Freyja - 01.08.1900, Qupperneq 11

FREYJA
135
uleg’iiy1 sagði maður sem sat við bcrðið og leit út fvrir að vera skrifari
„Þessi hefur tæplega aldur til að liafa gjört mikið fyrir sér.“
„Þeir þurfa ekki hian aldur þessir uppreistar hundar. Þör munið
eftir Dunkirk, skipinu sem átti að fiytja oss nauðsynjar?'1 „JA, og það
ætti að vera komið.“ „Það er líka komið, og með öllu tilheyrandi t hend-
ur Washingtons.“ „Hvað!“ sagði Iíove og stökk upp. „Það er sem ög
segi, og þessi ungi maður hefur tekið það.“ „Dauði og hel.... Er þettn
satt?“ sagði Hove og snöri sér að Robert.“ „Já.“ „Og hvaða rétt hafðir
þú til þess?“ „Þann guðlega rétt, sem hver maður hefur til að vernda
sitt.“ „Vér viljum ekki heyra þínar landráða prédikanir.“ „Svo vil.jum
við ekki heyra neinar þorpara spurningar.“ IJove varð svartur af liræði
en stilti sig þó, og svaraði nokkurnvegin rólega: „Þú skalt bráðum fá
að sjá mismuninn á því að vera þegnhollur eða landráðamaður. Eða í
hvers umboði sigldir þú?“ „Sama og aðrir. En skipið tók ég upp á eig-
in spítur, ef þú vilt vita það.“ „Svo þú hafðir ekki umboð þingsins til
þess?“ „Ekki skrifiegt. En ég bafði það umboð sem hægt var að fá þeg-
ar ég fór, og bænir allra sannra föðurlandsvina. Svoégálít mig hafa
haft eins mikinn rétt til þess sein ég gjörði, eins og yðar eigin sjóliðs-
foringjar hafa.“ „A, svo þú lægir seglin, og ætlar að biðja griða, “sagði
Hove háðslega. „Nei, alls ekki. En ég heimta sömu réttindi og aðrir
stríðs fangar hafa.“ „Sjóræningi hefur engin röttindi. Þú liefur engin
skrifleg skýrteini.“ „Eg hef skriffeg skýrteini fyrir því að égsé kafteinn
í sjóher þjóðveldissinna.” „Það stoðar þig ekk’. Á hverju sigldir þú?“
„Skútu, við 22. mann. Þör getið valla heimtað að jafn lítið skip hefði
umboð tii að taka tvöfalt stærra skip með tvöfalt fieiri mönnum.“ Hove
skildi sneiðina, roðnaði og sagði: „Eg skil, en ekki þarftu að vonasteft-
ir að lögin verði teygö þör i vil. En þú ert alþekktur njósnari," bætti
hann við, og snöri sér að Karmel.
„Þú mátt kalla mig hvað sem þér sýnist, meðan þú ekki kallar mig
þý Breta konungs“ svaraði Karmel rólega. „Svo heiðarlegt nafn gefum
gefum vér þér aldrei,“svaraði Hove háðslega. „Auðvitað, heiður hvers
séTt bezt af stöðunni sem hann stendur í. Sauðaþjófurinn er stoltur af
stöðu sinni, og fyrirlítur iiöðulinn sem á að hengja hann.“ „Þú kannt
að vera ósvífinn.“ „Eg kann að fyrirlíta harðstjórann, hata þræl hans,
og aumkva þá sem þeir hafa fyrir narra.“ „Svo, slíkar tilfinningar eru
víst fremur óskemmtilegar." „Ekki eins óskemmtilegt eins og að beygja
sig undir vilja harðstjórans.“ „Þá skulum við losa þig við hvorttveggja.
Þú kannast við að þú sért njósnari?“ ,,Nei, Eghefaldrci komið í her-
búðir Breta til að njósna. En ég hef komið á leynistöðvar föðurlands
svikaranna, og opinberað hrekkjabrögð þeirra." ,,Þú komst í herbúðir
Breta í Trenton?” „Ekki sem njósnari.” „Þó komstu þangað?“ „Já,“
„0g til Princetown?“ „Já.“ „Og varst nærri búinn að taka Cornwallis?"