Alþýðublaðið - 09.08.1935, Side 2

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Til Mnreyrar
Aíla mánudaga, miðvikudaga og föstudaga.
Frá Akureyri
Alla mánudaga, miðvikudaga og föstudaga.
Afgreiðsla á Akureyri er á bifreiðastóð
Oddeyrar.
Bffreið«stðð Stelndórs,
íteykjavík. — Sími 1580.
Gagnfræðaskélfnn
í Reykjavík
starfar eins og að undanförnu frá 1. okt til 1. maí.
Námsgreinar í aðalskólanum eru þessar: Islenzka,
danska, enska, þýzka, saga og félagsfræði, landafræði,
náttúrufræði, eðlisfræði, heiisufræði, stærðfræði, bók-
færsla, vélritun, teiknun, handavinna og leikfimi.
Nemendum 3. bekkjar verður gefinn kostur á sér-
kenslu í þeim námsgreinum, sem þarf til upptöku í 4.
bekk Mentaskólans.
Inntökuskilyrði í 1. bekk eru: Fullnaðarpróf barna-
fræðslunnar og 14 ára aldur. Nýir nemendur, sem óska
að setjast í 2. eða 3. bekk, verða prófaðir 2. og 3. okt.
EKKERT SKÓLAGJALD í aðalskólanum. Við
kvöldskólann verður 25 kr. kenslugjald, sem greiðist
fyrir fram. Námsgreinar: íslenzka, danska, enska og
reikningur.
Umsóknir séu komnar til mín fyrir 15. sept, og gef
ég allar nánari upplýsingar. — Heima kl. 7—9 síðd.
IngflBMaE’ Jónsson,
Vitastíg 8 A. Sími 3763.
Verður Abessiníumálið
MussoJini að falli?
Haim hefir þegar íyrirgert áliti sínu úti um heim
með málinu.
WASHINGTON í júlí. FB. i
Sérfræðingar í alþjóðastjórn-
málum í Washington eru margir
þeirrar skoðunar, að Mussolini
muni falla í áliti sem stjórn-
málamaður um heim allan, ef til
þess komi, að Italir leggi út í á-
rásarstyrjöld gegn Abessiníu-
mönnum. Og sumir þessara
stjórnmálamanna hafa látið í
ljós þá skoðun, að þeim mundi
ekki koma á óvart, ef Mussolini
sæi sig um hönd á „elleftu
stundu“.
Bandaríkjastjórn hefir ekki
látið deilumál ítala og Abessin-
íumanna til sín taka að ráði, að
öðru leyti en því, að hún hefir
heitið þjóðabandalaginu ,,mór-
ölskum“ stuðningi til friðsam-
legrar lausnar deilunni. Banda-
ríkjastjórn dró á langinn að
taka ákveðna stefnu í þessum
rnálum, er Bandaríkjamenn
gæti tekið afstöðu til fyrir for-
göngu hennar.
Hins vegar hafa amerískir
stjórnmála- og hermálasérfræð-
ingar ekki farið dult með skoð-
anir sínar. Þeir hafa þegar í
byrjun gert sér Ijóst hve mikl-
ar stjórnmálalegar og hernað-
arlegar áhættur fylgja þeirri
stefnu, sem Mussolini hefir
fylgt gagnvart Abessiníu. Sum-
ir þeirra sérfræðinga, sem hér
er um að ræða, telja að Musso-
lini hafi komist í fremstu röð
stjórnmálamanna heimsins,
vegna þess hve vel hann hefir
„haldið á spilunurn“ í Evrópu.
Innanlands hefir hann unnið
mörg stórvirki og áhrifa hans
hefir mjög gætt í stjórnmálum
nágrannaríkjanna sumra. Þau
hafa orðið að taka tillit til Mus-
solini. Meðal þessara ríkja eru
Júgóslavía, Grikkland, Austur-
ríki og Þýzkaland. En stjórn-
málasigra sína hefir Mussolini
unnið, þegar hann hefir sett
upp „silkihanskana11, segja
þessir sérfræðingar. Hann hefir
ekki unnið sigra með því að
steyta hnefann.
