Alþýðublaðið - 10.01.1938, Síða 2

MáNUDAGINN 10. JAN. 1938.
alþýðublaðiö
HEYRT OG SÉÐ

iítla í tuig,-1
vnkanansiis.

eyl®icf
i

sem ekki hafa sent aðalskilagrein fyrir sölu blaðs-
ins árið 1937, eru vinsamlega beðnir a5 senda
hana sem fyrst, og ek,ki síðar en fyrir lok yfir-
standandi mánaðar.
r »
® i
1

„Vísindalegt og vitsmunalegt framtak
bannað og trúfrelsi ekkert46.
’flyg’ AÐUR, sem var á rölti s.l.
föstudagskvöld i 'Garða-
stræti hteyrði ef.irfarandi vísu
kvieðna með ferlegri rödd inni í
einni villunni:
Inns'.a prýði íhaldskórs
áður Hriflusauður.
Ég mun kjósa Jónas Thorst,
Jónas hinn er dauður.
*
Sænskur trúboði hefir nýlega
ískrifað í sær.sikt tímarit ýms góð
ráð viðvíkjandi fm, ef menn
lenda í hættu á ferðalagi.
Efiirfarandi ráðlegging er við
því, ef maður kemst í kast við
kyrkislöngu:
— Munið það fyrst og frémst,
að taka ekki til fðtanna. Maður
á að ieggjast á bakið og haida að
sér höndunum. Slangan reynir að
það ekki, ef maður ler rólegur. Að
stundarkorni liðnu hættir slang-
an við að reyna að vefja sig utan
um mann, en reynir í þess aíað
áð gleypa mann. Það er óhætt að
lofa henni að gleypa á sér fæt-
uma upp að knjám. En þá á mað-
ur að rísa upp heldur snaggara-
lega, grípa hnífinn sinn, spretta
út úr kjaftvikinu á slöngunni og
rista niður úr.“
Nýlega komust tveir miemi upp
á hæs'a fjalistind Ameriku, Mount
Lurania. En þangað hefir enginn
komist áður, Það voru tveir mteð-
limir landfræðingafélagsins, san
kent er vi'ð Harward og heita
Brodford Waschbume og Robert
Bates. Tindurinn liggur 5350 m
yfir sjávarmál. Þeár sögðu, að efs
uppi væri tindurinn beittur eins
og rakhnífsegg og þeir hefðu átt
í xnestu vandræöum með að fóta
sig þar uppi; (var það furða?)
En samt sem áður beppnaðisr
þe:m ab koma fyrir fána ameríska
landfræðifélagsins þar uppi. Svo
klifruðu þeir hægt og gætilega
niður aftur.
40 ára gamall vélfræðingur,
Laraon í Karlsknona, lenti nýlega
méð fótian í grafvél og lá þar
tfastur í hálfain annan klukkutíma,
áður en heppnaðist að losa hann.
■ Allian þennan tima hélt hann
fullri meðvitund og gaf aös'.oð-
urmönnum sínum skipanir um
það, hvernig þeir ættu að fara að
því, að skríifa sundur vélina og
losa fótinn.
Hann hafði stjórnað þes&ari vél
í þrjú ár, án þess að nokkuð
kæmi fyrir, þar til skrúfnagb fest-
|st í buxnaskálm hana og fótur-
inn lenti inín í hjól, &em snéru^t.
Eins og áður er sagt, tók það
hálfan annan klukkuííma að losa
fótinn og stjómaði Larson ajálf-
ur verkinu. Á sjúkrahúsinu rrar
fóturinn tekinn af.
í þorpi úti á iandi var fyrir
löngu síðan verið að skýra bam
og þegar pnestur spurði, hvað
barnið ætti að heita, sagöi móð-
irin, sem hélt barninu undir skírn.
— Aðalheiður, Sesae’jr, Guðrún,
Sigríður, Emilía, Friðrika.
