Alþýðublaðið - 31.08.1938, Blaðsíða 2

Alþýðublaðið - 31.08.1938, Blaðsíða 2
MIÐVIKUDAG 31. Ág. 1938. ALÞYÐUBLAÐIÐ ^HEYRT OG SÉÐjj UMRÆ DUEFNI Vænt kjSt a£ veturgðmln og sauðum mjiifflédýa* *f i smásiiln. Kptverslonln Herðnlrei, FrlMrfeJnveg 7® HSmi J Norðurferðir til og frá Akureyri alla mánudaga, þriðjudaga og fimtudaga Afgreiésla á Akureyri* Bifreiéasfié 0ddeyrai*« Beztar eru bifreiðar Steindórs. Simi 1580. Steindór. Hraðferðir til Uureirar afila daffa neina mánvKdaga. Afgreiðsla í Reykjavík: Bifreiðastöð íslands, Simi 1540. MAÐUR niokkur hafði hieyrt sagnir um pað, hvað póst- menn væru dujglegir að kioma bréfum tíl skila, enida þótt nafn og heimilisfang væri ekltí siem greinilegast. Hann hugsaði sér að neyna í þeim polrifin, ]ét bréf í póstkassann með utaniáskriftinni: „Til hieimskasta mannis í heimi.“ Skömtmi seinna fann hamsn ibréfið » sínu eigin póstboxi. * Englenidingar hafa fundið upp rakvélablöð úr gleri. Þau eru jafnsterk lOg stálblöð, en ekki er hægt að hvessa þau. Það er ekki álitið, að pau nái mikilli útbreiðslu í Skotiandi. * Nilsen famndsali hafði fiarið fnemur seint á fætur oig átti pvi mjög annríkt, pvi að lestin átti að leggja af stað eftir stunidar- fjórðuug. Þtegar hann tan ofan í forsal gistihússins varð hann pesis var, að hann haiði gleymt handtösku sinni á lagUibekfcnuim í herfergi sínu á fjórðu hæð. Kallaiði hann pá á ungpjón, sem var par nær- staddur og sagði: — Hlauptiu fyrir mig upp á nr. 412 og vittu hvort hanidtaskan mín liggur par á lesgubekknum. Ungpjönninin skauzt iina í lyft- una og kom eftir andartak ofain aftur. Hann hneigði sig kurteis- Iega fyrir Nilsien og sagði: — Jú; handtaskan liggur á legubekknum. Nilsten misti af lestinni. * Árið 1894 var lagðiur sámi eftir löngum dal í Norður-Nonegi. Vmsir par í sweitinm vildu ekki trúa pví, að hægt væri að tak við menn í mikilli fjarlægð. Þar á rneðal var Reiar Tryten. Og hann ságði pað leiinu daginin við Hiolterud kaiupmiann í Opstad- hma, en hann hafði eitt petta nýmóðins áhald hangandi’ á veggnum. — En hvað slegðirðu um pað, ef pú fiengir að tala við hana Kersfti pína í símiann minin; held- urðiu, að pú myndir pá tma? — Já; pað xnáttii reiða pig á. Holterud hringidi nú til Hegg- Um, slem' var tveim míliuim norðar í dalnum, log bað luim að náð væri í Kersti Tryten, sem átti heima par rétt hjá. Reiar beið með mestu efitir- væntingui eftir samtalinu. En meðan hann sat og beið, tók að diimtma í lofti og var priumu- Iveðfur í aðsiigi. Þiegar þiumJurnar vomu ný- byrjaðar að drynja heyrðist hringing. Holterud sagði Reiar, að hann skyldi bara talkia heyrn- artólið og tala í talrörið. Hann skyldi bara spyrja, hvort petta væri hún Kersti Tryten. Reiar greip áhaldið með mestu varkárni lOg bar það upp að eyr- anu. En í siamia bili1 heyrðist óg- urlegt brak í áhaldinu og sást blosisi. Reiar mistí heyrnartólið og féll, einsi og hann hefði verið sfciotinn. Þegar hann reis úr hot- inu, svimaði hann ákaflega. — Jæja; hvernig liður pér? sagði Holterud, pegar Reiar var niokkurn veginu bújjkim að oSj sSf» — Jú; pað var áréáðianl^a K$M Kersíti; hún er ekki vön að idfaga af sér, pegar henni býðUrsvovið ab horfa. En aldréi hefir hún verið jafin þunghjemt iog núnia. Úrval af fallegum eftirmiðdagskjólmn. Sanmastofa Gnðrðnar Arngrímsd. Bankastræti 11 Síma 2725 Sfmi 2725 Kopar kayptar f Landsmlðj- Kaupum flöskur, flestar teg- undir, soyuglös, dropaglös með skrúfuðu loki, whiskypela og bóndósir. Sækjum heim. Verzl. Hafnarstræti 23 (á'ður B. S. í.). Sími 5333. Nokkur orð um réttlœti og og óréttlœti. Gamli og nýi timinn. Breytingarnar, sem barátta alpýðufélaganna hefur skapað. Fréttabréf i Vestur-íslenzku blaði frá borgfirskum bónda. Þegar menn gleyma dœgurpras- inu. Er pað skynsamlegt eða mannúðlegt að berjast gegn socialismanum? Atkugaiir lamesar á horninu EIK, sem muna fyrri tíma réttleysi alþýðufólksins, um- komuleysi hinna ellihrumu og barna kotunganna, geta dæmt um framfarirnar, hina auknu mannúð, árangurinn af baráttu alþýðufélag- anna og Alþýðuflokksins. Breyt- ingin er stórkostleg. Eiga lögin um alþýðutryggingarnar ekki minsta þáttinn í því. Hvað segja menn t. d. um mis- muninn á kjörum þeirra kvenna, sem mist hafa mann sinn og föður í sjóinn? Fyrrum voru börnin tætt frá móður sinni og send sitt 1 hverja