Áhrifa Mussolini gætir nú frá
Adríahafi til Rauðahafs. ítalía
er nú mikið herveldi og þær
þjóðir sem eiga lönd á þessu
svæði, munu ekki ganga í ber-
högg við ítali eins og ástatt er.
En á þessu gæti orðið mikil
breyting, ef til ófriðar kæmi í
Afríku og herleiðangur ítala
gengi ekki að óskum eða ef
fjárhagur Italíu versnaði stór-
um vegna langvinnrar styrjald-
ar — en öllum ber saman um,
að jafnvel þótt ítalir ynni sigur
á Abessiníumönnum í styrjöld,
yrði sá sigur dýrkeyptur. Og
það er ófyrirsjáanlegt hver á-
hrif langvinn styrjöld í Afríku
mundi hafa meðal germanskra
og slavneskra þjóða í Mið-
Evrópu.
Ýmsir sérfræðingar benda á
hversu mikla erfiðleika er við
að stríða, þegar Evrópuþjóðir
eiga í styrjöldum í Afríku.
Hernaðarleg æfintýri þar í álfu
hafa reynst slyngum og dug-
andi stjórnmálamönnum í Ev-
rópu, er stóðu þar traustum
fótum, háskaleg æfintýri. Þeir
benda á ósigur Itala við Adua
1896 (í Abessiníu), en afleiðing-
in varð m. a. sú, að hinn mik-
ils metni ítalski stjórnmálamað-
ur Crispi glataði stöðu sinni og
áliti. Ósigrar Spánverja í Mar-
okko urðu Primo de Rivera að
falli fremur en flest annað. Og
jafnvel þar, sem Evrópúþjóðirn-
ar hafa haft sitt fram, í viður-
eignum við Afríkuþjóðir og ný-
lendubúa þar, hefir sigurinn
orðið dýrkeyptur (Búastríðið).
Og margir stjórnmálamenn
telja, að það sé enginn vegur til
þess að ítalir nái tilgangi sínum
með því að herja á Abessiníu-
menn, hafi þeir Breta á móti
sér. En það er margt, sem bend-
ir til, að Bretar vilji undir eng-
um kringumstæðum láta Itali
verða öllu ráðandi í Abessiniu.
Þeir vilja að sjálfsögðu reyna að
koma í veg fyrir styrjöld. En
það verður engum getum að því
leitt hvernig Bretar beita áhrif-
um sínum, ef til styrjaldar
kemur. — Það eru í rauninni
aðeins hinir bjartsýnustu aðdá-
endur Mussolini, sem trúa á
það, að ítalir muni vinna sigur
skjótlega á Abessiníumönnum
— og að Þjóðabandalagið muni
með ólund láta þá vaða uppi í
Abessiníu eins og Japana í
Austur-Afríku. En margir her-
málasérfræðingar halda því ein-
dregið fram, að það sé ekki unt
að hafa full not af nútíma her-
gögnum í Abessiníu. I f jallahér-
uðum og sandauðnum Afríku,
segja þeir, eru og verða riffill-
inn og hnífurinn aðalvopnin.
Það er eftirtektarvert, þegar
rætt er um Abessiníudeiluna og
Þjóðabandalagið, að meðal smá-
þjóðanna, ekki síst í Suður-
Ameríku, kemur fram mikill á-
hugi fyrir því, að Þjóðabanda-
lagið sé stutt til þess að leysa
deiluna friðsamlega. Stjórn-
málamenn Suður-Ameríkuríkj-
anna í Washington hafa t. d.
