Alþýðublaðið - 19.02.1938, Síða 2

LAUGARDAG 19. FEBR. 1938
ALÞÝÐUBLAÐIÐ

HEYRT OG SEÐ
Ú
AB ER SÖGN, aö Þorvaldur
á S .uðanesi hafi or'öáð blind-
ar o? veriið það um nokfcur síð-
aistu ár ævi si.nnar. Bendir til
|vessa 59. erindi í hinu Janga
i'.v.æ'ði hans: Æviraxin. Erdindi'ð er
svona:
Má svo skvaldur skorta,
skil (ég) ei fyrir laU;n.
Út af augnaso.rta
ekki akrifast b-aun.
Vísan illa orta
eimir harma kaiun.
Skal því kvæðið toorta
kallast Æviraun.
Aðrir álíta, að með oróinu
,,au,gnasorta" eig hanin við fjöl-
kyngi sína 'Og vlji ekkert um
hana tala.
*
Á efstu árum Þorvalds er sagt,
að óvenjuliega stórt skip kærni
inn á Eyjafjörð, vestanvert vi,ð
Hrísey, tneð svörtuim eða bikuð-
uim segiium. Það héldu menn vera
ræningja frá Alzír, og var mikil
hræðsla í mönnuim við þá í þái
daga, sí&aoi þeir rændu Vest-
inannaeyjar. Ræningjar skutu
báti fyrir borð og gékk þar á
fjöldi manns. Þeir héldu til vest-
urstrandarinnar uindir Sauð.anes.
Þorvaidur gamli var þá orðinn
blindur og hafði litla fótaferð.
Menn sögðu honum, til og báðjuí
htnn góðra .ráða. Þorvaldur
skréiddist út og bað leiöá sig of-
á:t á sjávarbakkanm, þangaö, sem
vikingarnir héldu að lanidi.
Hann settfet niöur og bað að
s,núa sér rétt á móti skipsbátnum;
vorui þá víkingarnir korríinir' svo
nærri, að þeir voru kontmr a'fí
þriöjU' báriu. Þá hóf Þorvaldur
kvæði sín og er þetta uipphafið:
Sunnain og vestan semdi viind
sjálfur heiiagur andi,
svo strjúki þesisi strauimahiiftd
strax frá voru landi.
Brast þá strax á veður ntildö
sunnan og vesta|n og gekk svo
iengi, að víkingar streittust öiluatf
áruim að komast í la,n ci, en gátu
stökk á fætur.
— Nú skulum við vona, að eitt-
hvað hafi gerst, sem gietur orðið
okkur að liði í þessu vandræða-
máli, sagði hann um leið og hann
gékk í áttina tii simatólsins.
— Halló, hrópaði rödd í sím-
anum. Er j>etta Gribble leyniiög-
regluumsjónarmaðiur. Jæja, það
er ágætt. Þetta er Wakeling
giæpamálasérfræðingur. Ég hefi
fengið dálitlar upplýsingar um
dr. Crosbie. Ég náði í frænda;
hans í Ealing — það er víst eini
ættinginn, sem hainn á hér. Hahn
sagði. að' hann hefði séð Crosbie
fyrir nokkrum mánuðum síðan og
sagði læknirinn honum við þetta
tækifæri, að hann væri nýbúinn
að setja á laggirnar hressingar-
hli í Warwicshire. Læknirinn
hafði hitt einn eða annan möinn,
sern ætlaði að iáta hann fiá hið
nauðsynlega fjármagn. Upp frá
því hefir þessi frændi ekkert frétt
af lækninum.
— Haldið þér, að þetta verði
mér að mokkru liði? spurði
Gribble argur.
— Ég hefi ekki gietað útvegað
betrj upplýsingar, en ég hefi
fengið lýsingu á manninum og
læt útvarpa henni.
— Það var þó bót í máli. Ef
aldrei komist nær. en á þriðju
báru. Þá herti veðrið svo mjög,
að stórskjpð hélzt eigi lengiir við.
Létu þeir á bátnum þá síga frá
landi og náðu roeð naiumimdumi
stórskipinu. Enu það munnmæli,
að skipið hafi farist með rá og'
reiða í Eyjafjarðarmynsni, og er.
það haft til sannintlamerkis, að;
á 18. öid hafi komið upp á lín-
um fis'kimanna: fúnir kaðaistiúfar
o,g anmatð því líkt, aeni væri úr
skipsreiða náiægt þeim sta(ð, sem
skipið hvarf.
