Helgarpósturinn - 03.07.1986, Side 3

FYRST OG FREMST
I SIÐASTA tölublaði þess
ágæta blaðs Við sem fljúgum, sem
Sœmundur Gudvinsson og Steinar
J. Lúðvíksson ritstýra fyrir Frjálst
framtak og Fiugleiðir, er gagn-
merk grein um harðjaxlinn góð-
kunna Charles Bronson, þar sem
kemur í Ijós að leikarinn er ekki
bara hörkutól, heldur líka einstak-
lega umhyggjusamur fjölskyldufað-
ir. Sé litið á uppruna Bronsons
koma orsakir þessa berlega í ljós.
Við grípum niður í greinina í Við
sem fljúgum: „Bronson bregður
ekki við að eiga stóra fjölskyldu.
Sjálfur átti hann fjórtán systkini og
fjölskyldan var svo fátæk að í upp-
vexti sínum varð Bronson að gera
sér það að góðu að ganga í
kjólum af systrum sínum. Hann
var aðeins tíu ára þegar hann fór
að vinna og starfaði sem náma-
maður í kolanámu í Pennsylvaníu.
Þar vann hann hættulegustu
störfin sem unnt var að vinna og
ástæðan var ofur einföld. Fyrir
það fékk hann meiri peninga.
Þegar vinnu lauk í námunni hélt
hann rakleiðis á sorphaugana þar
sem hann leitaði að mat eða
einhverju sem unnt var að fá
peninga fyrir. — Ef ég fann mat
var eins og ég hefði himin
höndum tekið og ég flýtti mér
með hann heim til systkina
minna, hefur Bronson sagt. Þótt
Bronson sé vellauðugur maður er
einn hlutur frá þessum tíma sem
er það dýrmætasta sem hann á.
Skóflan sem hann notaði í
námunum. Á hverjum einasta degi
skoðar Bronson skófluna og rifjar
upp eymdartíma æsku sinnar.
Hann segir að skóflan minni sig á
uppruna sinn og það hvað sumir
standa í erfiðri lífsbaráttu.. .“
Góður og réttsýnn maður, Charles
Bronson.
DAGBLAÐIÐ Tíminn sýndi
það og sannaði um síðustu helgi
að þar fer fordómalaus miðill, sem
ekki veigrar sér við að taka á við-
kvæmum málum, þjóðinni til upp-
fræðslu. Það þarf bæði kjark og
þor til þess að fjalla opinberlega
um homma, sem auðvitað væri
best að sætu bara heima hjá sér
og horfðu á sjónvarpið og ynnu í
öskunni á daginn. Blaðamaður
Tímans sá hins vegar að það
stefndi í þrumandi hættuástand í
þjóðfélaginu og þess vegna birti
hann viðtal við valinkunnan
sómamann, sem orðið hafði fyrir
alveg hræðilegri lífsreynslu.
Þetta er „samviskusamur starfs-
maður“, sem að vísu „skvettir úr
klaufunum um helgar" og heldur
oft „til samkvæmis" (þýð. í partý)
„eftir dansleiki" (þýð. böll). Það er
þó alltént betra en að hanga niðri
í miðbæ, þar sem ægir saman
„alls kyns lýð; dópistum, þjófum,
drykkjusjúklingum og kynvilling-
um“. Ja, fussumsvei. ..
Viðmælandinn, sem blaðamaður
kallar því smekklega nafni „Nauð-
ugur“, fór til samkvæmis með
manni („Viljugum"), sem reyndist
vera hommi. Það var hins vegar
ekki við því að búast að hinn sam-
viskusami starfsmaður, alias Nauð-
ugur, gerði sér grein fyrir þessu,
„enda virtist hann geðugur".
Maðurinn samviskusami komst
þó brátt að hinu sanna í málinu,
þ.e. að þetta var „hommakvik-
indi“, „skepna", „helvítis dólgur"
og einn af þessum mönnum sem
„láta menn ekki í friði", svo vitnað
sé orðrétt í vesalings fórnar-
lambið. Nauðugur hefur hins
vegar greinilega verið orðinn
lúinn eftir allt sitt samviskusama
starf. Hann skreið þess vegna upp
í sófa og undir teppi hjá „kvik-
indinu", eftir að hafa drukkið heil-
mikið brennivín.
Það var ekki að sökum að
spyrja. „Helvítis dólgurinn" not-
færði sér hjálparleysi Nauðugs,
sem síðan lét taka viðtal við sig
„til þess að menn taki við sér“, því
„um leið og allir þessir hommar
koma úr felum er ekki líft á
skemmtistöðunum".
Gott innlegg á baráttudegi sam-
kynhneigðra. Meira af slíku!
EINS OG allir vita þá er
sjaldan ein báran stök og það á
við um bókaútgáfu eins og annað.
í síðasta jólabókaflóði réðst
Jóhanna Sveinsdóttir á karl-
mennsku karlmannanna svo
margir lágu í sárum á eftir. Nú
hefur HP fregnað að annað
heilagt vé eigi eftir að verða fyrir
skakkaföllum um næstu jól. Og þá
verður ekki ráðist á garðinn þar
sem hann er lægstur heldur á
móðurhlutverk móðurinnar,
hvorki meira né minna. Nokkrar
konur ráðgera að gefa út bók þar
sem fólk á ýmsum aldri segir frá
móður sinni og á bókin að kallast
„Móðir mín, fyllibyttan", svo víst
er að ekki hafa allir fagra sögu að
segja í bókinni. Ekki hafa
konurnar enn fundið sér útgef-
anda en ekki er ólíklegt að þeir
komi til með að berjast um hituna
að Skuggsjá undanskilinni. Það
bókaforlag hefur sent frá sér
bækur á undanförnum árum undir
nöfnum eins og „Faðir minn,
læknirinn" og „Móðir mín, hús-
freyjan" og vill sjálfsagt síður að
nýja bókin verði bendluð við þær
merku bækur.