mikinn áhuga á því, að þetta
mál verði ekki til þess að Þjóða-
bandalagið verði óstarfhæft eða
missi álit sitt. Þetta kemur til af
því, að stjórnmálamenn smá-
þjóðanna byggja miklar vonir á
Þjóðabandalaginu, þ. e. að það
geti verndað þær þjóðirnar sem
minni máttar eru, fyrir ágengni
hinna stærri og sterkari. Er
þessi skoðun Suður-Ameríku
stjórnmálamanna sérstaklega
athugunarverð, vegna þess, að í
ýmsum Suður-Ameríku ríkjum
er f jöldi manna af ítölskum ætt-
um og sagt hefir verið, að meiri
hluti þeirra sé hlyntur hinni fas-
istisku stefnu, en slíkar stefnur
hafa ekki náð þeirri út-
breiðslu að verða ráðandi suð-
ur þar, eins og sjá má af skoð-
unum og stefnu stjórnmálafull-
trúa þeirra, sem hér var um get-
ið.
. Nú er þess að geta, að ef til
styrjaldar kæmi, einkum, ef af-
Trúlofunarhringana kaupa allir
hjá Sigurþór, Hafnarstræti 4.
leiðingin yrði víðtækari en svo,
að aðeins Italir og Abessiníu-
menn ættist við, mundi eftir-
spurn eftir ýmiskonar fram-
leiðslu Suður-Arneríkuþjóða
aukast mjög mikið. En það er
Bretland, sem hefir siglingaleið-
irnar á valdi sínu. Það er ekki
ólíklegt, að Suður-Ameríkuþjóð-
irnar mundu sjá sér mestan
hag í því, að fylgja þeirri
stefnu, sem Bretar taka gagn-
vart þátttakendunum í styrj-
öldinni. Suður-Ameríkuþjóðirn-
ar eða leiðtogar þeirra, hvað
sem líður skoðunum fólks af
ítölskum ættum þar, líta ekki
eingöngu á stundarhagnaðinn,
sem þeim gæti fallið í skaut, ef
til styrjaldar kæmi. Ýmiskonar
framleiðsla frá Afríku hefir
gert Suður-Ameríkumönnujn
erfitt fyrir að selja sína fram-
leiðslu í Evrópu, t. d. kopar. Og
Suður-Ameríkuþjóðirnar óttast
að Abessinía í höndum Itala
mundi leiða til þess, að þeim
yrði í framtíðinni enn erfiðara
fyrir að selja framleiðslu sína
í Erópu. —• (Eftir Harry W.
Frantz, fréttaritara United
Press).
■' 1 ... '
Nýr undítkonnngur ð
Indlandi.
LONDON í gærkveldi. (FÚ.)
Linlithgow greifi, en hann var
forseti þingnefndar þeirrar, sem
samdi skýrslu þá, er Indlands-
lögin byggjast á, hefir verið skip-
aður undirkonungur á Indlandi.
Sýning á gRmlui
í Miðbæjarbarnaskólanum. Opin daglega
frá kl. 2—10. Aðgangur 1 kr.
James Oliver Curwood: 44
Skógurinn logar.
stóra Yorkbáta og sex ræðara á hvorum. Svo var lagt af stað þg
haldið upp á nokkra.
Klukkustundum saman stóð Davíð við gluggana til skiftis og
horfði út. Og hann var næstum óttasleginn yfir því, sem hann sá
að þeir fóru gegnum. Honum fanst þessi vatnaleið eins konar
inngangur í forboðið land, óbygt og tröllslegt, land töfra og ef
til vill dauða, girt frá þeim heimi, sem hann þekti. Áin þrengdist
æ meir og skógurinn á bökkum hennar var svo þéttur, að skamt
sást inn i hann. Lauf trjántna hékk í flækjum yfir ána og hálf-
rökkur ríkti niður á vatninu, því að eigi naut þar sólar. Birtan iíkt-
ist helzt tunglsskini á dökkri olíu. Ekkert hljóð heyrðist nema
dimt og stöðugt áraglammið og gjálfur vatnsins á báíshliðunum.