Aðrir segja svo frá, að eldur
hafi kviknað í skipinu og menn
séð rjúka ógurlegai úr því, og
hafi sést bregða u:pp loga í
reyknum, áður en skip'ð hvarf
miéð öllu.
*
Vermenn fundu eitt sinin dátoðá
kerlingu úti á yiðaval'igi. Höfðiu
þeir hana í bieitu á vertíiðmni.
Þeir réru frá bæ þeim er Hlað-
ir heita.
Einn þeirra vildi þó aldrei
beita hræi kerliinga'r. Sá vair á
Vist í k'Oti einu skamt frá bæimum.
Eina nótt dreymir hainin, að kerl-
iing kæmi á gluiggann yfir hon|um
og kvséði vísu jresisa:
Faröu ei til Hiaöa heim,
ég lrirði ei meira að skrafai.
Rugga ég uindir rekkum þeim,
semi rúið bein min hafa,.
Dagiinn eftir þöttist hamm vera
veikur og réri ekki, en himir ré'ru
og fórust allir.
íslenzk list eríer.dis.
Um miðjar. janúarmánuð síð-
astliðinn var opnuð í Stuttgart
í Þýzkalandi málverkasýning
sú, sem Guðmundur Einarsson
hafði haldið í Berlín í desem- ,
bermánuði. Var sýningin svo
vel sótt í Berlín, að hún var
framlengd um nokkurt skeið
eftir að ráðgert hafði verið að
loka henni og stóð fram undir
hátíðar. Fyrir sýningunni í
Stuttgart hefir gengist norræna
félagsheildin þar og listvinafé-
lagið í Wúrtenberg. (F.Ú.).
ég get náð í þann manm, þá
skal ég áreiðanlega sjá ,um það
semi eftir er. Haidið áfrarn:
— Hann er fimm fet og eilefu
þumlungar á hæð, dálítið sköll-
óttur, gmnnvaxinn, falskar tenn-
(ur í neðra gómi, hioluifylltar, —
vinstri handleggur máttlítill, vant
ar litlu' tána á vinstra fæti. Méira
veit ég ekki. Getur þetta orðið
að nokki'u liði.
— Hamingjan góða, andvarpaði
Gribble.
— Hvort þetta geti orðið að
liði. Ég skai segja yð,ur nákvæm-
legai að hvie mikiu iiði þetta gietur
orðið. Látið yður d-etta í hug aið
útvarpa þessum þvættingi. Legg-
ið það til hliðar o-g g-eymið það,
jrangað tii ég spyr eftir því —
faríð að- hátta o-g sofið áf'ram.
— Hvað er að? Eru einkennin
ekki. nógu glöigg og ákveðin?
— Þau- eru á-gæt, en ég veit
hvar ég á að fi-n;na þann rnann,
án yðar hjálpar. Þ-etta er'u ágæt
-einken-ni. En það 1-eiðiiniega-sta viö
þa*u -er það, að þau ei-ga nákvæ-m-
1-ega við þes-sar leyfar af jlíki,
sem við höfum hér fyrir okkuir.
Líkið, s-em- iiggur hér úti í JÍJílnis-
inu og fannst hér í kjallaranum,
er af dr. Cnosbi-e og engum- öðr-
um. Ég verð g-engiun af vitinu,
Bergsveini Arnason
jðrnsniðaneistari.
1 —•—> | j ] ! [|| ■
BERGSVEINN ARNASON.
„Ég h-ef nægam tím-a til að
soífa, þegar'ég er dauöur."
Þ-egar útvarpið birti anidiáts-
fregn Bergsveins Árna'soniar járn-
smíðam-eistara á isafirði, fla-ug í
hug méi’ lítið atvik, s-em gjörðist
fyrir tæpum- 16 árum. É,g hafði
þá niokkur afskifti af r-ekstri vél-
smiðjui þ-eirrar,, sem hann þá, pg
síðan allt tii dauðadags,, stjórnáði
m-eð dugnaði og skörungsisk-ap.
