Fram - 27.09.1919, Side 4

106
FRAM
Nr. 40
Peningar í boði.
Hver vill flylja 50 tunnur af sverði
frá Fljótum og hingað til Siglufjarðar?
Semjið við
Ferdinand Jóhannsson.
Auglýsing.
í fjarveru minni annast herra Sveinn Oíslason verslun mína og tek-
ur á móti innborgunum fyrir mína hönd.
Siglufirði 24. sept. 1919
Pétur Asgrímsson.
Auglýsing.
Allir sem skulda við verslun mína verða að
greiða skuldir sínar fyrir 1. okt. n. k. annars
verða þær innheimtar með lögsókn.
Siglufirði 26. sept. 1910
Jens Eyjólfsson.
Hausthreppaskil
í Siglufirði verða haldin laugardaginn 11. okt. n.k. kl.
1 síðdegis í barnaskólahúsinu í Siglufjarðarkaupstað.
Verða þar tekin fyrir mál lögum samkv. Peir sem fram-
tal eiga að inna af hendi mæti eða hafi sent skýrslu
um framtal sitt fyrir þann tíma. Að hreppaskilunum
loknum fer fram kosning forðagæslumanna.
Sýslumaður Eyjafjarðarsýslu hefir úrskurðað lög-
tak á ógreiddum þinggjöldum og verður því lögtaki
framfylgt á hans ábyrgð, ef þinggjöldin ekki greiðast í
síðasta lagi 11. n.m. Pinggjöldin greiðist mér. Þeir sem
skulda útsvör eða dýrtíðarlán greiði þau innan sama
tíma ella verður lögtaki beitt strax eftir 11. n.m.
Lögreglustjórinn Siglufirði 26. sept. 1919.
G. Hannesson.
Athugið
að bestu kaupin á forða til vetrarins gjörið þér með
því að semja um kaup 1 því sem þér þarfnist, við und-
irritaðan nú þegar.
Gærur
kaupir hæsta verði
S. A. BJöndal.
Auglýsingum
eru menn beðnir að koma til rit-
stjóra eða í prentsmiðjuna eigi síð-
ar en á föstudagskvöld kl. 6.
Jens Eyjólfsson.
Vetrar-frakki
á 12—15 ára gamlan dreng til sölu.
A. v. á.
64
hið nýasta um þjófnaðinn, sem hann vissi að var alstaðar aðal
umræðuefuið.
Hann tók hatt sinn og gekk niður eftir Kolow’at-Ring áleið-
is til tónleikahússins. Hann fann að hann varð að hafa gott vald
yfir sjálfum sér svo þeir er framhjá gengu ekki tæki eftir áhyggju-
fullu og órólegu látbragði hans og svip.
Hann gekk inn í eitt af stærstu kaffihúsunum, og heilsaði
mörgum af gestunum er þar voru. Honum fanst einkennilegt,
að enginn þeirra mintist með einu orði á þjófnaðinn í Oderberg.
Hann skyldi ekki í því, að þessi atburður, sem hafði svo ákaf-
lega mikla þýðingu fyrir hann gæti legið öllum öðrum svo létt
á hjarta. Sjálfur þoiði hann ekki að hreyfa við því máli, var
hræddur um að svipur hans og málrómur myndi koma upp um
þá geðshræringu er hann var í.
Hann hlustaði nákvæmlega eftir því hvort hvergi væri minst
á þjófnaðinn; gekk frá einu kaffihúsi til annars. í einum einasta
stað var því hreyft. Rað var ungur maður er sagði við annan,
að frú Demidoff sjálfsagt hefði getað bent lögreglunni á slóð að
rekja, hún væri sjálf svo þaulæfur lögreglunjósnari. Hinn maður-
inn hló, og samtalinu var lokið.
Tíminn leið hægt og hægt. Valenski lagði Ieið sína um göt-
ur þær er fólksfærri voru, þar þurfti hann ekki að leggja jafn-
mikil höft á sig.
Á þessu ráfi sínu bar hann nálægt skrifstofu »Fremdenblatt.«
Par var samankominn mikill mannfjöldi, og beið eftir útkomu
kvöldblaðsins. Hann keypti eitt blað þegar það kom út og byrj-
aði í ákafa að líta yfir hvað í því stóð.
— Jú; þarna var það! Petta var auðsjáanlega nýtt.
— Pjófnaðurinn í Oderberg.
Landamæralögregla vor hefir enn á ný sýnt þá röggsemi
og snilli, sem hún er svo nafnkend fyrir. Pjófurinn, sem í gær
stal handkoffortinu og töskunni frá frú Demidoff, var tekinn fast-
ur í »Hotel HeinrÍGh MarschalU í áðurnefndum bæ, hafði hann
og glæpanautur hans sest þar að til þess að skifta herfanginu,
Pegar lögreglan með valdi braust inn í herbergið, voru þjóf-
arnir í háa rifrildi út af sumu þýfinu, er lá á gólfinu, Foringinn,
65
sem er maður, er lögreglan lengi hefir leitað eftir, var að sjá í
mikilli æsingu, og aðkoma lögreglunnar kom svo flatt upp á
hann að hann gerði enga tilraun til að flya. Olæpanautur hans
sem var kvenmaður, gat aftur á móti hrifsað til sín eitthvað af
því er á gólfinu lá, og slapp út um glugga. Lögreglan þekti
hana, og nú er hún að líkindum handsömuð og í fangelsi.
Lögreglan fékk góða hjálp hjá burðarmönnunum ájárnbraut-
arstöðinni, er væntu sér mikils af fé því er frú Demidoff hafði
lofað að launum. Vonbrigðin og óánægjan urðu því mikil er frú-
in neitaði að greiða féð, og bar því við, að nokkra dýrmæta hluti
vantaði; fyr en þeir væru fundnir borgaði hún ekki neitt. Hún
var í ákafri geðshræringu fyrir réttinum og gerði sjálf grein fyrir
því að ástæðan til þess væri, að í því er vantaði væru tvær mjög
dýrmætar Ijósastikur, sem hún ætti ekki, en sem vinur hennar
hefði falið henni að gæta vandlega; nafn hans neitaði hún að
nefna. Hin mjög svo áberandi geðshræring frúarinnar var orsök
til ýmsra athugasemda og ágiskana.
Blaðið datt úr hendi Volenskis. Hann stóð á miðri götunni
starði út í bláinn og riðaði til eins og drukkinn maður. Hið
versta var, að þótt þessi atburður snerti hann jafnvel mest af
öllum, þá var óhyggilegt og jafnvej hættulegt að láta í Ijósi að
hann kæmi honum hið minsta við. Pað var hans þyngsta kvöl
að vita hve gjörsamlega ósjálfbjarga hann var, og hve ómögu-
legt honum var að bjarga sér og félögum sínum úrþeirri hættu,
er gat eyðilagt þá alla,
En hann varð að taka einhverja ákvörðun, það var kúgandi
nauðsyn. Átti hann að aðvara félaga sína og leita ráða og hjálp-
ar hjá þeim? Hann varð að hafa næði til að hugsa, og því sneri
hann aftur til hótelsins er hann bjó á. Par að auki mátti hann
ekki vanrækja störf þau er hann átti að inna af hendi fyrir kar-
dínálann — meira en þegar var orðið.
Hann læsti dyrunum á herbergi sínu, og ásetti sér að hugsa
ekki neitt um sínar eigin áhyggjur, fyr en hann hefði lokið því
er hann átti að gera fyrir húsbónda sinn.
Pað var orðið áliðið dagsins, er hann gaf sér tíma til að
I