Freyja - 01.08.1900, Síða 1

VOL. 3. SELKIRK, AUGUST 1900. NR 7.
Lœkurinn.
[1883]
í nótt gegnum svefninn égsuðuna heyrði
í svellandi smálæk i brattskóga gili,
í gœr hann svo stiltur og straumlítill seyrði,
en stórdj >t nu er hann íueð fo33 ogmeð hyli.
Hann svæfði mig áður meðsætróma niðnum,
nú svifti’ 'ann mig blundi með strauma kliðnum.
Mig ldæði’ ögsem fljótast, mig fýsir að sjá liann,
minn fornvinur gamall og nágranni er hann,
hann læddist svo feiminn utn farveg sinn l&gan,
en fiæðir nú langt upp í gilsbakkann þverann.
og hryður sér slóð fram á sléttuna lága
og slakkana málar hann silfurgljáa.
Hann hækkar, sem vilji hann fjallskarðið fylla
og fauskunum rótgrónu treystist að varpa.
Þcir kveða hans áform, að eyða og spilla
og ólgandi herði því röddina skarpa.
Hann brunar úr stíflum með hlakkandi hljóðin,
og hæðirnar titra við stoltu ijóðin.
Þeir kalla það uppþot af heiinsku og liroka,
og hæða’ ’ann — því smár var’ann kallaður forðurn,
en óttast hann kunni þó einhverju’ að þoka
sein óhaggað lægi, ef sæti’ ’ann í skorðum
Það kvein, eru hrynur hins hrörnaða, lúna,
það hróp, eru brestir hins ónýtta’ og fúna.