 10, fundur hafði
verið vel sóttur, Jón náði Olöfu til að
fylgja henni heim. ’Ég er hræddur um
að þér hafl ekki liðið sem bezt í kvöld
systir mín góð,’ sagði hann um leið og
haun tók um handlegg hennar til að
leiða hana.
’Nei, ég var lieldur ekki velfrísk, það
var svo ósköp heitt.’
’Mér leið heldur ekki vel í kvöld.’
’Var þér þá of heitt eins og mér?’
’ Heitt, já og nei.’
’Hvörnin á ég að skilja það?’.
’Eg fékk bréf i gser sem gjörði mér
heitt um hjartaræturnar’.
’Þú talar í ráðgátum máske ég eigi
að geta frá hverjum?.’
’Ó nei, ég skal heldur segja þér það
þó ég skammist míu fyrir það. Eg á syst-
ur í C. Hún befur legið í þrjár vikúr
Bréfið var frá lænni, og hún bað mig að
senda sér $ 5,00, en ég hef þá ekki ti 1
sem stendur, ég get ekki dregið kaup
mitt fyr en ettir viku hér frá, en þyrfti
að 8enda strax.’
’Já, það þyrftir þú að rjöra, en hefur
þú ekki unnið í alt suinar?’
’Jú, að vísu, og þú munt halda að í
þyí tilfelli ætti égaðhafa uóga peniug*,
en bæði hef ég lánað þá út, og syo borg-
að dilitið af gömlum skuldum, svo
mér þykir slæmt að þurfa að heimta
strax það sem ég á útístandandi, og enn
verra að taka til láns.’
,Eg skal lána þér ej þú vilt, þú getur
gef.ð mér ’nótu’ annaðhvort á ’bosann’
þinn eöa þann sem þú átt hjá, ef hann
er áreiðanlegur maður.’
’Þakka þér kærÞga fyrir, — en viltu
ekki lána mér áu tryggingar, sysiir
mín?’
’Eg gæti trúað þér, en ég hef gjöit
mér það að reglu að lána enguin án
tryggingar, og ég vona að þú þykkir
það ekki við mig.’
’Nei langt frá, en viltu ekki gjöra þig
ánægða með að fá hana á morgun?’
’Ó jú’, fær honum peningana, ’og láttu
mig vita hveruig systur þinni líður.'
’Já,það skal ég gjöra, og segj t heuni
frá göfuglynda velgjörða-manuinum
hennar—.’
’Og þessi veigjörðamaður ert þú sjálf-
ur,’ sagði hún brosandi um leið og hún
fór inn, þvi nú var liúu komiu heim.
’Lítið hef ég grætt í kvöld, þetta er
þó veguriun, eg verð oft að taka lán hjá
henni. en i skilum verð ég að standa
fyrst um sinn,’ tautaði Jón.
Jön stóö í skilum, og Ólöf varð hon-
um erfið viðfangs, en alúðleg var hún
honum og lánaði jafnan peniuga er
houuin lá &,• Svo leið heilt ár, ýmsir
voru farnir að óska heuni til lukku, það
var þó gott fyrir hana, afgamla mey-
kerlingu aðná í bann fallega .Tón ekki
nema þrítugann, og hann var líka að
stillast: og þaðátti liann henni að þakka
enda þurfti hann þess með, því líkur
galgopi. Þannig talaði fólkið um þenna
skoplega atburð. Jón var drjúgur af
valdi sínu yfir þessari nndarlegu konu
sem engau hafði viljað aðhyllast áður,’
eða sem enginn hafði viljað, en það var
ekki nema fyrst, smásaman hætti hann
alveg að tala um hana við aðra Og það
varsatt, að hann sem aldrei hafði át
n«itt, átti nú peninga, 02 hafði stöðugat_
vinnu. var hættur að drekka, og í stað
inn fyrir að svalla með drykkju bræðr-
um sínum, sat hann ýmist heima eða
heim8Ótti Ól if 1.
Ólöf talaði aldrei um kuuningskap
þeirra. og fáum var kuunugt um hve
oft hún hafði rétt hotium lijálptr hönd,
en það var æfinlega svo um búið, að það
hiaut að borgist sg eínmitt það hafði
gjört hann reglusamann og algjörlega
breytt stefnu þessa kviklynda manns.
’Halló Jón! hversu ganga nú ástamál-
in við meykerliuguna ljótu, og hversu
ga'iga peningamílin?— Halló! aflarðu
ekki að svaragö nlum og góðum kunn-
ingja þínum?’ Jón hafði atlað að Sneiða
úr vegi fyrir Sveini, en er það tókst ekki
þá gekk liann á veg með ho mm oí seg-
ir: ’Peninga málin ganga mér vel, en
ásta mál á ég nú ekki lengur við, ég er
eins og þú veist, giftur maður.’
