Alþýðublaðið - 19.11.1937, Blaðsíða 2

FÖSTUDAGINN 19. NóV. 1937
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
HEYRT OG SEÐ
K-'.ISTJáN N. JÚLIUS, Káinn,
orti eftirfarandi vísur: ^
Maigan svanna mætan sá
mér sem ann a'ð vonum.
Ymli fann ég oftast hjá
annara manna konum.
Ef að kraftur orðsins þvar
ioss á dagsi.r.9 brautum.
Gnefa á kjaftinn ver'ðum vér
vorum skuldunautum.
*
Maður einn i Lyon, André Dup-
uy að nafni, hefir fimmtán sinn-
um lent í bráðum lífsháska, en
alitaf sioppið furi'anlega úr hætt-
unni.
André Dupuy er aðeins 28 ára
gamall og síðustu 10 árin hefir
hann verið í stööugum háska
staddur. Þrátt fyrir mestu var-
kárni lendir, hann í hverri hætt-
unni eftir aðra. Sifast ienti hann
milli tveggja bíla, sem rákust
saman, en slapp svo að s;gja
ónteiddur.
1 fyrsta sinn, sem hann lenti í
háska, var hann aðeins 18 ára að
aidri. Þá var pað dynamitspreng-
ing, sent reif úr honurn augað.
Skömmu seinjna datt hann af
vörubíl, sent var á fuliri ferð.
Nokkrum mánuöum seinna
hvoifdi bát undir honum úti á
sjó. Einu sinni datt hann af járn-
brauta.rtest á fullri ferð og eitt
sinn ók hann bílnunr sínum á
simastaur, svo að bíllinn fór í
rúst, en haníi slapp ómeiddur.
— Hvernig stendur á pvi, að
þér takið ofán í hvert skifti, sem
ég segi brandara?
— O, ég fer nú vænjulega þann-
ig að þvi, að heilsa gömlum
kunningjum.
•
Frúin hafði fengið ákafan
hnerra og til þess að fyrirbyggja
að hún fengi kvef, hafði hún
fengið sér vænan koníakssnaps.
Þegar hún ætlaði unt kvöldið að
bjðða iitla drengnum sínum gócja
nótt, og kyssa haam, snéri hann
sér frá henni og sagði:
— Svei, mamma, nú hefirðu
notað ilmvötnin hans pabba.
Bjössi bíður eftir Siggu suður
í Hljómskálagarði. Hann bíður
og bíður, en ekki kemur Sigga.
Loks segir hann við sjálfan sig:
Jæja, ég bíð núna, en seinna
skal það v’erða hún, sem fær að
bíða.
*
Dómarinn: Hversvegna hafið
þér búið til falska seöla?
—■ Ákærði: Ja, ef ég hefði vitaÖ,
hveroig átti að búa til ófalsaða
peninga, þá hefði ég náttúrlega
gert það.
I I '
Gömul og dyggðug kennslu-
kona vildi endiiega fara inn á
hótel, þar sem clanzað var á
kvöldin, tii þess að horfa á lífið.
Eitt danzlagið íanst henni sérstak-
lega heillandi og hún kallaði á
þjóninn og spurði hann hvað
lagið héti.
En þjónninn var öðru að sinna
og mátti ekki veraað því að svara
henni. Skömmu seinna minotist
hann þess, hvers kenn.slukonan
hafði spurt, gékk til hennar, laut
ofan að henni og sagöi:
— Ég elska þig!
*
Og að lokum ein norsk skrítla:
Nálægt Guristöl er líti'ð vatn,
sem botnfrýs á vetrum og er þar
af leiðandi enginn silungur í því.
Sumardag einn var -eigandi vatns-
ins, Per övresiet, á rölti ntieðfram
\’atninu og kom þá auga á mann,
sem sat á vatnsbakkanum með
silungastöng i hendinni.
— Það mun vera leyfilegt að
veiða hér, er ekki svo? spurði
veiðimaðurinn.
— Jú, gerið þér svo vel, sagði
Per og glotti.
Þér hefðuð þá ekkert við
það að athuga, þó að ég dragi
hér upp feitan urriöa, einn eða
tvo.
