Freyja - 01.07.1900, Qupperneq 8

112
FREYJA
íbúðarhús foi'setans er snoturt lág-
liýsi i höfuðborg ríkisins Pretórfa.
Sagt erað fjáður Austurríkis kaup-
maður haíl gefið honum það í þókn-
unarskyni fyrir einhver hlunnindi
sem forsetinn hafi voitt honum. II ús-
ið stendur í litlu dalverpi, umgirt
skógi á alla vegu. Þar er afar heitt á
sumrum. Meðfram strœtinu sem
húsið stendur við rennur lækur og
meðtram honum er blómskrúð og
lágvaxinn blómlegur runna viður.
Á friðar tímum aka bændur álöt-
um uxum eftir þessu strœti. Stund-
um þjóta fram hjá rfðandi herdeildir
og forsetinn sjálfur kevrir 1 léttri
kerru innanum allt ruslið og lvftir
hattinum til þeirra sem nærri standa,
og er þá ýmist hrópað: „Lang leve de
president,“ (lengi lifi forsetinnj eða
„Góðan daging Oom,“ séu það per-
sónulegir vinir hans. I réttarsalnum
í Pretoria standa þessi einknnnaroi'ð
„Eendraagt maakt magt,“ (Samtök
ervajd).
Sem dæmi upp á dómgreind og
spaugsemi Krugers eru eftirfylgj-
andi sögur.
Bræður tveir erfðu landeign mikla
og vildu skifta, en af því hvorugur
trúði öðrum, báðu þeir forsetanu að
ráða fram úr vandræðum þeirra. Á-
kvað hann að eldri bróðirinn skyldi
skifta, en sá yngri ganga í valið.
Einhverju sinni lieimsóttu nokkr-
ir búa bændur liann, þeir voru langt
að. Forsetinn sýndi þeim stjórnar-
bygginguna. f einu herberginu sem
þeir fóru í gegnum, logaði rafsegul
ljós, bauð hann þeim að slökkva það.
Þeir blésu þá á ljósi ð, en gátu ekki
slökkt. Blés Kruger þá á ljósið ogdó
það samstundis. Furðaði bændur það
itijög, þeir höfðu aldrei séð þesskon-
ar ljós, og sáu ekki aðhann studdi á
spennifjöður sem slökktiþað.
Þegar Gyðingar lukuvið guðshús
sitt í Pretoría. buðu þeir forsetanum
að vera við vígslu þess. Þá hann boð-
ið, klæddisttignarskrúða sínum.sett-
ist á miðjann ræðupallinn og hélt svo
ræðu á hollenzku og flutti langa og
gagnorða bæn á eftir. A'omust Gyð-
inar seinna að því að hún var fl utt í
nafni föðurs og sonar.
„Þegar ég síðast heimsótti Krug-
er,“ segir F. W. Koberts Bandarfkja
konsúll íCapeTown „sat hann á ráð-
stefnu með nokkrum þingmönnum
til að athuga bænarskrá útlendinga
um að létta afþeim dynamito skatt-
inum. Sitt livoru megin við dyrnar
voru ljón höggin úr steini, sem B.
Parncto hafði geflð honum.
Eg varð að bíða nokkuð lengi og
þá átti hann von ámör. Þegar ég var
búinn að ljúka erindum mínum
lét ég f ljósi þá von mfna, að hann
heiðraði Bandarfkin með því að sæk-
ja þau heim innan skamms. Svarið
var sérkennilegt og lionum líkt:
„Eg lief æfinlega áfitið Bandaríkin
vinveitt Transvaal. Mér finnst ein
hver sameiginlegleiki tengja þessitvö
ríki vináttu bandi, og ég lieiðra þessa
miklu þjóð fyrir handan hafið. En
mör auðnast aldrei að sjá hana, því
bæði gjörist ég nú gamall, og svo
verð ég að vakta Ljónið.“
„Ljónið er hægfarasem stendur,“
svaraði ég.
„Já, það er f sauðargæru. .En
klærnar standa út undan gærunni,
ég verð að vakta þær.“
Sagan sýnir að hann hefur verið
trúr varðmaður.
(Fraxk LesuesMagazxne )