Freyja - 01.08.1900, Síða 15

FRKYJA
139
eiðbundin loforð uin að frelsa brdður minn. fí'vernig þör getið þ ið, fyrst
Hove liefur dænit hann til dauða, véit ég ekki. Og þér hafið lofað að
giftast mör líjgleya,“ „Vitaskuld.“ „Jetið þör gjört það herra minn?“
„Og hví skyldi ég ekki geta þaðV“ „Við skulum sjk. betta litla l>lað lýg-
ur ekki,, sagði hún og rötti honum bröfið. Hann tók lirefið og lcit. íi það.
Utanfiskriftin var tii hans, en undirskiftin var á þessa leið: „Frfi þiuni
elskandi eiginkonu, Helen L/ndarm.“ „Dauði og djöfull! hvar fannstu
þetta?“ gronjaði hann. „Gjörir ekkert til, ég hef ekki lesið nema utanfi-
skrifc og undirskriftina. A þvi sö óg tilgang yðar, og ég skal heldur
fremja sjálfsmorð en hafa nokkuð saman við yður að sælda,“ sagði hún
og stóð upp. „Ó nei, það verður nú ekki.“ „Við skulum sjá.“ „Þá vcrð-
ur bróðir yðar hengdur.“ „A, svo þér hafið þá lcastað grímunni, og þör
ætlið yður að nota bróður minn fyrir verkfæri t.il að eyðileggja mig.
„/v'allið það hverju nafni sem yður sýnist. Eg get frelsað bróður yðar og
skal gjöra það með þessu skilyrði,“ sagði hann og reyndi nú elcki að
jeyna tilgangi sinum. „Þá hatið þör svar mitt. Þör þelckið ekki sanna
ást. Djööarnir hefðu ekki getað lagt stærri bölvun á bróður minn en
smán systur hans. Þó þeir hefðu fjötrað hann við hæzta tindinn á Cauc-
asus og hrædýrin rifið hann lifandi f sig, þá hefði það ekki orðið honum
eins óbæriiegt og sú tilhugsun að líf hans hefði verið keypt með mann-
orði minu. Nei herra minn, tilboð yðar freistar mín ekki meira en gull
yðar. En frelsið bróður minn, og yður er velkomið að taka líf mitt í
staðin. En hitt, aldrei! aldrei!“
Jafnvel þrælmennið Janies Lyndarm varð orðlaus. hann gat ekki
annað en dáðst að hugrekki hennar og göfuglyndi, þó hann sjálfann
gkorti drenglyndi til að láta sigrast af því. svo hann horfði á hanahissa
ogsagði; „Þör hugsið yður betur um áður en bróðir yðar verður hengd-
ur,“ „Eg get þaðekki á þann hátt sem þör ætlist til.“ „Þör viljið ckki
verða konan niin°“ ,,/vonan yðar?“ „Eg get átt tvær konur.“ „Á þann
hfitt að önnur sö frilla. En það verð ég aldrei.“ „Þör haldið það?“ „Nei,
Ög veit það herra minn.“ „Við sjáum hvað setur. Næst verð ög ekki
svona hógvær og máske þör biðjiðþá grátandi um það sem ég nú býð,
því mínum vilja skuluð þör lúta, svo hjálpi mör guð “
Clara krosslagði hendurnar en svararði engu.
„Þör getið sent mör orð ef yður skyldi snúast hugur“ sagði Lynd-
arm um leið og hann fór.