— Á hitn að beita öllum þess-
um nöfnum? spurði prestur al-
veg hissa.
— Já, sagði móðírin.
Þá snéri prestur ajr að einum
viðstöddum og sagði:
— Heyrið þér, góði maður, vilj-
ið þér ekki gera svo vel og
sækja meira vatn?
Mieðal aðalsins í Englandi á
Bernard Shaw marga óvini, sem
reyna að möðga hamr við hvert
tækifæri, en verða venjuiega
háðulega úti.
í garðveiziu hjá drottningunni
ætlaði erlendur sendiherra að
gera lítið úr Shaw og spurði:
— Er það satt að faðir yðar
hafi verið lítilfjörlegur klæð-
skeri ?
— Já, það er rétt, sagði Shaw.
— Af hverju hélduð þér eklö
áfram á sömu braut? spurði
sendiherrann.
Shaw brosti meðan augu allra
stóðu á honum og sagði:
Var faðir yðar kurteis mað-
ur?
— Já, áreiðantega, sagði sendi-
herrann.
— Af hverju urðu þér þaö ekki
líka? spurði Shaw.
ILS’UGUR verkamannsins hlýtur
-■--“•að -beinast að því, hviað verða
muni hlutskifti hans á þessu
kiomandi ári. Að hve miklu leyti
þetta nýja ár færi honum björg
og blessun í bú sitt, og verður
þá fyrst að athuga, á hvern hátt
hefir hið nýafstaðna þing leyst
þau vandamál, sem því bar að
leysa, tii hagsbóta vinnandi stétí-
urn.
Við þá athugun kemur i fjós,
að sú skylda, sem því bar að
leysa, hefir að mestu eðia öllu
veiið fyrir borð horin, því flesi
þau mál, sem fulltrúar okkar
hafa borið þar frain, hafá verið
s væfð af þeim flokkuin, sem altaf
hafa staðið og standa á móti
öllu því, sem til hagsbóta' er
fyrir vinnandi stéttir til lands
og sjávar.
Við þessa athugun kemur franr
sú spurning: Getum við haldið á-
fram að kjósa þessarnenn, íhalds-
menn og Framsóknarmemn, sem
þannig hafa lagst á móti því við-
reisnarstarfi, sem nauðsynlegt er
til þess að bæta hag alls vxnn-
andi fóiks í landinu? Er ekki
kominn tími til að svifta þá því
ítjörfy'gi, sem þeir hafa notað
til áð traðka rétti aiþýðunnar?
Er ekki sú reynsla, sem fengist
hefir, næg sönnun þess, að við
getum ekki treyst þessum mönn-
unr til að fara áfram nteð mál-
efni okkar verkamanna? Þess
vegna verður þetta nýja ár að
byrja með imeiri skilningi á því,
hvar okkur ber að standa í bar-
áttunni fyrir okkar eigin velferð.
En það verður ekki gert nema
með þvi, að við leggjum fraim
alla okkar krafta til meiri átaka í
i hcnd fa,'andi bæjarstjórnarkosn-
ingum og hrindum af höndum
okkar þe:m íhaldsöflum, sem nú
stjórna þessum bæ, og skapa þar
þróttmikl r og starfandi stjórn al-
þýðunnar, sem skilur ög þekkir
þarfir olckax vinnandi stétta.
Ef við gerum skyldu okkar og
kjósum okkar menn, þá sköpium
!við gróandi þjóðlif með þverr-
andi tár, sem þroskast á guðsrík-
isbraut. J. S. J.
LONDON i fyrradag. FÚ.
