Alþýðublaðið - 25.03.1927, Page 4

4
ALfcÝÐUBLAÐIÐ
eftir annað verið að heimta, að
þeim væri framselt líkið, en keis-
arafjölskyldan austurríska hefir
aftekið pað meö öllu. Nú, þegar
Austurríki er orðið lýðveldi og
smáríki, þykir franska blaðinu.
„Intransigeant“ tími til kominn að
heimta líkið á ný. Þetta er hvort
tveggja í einu, bamalegt og
franskt.
Gladstone garali var ekki
kvennamaður.
Skriíin hrezk málaferli.
1925 birtist rit á Bretlándi eftir
höfuðsmann nokkurn, P. Wright,
og gaf höf. þar í skyn, að hinn
'alkunni. stjórnmálamaður, William
Gladstone (1809—1898) befði í ut-
anrikismálum Iátið stjórnast af
konum, sem hann átti vingott við.
Svo að þetta kæmist til dómstól-
anna, kallaði sonur Gladstones,
Gladstone lávarður, Wright sorp-
ritara og dóna í opinberum blöð-
um. Auðvitað stefndi Wright
Gladstone lávarði, og i fyrra mán-
uði var málið fyrir Lundúnadóm-
stölunum. Vitnaleiðslan valt á
©«*|«Í€|®r er
„MjalIar“-dropinn.
ýmsu, en ekki tókst þó Wright
að sanna áburð sinn. Hann var
því dæmdur í málskostnað, og í
yfirlýsingu kviðdómsins er þess
getið, að eftir upplýsingum þeim,
sem fram hafi komiÖ, falli enginn
skuggi á mannorð, siðferði eða
mannkosti Gladstones gamla.
¥estur-islezkar íréttir.
FB., 21. marz.
íslenzkur fræðimaður.
Richard Beck, ])rófessor við St.
ólafsskólann í Northfield í
Minnesota, hefir haldið 10—15
fyrirlestra uju IsJand og íslenzk-
ar bókmentir í ýmsum félögum
þar í borg, og var tveimur fyrir-
lestrunum víðvarpað. Auk þessa
hefir hann haldið fyrirlestur í
borginni Minnesota, samkvæmt
sérstakri beiðni, urn skerf Islands
til heimsbókmentanna. Beck
varð stúdent hér, fiuttist vestur
um haf 1920 og er fyrsti íslend-
ingurjnn, sem unnið hefir sér
doktorsnafnbót við Cornell-há-
skólann ’í Iþöku, en hann «er einn
af elztu og beztu háskólum í
Bandaríkjunum. — Beck er
kvæntur íslenzkri konu, Berthu að
nafni, fæddri Simpson, hjúkrunar-
Alfatnaður,
feiknamikið úr-
val.
Verðið aíar-lágí
Komiö! Skoðið!
Kaupið! m
m
Síðasta (IV.) bindinu af „Menn
og mentir" lýkur höf. þannig:
„Þær eru þá lyktir þessa máís,
að hin almenna þjöðernistilfinn-
ing, runnin frá ást almennings
á tungu og eldri og yngri mentum
og fræðum, hélt við bókmentum
þessarar þjóðar, en ekki að
neinu leyti útlendar stefnur eða
straumar. — -........- Þar liggur
fólgið annað afrek [ressarar ald-
ar, og er það ekki eins manns,
heldur alþjóðar, þvi þá var svo á
garðinn sótt, að þjóðerni, tunga,
bókmentir, alt var í voða, ef ekki
hefði enn forn, sívakandi þjóðleg-
ur andi vermt hugi manna, sum-
um vitandi, flestum óvitandi, en
öllum ískapaður, arfgengur, rót-
gróinn. Þessi styrkur innan ad
frá alpýdu, hefir ualdid öilum
sigrum íslenzkrár pjódar sídcm.“

konu frá Winnipeg. Móðir hans,
Vigfúsína Beck, á heima í Winni-
peg.
§© atapa V2 kg. Akranes-
karíöflnr, ný teknar upp
úr jörðinni, 40 aura 1 kg.
Theodór N.SigurBeirsson,
FJáSsæDaasgSÆEa 5. — Slmi 951.
Ný raudspretta og ýsa fást á
Fisksölutorginu í 'kvöld og í fyrra
málið. Sími 1240. Jón & Stein-
grímur.
Rjómi fæst allan daginn í Al-
þýðubrauðgerðinn.
Sokkar — Sokkar — Sokkar
frá prjónastoíunni Malin eru ís-
Jenzkir, endingarbeztir, hlýjastir.
Veggmyndir, fallegar og ódýr-
ar, Freyjugöíu 11. Innrömmun á
sama stað.
