Fram - 24.07.1917, Blaðsíða 3

Nr. 36
FRAM
129
sækja um styrk til að leggja veg
yfir Eiðisskarð,
Finnur Jónsson frá Kjörseyri sæk-
ir um 400 kr. styrk í tvö ár til að
safna sögulegum fróðleik, einkum
um lifnaðarhætti alþýðu.
Séra Jóhann L. L. Jóhannesson á
Kvennabrekku sækir um að sér verði
falið að halda áfram orðabókarstarfi
Jóns heit. Ólafssonar.
Hreppsnefnd Flateyjarhr. í Ping-
eyjarsýslu sækir um 300 kr. styrk á
ári handa hreppsbúum til að ieita
æknishjálpar.
Sýslunefnd Eyjafjarðarsýslu sækir
um 10,000 kr.til mótorbátsferða um
Eyjafjörð.
Jón Sveinsson stud. jur. sækir um
4000 kr. utanfararstyrk til að leggja
stund á fjármál.
Sig. Sigurðsson fyrv. héraðslæknir
sækir um viðbót við eftirlaun sín.
Bened. Porkelsson barnakennari
sækir í þriðja sinn um ellistyrk.
Sigfús Sigfúson frá Eyvindará sæk-
ir um styrk til að fullgera þjóðfræð-
issafn sitt.
Arngr. Ólafsson sækir um 2000
kr. styrk til málaranáms.
Guðrún Jóhanna Jóhannesdóttir,
prestsekkja frá Bergstöðum, sækirum
að hún fái að halda 500 kr. eftir-
launaviðbót.
Snorri Sigfússon sfldarmatsmaður
á ísafirði sækir um launahækkun.
Hið ísl. bókmentafélag sækir um
hækkun landssjóðstillags til félags-
ins Upp í 4000 kr.
Björn Jakobsson sækir um 1700
kr. föst árslaun sem kennari í heilsu-
fræði og fimleikum við kennarask.
Magnús Guðlaugsson á Bjarna-
stöðum sækir um 1000 kr. styrk á
ári fyrir lækningar um langt skeið.
Iðnaðarmannafélag ísfirðinga sækir
um styrk til kvöldskóla á ísafirði.
Húfan.
Framh.
Félögum hans, sem horfðu ógn-
andi á hann létti auðsjáanlega.
Umsjónarmanninum fanst nú á-
stæða til að blanda sér í málið, og
gaf skipun um að fangarnir skyldu
settir í varðhald. Aðeins Ford var
skilinn eftir. Hann brann af löngun
eftir að leggja nokkrar spurningar
fyrir umsjónarmanninn, en hann fór
nú einnig út'úr herberginu, og sagði
um leið að hann kæmi brátt til baka.
Eftir hálfan tíma kom hann aftur
og sá Ford straks að framkoma
hans var breytt frá því áður. »Eg
hefi talað við Thorne vin yðar,«
sagði hann vingjarnlega, »og eg
held að hið besta sem þér getið
gert sé, að segja mér sögu yðar
frá byrjun.« Ford sagði honum sögu
sína svo blátt áfram og einlæglega,
að auðséð var að hún hafði góð
áhrif á umsjónarmanninn sem kink-
aði kolli við og við.
Þegar Ford hafði lokið sögu sinni
sagði umsjónarmaðurinn. »Herra
Ford, eg trúi því sem þér hafið
sagt mér og nú skal eg í staðinn
segja yður dálítið um félagið Rauða
Stjarnan. Rað er ekki annað en þjófa-
félag — svona fínni þjófar sjáið þér,
—. En það eru ekki allir meðlim-
irnir sem stela, nokkrir þeirra eru
teknir í félagið til þess að hjálpa til
með að koma þýfinu á aðalstöð-
ina þar sem því er skift. Sá sem
stelur, er hræddur við að bera hið
stolna á sér, því altaf er að óttast
lögregluna. Hann þarf því að hafa
augun hjá sér þangað til hann sér
einhvern af félögunum sem að hann
getur laumað því stolna til. Síðan
verður sá að hraða sér til aðalstöðv-
anna með herfangið.«
»En pyngjurnar?« spurði Ford.
»Þær eru einnig búnar til einungis
handa félaginu; hver meðlimur hefir
eina og skilar henni svo þegar hún
er orðin hérumbil full, og þær taka
tálsvert.
»Já það er víst satt. Nú er það
svona. F*á er málið eiginlega ein-
faldara en eg hélt. En viljið þér nú
ekki senda heim eftir peningunum
sem eg hefi fengið?«
Umsjónarmaðurinn horfði fast á
Ford. »F*ér sækið þá eftilvill sjálfir.«
»Er það svo að skilja að eg verði
látinn laus?«
»Já, á morgun, eða réttara sagt í
dag, því nú er komið yfir miðnætti.
Eg lofaði Thorne — eg meina að
það það er ekki til neins að þér
farið fyr en — já, eg meina seinna.«
Ford tók ekki eftir vöflum þeim
er voru á umsjónarmanninum. Hann
hafði lent f áhrifamiklu æfintýri, og
afleiðingarnar byrjuðu að koma í
Ijós. Hann var dauðþreyttur, og
óskaði um fram alt að fá að vera
einn. Það leit út fyrir að umsjónar-
maðurinn hefði ekki meira að segja.
Ford lagði fæturna uppá stól og
sofnaði straks. Umsjónarmaðurinn
horfði vingjarnlega á Ford. Andlitið
var fölt og horað, en fíngert og
myndarlegt. Svo settist hann niður
og skrifaði bréf, sem hann síðar
fékk þjóni einum með þeirri skipan
að koma því fljótt til skila.