~ Nei, en kraftaverk væri það
nú samt, sagði Per.
iþróttafélagið Leiftur
í Öiafsfirði og Ungmennafélag
Svarfdæla háðu knattspymtt-
kappíeik síðast liðinn sunnudag
með þeirn úrslitum, a'ó Leiftur
vann með 2 gegn einu. (FÚ.)
Tvær smásögur.
Margt hefir breyzt á voru landi
Islandi síðustu árafugina, verk-
legum framkvæmdum hefir fleygt
fram, ný atvi:nmufyrirtæ-ki, stór-
virkari og fjölþættari en áður
þektust verið tdkin til notktinar,
Þýjungar í landbúnaöi liafa fariö
um landið, mentastofnanir hafa
risið upp og þjóðlífinu er nú lif-
að undir alt öðrum skilyrðum en
áöur þektist. En hið inn.ra líf
þjóðarinnar, að hve miklu leyti
hefir það breyzt? Hefir t. d. far-
ið fram jafn stórfengleg breyting
á kjörum litilmaginanna og á öðr-
um sviðum? Flestir munu svara
því játandi, enda er það svo, og
þar hefir jafna'ðarstefnan ráðið
mestu um, samtök verikafólksins
og barátta Alþýðuflokksins.
Eldra fólk kann margar sögur
um meðferð yfirmanna og stór-
bokka í húsbóndastétt á vinnu-
fólki og verkalýð. Vill Alþýðu-
blaðið gja.rnan segja þessar sög-
ur, ef þær eru stuttar og gagn-
orðar. Hér koma tvær:
Ekki alllangt frá Heykjavík í
sjávarþorpi nokkru var um alda-
mótin eitt stórt og voldugt heian-
ili. Húsbóndjnn var hið mesta
svörgulmenni, drykkfeldur í
meira lagi og þá illur og argur,
en stórbrptmn og hugrakkur, er
því var að skífta. Það djöfulæði
grieiip hann er hann var á túrun-
um, að hann vdldi hafa eiitthvað
tál að níðast á. Eitt sinn hafðá
hann dreng af fátæku heámili hjá
sér og í eiinu fylliriisjkastinu tók
bann dreniginn, lokaði hanin jnni
í herbergi einu og lék sér að því
að berja haran svona við og við,
en þorpið alt va.r venjulega hrætt
yið þennan mann er hann var á
„túr“. Þegar drengurinn hafði
þolað barsmiðarnar lum stund,
braut hann glugga, komst út og
flúði heim til foreldra S'inna. Hús-
bóndinn stefndi föður drengstns
fyrir tiitækið og sýslumaðurinn,
,Jiið mesta ljúfmenni“, eins og
sagt var í minningaricwðjum um
hann að honum látnum, dæmdi
þanniig í máiinu, að drengurinn
skyldi vinna í 2 ár hjá húsbónd-
anum, án þess að fá nokkuð
fyrir. Gérði drengurinn það, en
faðir hans varð að gefa homum
að borða og klæða hann á me'ö-
an.
Á sama heimilj hafði húsmóð-
irin það að venju að berja vinnu-
kioniur sínar, sem oft voru marg-
ar, því að heimil.ið var stónt, en
þar kom að, að hún hætti því.
Bar það þannig tii, að eitt sinn
.fékk hún . á.' héimili sitt unga
stúlku úr nágrenninu. Þessi
stúlka varð nokkru eftir að hún
kom á heimilið vottur að því, að
húsfreyja barði eina vinnukonuna
fyrir engar sakir, og voru fleiri
vinnukonur viðstaddar. Sagði
hún þá unr leið. og hún tók sér
stöðu beint fyrir framan hús-
freyju og starði í aujgu hennar:
„Ég ætla að láta þig vita það,
Þuriður, að ef þú slærð mig, þá
slæ ég þig aftur — og ég býst
við að við gerum það allár fram-
vegis. Mundu það.“
Heim frð lfestnr-
heimi.
