Fram - 06.05.1922, Blaðsíða 4

58
Nr. 16
Ffy\M
Með síðustu skipum hefir
'f. Hinai sam. ís lensku verslanir
hér á staðnum fengið miklar byrgðir af allskonar vörum svo sern:
Bankabygg Maccaronni í pökkum Gerpulver í bréfum og ekki frá ísl. smjöri
Hænsnabygg Möndlur, sætar J/4 kg. pökkum Ost: Klaustur
Hveitimjöl, tvær teg. Síróp í x/2 kg, dósum Hjartarhornssalt Ejdam
Haframjöl Línsterkju Lauk Gouda
Hrísgrjón Súkat Matarlím Mysu
Rúgmjöl Melís, högginn og steittan Kanel, heilan og st. í lausri Spegepylsu
Rúgsigtimjöl Kúrennur vigt og bréfum Saft, sæta á fl, og í lítratali
Kartöflumjöl Te í pökkum og lausri vigt Kardemommur, heilar og st. Hindberjasaft
Hrísgrjón Purkaða ávexti: Karry í glösum Edikssýru
Sago Apricoser Kommen Ostahleypir
Matbaunir Epli Lárviðarlauf Ofnsvertu
Jarðepli Ferskjur Möndludropa Fægilög og duft
Kex, sætt og ósætt Pur egg Múskatblóm Gull og silfur Bronce
Kringlur Eggjarauðu Pipar, heilan og st. í lausri Blástein
Skonrok Appelsínur vigt og bréfum Mál, alskonar olíurifið og þurt
Tvíbökur, tvær teg. Handsápu, margar teg. Salpétur Snikkaralím
Grænsápu Sennep Kítti
Rúsínur í pökkum Stangasápu Soja, tvær teg. Fernis
og lausri vigt Sóda Vanille í stöngum og plötum Purkunarefni
Sveskjur „Sorttevit“ Vanilledropa Terpentinu
Súkkulaði „Skurepulver" Tóbaksbaunir Ailskonar járnvörur
Kaffi, brent og óbrent Citronolíu í stórum Mjólk í dós'um „Columbus“ stærri og smærri
Export-Kaffi og smáum glösum Margarine „Bona“, þekkist og margt fleira.
Verðið sanngjarnt. Vörugæðin alkunn.
Hf. Hinar sameinuðu íslensku verslanir
Jón Guðmundsson.
116
ur á heima, ojí enn fremur óska eg, að þessu sé haidið leyndu
fyrir samferðamönnum míntim.
sÞað verður nú ekki gott við það að eiga,« sagði virkis-
stjórinn.
»Jú, það er vel hægt. Eg legg upp snemma i fyrra málið
og svo getið þér sagt þeim, að eg hafi siegist í för með veiði-
mannahóp tii að já, til að komast fyrir uppsprettur Louely
Creeks.
Burke varð hálfhvimsa við þetta. Hér bjó eitthvað tmdir,
sem hann skildi ekki vel í. Honuni fanst þessi óvanalega aðsókn
að einbúakofanum eitthvað skrítin.
»Pað er eðiilegt, að þér kinokið yður við þessu,« sagði
Mornington. »Eg þykist sjá, að yður er ekki tim að víkja frá
sannleikanum.« Hann skrifaði nokkur orð á bréfmiða. En lítið
þér á! Fáið þér þeim þetta. Þá er alt búið og þá þtnfið þér ekk-
ert að segja og nú skulum við tala um ferðina sjálfa.
»Hún verður líklega ekki eins torsótt og þér haldið,« sagði
Burke. Seinustu frostin hafa hleypt snjónum í gadd og ef ekki
snjóar í nótt, þá getið þér komist hér um bil aiia leið á sleða.«
»Hvað snemma getur sleðinn verið tilbúinn? spurði Morn-
ington.
»Klukkan átta.«
»F*að er ágætt.«
Peir stóðu báðir upp og Mornington rétti virkisstjóranum
höndina. »Góða nótt, herra virkisstjóri, og hafið þökk fyrir.«
Burke gekk á undan með lukt til að lýsa gesti sínum upp
stigann og vísaðí Mornington til rekkju.
Morgunin eftir á tilteknum tíma settist stjórnareriudrekinn á
sleða, dúðaður í skinnfeldi frá hvirfli til ilja og hélt af stað Peir
voru varla komnir tvær mílur áleiðis þegar tók að kyngja niður
snjó, er faldi alt sýnum, svo að þeir sáu ekki nema íáein fet
fram undan sér. Ökumaðurinn vildi snúa við, en það fyrirbauð
117
Mornington honum og lofaði honum jafnframt svo rítlegri þókn-
un, að maðurinn varð stanshissa og gerði síðan sitt ítrasta til
þess að halda áfram ferðinni. Veðrinu slotaði þegar kom bam á
miðjan dag. Stytti þá hríðinni upp og gerði bjart og heiðríkt
veður, en jafnframt jókst frostið og vindurinn, er stóð í gegn
þeim, svo snarpur, að jafnvel ökumaðurinn fór að skjálfa í feldi
sínum, þótt ekki væri hann kulsæll. Ekkert af þessu virtist samt
bíta á Mornington. Hann hafði verið óvenjulega skrafhreifur í
byrjun ferðarinnar, en varð brátt þegjandalegri, hallaðist aftur í
sæti sitt og viríist gleyma öllu í kringum sig.
Ökumaðurinn var málhreifur mjög eins og aðrir franskir
Kanadabúar, en þegar hann fékk stutt eða engin andsvör við
athugasemdum sínum, þá fann hann greinilega, að samferðamað-
ur hans var lítt gefinn fyrir samræður og hætti þá öllum tilraun-
um í þá átt. Þeir voru prýðilega nestaðir, en Mornington neytti lítils
af því. Pó að hann væri kaldur og rólegur að sjá, var honum þó
næsta órótt innanbrjósts og varð hann að hafa sig allan við til
þess að láta ekki á því bera, enda sáust þess engin ytri merki
önnur en þau, að augu hans leiftruðu við og við og skein út
úr þeim ofsalegt hatur.
Einu sinni þegar ökumaðurinn sneri sér við í sæti sínu, varð
haiin fyrir þessu augnaráði og brá svo við, að hann fóraðlemja
hestana með svipunni. Eftir það gaf liann sig sem minst við
samferðamanni sínum.
Nú leið dagur að kvöldi og fór að skyggja af nótt, en áð'
ur en fulldimt var orðið, komu þeir á hliðargötuna, sem lá ó*
kofans. Staðnæmdust þeir við tréð, sem yfir veginn lá og Morr>'
ington hvíslaði einhverju að ökumanninum, en hann samsinti þv1,
Mornington litaðist um eins og til að átta sig á gömlum slóð'
um, gekk svo gegnum skóginn eftir stígnum, sem lá til rjóðurS'
ins, þar sem kofinn var. Hann nam snöggvast staðar fyrir uta11