Mennirnir ræddu ekki sanian og hafi þeir gert það, hlutu þeir að
hvísla. Enginn fuglakliður heyrðist úr landi. Einu sinni gekk Joe
Clamart framhjá gluggunum, og var andlit hans kvíðið og ómilt
eins og hann væri að fara gegnum djöfla-díki.
En bráðlega var sú leið á enda. Sólin skein inn um gluggana,
raddirnar fram á heyrðust aftur, hlátrar og gleðióp. Menn byrjuðu
að syngja að nýju. Carrigan brosti líka. Skrítnir voru þeir, þessiD
norðurbúar, hjátrúarfullir sem börn. Samt varð hann að viður-
kenna, að sjálfur hann var ekki óttalaus.
Fyrir sólsetur komu þeir til hans Batsese og Joe Clanrart og
bundu hendur hans á bak aftur. Síðan var hann leiddur á land þg
hann heyrði fossnið rétt hjá. Hann horfði á vinnu bátshafnarinnait
í tvo tíma, við það að setja bátinn á sívölum birkihlunnum framhjá
fossinum. Að því loknu var hann færður aftur í kaetuna og hendur
haris leystar. Það kvöld gekk hann til hvílu við nið fossins.
Á öðrum degi þaðan virtist svo sem þeir færi nú ekki lengurj
eftir á, heldur mjóu vatni, og á þriðja degi komu þeir í f Jíu vatna
landið og til rökkurs þræddu þeir um mjóa skurði, gegnum þétta
skóga og lentu að lokum viö autt svæði á bakkanum; virtist þar
hafa verið höggvin tré. Þar var mikill gauragangur, en það var
of dimt til þess, að Davíð gæti áttað sig á, hvað um væri að vera.
Margar raddir heyrðust og hundgá. Loks heyrði hann samtal
utan við dyr sínar, þá var og lykli snúið í skránni og dýrnar opn-
aðar. Fyrst sá hann þá Bateese og Joe Clamart, og þá sér til mik-
illar undrunar Svarta Roger Audemard, sem brosti og bauð gott
kvöld. '
Davíð gat ekki leynt undrun sipni.
„Velkominn til Boulain-hallar,“ heilsaði Svarti Roger. „Þér eruð
hissa? Jæja, ég er kominn sex klukkustundum á undan ykkur í
litlum bát. Mér fanst ekki nema kurteislegt að ég væri kominn til
að bjóða yður velkominn.“
Bateese og Joe Clamart glottu breitt að baki honum, komu svo
inn báðir og Joe Clamart tók bakpoka Carrigans og varp á öxl sár.
„Ef þér viljið gera svo vei og koma með, m’sieu —“ f
Davíð fylgdi þeim og þegar þeir komu á land, gengu Joe Cla-
mart, Bateese og einn til á eftir honum, þrír eða fjórir skuggalegir
náungar á undan, en Svarti Roger við hlið hans. Ekki heyrðist nú
meira samtal og hundgáin var hætt. Framundan var svartur vegg-
ur, það var skógurinn, sem þeir gengíu í gegnum eftir mjórri götu,
sem virtist vel troðin og mikið farin. Engin stjarna sást eða
nokkurt ljós, nema einu sinni, þegar Joe Clamart kveikti í pí'pu
sinni. Jafnvel Svarti Roger var þögull og Davíð fanst hann ekkert
geta sagt. 1
Eftir svo sem mílu göngu tóku trén að gisna og brátt komu freir
út úr skóginum. Nokkurn spöl þaðan var Boulain-höll. Það þóttist
Davíð vita, áður en Svarti Roger sagði nokkuð. Það var auðséð á
hinum mörgu upplýstu gluggum, sem lýstu út í myrkrið án þess
að fyrir þá væri dregið. Hann gat ekki haft augun af þessum Ijós-
um, þau gáfu hugmynd um hvílíkt geysihús var reist þarna í gniðj-
um myrkviðnum. Svarti Roger hló glaðlega við hlið hans.