Þ-etta var um vetur„ fno-st vor.i
hörð o-g niokkrir útl-endir togarar
kiomu til Isafjarðar m-eð* brotnar
dráttarvin-duT, slíka-r viðgerðir
vorui okkar arðbæ-rasta atvinna
og því allt annað látið víkja til
hliðar m-eðan á þei-m stóð, og.
unnið daga og nætur sv-o tafir
skipannai yrðu sem minstar. í
þ-etta umrædda skifti tók það
næstum- 3 sólarhringa að fra-m-
kvæ-rna aðg-erðirnar emda v-o.ru
m-enn -okkar þá að þrotuim toomnir
vegna jireytu og svefnleiysis. En í
þ-éi'm svifum toortr ein-n togari í
viðbót. Vakti ég þá m-áls á því
við Bergsv-ein., áð . við muntíum
ekki geta framkvæmt aðgierð á
honum, e-n hann svaraði: „Vist
tökum- við hanm; n-ú sendum við
m-enn okkar hieim til að sofa
2—3 tíma., tv-eir af mönnum okkar
eru búnir að sofa nokkra .slund,
:þá v-ek ég nú -og við byrjum 3.“
„Já, en þú hefir ekkert sofið í 3.
sólarhringa,“ m-al-datði ég í mó-
inn. „Ég hefi nægan tím-a til a.ð
siotfa, þegar ég er dauður." Þar
áður -en dagur rennur! Góða nótti
— Hvað er nú að? sp'urði
Mapl-e.
— R-eykið einn vindiling enn-
þá, væni minn.
Gribble gekk fram -og afíur u-m
góifið stundarkorn,- og þáð liðu
þrjár mínútur áðu-r en hann opn-
aði munninn atft'ur.
— Það er aðein-s eitt að gera,
saigði hann við Maipl-e. — Við
veröum áð rannsaka nákvæm-
i-ega alt, sem dr. Crio-sibie tók sér
fyrir hendur, þa-ngað til ha-nn dó.
Etf við g-etum- toomist fyrir það,
hvar hann var og hvað a-nn tók
sér fyrir hendur, áður en hann
toom að þ-ess-u sorgarhúsi, þá get-
u-m við sen'nilega ley.st þess-a
gátu. Náið í lögregluþjón og
byrjið þegar í stáð rannsókn hér
á staðnum. Ég skái sjá um hitt.
Ég, verð áð ná í þennan mamn;
skyldi -ekki vera . neins staðar til
niynd af homum? R-eynið nú að
hafa yður af stáð, Map'le.
Utvarpshlustendur, sem- voru að
hlustai á danzlög urn kvöldið,
urðu- heldur en ekki truflaðir við
það, alð lögreglan lýsti eftir
nranni eigi sjaidnar en .fimm sinn-
um, áður en útvarpsstöðinni var
liokað ki. 12 um kvöMið'. Það
þó-tti einkennilegt, að lögreglan
skyl-di 1-eggja svona mikla ábierzlu
á þ-etta.
„Eif einhver, aem hefir átt ætt-
ingju eða kunningja á Irressingar-
hæli tír. Crosibi-es í Leek Wott-en,
með var þáð mál útrætt.
Ég minnist hans, þ-egar hann
gékk fram bryggjuna glaóu r og
reifur ein-s og h'amn gengi ' til
1 1-eiks, og engan, sem- þá mætti
hionum, mundi hafa grunað, að
hann kæmi frá 3ja sólarhringa
erfiðri vinnui til þiess áð haldá
i. hcnni áfram 4 sólarhringinn.
m Ég min-nist hans nokkrutn ár-
fum fyr, þegar mannskæð drie-p-
K*sótt iá -eins og mara yfir ísafirði
— allur þorri bæjarbúa var rúm-
fastur og þeir siem uppi stóðu,
gengu fram atf sér vi.ð áð hjálpa
•og hjúkra þeirn vieiku, ein-n af
þei-m afkastamestu í jreim fá-
men-na hóp var Bergsveinn, í 8
daga sá ég enga-n ann-an en hainn,
en það var mér líka nóg, en -oít
tók ég eftir því í þá -daga, að
þrátt fyrir kalt veður. voru stór-
ar svitap-erluir á hin-u drie-n-giilegd
en-ni hans, og vakti ég máls á
því við han-n, að hann inundi
hafa hita. Jú, hann hafði þá
liðft liðlega 38 stig. um- morgun-
iun, en ég er ektoert veikur, þ-etta
er bar-a min-n noirm(al hiti; ‘pg
svo hélt han-n áfram- að hj-úkra
og hjálpa dag eftir dag, sjálfur
lagðist hann aldrei, karlmenska
hans og vilja-þróttur varð veik-
in-ni yfirsterkairi.
