Freyja - 01.03.1898, Qupperneq 1

I. AB, SELKIEK, MAES, 1898 NE. 2.
ÞYRNIROSIX.
Ég geng mig í skóginn um árdegið
oin,
því ilmurinn tælir mig sætur,
og blöðin, þau titra á grænni grein,
hún grætur.
Sjá, tár hennar dynja, 6 dögg sú er
hrein,
og döggin, hún feliur um nætur.
Þá vaknar margt grátblítt í við-
kvæmum hug,
þars vonirnar örmagna þreyja;
‘ barnsglöðu hjarta þær fengu þó flug.
þær deyja;
svo til þess ég valla hef táp eða dug,
frá táldraumurn þeirra að segja.
En indæla rós, liversu angar þú
sætt,
með árdögg á vanganum rjóðá.
Hvort hefur þú nokkuð se>n bölið fær
bígtt.
að bjðða?
Hvort liefur þig nóttin með nepjunni
grætt,
og níst úr þér ilmvökvann góða.
Þér rós, vil ég halda upp að hjart-
anu’ á mér;
svo hressi mig ilmur þinn sætur.
En hvort eru svo ekki þyrnar á þér?
Þú grætur!
Jú, gadda eins sára og bitra þú ber;
sem biturt er frostið um nætur.
En samt ert þú dýrðleg með drúp-
andi brá;
og döggina’ á kafrjóðum vanga.
Sem lífsgleði’ er æskunnar einasta þrá
að fanga.
Þó þyrnarnir stingi mig, þér skal ég
ná
og þá er mér launuð mín ganga.
Myrrah.
PIPARMÆRIN.
Fi amhald frá nr. 1.
’Það hlægir mig samt, að Jóri 'hefnir
liryggbrots míns; og p—ó tekur mig
sirt til hennar skyidi ég eiga að vara
hana við? — Já, ég skal vara hana við.
Jón gengtir heimÞiðis í þungum
þönkum, og rennir augum yflr hið liðna
ár; hann var að vísu Jón, en hvað ein-
kennilega ólíkur bví sem hann var þá
er liann fyrst hyrjaði kunningsskap sinn
við Ólöfn.
’É' má til að skrifa lienni og
segja heuni alt, og þannig búa í hagin
fyrir konuna mína; hversu góðan og
tryggnn vin getur hún ekki fengiö í
Ólöfu; ég er viss uin að göfuga hjartanu
liennar hlæðir af meðlíðun til hennar,
þegar hún veit alt.’
Það er vika i-5ðan ofan skráður at-
hnrður skeði. Ólöf var á heimleið af
fandi, og var nú ein, en það hafði hún
ekki gjört í heilt ár. ’Hvert skyldi jón
h ifi farið;’ sagði hún við sjálfa sig, ’og
það án þess að kveðja inig. Ég er viss
um að hann er ekki eins slæmurog hann
var sauður, og ég gleð-t í þeirri vissu,
að hann er stórlera breittur til hins
hetra. Jæja, fari hann þ.t veh’
Daginn eftir fékk hún tvö hréf; annað
var vrr bætium, liitt lengra að, það sá
hún á frímerkjunuih; livaðm skyidu
þáu annars vera? svo hraut hún þau
upp, og las liægt.
Charlestown Ont.
Iíæra vinkona—, Þ mnig dyrfist ég að
ávarpa þig um leiö og ég er að fjarlægj-
ast þig, ég get ekki kvatt þig; ret ekki
sagt þér augliti til auglitis þ.tð, sem
mér liggnr á hjarta, en sem ég lilýt þó
að láta þig vita; ég get ekki hjrið þá
hngsnn, að einhver annar segi þér það
í fjærvern minni. Þú ert svo réttlát, og
ströng í kröfum þínuin. En ég veit líka
að þú ert göfnglynd O' góð Eins og
þn veizt, á ég framtíðar von í W. n. ].
vísa vinnu; ég le.g það undir þinn úr-
skmð hvort ég á eða má koma aftur.
Ég e" giftur maður; átti sjalfur tæp-
iega tvítngnr stúlku mér yngri, kouu
lít lsiglda, e i góða. Hún elskaði mig af
ölln hlarti. Yið bjuggum saman tvö
ár; en svo varð ég leiður á þeim höndum
fékk mér erindi til að fara hurtu; henni
var það nauðugt, eu lét það þó eftir mér.
Þá var ég velefnaður, en það stóðekki,
þrí ég sökti mér niður í svall og drykk-
juskap. Þegar ég kom heim, varð ég
þreyjulaus og varð að fara aftur, hænir
hennar gátu ekki haldið mér heima. Ég
fékk ást á annari stúlku, og strauk með
henni, Yið vorum aðeins húin að vera
skamnlastund satnau þegar hún svo yfir
gaf mig lika. Ég varð hamslaus, og
spanderaði á stuttum tíma öllu sem ég
átti, nema því er með lögum tilheyrði
konunni minni. Ég var of Stoltur til að
snúa heim alslaus, og kom svo hingað.
Hér hitti ég gamlan kunningja sem sagði
mér frá þér; og ég kynntist þér í þeim
einum tilgansi að ná ást þinni, og fé-
fletta þig. En þú vaktir minn betri
mann. Ogþareð konan mín hefir aid-
rei hætt að elska mig; sný ég því aftur
eins og hinn yðrandi syndari, til að end-
uri.ýja henni heit mín, taka á móti fyr-
irgefningu hennar; og farsæla hana eftir
megni. Bréfið sem ég sagðí þér frá, þeg-
ar þú fyrst lánaðir mér peninga, var
frá henni en ekki frá neinni systur. Þú
sem hefur verið mér meir en systir, ver-
ið mér vinur og verndar engill. Geturðu
fyrirgefið mér, og t“kið mig í sátt?’ —
Þaunig hljóðaði þá þá þetta bréf. Svo
hraut hún hittupp, úr því er þessi kafli:
— Þó þú hafir forsmáð ást mína, get
ég samt ekki að því gert, að mig tekur
8árt til þín, tekur þnðsárt, að sjá annan
eins fant og Jóu spifa með þig. Jón
er giftur maður og hugsar aðeins um að
ná í peningana þína.------ — —
Ólof varð tiugsi. ’Allir erum vér menn,
vesalings Ólafur, bann skilur mig ékki;
és skal skrifa þeim háðum.’
Og svo settist hún niður og skrifaði
tvö hréf, svo stutt, að ekki tók hana meir
en tíu mínútnr að rita þru bæði.
’Hafio þiðnokkurntín a heyrt verra?
ekki nema það þó. Jón stökk hait frá
unnustu sinm alveg þegjandi. Og kom
til haka að mánnði iiðnnm giftur ann-
ari, og það sem krýnir allan aulahálk,
er að hann skyldi fiytja hanaí hús forn-
unnudii sinnar. Ja, slíkir menn. Hún
hefur vist hrygghrotið hann þegar henni
Frnmh. í næ ta númeri.