„Þetta er heimili vort, m’sieu. Á morgun þegar bjart er orðið
munuð þér sjá, að það er veglegasta höll í norðurvegi, alt gert
úr sedrusviði, þar sem ekki er birki, og jafnvel' í frosti og 'fönn-
um angar það af vori og gróðri.“
Davíð svaraði ekki og brátt sagði Audemard:
„Aðeins á jólunum, nýjárinu, á afmælisdögum og í brúðkaups-
veizlum er hún svo upplýjsjt- í kvöld er það yður til heiðurs, tn’sieu
Dgvíð.“ Og hann hló góðlátlega. „Og þarna inni bíður einhver)
sem verður feginn að sjá yður.“
Hjarta Davíðs tók kipp. Orð Svarta Rogers urðu ekki skilin nema
á einn veg. Marie-Anne var komin á undan með manni sínum.
Þegar þeir bjuggust til inngöngu í hina upplýstu höll, greindi
Davíð ógreinilega fleiri hús í skugga skógarins, en í þeim sáust
engin merki íbúa. Hann furðaði sig á því, hve alt var hljótt, hvergi
raddir, hvergi hundgá, hvergi gengið um dyr né opnaðir gluggar.
Hann sá svalir, sem náðu með endilangri hölliinni, og á þeim net
til að halda mýbiti burtu og öðrum skordýrum, sem frýnast kynnu
í Ijósin. Þarna upp gengu þeir upp breiðar birkitröppur, og þá
voru beint framundan svo miklar og þungar dyr, að þær líktust
helzt kastalabakhurð. Svarti Roger opnaði þær og þeir gengu inn
í dauflýsta forstofu, þar sem höfuð feldra veiðidýra gláptu ofan
af veggjunum. Þá bárust og léttir slaghörputónar að eyrum þeirra.
Davíð leit á Svarta Roger. Hallarherrann brosti, hann vár hnakka-
kertur og augu hans glóðu af stolti og gleði, þegar hann heyrði
hljóðfærasláttinn. Hann sagði ekkert, en lagði hendina á handlegg
Carrigans og leiddi hann í áttina t l hljóðfærasláttarins. Þeir Ba-
teesé og Joe Clamart höfðu orðið eftir við inngang forstofunnar.
Davíð gekk á loðfieldumj, Lveggjunum glampaði á fágaðan sedrus-
við og birki. Þeir komu nú að lokuðum dyrum, sem Syarti Roger
opnaði hljóðlega eins og hann væri hræddur um að trufla þann,
sem lék á -hljóðfærið.
Þeir gengu inn og Davíð stóð á öndinni af undrun. Þetta var
stór salur, þrjátíu feta langur og litlu mjórri, prýðilega upplýstur^
angandi villiblómailmi, búinn furðulegustu þægindum- I öðrum
endanum var arinn og yfir honum stóreflis elgshöfuð með augum
úr gleri. Nú reis persónan við slaghörpuna á fætur og D-avíð brá
illilega þegar hann sá, að það var ekki Marie-Anne. Þetta var
grönn stúlka og fögur í hvftum kjól, lampaljósin skinu á gullið
hár hennar.
„Carmin," sagði Svarti Roger.
Stúlkan við slaghörpuna snéri sér nú við og varð dálítið bylf
við hina óvæntu rödd, og Davíð stóð nú augliti til auglitis við
Carmin Fanchet.
Aldrei hafði hann séð hana fegurri. Hún var engli lík í hinum
mjallhvíta kjól, með gullglampandi hár og, stór og björt augu —
og þegar hún ’ i á hann færðist bros yfir rauðar varir hennar. Uá,
hún brosti til l,wis — stúlkan, sem vissi, að hann hafði flutt bróð-
ur hennar í gálgann, konan, sem stolið hafði Svarta Roger frá
annari konu. Hún þekti hann samt, það var hann viss um, þekti