’Já. og peninga rnálin ganga þðr vel,-
flestir vegir eru þér færir, ég hélt þó að
gamla Ólöf mundi sjá um sig ’
’Það gjörir hún líka, og hún hefur
líka kennt mér að sjá um mig. I stuttu
máli hún hefur gjört úr mér ærleganu
mann, sem ekkilengur vlfdi spila á hina
viðkvæmu strengi mannlegs hj irta þó
ég ætti þess kost, né heldnr fleka fé út
úr neinurn með yfirskini ástar.’
’Ha, h.! er það þi virkilega, að þú
sért skotinn í hrokkin skinnu þeirri?’
’Nei vinur minn, þú glepur mér ekki
sjónar með mannúðar hjali einti í pjn"
inguninu ertu skotinn eu ekki persón-
unni ellegar þú ert ekki Jón.
’Eg verð að biðja þig að sleppt per-
sóuunni því þú virðist ekkí geta talað
um liauaeinsog heiðvirður maður, um
peninga og mig mittu tala sem þú vilt.
Góða nótt.’
’Nei, ekki svo fljótt. Þú, fallegi Jón,
ástfangiim í afgamalli meykerlingu,
kondu nú og fáðu þér neðati í því laxi,
það er svo fjandi langt síðati við höfnin
drukkið sarnan, og svo skulum við tala
um getsemina þína.’
’Nei, ég þakka þér fyrir, eu nú lief ég
ekki tima.’ Og svo sleit hanti sig lausan
hvaðsem vinur haus sagði. Sveinn stóð
eftir liöggdofa og hálf eyðilagður, ’Ólöf
nöldraði hann í gremjuróm, ’þnrna ertu
lifandi koinin, ég elskaði þtg, og þú kast-
ar mér til að eyðileggjast, en Jón flug-
hanitin tilfinningalaus kærulaus og
giftur í,tilbót, nærástþinni.
Framhdd í r.æsta númeri-
ÞAKKAR ÁVARP.
Að horfa upp á börn sín berjast við
dauðann, eftir að læknarnir hafa yfir-
gefið þan. þegar öll mannleg hjálp er
úti, og btða eftir því að óvinur lifeins
blási á hið litla líf, þauvað til það loks-
ins sh'knar út af með ógurlegúm kvöl-
um, er hörmulegra en svo að nokknr
orð geti með réttu lýst því. Aðeins eitt
getur jafnast við það, þó gagnstætt, og
þaðergleðin— sælan yfir þvi, þegar
einhver óvœnt hjálp kemur, einmitt
á því augnabliki örvæntingarinnar
og hrífur hið elskaða afkvæmi úr klóm
danðans, og gefur það aftur hinum syrgj-
andi fo"eldrum þess. Þettað lukkaðist
Mrs. M. G. Nordal að gjöra við okkar
elskaða son. Við getum ekki með orð-
um þakkað henni þenna stóra velgjörn-
ing, en biðjum vuð að gleðja liana, eins
og hún hefur glatt okkur.
Jónína Jónassdóttir.
Indriði Jónatanssou.
UM ERGELSI.
—o—
Verið ekki e'gil tg, hvað aem á genvur
eða hyernig sem kringumstæðtirnar ern.
Þetta er gott ráð. En þó er hér sem
oftar hægra að keuna heilræðin en
halda þau.
Það ers.tt, að flestir verða ergilegir
endrum og sinnutn, sumir verða það
líka oft, og stutidum er ekki svo gott
að gjöra við því. Eri ergelsi kemst ltka
upp í vana, ef vér líðum því nð uá
haldi á oss, og þá etur það og eyðir lífs*
kröftum vo uin.
Það er óútsegjanlega mikil sæla í því
fnnifaltn, að á-etja sér, og reyna að
gjöra sitt bezta, og fela svo afleiðing-
arnsr atvikum tímans.
Vér getum ekki búist við að koir,ast
algjörlega hjá stórsjóum lífsins, svo það
er bezt undir öllum kringumstæðum
að taka sérríflegt vegHnesti at’ léttlyndi
gleði, fyudni, hugrekki. von, trausti og
heimspekilegii skynsemi vit i biráttu
lífsins. Skiiggar eru til, á lifsleið sérli vers
mans og konu. Látnm oss ekki halda
að vorir, séu þeir einu, eða svartari eu
allra annara.
Bezti vegurinu til að gleimaeða lina
sitt eivið andstreymi er sá, að setja sig í
annara spor, og létta þeirra byrði eftir
megni.
Samanburður á vorum eigin og ann-
ara kjörum, gjörir og eigi allsjaldan það
að vei kum að vorar sorgir hverfa eins
oá ský fyrir sól. Ef vér miðum Kjör vor
við þeirra s-m eiga við enn þreugri
kost að búa en vér sjálf, og af þeitn er
ávalt ofim.rgt.
Engin sorg er svostór að eínbeittur vilji
hugrekki og von, fái ekki borið liana,
Né nokkrir skuggar svo svartir, að ljós
mannkærleikans ekki fái gegnutn þá
skinið.
Þýtt úr Ensk'r