Alþýðublaðið - 14.03.1927, Blaðsíða 4

4
ALfcÝÐUBLAÐIÐ
Smábátur (skekta) er til sölu.
Hvg. 91.
14—15 ára drengur óskast tii
sendiferöa. Upplýsingar í síma
1994.
stafanir til a‘ð koma í veg fyrir
'óreglu og troðning við aðgöngu-
rniðasöiu. Það er m. a. hægt með
pví að taka upp þá reglu, sem
lengi hefir verið höfð við guðs-
þjónustur Haralds próf. Níelsson-
ar, að skipa fólkinu í fylkingar
í sömu röð og það kemur. Að
öðrum kosti verður lögreglu-
valdið að taka í taumana, krefj-
ast- þess, að fuilkominnar reglu
sé gætt við afgreiðsluna, en hún
ekki höíð á hrútaatsmáta, afi við-
iög'ðu sýningabanni elia.
Giícm. R. ólafsson
úr Grindávík.
Fluið undir sauðargæru fávizk-
unnar.
Sá, sem vinnur embættisverk
eilegar tíefir á hendi starf, sem
líf og heilsa annara manna iigg-
ur við að hann ræki vei, er trún-
aðarmaður almennings,, og mann-
félagið á heimtingu á, að hann
vinni starfið svikalaust og geri
sig ekki viljandi ófæran til þess.
Hann á að standa alþjóð ábyrgð
þeirra gerða sinna. Þetta vita víst
flestir, þótt ekki séu lögiærðir.
Svo skrítiiega hefir þó tii borið,
að „Mgbl.“, sem he'fir að ritstjóra
mann, sem tekið hefir próf í lög-
fræði, pykist ekki jíekkja þenna
almenna sannleika. Það stendur
sem sé þannig á, að Jónas Krist-
jánsson, bindindisþingmannsefnið
frá í haust, hefir verið með sex
íhaldsfélögum sínum að því ó-
happaverki að fella frv., sem
lagði víti við því að vera öivaður
við embættisstörf, læknisverk eða
skipstjórn. Blaðið vill reyna að
bjarga Jónasi úr klípunni, en noí-
ar til þess svona fávxslega aðferð.
En er það blað ekki nógu þunt
. sarnt, þótt það telji ekki fram
aukatíund í fávizku?
Raflýsing sveitamia.
(Frh.)
Það er sem sagt hálfgerður
hundamatur aö, prediká sannleik-
ann fyrir fólki, sem lepur dauð-
ann úr skelinni. Lepja [)á islend-
ingar yfirleitt daúðann úr skel-
inni? Já. Heilabrotalaust er ekki
hægt að komast nær sannleikan-
um en segja, að þeir lepji dauð-
ann úr skelinni. Vi'ð töíann kaiip-
túnin. Eriendur meðalöreigi Jifír
við betri kjör en íslenzkur með-
alborgari. Ég veit það af eigin
kýnningu. Verkamenn í París éta
smjör. hlenzkur meðalborgari liíir
á margaríni, Fyrir riokkrum ár-
um konx ég til kurmingja míns,
öreiga í Kaupmanpahöfn. Hann
býr í nýíízku-bæjarhluta; verka-
mannahverii, húsin í tröllauknúm
samstæóum, eins innan og utan,
Rök iafnaðarsteínunnar. ______
bók ársins 1926.
Bylting og íhald, úr „Bréfi til
Láru“.
„Deilt urn jafnaðarsíefnuna" eft-
pton Sinclair og kunnan í-
uaidsmann.
Byltingin í Rússlandi, "
og skemtileg frásögn.
Kommúnista-ávarpið eftir iviaxx
og Engels.
„Höfuðóvinurinn“ eftir Dan Grif-
fiths.
Húsið við Norðurá, spennandi
ieynilögreglusaga, íslenzk.
S©kkas? — Sokkar — Sokkap
frá prjónastofunni Malin eru ís-
Jenzkir, endingarbeztir, hiýjastlr.
Þorl. H. Bjarnason og Árni
Pálsson: Midaldasagan. Ib. 9,00,
Samin fyrir hærri skóia, en um
leið ágæt bók fyrir þá, sem sjálf-
ír viljá kynna sér sögu; eina mið-
aldasagan, sem fáanleg er á ís-
lenzku.