Ég min-nist ha-ns, þar sem ha:nn
stóð við st-eðjan, - áhuginn og
vinnu-gl-eðin sindruðu úr augum
hans, eins og gneistarnir af jam-
inu s-em- ha-nn rak, þar átii hann
enga-n sinn líka, járnið var eiins
pg vax undir ha-mri ha-ns. Honum
var pað leikur aö iullsmíöa skeifu
1 einni hitu og henda hienini gló-
an-di, en sú raun hefir flestum
járn-s-miðum örðið örð-ug.
Þan-ni-g var Bergsveinn örugg-
úr, æðruiaus', sígláður og dug-
legri en aðriir menn. Æfiatriði
Bergsverns verða efalaust rakin
atf öiðrum, s-em betri skilyrði hafa
til þ-es-s, Ieiðir okkar lágu ekki
saimani -nemai Uim nokkur ár, og
hefi ég ekki fyigst -með férli
han-s sáðan leiðir skilidu,, þó vil
'ég geta þess„ að hann skipuilagði
slökkvilið ísafjarðar og stjóirnaði
því m-eð m-eiri prýði nærfelt tvo
áratugi. V-erks tjórahæf ileik aj
Bergsveins voru fr,ábæd.r„ hann
ku'nni sjálfur að vinna o-g m-enn
fyligdu honum öruggir,, -han-n
sagði ailtatf, k-o-mdu, -en ekki,
farðu, þáð var hans styrkur.
n-álægt Warwick, þá er hann beð-
inn við fyrsta tækifæri áð g-efa!
siig tfraim- við Sootland Yard.“
Og undrun m-annia varð ekfci
minni miorguininn eftir, þegar það
toom- í Ijóis, að ofanri'tu-ð- klausa
fvar í ölluim' morgunblöðunum.
Lee'k Woiotten var alt í einu orð-
inn frægur staður.
Einn þeirria, sem- var að 1-esa
bkiðið, kastaði því skynidilega
frá sér á biorðið. Hann gretti sig
umi leið og hann hló iháðslega.
Svo tók han,n viin-diiíng Upp úr
vasa sínum og kveikti í.
Þessi maðu-r var „M'orði,nginu“.
H-e-rra Wallace Meakin-s hlust-
aði á b-oðskap þann, er Howard
Coll, ein-n af æðstu mönnum
Sootland Yard, hatfði að flytja, og
kinlk-aði k-olli. þ-reytuleg.a.
— Þáð verður erfitt fyrir mig
að þurfa að f-erðast burtu frá
Lonidon eimnitt u-m þessair mun-d-
ir, s-a-gði hann. — Get ég ekki
o,röið yður að gagni á einhvern
annain hátt?
— Því miðmr helid ég, að- það
ve-rði ómöguilegt, svaraði Coll.
— Þér eruð eini maðurinn, sem
vér þekkjum, isem hefir nokkra
þek-kingu á líffærafræði. Ef þér
óiskið þess, þá skál ég gjaman
isenda eiinin jatf bílu-m lögneglunin-ar!
etft'ir yður.
— Fyilst ég þa'rf endil-ega a|cj
fara, þá vil ég heizt fa'ra í jmíníuim
eigin bíl. Jæja, þetta verður vist
isvot að vera; ég skál vera þar
Bergsvieinn var kvæntur Ing-
v-eldi Benónýsdóttur,, ágæti-skonu,
s-em lifir rnan-n sinn ásaimt 3
mann væn 1-eg ufn, u p p toomnufiS
bömu-m.
Farðu vel yfir á ó-kunna lainidið,
'Bergsvein-n, ég vona að þú fáir
þar mörg hæfileg viðfangsiefni,
o-g þ-ess vildi ég rnega vænta,
þ-egar inig b-er að þeirri strönd,
að ég fái að sjá m-eðal þeirra
sem v-eita mér þar vi-ðtöku, gla'ð-
lega og karlmannlega andlitið
þi'tt, -og fin-na anda á m-ó-ti mér
sama só-lhlýja -og hresisainidi blæn-
rnm, sem ávalt fylgidi þér hér, þá
mundi ég öruggur um þaö, áð
skip mitt yrði dregjð óbrotið á
land.