ILLÍAM DODD, sem und-
anfarið hefir verið sendi-
herra Bandaríkjanna í Berlín
sagði nýlega af sér einbætti ainu
og kom til New Yioirk í dag. Átti
hann viðtal við blaðamenn er
harm staig á iand og spurðu þeir
l:ann meðal annars að því, hvers
vegna liann hiefði látið af starfi
og svaraði hann þvi, m. a. á
þessa Ie:ð:
,„Hvað getur f ulF.rúÍ Bandurikj-
aíiita gert í liaitdi, þar sem ekki
er SSl meitt trúfrelsij, og í landi,
þrr sem alt víslndilegt og vits-
irainiategt fram'ak er beinlinis
baróiaSjf, og í landi þar sem kyn-
þát ahatrjS er ræktað dagjega.“
Eamkomulagið niilfi William
Dodd og þýzku stjórr.aririnar var
orðið bágborið upp á síðkastið,
og er orsökin talin vera sú, að
hvað eftir annað í ræðum sínum
mæiti hanjr með lýðræðinu sem
sjálfsögðu stjórnarformi, loks
nei'aöi hann að sækja flokksþiug
Niarista í ÍNúrnbierg s.l. haust.
Sendiherra í Eierlín hcf r verið
skipaður Hugh R. Willson. Þá
befir Eandaríkjastjórn ennfremur
skipað sendihe i(.i í Lonc’ofi í tstað
Bingham er lézt nýlega, og hdtir
hann Joseph Kennedy. Hefir liann
verið emn af framkvæmdastjónmi!
R-cosevelts forse'a við ýms fyr-
irtæki, sem sett voru á Iaggirnar,
samkvæmt viðreisnarlö ggjcfinni.
Ódýrar vörar:
Matardiskar, dj. og gr. 0.50
Bollapör, postulín 0.65
Matskeiðar 0g gafflar* 0.75
Sykursett, p-ostulin 150
Kaffistell, 6 manna 15.00
Kaffistell, 12 manna 23.50
Matarstell, 6 manna 19.50
Ávaxtastell, 8 manna 4.50
Vínsteli, 6 manna 6.50
Ölsett, 6 manna 8.50
Vínglös 0.50
o. m. fl, ’ödýrt.
Blaö Aipíðnilolilís bs á
Isafhéi
er n mðsynlem öllum, sem
vilja fylgjac'
á Húímém
Gerisi askiiienduí í dfgre'ðslu
Alþýðublaðsins.
Davld Hume:
Hús dauðans.
QB [14 mhul?[ QB OAS —
i 44<xrq 9 nmur jnuíop
ureu UX3iS ‘QRcl IUA I3AH —
■ Áu p sibui cuiopi joq mnunjlp
að vita það? sagði grímumaður
háðslega. Ég giet aöeins sagt yður
það, leuginn maðú^ í cl ri Lund
úr.aborg veit hvað hann heitir og
þáð er ekki heppilegt fyrir yður
að reyna að komast eftir því.
Hann er kallaður „Morðinginn".
Reynið að muna nafnið, lávarður
minn. Góða nótt og dreymi yður
vel.
Dyrunum var lokaö og grímu-
maður var horfinn.
Morne lávarður hneig aftur á
bak ofan i nimið og iá þar í
öngviti.
AMNAR KAFLI.
CARDBY & SONUR.
Or ys og þys götunnar og bíla-
þvarginu er hægt að beygja inn
i hina frimsamlegu götu Adam
Street.
— Ég viidi helzt v'-era ssm næst
miðbænum en þó á kyrlátum s'að,
sagði Cardby yfirleynilögreglu-
maður, þegar hann gékk úr þjón-
ustu Scotland Yards með fullum
lifeyri, Mér er það ekkert á rnóti
skapi aö sotjast að sem eiinka-
teynilögreglumaður. En ég kæri
mig ekkert um að auglýsa staxf-
semi míina, því að þá fæ ég
ekkert arirtaö en hjónabands-
hneyksli til þesisis að grennslast
eftir og forði mér frá því.