Hingað er fyrir skömmu kom-
in.n heim frá Vesturlneimi Thor
.1. Brand, eftir 26 ára dvöl þar,
(fór vestur 1911). Var Tlior Brand
búfræðingur og útlærður trésmið-
ur er hann fór héðan og hefir
stundað þá hina síðarnefndu
iðn vesíra, ásamt verkstjórn við
byggingu, bæði timbur- og stein-
húsa. — í fjögur ár hafði hann
starf með höndum fyrir Kanada-
stjórn, er verið var að gera korn-
útflutningshöfnina Port Churchill
við Hudsonflóa. Ýms fleiri störf
hefir hann haft með höndum fyrir
stjófnina, enda hefir hann þótt
með afbrigðum laginn að stjórna
fólki þannig, að verkið gengi
greitt og vel, en að miennirnir
við það ynnu sér létt og væru
ánægðir.
Thor Brand er ekki enn fimt-
ugur, þó hann hafi dvalið meira
en aldarfjórðung vestain hafs. —
Sannast á honum, að römm er sú
taug, er dregur föðurtúma til,
og vill hann helzt setjast hér af
og ekki þurfa að fara vestur áft-
ur, Væri betur að hanin ílentist
hér, því víst er, að land vort get-
ur haft mikið gagn af þeirn sam-
löndum vofum, sem langdvala
I hafa verið í þeiin löndum, þar
sem vinnutæknin er á hæsta stigi.
Knnmtgur..
Politiken
i í Kau'pmannahöfn ritar um það
í gær, að það’ sé almenn ósk
'meðal Dana, að fá islenzka rík-
isútvarpið til þess að endurvarpa
jóiakveðjum frá Dammörku til
Grænlands. Segir blaðið eftir
heimildum frá Grænlandi, að is-
fenzka útvarpið heyrist þar að
öllum jafnaði vel, hvernig sem
loftástæður eru. Jerasen útvarps-
stjúri segir og i þessu sambandi,
að þau ummæli Lerche kammer-
herra, sem hann viðhafði í fyrra,
að enclutvarp ftá íslandi gæti
ékki ta'ist danS-kt útvarp, veröi
að standa á hans eigin ábyrgð..
, (FÚ.)
Elsía SigfúSiS
hefir haldið hljómleika í Odd-
fellowhöllinmí í Kajupmannahöfn
’bg fær ágæta. blaðadóma. (FÚ.)
Anr,a Borg Reumert
leikkona liggfuír enn rúmfösít og
má ekki lei'ka í nokkra.r vikiut1,
en- líölur að öðru leyti vei. (FÚ.)
VERÐLMKUI
Strausykur 0,45 kg.
Molasykur 0,55 -
Haframjöl 0,45 —
Hrísgrjón 0,40 -
Kartöflumjöl 0,45 —
Laukur 0,80 —
Verzlmkin Brek ka
Bergstaðastræti 35.
Njálsgötu 40. Sími 2148.
UUarprjónjatuskur alls konar
keyptar gegn peningagrelðslu út
I hönd, enn fremur kopar, alu-
rninium- Vesturgötu 22, sími 3565,
Ntm g
KAUPKNDUR
Bestu kolio,
ódýrustu kolin,
send heim samdægurs.
fieir H. ZoBp.
Símar: 1964 og 4017,
aaelns l0flur
FA
ALÞYÐUBliAÐIÐ
m
u
n
n
OKEYPXS U
ri
til neeste m
mánaðftmóte. |
u
u
22
♦
d
m
u
n
TÁ Kaapið bezta
m fréttablaðið.
Hiattar! Hattar! Nýjasta tízka.
Verð við alltia hæfi. Hattastofa
Svöifiu og Lárettu Hagan, Aust-
urstræti 3.
pwwjí—«
Dartmoor bfiður.
sjálfan sig. Hann haffti wftar ert
eínu sinni ho'rfst í augu við dauð-
ann, án þess að hjarta hans slæi
hraðar af þeirri ástæðu. En þetta
var alt annað.
— Hefir gestur okkar nokkuð
iátið til sín heyra, ungfrú Rayne?
— Nei; ég hefi ekkert heyrt.
Hún hefir sennilega lagst til
sveffts. Hún er víst mjög róíynd.
—■ Hafið þér talað við föðnr
mirni?
—- Já; haiui er núna á leiðinni
til London. Hann sagðist mundu
koma beina leið á skrifstofuna.
— Það er gott! Þá fer ég inn
og tala stundarkorn við ungfrúna.
Mick tók lyklana u.pp úr vasa
síntmi og opnaði dyraar.
