Kennarablaðið - 01.07.1900, Blaðsíða 14

158
hann í þeim greinum, sem mest ríður á við stýrimannakenslu.
Bn hitt mun þó oigi siður, að vandfenginn sé jafningi hans að
áhuga og stjórnsemi; menn, som hafa þessa kosti til að bera
og sem þó geta áunnið sór svo mikla og almenna hylli nem-
enda sinna, eius og Markús sál. gerði, — þeir eru sannarlega
ekki á hverju strái.
Arni Pálssou barnakennari á Akri í Njarðvíkum andaðist
27. f. m., 46 ára gamall, frá konu og 10 börnum, flestum í
ómegð. Hann fékst alllengi við barnakenslu þar í Njarðvík-
unum, og leysti það starf vel af hendi, enda var hann vel að
sér og áhugamaður mikill mn það sem annað, er að framför-
um lýtur. Eigi hat'ði hann verið til menta settur, en þó hafði
hann aflað sójé meiri og haldbetri mentunar, en margir þeirra,
sem á skóla hafa gengið. Hann var af fátækum kominn og
lifði jafnan við fremur þröngán hag, og nú hin síðari árin að
minsta kosti við mjög mikla fátækt. En þrátt fyrir það var
áhuginn altaf samur á því, er hann fann, að þjóðinni mátti áð
þrifum verða. Á jörð þeirri, er hann bjó á um allmörg ár,
Narfakoti ; Njarðvíkum, gerði hann óvenjumiklar jarðabætur
og stundaði garðyrkju af alefli; ritaði hann ýmsar greinár um
það efni i blöð og tímarit. Annað það mál, er hann unni
mest og starfaði fyrir, var bindindismálið. Má óhætt fullyrða,
að það mál liafi fáa einlægari og tryggari vini átt en hann.
En þó hyggjum vér að alþýðumentunarmálið hafi verið það
mál, er hann unni heitast. Hann vissi af reynslunni, hve
sárt það er, að hafa brennándi löngun til að mentast, en fá
ekki þessari löngun fullnægt á uppvaxtai'árunum.
Árni sál. var einn af þeim mörgu, sem sárt verða að
gjalda fátæktarinnar. Hæfileikarnir, sem þeir eru gæddir, koma
bæði sjálfum þeim og öðrum að litlum notum, þegar alt lendir
í baráttunni fyrir tilverunni. Og það, sem þeir segja eða gera
í þá áttina að efla framför lands og lýðs, verður oft að litlu
metið, af þvi að það eju Jieir, sem segja það eða gera. Nöfn
þeirra gleymast brátt; þau verða hvorki rituð á veglega minn-
isvarða né í sögu þjóðarinnar; og skyldulið þeirra verður að
gera sér að góðu að þiggja náðarbrauð af sveitinni.