Sonur hans, Mick, var á sama
máli. Þannig stóð á því, að einn
dag í júlímánuði vár málað: —
„Cardby & soriur" yf:r dyr á
annari hæð í húscnu Adam Street
nr. 7 A. Skr.'fstofurnar voru mjög
óbrotr.ar. Það voru fjögur her-
bergi, sitt handa hvoirum foðg-
anna, eitt handa vélritunarstúlk-
unni og eitt var biðstofa.
Feðgarnir höfðu verið í skrif-
Istoíunum í þrjá daga, án þess að
nokkur maður leitaði aðs'oðar
þeirra. Sá eini, sem hafði komið,
var Dobs Maron, einn af hinum
gömlu þefurum Cardbys eldra, og
hann kom tíl þess að fá lánaða
fimm shillinga.
Mick ballaði sér maki:nda)eCTa
aftur á bak og lagði fæturna upp
á borðið. Hann leit út um glugg-
ann og ho fði á þoknna og reyk-
inn yfir þökum húsanna. Það átti
ekki vel við hann að sitja kyr,
og það var máske vegna þesS,
sem hanu tottaði vindlinginu svð
ákaft. Faðir hans horfði á hann
stundarkorn þegjandi, unz hanjn
tók til máls:
— Þú getur ekki búizt við þvi,
að lerxda í æfintýrum á hverjum
drengur minn. Ef þú héldir á-
fram með sama hraða og þú bef-
ir unnið síðastliðna sex mánuði,
yrðir þú orðinn uppgefinn, áður
en þú nærð þrítugsaldri.
— Þú hefir rétt fyrir þér, fað-
ir minn, en þetta róiega líf á ekki
við mig.
Nú var barið að dyrum og vél-
ritunarstúlkan kom inn:
— Monnie iávarður ier frammi í
biðstofunni, herra. Má vísa hon-
um inn?
— Já, rétt strax, sagði Cardby
eldri. Dyrunum vax lokað og
hann snéri sér að syni sinuiu. —
Farðu inn í þína skrifstofu,, M.ick.
Þegar ég styð á hnappinn^ tek-
urðu heyrnartórið og hlustar eftisr
þvp sem Morne lávarður hefir að
segja. En áður en ég gef merkið,
geíurðu gripið handbækurnar og
kynt þéhvað stendur þar um
Morne lávarð. Ég hringi,, ef ég
þarf á þér að halda hingað inn.
Múck síóð á fætur;, drap í vind-
iingnum og gekk inn 1 síina eigiu
skrifslofu, þar sem hann fór þeg-
^tr í s'taö að lesa um Morne lá-
varð í aðalsmannaskránni.
Morne lávarður kom því næst
ínn í herbergið um leið og vél-
ritunarstúlkan opnaði dyrnar.
Hann yar föiur í framan og h-
hyggjusvipur á andlitinu. Hann
hélt á silkihattánum í hendinná og
höndin skalf eins og espilauf.
Cardby eldri h-orfði athugandi á
hann. Hann hafði séð marga í
æstu skapi a'ðra en Morne lávarð.
— Góðan daginn, M-orne lá-
yarður. Gerið svo vel -og fáið
yður sæti. Þér virðist búa ýfisr
feínhverjuni áhyggjum.
— Já, og þess vegna er ég nú
kominn hingað.
— Hvernig vis-suð þér, að við
vorum flutti-r hingað?
— Ég mundi eftir því„ að þér
hcfðuð veitt m-ér ágæta hjálp í
máli einu fyrir nokkrum árum
síðaiþ og ég áleit, að þér mynd-
uð geía hjálpað mér, ef n-okkur
gæri það. Fyrir tv-eim eð-a þrem
vikum síðan la-s ég það í blöðun-
um, að þér væruð farinn úr þjón-
ustunni, og einhve s staðar komst
-ég að þvip að þér ætluðuð a-ð
setja upp einkaskrifst-ofu. Ég
náði í h-eimilisfang yðar hjá
manninum, sem vanm méð yður
að lausn málsins., s-em ég var að
tala um áðan — hann heitir
Gribble.