Regar Ford vaknaði, vissi hann
ekki í fyrstu hvar hann var staddur.
En svo þyrptust fram endurminn-
ingarnar um atburðina kvöldinu áð-
ur og hann spratt á fætur.
»Hafið þér sofið vel?« spurði
umsjónarmaðurinn.
»Já, þakka yður fyrir. — Eg er
yður þakklátur.« bætti hann við
eftir dálitla umhugsun.
Umsjónarmaðurinn gaut augun-
um með eftirvænting fram að dyr-
unum. »Yður liggur líklega mikið
á. Eg —« Kvennmannsrödd heyrð-
ist fyrir framan dyrnar, umsjónar-
maðurinn þagnaði, og varpaði önd-
inni, eins og honum létti fyrir brjósti.
Ford heyrði einnig röddina og föln-
aði. »Guð minn góður!« sagði
hann lágt. Dyrnar opnuðst og inn
kom undurfögur stúlka.
»Tom!«
»Ethel!«
Ford dróg sig lítið eitt til baka,
en stúlkan gekk þess hraðara til
hans. »Ó! elsku Tom, loksins hefi
eg þá fundið þig,« sagði hún svo
blíðlega að umsjónarmaðurinn vikn-
aði.
Ford sagði ekkert. hann hafði
mist málið í bráðina. Hann starði
bara á stúlkuna sem hann elskaði.
»Hversvegna komstu ekki* til baka«
spurði hún og horfði innilega fram-
an f hann. »Við — eg hefi altaf
leitað að þér síðan.»
»Veistu þá?« spurði Ford hás af
geðshræringu.
»Sagði Herbert —«
»Hann hefir játað alt.« sagði hún
raunalega. Og svo bætti hún við:
»þú getur byrjað á sama starfi aftur
það bíður þín.«
Ford hélt áfram að stara á hana,
án þess að skilja eða fylgjast með.
Hann var alveg ringlaður og hugs-
anirnar áttu erfitt með að myndast
í höfði hans. En svo alt í einu
varð honum altsaman Ijóst oghann
rak upp óp, eins og hálfkæft grát-
hljóð, um leið og hann vafði hana
að sér og hvíslaði lágt: »Elsku
hjartað mitt, er nú nóttin virkilega
liðin.« Það sem hún svaraði, var
honum einum ætlað að heyra. Jónas
umsjónarmaður heyrði það samt,
hann hafði staðið í herberginu
hálfvandræðalegur og beðið eftir
tækifæri til þess að komast burtu,
og nú fanst honum hann ómögu-
lega geta verið lengur inni. Hann
gekk fram að dyrunum en Ford sá
það og kallaði á hann til baka.
»Eg álít að eg megi þakka yður
að málið hefir snúistá þessa hlið.«
»Nei þér hafið ekkert mér að
þakka það var herra Thorne \—«
Ethel hrökk saman.
»Hvað er um hann?« spurði hún
hvatlega.
»Við höfum ekkert heyrt um
hann síðan —«
Varir hennar skulfu. »Eg fékk
bréf frá yður í morgun herra um-
sjónarmaður,« bætti hún við.
»Hann er hér ekki lengur. —
Hann flúði í nótt. Ef hann gæti
byrjað nýtt líf í öðru Iandi, efast
eg ekki um að enn gæti eitthvað
orðið úr honum.«
Ford reyndi að horfa í augu um-
sjónarmannsins en hann leit undan.
»En nú er víst best að þér takið
herra Ford með yður ungfrú, því
eg er að fara.«
F*egar þau voru að fara út úr
dyrunum, snéri Ford sér alt í einu
við og gekk til baka. »Hvar erhúf-
an mín eg yar búinn að gleyma
henni.«
»Tapið hefði ekki verið svo stórt
þó hún hefði orðið eftir,« sagði
Ethel glettnislega, þegar Ford hafði
fundið húfuna, og sett hana á höf-
uð sér. Ford tók húfuna ofan aftur
og strauk henni mjúklega. »F*að
skiiur þú ekki ennþá. F’essi húfaer
nokkurskonar Aladdins turban, og
hefði eg ekki eignast hana, þá hefði
eg tæplega fengið að sjá þig aftur.—«
Endir.
Skrásetningarskrifstofa
Hvanneyrarhrepps
er opin virka daga frá kl, 12—2
Stór
timburfarmur
nýkominn í verzlunina
Valhöll Akureyri.
Ennfremur miklar birgðir
af S H U m og alskonar
byggingarefni.
Akureyri 24. júlí 1917.
Sig’. Bjarnason.
Krystalstúttur
fást í verzlun
Aalesund.
Reyktur Lax
afbragðs góður nýkominn í
verzlun
Sig. Kristjánssonar.
L e s i ð .
Óbrúkuð sildarnet hefi eg til
sölu. Mjög hentug sem drif-
net. Stærð 12—14 f. x 250—
4
300 mskv. 19 á alin.
Anton Arnasson
Hjalteyri.
Úrsmíða-stofa
Siglufjarðar
aðgjörð á Úrum, Klukkum, Barom
G. Satnúelsson.
Brunavátryggingar.
Sjó- og stríðsvátrygggingar
Skipa- og bátatryggingar.
Líftryggingar allskonar.
Þormóður Eyólfsson.
Fram kemur út einusinni í viku ef
hægt er. Verð tílaðsins er 1 kr. hver
15 númer — 10 aura í lausasölu.
Afgreiðsla fyrst um sinn hjá Friðb.
NíelssyniJ