BÓNDI NOKKUR norður í
landi átti fyrir fáum árum brúna
hryssu sem hann hugðist koma í
ræktun hjá sér. Hann kallaði því
til hrossaræktarráðunaut frá
Búnaðarfélaginu. Ráðunauturinn
kom, mældi hryssuna og dæmdi.
En hún komst ekki einu sinni í
ættbók. Bóndinn fyrir norðan
seldi því hryssuna til hrossakaup-
manns í Reykjavík fyrir frekar lítið
fé. Kaupmaðurinn sýndi hryssuna
ári seinna á fjórðungsmóti í
Reykjavík og þar stóð hryssan
næstefst. Kaupmaðurinn seldi
hryssuna fyrir stórfé til Þýska-
lands. Þaðan var hún send til
Svíþjóðar á Evrópumót. Þar stóð
hryssan langefst. Það er greinilega
ekki sama hjá hverjum dæmt er!
Ráðunauturinn sem hafði farið
norður hafði nefnilega líka dæmt
hana í Reykjavík og hann dæmdi
hana einnig úti í Svíþjóð.
HELGARPÚSTURINN UMMÆLIVIKUNNAR
Sólarljóð
Sólin kemur upp í austri, eystra skín hún mest. „Eru ekki allir í studi — í Gudi?"
Varla hér suðvestra sést - SAGÐI UNG OG HRESS STÚLKA i ÚTVARPSÞÆTTINUM „EKKERT MAL', SEM SENDUR VAR ÚT A ÞRIÐJUDAGSKVÖLDIÐ OG VAR I
nema sest. MEIRA LAGI KRISTILEGUR í ÞAÐ SKIPTIÐ.
Niðri
ÁRNI
Er íslenska Óperan
orðin útflutningsvara?
Garöar Cortes óperusöngvari
„Nei, nú veður þú í reyk! Þetta er ekki Islenska Óperan,
heldur kór sem heitir Islenski kammerkórinn. Hitt er svo
annað mál, að það eru íslenskir óperusöngvarar í hópnum."
— Og hvaða ferðalag verður þetta á ykkur?
„Þetta er hópur íslenskra söngvara, sem fékk það boð um
að syngja á sumartónlistarhátíðinni í Tívolí í Kaupmannahöfn.
Þessi hátíð er árlegur viðburður í Tívolí.
Við munum síðan einnig syngja í tveimur dómkirkjum í Dan-
mörku og einni kirkju í Ærö, sem er eyja fyrir sunnan Fjón og
mun vera mikið heimsótt af þýskum ferðamönnum. Okkur
bauðst sem sagt a syngja á þessum stöðum og við slógum til.
Nú standa því yfir æfingar á íslenskri tónlist hjá hópnum til und-
irbúnings ferðinni."
— Hverjir eru í þessum hóp?
,Ja, kórinn heitir íslenski kammerkórinn, en við skírðum
hann ekki því nafni. Þetta nafn kom að utan. Við erum fimmtán,
bæði fólk úr Óperukórnum og nokkrir einsöngvarar. Að vísu
féllu tveir einsöngvaranna út, þeir Kristinn Hallsson og
Kristinn Sigmundsson. Þeir komust ekki með okkur.
í hópnum eru hins vegar söngvarar eins og ólöf Kolbrún
Harðardóttir, Hrönn Hafliðadóttir, Halldór Vilhelms-
son, Stefán Guðmundsson, Ásrún Davíðsdóttir, Katrín
Sigurðardóttir, Matthildur Matthíasdóttir, Guðný
Árnadóttir, Ásgeir Bragason, Viðar Gunnarsson, Gunn-
ar Guðbjartsson og Ágúst Guðmundsson. Síðan fer ég
með sem stjórnandi og Catherine Williams verður undir-
leikari."
— Er hópurinn eingöngu kallaður saman fyrir þessa
söngför?
,,Já, það er rétt."
— Geturðu nefnt dæmi um hvað þið ætlið að syngja
á ferðalaginu?
„Við syngjum tvö „prógrömm", en allt efnið verður íslenskt
— bæði gamalt og nýtt. í Tívólí syngjum við eingöngu þjóðlög
og íslenska tónlist aðra en kirkjutónlist, m. a. eitthvað eftir nú-
tímamenn. í kirkjunum syngjum við eingöngu kirkjutónlist,
kirkjuleg þjóðlög í útsetningu dr. Róberts Abrahams Ottós-
sonar, nokkur sálmalög og ný verk eftir Gunnar Reyni
Sveinsson, Þorkel Sigurbjörnsson og Jón Leifs."
— Að lokum, Garðar. Hvernig kom síðasta ár fjár-
hagslega út hjá íslensku Óperunnf?
„Peningalega hefur árið ekki ennþá borið sig. Þetta voru
hinsvegar ekki nema 18 sýningar og það eru 20—22 sýningar
eftir í haust á sömu óperunni. Ég vona því að endar náist saman
að lokum."
Þær fregnir bárust á ritstjórn Helgarpóstsins að Islenska Óperan
hygðist fara í söngferðalag um Danmörku og að meðal annars væri ætl-
unin að troða upp (Tfvolf. Þetta þótti okkur forvitnilegt og slógum því
á þráðinn til Garðars Cortes Óperustjóra, I þvf skyni að kanna hvort
þarna væri kannski um nýjan og arðvænlegan útflutningsatvinnuveg
að ræða.
HELGARPÓSTURINN 3