Rit þess (konunglega) íslenzka Lærdómslistafélags - 03.01.1797, Síða 14

240 IJjribta SJéf af ^ofjtié ?f)ítlfon
fóö oit fnílwcMa
faíl*gieílb bannö,
f)el)'fn borbn íoUrt,
fprer Qfl manna
#ermib, {>iminð oeííb!
Joortíér finnnm
ptnlíft eí|Tu megtt
6fegionlii)t?
©rncrfr t)bac,
fá offur bauba
tilie oito ftg
tsegna tuannð,
meingieíb miogierbar
fnre utann bera,
og ftálfr faflauð
fefanit frctfa ?
9Run á btmni fá}
fá mebautufan ?*
Jjjann frá’a $<mnig,
enn J£>iminð ftöbu
®róttec fent burnbe,
cg tut brottnar fjegn.
6higtnnfannj parmoni
ti( ab()lt)itningar,
ei til árttabar,
og ettn ftbr,
£á bugbirfb befbi/
rtfer (tefub féc
at braga bautlegt flrctff
Stygbarofö giellb.
ÍTfu oar ftjrergirbt
frflfun manna,
55auba eg Jpeloítið
bamtbra til
ittatt arfe @ubð,
fá er
gncegb enne fptíflu
gubligð fiœrleifa,
f>efbe báleittac
ftafit fcannig,
má( at ttriu
til mebalgángu:
”í)eitit befr £á
biartfiace ífaber!
naub feöbunt manni
nábar fiorum;
mttuftá ci miílbin,
mebaí pinna
fá eti f¥ióta|ia
©enbiOoba,
ftttna ntebol netn
til mamtð biargar?
Jpun fent tújfann oeg
til verfa fjinua
fiitter óberocttta,
^eimfcefianbe
allt at óvoru
óumbebinn,
og fótt ecfe f2
eptcrleitat.