Þorsteinn Gíslasoji: Dœgurfiug-
ur. Þessar gamanvísur „gerðu
lukku“ á sínum tíma, og geta
menn ótæpt brosað að peixn enn.
öskubuska. 3,00. Ein af hinum
vinsæiustu barnabókum með lit-
nxyndum.
hverri fjöiskyldu ætla'ð jafnmikjð
rúín: þrjú herbergi og eldhús.
Hann hafði verið atvinnulaus í
mlssiri, af því að iðnaðargrein
hans var í kaldakoli, og lifði á
hjáip verklýðssambanclanna. Ég
heíi naumast komið á íslenzkt
höfuðból, þar sem verið hafi
glæsiiegar uni að Jitast én hjá
honum. Þar var alt eins og hjá
efnamönnum í íslenzkri borgara-
stétt. Þa'ð var í afmælisfagnaði.
Við fengum steikta gæs. Ríkis-
menn á ísiandi eru sömuleiðis
fátækiingar í samanburði við er-
ienria stóreignamenn. Kunningi
minn, erlendur ríkisxnaður, gefur
konunni sinni til, dærnis einn kjól
og eina gullsaumaöa skó á hverj-
um degi; það eru sendar inn heii-
ar birgðir af skóm á hverjum
morgni áður en hún kemur á
lcomin afiur; kosta
stk.
Vörohúsið.
Nönnugötu 5. Sími 951.
fætur, svo að hún geti valið úr.
Ríkismenn á íslandi hafa eklci efni
á að gefa kohum sínum eina guil-
saumáða skó á dag né sjö kjóla
á viku. Þeir myndu fara á haus-
inn eftir mánu’ð. Þegar einhleyp-
ur braskari í Reykjavík gerir sér
giaðan dag, kemst hann ekki öiJu
hærra en svo að drekka sig full-
an með nokkrum stúdentum,
ieigja sér síðan bíl og aka einn
rúnt fram á Seltjarnarnes og
syngja: Yfir kaldan eyðisand. Dag-
inn eftir er hann blankur. Stétt-
arbróðir hans í Lundúnum ieigir
sér dýra friilu, fer með hana suð-
ur til Nizza og dvelst þar í vel-
lystingunx í þrjá mánuði.
Ég var að taia um öreiga og
borgara. Nú skal ég fara upp
til sveita, þangað senx þjóðin býr,
bænclaalþýðan, sem „Tímann" les
Frá Alþýðubrauðgerðinni. Ot-
saia á brauðum og kökum er
opnuð á Framnesvegi 23.
Sjómenn! Varðveitið heilsuna
og sparið peninga! Spyrjið um
reynslu á viðgerðum olíufatnaði
frá Sjóklæðagerðinni.
Veggmyndir, fallegar og ódýr-
ar, Freyjugötu 11. Innrömmun á
sama stað.
Harðfiskur, riklingur, smjör,
tóJg, ostur, saltkjöt; alt bezt og
ódýrast í Kaupfélaginu.
Verzlið við Vikar! Það verður,
notadrýgst.
Riístjóri og ábyrgðarmaöur
MallbjöíR HalMórssa*.
Aiþýðuprentsmiðjan.
og sannieikann í „Timanum".
Þjóðernishetjurnar og aðrir stofu-
Jvgarar í kauptúnunum segja, að
í menningargreinum mínum kenni
vanþekkingar á þjóð og þjóðhátt-
um. En ég tek mönnum vara fyrir
að trúa þeim. Ég tala af þekkingu.
Ég get bezt hugsað, að enginn
xxxaður hafi gleggra auga fyrir
þjóð sinni en ég. Ég hefi lagt á
mig meira terfiði en allir þjóðern-
ísspekúlantar vorir samán lagðir
til þess að kynnast henni. Ég
hefi þreifað á slagæð þjóðlífsins
af nærgadnari íhygli en allir þess-
ir .pólitísku flugumenn saman
Jagðix, ærn takfl kaup fyrir það
að bítast eins og náttúruiausar
kexlingar í daghlöðunum. Ég er
ekki háður neinurn pólitískum
flokki, engum lánardrottni nema
guði og( tek ekkert kaup. (Frh.)