Reykjavik, 15. febr. 1938.
Jón Armbjörnsson.
Þakkarorð
til skípstjóra og skips-
hafoar á togarannm
Snrgrise i HafnarfirSi.
Þáð er l-ofs.aimlegt og fagurt
fordæmá, sism skipstjóri -og skips-
höfn á togaranuni' Surpráise hefir
giefið mieð höfðiinglegum gjöfiim
sínuim- tii slysavarniadeiildaninniar
,’,Fiskakl-etiur“ í Hafniarfi-rði1. Af
þessu- eina skipi nema, gjafirnar
þegar kr. 3055,50, siam skiftast
þannig á milla deildari-niniar -og
björgunars'kútunnar Sæbjörg:
Ár Deildin. Sæbjörg.
1929 kr. 199,50
1930 — 228,00
1931 — 190,00
1932 — 276,00
1933 — 254,00 kr. 253,00
1934 — 211,00 — 232,00
1935 — 244,00 — 250,00
1936 — 164,50 — 191,50
1937 — 253,00 — 107,00
Sarnt. kr. 2020,00 kr. 1035,50
M-éð þesisu hefir viðtooimand:
Sik'ip-shöfn sýnt, hv-ers vir'ði hún
t-elur slysavarnir hér við ilian-d,
o-g imr leið s-ýnt áhuga simn fyrfir
þvi, áð sj-ó-mönnum lanídsLns
Væri skapað m-eira öryggi méð
því áð fá hiftgáð björgumarskiip,
til þ-ess áð- slysutm mætti fækka,
ef únt væri, og færri ættu um
sárt að binda.
Það -er o-sis gléð-iefni, að geta
‘skýrt friá því, að björgúnprskipið
siem þesisiir rnenn og aðrir hafj
lagt svo mikinn sk-erf til, er eilii-
mi-tt nú á léiðlinni til landsiinsi til
þ-es's að hefja starf sitt.
Að liokum þökkum vér sv-o öll-
um sjómönnum vorum, sem- borið
hafá þ-ettia nauiðsynjiamál fram
til siguns m-eð gjöfum sínum og á
armaft hátt, og ðskurn þess-, að
gmð mætti bless-a störf þeirra á
komandi timum — og hv-erja ferö
þ-eiirra út á hatfiið.
F. h. stj-ómar „Fiskakl-ettuT“.
Jónas Sveinsson
(formmður).
Hvað ei’ að gerast?
Svo spyr Þuríður Friðriksdóttir,
í grein er hún ritar í olíublaðið í
dag, undir dulnefninu Þorl. Otte-
sen. Hún fær sig varia til þess að
trúa því, að það sé búið að reka
Héðinn úr Alþýðuflokknum. Svo
er sem þér sýnist, af er höggvin
hendin. „Þessi hendi hefir margt
ilt unnið", sagði Hrappur forðum.
En þó Hrappur væri illur, er óvíst
að Þuríður og Sigurhjörtur verði
eins hreinskiiin.
Og enn ritar Þuríður:
„Við verkamennirnir(l) skorum
á Jón Baldvinsson að afturkalla
tafarlaust brottvikningu Héðins
Valdimarssonar“ o. sv. frv. Hún
krefst þess að Alþýðuílokkurinn
innbyrði Héðinn, áður en hann
drukknar, því hún þykist nú sjá
fram á, að kommúnistarnir þori
ekki að draga hann upp í sinn
rauða STALINS pramma.
„Þ-eir verða ekki 'l-eitgiur forlngj-
,ar“
heitir grein, er Sigfús. Si,i..-
lijartarson jitar í blaðið, si'. .1
vier'kaimanniafélaigið Da|gs'br'ún er
Tátið bioijga, en Héð-irm gefur úrtþ
(samanber: Þú Bpandérair en ég
trakt-éra). I þesis'ari grein tofato
Sigtfús, að talka í isátt alla feiið-
'toga Alþýðmtflokksinis, ef þeim
Iciomi tafarliaiust í hæmsnalhás
Brynjólfs Bjarnáaoniar (er hainn
stjórnar fyrir Stalin réttlá-tia), og
skríði þar inn- úin-dir hiúa breiiðd
vern-dandi vængi Héðjlns, er Siig-
fúsi hefir v-ið ojg við liðilð (svo
vei undir. Þrír menn eru það þó,
scm alls ekki undir neinium kring
■uimstæðium eiga að finma ylinn
frá Irinu ástríka hjartia Héðins,
-en það eru J-ón Bialdvin;si9oin, Ste-
fán Jóh. Stefán-sision og F. R.