Iris Crosby sat með blað í
hendinni og leit ekki einu sinni
upp, þegar dymar vora opnaðrr.
Miok gekk inn og fékk sér sæti.
— Hafið þér sklft um skoðun,
eöa aetlið þér að þykjast vera '
máltaus? spurði hann.
Hún héit áfram að lesa og lét
sig nærveru hans engu varða.
Miok brosti.
— Ég var að hugsa um að
fara til Rotherhithe, ungfrú Cros-
by.
Háðsbros lék tan varir hennar
rétt sem snöggvast, en hvarf því
næst. En Mick hafði tetóð eftir I
glottinu og hnyklaði brýraar. I
Það var undariegt, að þetta
bros skyldi hverfa svo fljótt.
Hann hugsaði sig um, áður en
hann sagði nokkuð, og hann þótt-
ist þess fullviss, að ekki væri alt
með feldu um þetta mál í Rot-
herhithe.
— En nú hefi ég skift um
skoðun, sagði hann blátt áfram.
— 1 stað þess að fara þaingað
hefi ég í hyggju að hitta föður
yðar. Ég er ekki fæddur í gær.
Þér hélduð, að þér gætuð narr-
að mig til þess aðfara.
Hún sleppti blaðinu, snéri sér
hægt við og leit á hann.
— Ég verð máske heppnari
næst, sagði hún.
— En að þér skylduð Játa yður
detta í hug, að ég myndi trúa
slíkum þvættingi.
— En að þér skuluð láta yöur
detta íhitg, að þér finnið Wil-
som Crosby.
— Ég hefi þegar fundið hann,
Og nú fer ég og sæki hann.
—- Hann verður farinn, áður en
þer koinist af stað, sagði unga
stúlkan hvast.
— Þá má hann hafa hraðiann á,
sagði Mick, — því að nú fer ég.
ÁTJÁNDI KAFLI
i MICK KEMST Á SPORIÐ.
Mick lokaði dymnum og gékk
frarn á fremri skrifstofuna. —
Hann var í þungum þönkuni. Nú
þóttist hann þess fullvias, að
honum hefði einhver gildra verið
búin í Riotherhithe. En hvar var
Milsom Crosby og handlangarar
hans. Og hvað ætluðu þeir að
gera klukkan 11, fyrst þeir vildu
endilega losna við hann, Hann
gékk fram og aftur um skrifstof-
una, án þess að finna nokkra
viðunandi iausn í þessari gátu.
Hann var ennþá að ganga um
gólf og hugsa málið, þegar ung-
frú Rayne stakk höfðinu inn úr
gættinni:
— Það-er sími til yðar. Það er
karlmaður, sem endilega vill fá
að tala við yður sjálfan. A ég
að gefa yður samband?
— Já! Mick var í þannig skapi,
að hann hefði gjarnan viljáð
grpía eftir hvaða hálmstrái sem
var. Hann tók upp heyrnartólið
og beið. Röddin var hás og
skjáifandi:
— Það er Pitch Mobley. Ég
hiefi verið á ferli núna í fimm
klukkutímia í þessum erindagerð-
um, sem þér kannist við. Nú
held ég, að ég hafi komist á
sporið, en ég var rétt áðan að
frétta, hvað hefði komið fyrir
Gates, og ég er hræddur um
mig.
— Hvernig gátuð þér koinist að
þvf ?
— Hveraig fréttir maður' slíkar
sögur. Þær breiðast út eíns og
olduír í siiui.
— Jæja, Pitch, látið það ekki á
yður fá. Segið mér það, sem þér
vitið.
- Ég komst að því hjá félaga
mínum í jWalworth, að Phil Car-
ey væri kominn í féiag við —
Butch Davis og með aðstoð þessa
félaga míns gat ég koníist að þvt,
hvar hann væri niður kominn.
Loks fann ég Phil Carey íChalk
Farm High Street. Ég elti hann,
þangað til við komumst til Cam-
den Town. Þar stökk hann inn í
bíl, en ég náði í annan bíl og
elti hann eftir Crowndale-vegin-
um. Hann borgaði bílinn úti fyrir
•nr. 564 og ég beið þar við horn-
ið, biinumegin götunnar, Ég sá
hann fyrst hálftíma seinna og þá
kom hann út ásamt Spilo Curtis.