— Jæja — hvað g-et ég þá gert
fyrir yður?
— Má ég fyrst g-era þá athuga-
semd, að ef þér s-egið nokkrum
lifandi- manni frá því„ að ég hafi
1-eiíað ráða hjá yðui;, þá er ait
unnið fyrir gýg.
- Ég hefi oft toyrt s,iikt ábur.
— Já, en það ríöur á m-annslífi
rvúna.
— Cardby hagræddi sér í sfóln-
úm og notaði tækifærið um 1-eið
til þess að þrýsfa; á hnappinn.,
s-em gerði Mick aðvart um :að
ldusta I símann. Innain úr h-er-
trergi Mic.ks heyrðist dauf hring-
ing.
— Það er viðvíkjandi dóttur
mínni, Len-u, sagði lávarðurinn.
Cardby laut fr-am,, studdi olbog-
unum á borðið,, r-eykti shagpíp-
una sína og kinfoa'ði k-oili. — Hún
h-efir núna síðustu árin verið
mjög hn-eigð til eit-urlyfjanotfoun-
ar. Það er ekki m-eir en mánuð-
ur síðan ég foomst að þessu. Ég
reyn-di að fá hana til að hætta,
en hún var þá orðin svo langt
1-eidd. Ég talaði við frægan iækni
um þetta mál. Hann sa-gði„ að
hún myndi áreiðanlega d-eyja„ -ef
fei.urlylin yrðu snögglega tekin
frá henni., en ef hún héldi áfram
á sömu braut,, myndi hún d-eyja
innan skamms, eða að ininstá
kosti yrði hún geðveik. Ég gat
fengið Lenu til þ-ess að leita
læknis og eftir það átti ég við
mikið að striða um sfcerð. Ég
gat ekki f-engið han-a til þess að
hætta við eitrið og ég þorði ekki
að taka það frá Jienni. Lo-ksins
tó-kst mér þó eftir langa mæðu
að fá hana til þess að fara á
hresisingarhæ’i til afvötnun-ar.
Sérf.'æðingurinn sagði, að það
væri heinlínls hlæghogt að l-eggja
hana inn á hresisingarhæli hér í
Lon-don. Hann ál-eit., að hún ætti
svo marga kunningj-a hér í borg-
inni, s-em væru hneigðir til eit-
urnautna eins -og hún, og að þeir
ínyndu halda að henni eiturlyfj-
unu-m. Þetta virtist mjög líklegí.
Þ-ess vegna kom ég því þannig
fyrir„ að hún- var lögð inn á
hreseingarhæii fyrir fólk, sem
þjáðist af sama kvilla vog hún.
Þ-etta var lítið hæli pg liggur
skamt frá Warwick. Jæja, þ-es-su
var nú foomið í kring og hún
lagðist inn á hælið fyrir nokkr-
um dögum síðan. Ég hringdi til
hælisinis daglega og fék-k þær
fregnir, að góð v-on vværi • um
bata. Ég hiringdi þangað síðast
fyrir hádegi í gær.
Mofne lávarð-ur þagnaðí
skyndilega -og titringur fór um
lik-ama hans. Sv-o skýrði hann
frá nætiurheimsókn grímumanns-
ins.
Méðan hann ta-Iaði hallaði
Cardby sér 1-engra og lengra,
fram á borðið.
—■ Og nú, sagði M-orne iávarð-
-ur örvæntingarfullur, — viíið þér
ált, sem ég veit. Klukkan er nú
hálf ellefu. Áður en klukkan
v-erður eitt verð ég að ákvéöa víð
mig, hvað ég á að gera. Þess
vegn-a foem ég til yð-ar og bið um
hjálp. Þ-essi viðburður hefir al-
gerlega lamað mig, svo að ég
get ekk! hugsað rökrétt. 6g áei