Valdemarsison. Þesisi grein Siigtfú-s-
ar er rftuð áðiur en Héðinn vissi
um yl'irlýsinguna, er biirtiist í Al-
jjýðublaðinti í gær, svo síðan
hafa bæzt við menn í h-óp^in,
stem Héðinn hefir fengið óvild á,
ég þá auövita-ð Sigfús fenjgið ó-
Vild á líka.. En i gær, þegar Sig-
fús ritaði greinina, vfesii hann
ek-ki 'uim, að sér væri illia við fljeiri
en þesisa þrjá, er hjann nefni'r,
því Héðinn hafði ekfci nefnt aðr-a.
SJíkt má mann dauðsvíkj-a.
Leiðréttiug:
Ég tek engan virfcain- þáitt í
d-eilu þéirri, sem- ná gei'sar í Al-
þýðiufliO'kkniuim, en hiniu vil ég
éngan miainn leynia, að mér þykir
hart, að mánn'iinuim skyldi vera
vikið úr fl-okknium, þegar hann satf
góðviid sinni er nýbúinn að- sietja
olíuna niðlur úr 22 aturum ofajn í
17 aura, -og er þetta um hálfrar
inilljónar króna hiagur fyrir ís-
i-enzka sjðmienn, og sé ég ekki
að þ;að k-o-mi málinu nriiikið við,
a-ð búið var að byggja saimvinnu-
olíugeymi í Veslm an n.;:ue y j-ura;
því aliir Mjóta að sjá, hve nærri
hann hlýtur ;aið tiafca sér þ-etta
tap. En ég v:il alg-erlliega mót-
rnæla því, á’ð gr-einin Algieymi
Nirvána, sem- brrtiist í blaðinu
„Önýt't Land“, sé eftir mig. Því
þó hún kunnii að miinnai eitllhva'ð
iá, hvernijg ég talaði á áranunr,,
þegar ég drakk, þá hefi éjg ekki
hjálpaö h-erra ölafi H. Eina-rsisyni
nokkiurn ska-paðain hlu-t með hana,
og nuin hann h-aifa ritað hana
með tilstyrk af „ómælisyidd vits-
muna“ sinn-a, þ-eirri, er hann
•nefnir í elleftu línu að nieöam.
ÞaÖ er k-omin heit fyrir hestinm
minn. Að svo niæltu kv-eð ég
ytokur: Vale (það þýðir: éttu hann
sjálfur). Oddur sterki.
Hallgrfmiur Helgason.
Fréttafstiofunni hafa borfet fjög-
ur blöð frá Leipzig, er skýr-a. f rá
ártshá'tíð félags útlondra háskóla*-
manrra þar í b-oirginini (Deuitsch-
A-uis'landisch-er Akadiemitoer- Klub),
©n þietta er fél'agsiskapuir útlendra
há'skólamanna, er þar siund-a
ná-m, og Þjöðverja, sem éherzlu-
1-eggja á ky-nni við þj-óðir þ-eirra.
Blöðin í Leipzig skýra svo
frá, iað á árshá-tíð þ-essari haifi
Hallgrjmur H-elgasion leikið á
píamó sónö'tu eftir sijálfan sig, og
fairi'it þ-að nreistaralega úr hendi'.
Get'ur blaðið „Leipziger Nieuste
N'aich;rich'ten“ þesis 24. j-anúar, áð
sönötu þessa Ihiafi tónsk'álidið
-sjá'Ift fyrtr iniofkkra leikið í út-
varpið í R'eykj'avík og sé? það-
fy.rsta píianó-sónaitia eftir íslienzkájn
höfunid. „Neue Lei-pziger Zeitung"
og „Léipziíger Tagezéituing" geta
ei-nnig um þiettá tóinv-erk Hall-
grím's Helgasio-ma;r og fara loflsialm-
legumi orðuim um flutning hián-s
á því við þett-a tækifæri’. (FÚ)
Geri við siaúimiavélar, alls-
koniar hieiimili'svéJiar o*g skrár.
Hi. Sanidholt, KlappaiBtí-g 11,
sími 2635.
David Hume: 33
Hús dauðans.