— Bíðið andartak. Segið mér
eitthvað nánar um þessa tvo ná-
unga. Ég hefi ekki minnsta gmn
um, hverjir þeir eru. Hver er sér-
grein þeirra.
—- Þeir hafa báðir tekið út
begnjngu. Spib var dæmdur fyr-
ir rán og Phil var settur inn fyr-
ir að skjóta á bankamann.
—■ Hvað skeði meira?
— Þieir náðu í bíl og óku
tii húss í Oraond Street, nálægt
Russel Square. Þangað komst
hann fyrir um 20 mínútum síð,
an. Ég er í simaklefa örskam+
frá og þér verðið að koma hing-
að svo fljótt sem þér getið og
leysa mig af hóimi. Þieír geta
j komið þá og þegar, og ég þori
i ekki að elta þá lengur.
j — Þér hafið unnið vel, sagði
Mick. — Bíðið nú bara, þangað
j til ég kem. Ég skal vera kominn
eftir tíu mínútur. Ef þeir fara
áður en ég kem, þá farðu á eftir
þeim og hringdu til mín aftur.
Ef þeir verða farnir áður en ég
kem, þá fer ég beina leið heim í
skrifstofuna aftur og bíð þar
þangað til þér hringið. Mick
lagði heyrnartóiið á og grei.p
hattinn.
-- Segið föður mínum, að ég
hringi til hans, sagði hann við
ungfrú Rayne um leið og hann
hljóp út. Og, bætti hann við,
hringið til lögreglunnar í Rotber-
hithe og segið henni að senda
menn til Hannover-þorpsins kp
11, ef Milsom Croshy skyldi
koma þangað.
Hann braut allar ökureglur
þegar hann beygði inn á Strand
og þaut eftir Kingsway. Fimm
mínútum seinna hægði liann
ferðina og fór að gá í kring um
sig icftir símaklefa í námunda
við Ormond Street. Það leið dá-
lítil stund áður en hann fann
simaklefann. I'nni í klieflainum stóð
Pitch Mobley fölur og órólegur.
— Þeir eru ekki komnir út enn-
þá, sagði hann, án þess að líta á
Mick. Það er húsið þama —
þriðja til hægri. Verið þér varkár,
herra Cardby. Þessir ináungar
hika ekki við að skjóta.
— Það gerði ég líka! Þakka
yður fyrir, Pitch. Þér hafíð staðið
yður vel í dag; komið til miin á
skrifstofuna í fyrramálið.
— Já, ef ég lífi svo lengi.
Pitch Mobley, fyrverandi ínn-
brotsþjófur, núverandi njósnari
hjá lögreglunni, stakk höndunum
í. vasana og iabbaði eftir gang-
stéttinni. Mick sat í bíl sínuni
og horfði glottandi á eftir hon-
um. Honum þótti gaman að Pitch
Mobley. Hann þóttist alltaf vera
óttasleginn, en oftar en leinu sinni
hafði hann gert Mickk greiBa og
það sýndi sig þá, að hann var
bæði hugrakkur og ófyrirteitinn.
Mick kveikti sér í vindlingi, hall-
aði sér aftur í vagninum og hélt
blaði fyrir framan sig. Yfir rönd-
ina á blaðinu gat hann séð dyrn-
ar á húsi því, setn Pitch Mobley
hafði bent honum á. Hann leit
á klukkuna, hún var fjórða part
gengin í telliefu.
í tíu mínútur bar ekkert til tíð-
inda. Mick fór að verða smeyk-
ur um. að lögregluþjónninn, sem
stóð jiarna skammt frá, færi aö
mka sig í burtu. Hann var ekki
hræddur við Phil og Spilo. Hann
vissi ekki til þe&a, að hann lnefði
nokkru sinni séð þá, og þeir
myndu því.ieldíi þekkja hanii.
Þiegar khikkuna vantaði eina
mínútu í hálf ellefu, slepptj
hann blaðinu og setti bílinn í
gang. Dyrnar að þriðjá húsi til
hægri, oppnuðust.
Lágvaxinn maður, vel klædd-
úr, í clökkum fötum, msð regn-
hlíf á handleggmim steig út á
gangstéttina og horfði út :á göl-