Verzlið við Vikar! Það verður
notadrýgst.
Harðfiskur, riklingur, smjör,
tólg, ostur, saltkjöt; alt bezt og
ódýrast í Kaupfélaginu.
Rttstjöri og abyrgöaroaaður
HaíibjðrE HaHdórssos.
Alþýðuprentsmiðjan.
Upton Sinclair: Smiður er ég nefndur.
mér það„ kostaboð að fá að kaupa áfengi
handa öllum, sem nærstaddir voru. Og borg-
in virtist sammála uni, að alt, sem boðiö
yrði, skyldi þegið. Þótt lýðveldi Skrílslánds
hefði ekki tekist að gefá ófriðarhetjunum
þann nýja heirn, sem þeirn hafði verið lofað
— þótt það gæti jafnvel ekki gefið þeim
aftur þá atvinnu, er þeir höfðu stundað —,
þá gat það þó áreiðanlega að minsta kosti
gert þá drukkna!
Og oft varð að fara út af gangstéttinni í
sömu götunni vegna þess, að tíu eða tutt-
ugu nrenn, þrútnir í framan og sóðalegir,
voru að leika hirm þjóðlega „klink“-leik. Þeir
hirtu ekki nokkra vitund um fólkið, sem
vildi fá að fara um götuna. Hver íyrir sig
hafði hrúgu af seðlum og silfri á gangstétt-
inni og flösku af „hvítri eldingu" hjá. Þeir
supu á við og við, og sumir hófu söng:
„Við nöfnin okkar inn í skrána skrifum,
en skildingsvirði fáum aldrei þó.“
Þegar komið var nokkru lengra eftir göt-
unni, voru tvær bifreiðar að reyna að komast
áfram, en hópur af káturn náungum skemti
sér við að fleygja stórum, tómum matar-
dósum fyrir framan þær. Þá tók einhver
til að hrópa: „Hverjum er sigurinn að
þakka?" S\'arið kom drynjandi: „Fjandans
liðhlaupurunum." Sumir sögðu: „Fjandans
liðsforingjunum." Þyrpingin lagði af staö og
tók nú að syngja eftirlætissönginn:
„Hér enginn glópur er; -
þú ert í stríði hér!
Þú bannsett tíkarbarn!
[)ín bíður ei annað en skarn.
Þú ert í hernum hér!“
Og skamt í burtu heyrðist söngur frá
öörum hópi:
„í Baltimore’ ég rneyju vann,
á meðan vagninn fram hjá rann.“
Við og við voru menn að berjast með
hnefuhum eða með flöskum, og mannfjöld-
inn, hlæjandi og æpandi, skemti sér við að
rífa bardagamennina hvern frá öðrum og
setjast ofan á þá á götunni. Ég hélt áfram
eina eða tvær mílur með sams konar og
þetta fyrir augum, og mér var sífelt að
verða þyngra og þyngra fyrir brjósti af
kvíða. Ég átti ekki nema stuttan spöl eftir
að bæjarráðhúsinu, er ég alt í einu sá það,
er ég hafði borið mestan kvíðbogann fyrir,
vin minn Smið í höndununr á skrílnum!
LXI.
, Þeir höfðu náð sér í tjald-vagn, — einn
þéirra, sem fyrr á árum voru nefndir „sléttu-
skútur". Þeir sjást enn þá endrum og
eins'og einhverjar farand-fjölskyldur í þeim.
Og nú hafði ein þess konar fjölskylda verið
svo ógætin að koma til borgarinnar til þess
að sjá hermarma-stefnuna. Múgurinn hafði
fleygt Smiði efst upp á vagninn, en hafði
þó áður helt nokkrum pottum af rauðri máln-
ingu yfir höfuð hans, svo að allir gætu
séð, að þetta væri rauði spámaðurinn, sem
þeir höfðu vesið að iesa um í blöðunum.
Þeir höfðu bundið langan kaðal við vagns-
kjálkann, og nú drógu eitt eða tvö hundruð
menn vagninn eftir strætinu, danzandi og
syngjandi, æpandi drápsógnir gegn þeim
„rauðu". Sumir hlupu á undan til þess að
rvÖja veginn; vagninn konr á eftir, ramm-
skakkur og valtur, svo að spámaðurinn hent-
ist frá einni hlið til annarar. Til allrar ham-
ingju var tjaldið rifið, svo að hann gat
náð haldi á trégrindinni.
Fylkingin kom þar gegnt, er ég stóð.
Beggja megin við vagninn var heiðurs-
vörður, röð af mönnum, er gengu hver á
eftir öðrum og með hendurnar á öxlum þess,
er næst var fyrir framan hann; þeir voru