áttina. Nú er það næstum alveg trygt með dánarbótunum, þó að þáer séu ekki nógu miklar, að þetta þurfi ekki að koma fyrir. Auk þess sem þetta er mannúðar- mál, er það og hagkvæmt fyrir þjóðina. Því að á heimili móður- innar fær barnið betra uppeldi en á hrakhólum hinna vandalausu. * Það er óþarfi að vera að telja þetta upp, því að dæmin eru svo fjölda mörg'. Nýlega sá ég frétta- bréf héðan í einu blaði Vestur-ís- lendinga. Fréttabréfið er frá gáf- uðum bónda í Borgarfirði, og segir hann meðal annars í bréfi sínu: * ,,— Fæstir bændur hér í Borg- arfirði skipa sér í flokk jafnaðar- manna á sviði stjórnmálanna og þykjast vera í beinni andstöðu við þann flokk, en samt verður það svo í verki að jafnaðarstefnan birt- ist í ýmsum myndum. — Fátæk börn njóta jafnréttis að öllu leyti með fæði og klæði við þau börn, sem eiga efnaða foreldra. Sama er um kenslu, að þar er allur munur horfinn. Nú er ekki það barn til í sveitum þessa héraðs, sem ber nein vanþroskamerki vegna fá- tæktar. Eru það augljós merki samúðar og menningar. Svo er það DAGSJNS og í gestaboðum, að nú er sá vandi úr sögunni, að raða mönnum eftir efnum og ástæðum. Nú sitja hlið við hlið fátækir og ríkir, háir og lágir. Þá eru þéringar óðum að leggjast niður, og eru það hinir ungu mentamenn, sem að því styðja.“ * Og hann heldur áfam: „f öllum alþýðuskólum þúa nemendur kennarana. Sama er um yngri presta, að þeir þúa alla karl- menn í sínum sóknum. Ég bendi á þetta því til sönnunar, að jafnað- armennska er orðin hér ríkjandi, þótt ýmsir telji sig í beinni and- stöðu við hana.“ * Eins og sjá má á þessum um- mælum, hefir réttsýnn maður haldið þarna á penna, og virðist hann ekki standa fjarri Alþýðu- flokknum. Skyldi vera hægt að draga jafn heillavænlegar álykt- anir út af áhrifum hinna stjórn- málaflokkanna í bygðum lands- ins?“ * Vinur minn „Þjóðólfur“ skrifar mér á þessa leið í gær: „Þegar miklir sorgaratburðir eiga sér stáð, eins og slysið í Tungufljóti, sem nú um skeið hefir verið á hvers manns vörum, kem- ur ýmislegt merkilegt í ljós. Eitt af því merkilegasta er það, að hér um bil alt, sem annars skilur mennina, svo sem t. d. trúarbragða og stjórnmálalegs eðlis, verður að þoka fyrir hinu ,.humana“, þ .e. a. s. fyrir hinu mannlega, — fyrir samúð og löngun til að hjálpa og hugga, að svo miklu leyti, sem unt er.“ * „Á örlagaþrungnum stundum mætast menn fyrst og fremst sem menn. Þá skilja menn, — ef ekki með heilanum, þá með hjartanu, — að hið eina, sem raunverulegt gildi hefir, er kærleikur og mann- vit, — og hætta að deila um auka- atriði. Þá skiftir ógnarlega litlu, hvort menn eru t. d. það, sem kall- að er „kristnir" menn eða Budd- hatrúar — eða hvort þeir kenna sig við nokkur trúarbrögð eða eng- in —, eða hvað þeir kalla sig í stjórnmálum, svo nokkur dæmi séu tekin. Boðskapur sorgaratburð anna er því vissulega ekki boð- skapur einhvers ákveðins sértrún- aðar eða stefnu — síður en svo — heldur fyrst og fremst boðskapur samúðar og samhjálpar, — boð- skapur þess, sem Danir kalla „dét almen-menneskelige.“ * „En svo er hið mannlega eðli breyzkt, að þegar sorgaratburðirn- ir eru liðnir hjá, er eins og þessi boðskapur þeirrá fjari ótrúlega fljótt út í vitund manna — eins og fagurt sönglag, sem deyr út í fjarska, og aftur er farið að deila [ um „keisarans skegg“. — Boð- skapur sorgaratburðanna, sem er fyrst og fremst boðskapur kær- leika og mannjafnaðar, hefir ekki náð meiri tökum á mönnunum en þetta. — Hvenær vitkast mennirn- ir og verða — ekki aðeins við og við — heldur allt af — fyrst og fremst menn?“ * Menn eiga alt af að vera menn, og er það einmitt ekki fullkomlega mannlegt að deila um skoðanir og stéfnur — en láta vopnin síga, þeg- ar það á við? Stétt, er á við óþol- andi órétt að búa, verður að berj- ast gegn óréttlætinu, og fyrir rétt- lætinu. Þeir, sem berjast gegn jafnaðarstefnunni, eru ekki ein- ungis ekki „humanir“ — heldur líka óskynsamir. — Öll barátta á hins vegar að vera háð á siðferði- legum grundvelli — og varast að sú barátta skapi hatur, en því vilja margir gleyma. Hannes á horninu. Fliutningiur. Þegar ég tók við stjórn KÍTk ju- sands var þar óhemjiu riottiugang- ur, ég hrisitá mitt rau&a skiegg íraman í gtefésiíð' á rottiuiniuim iog pær hnmdu riiður hægra raegin viö' íbúðiina en vinisitna miegin Rtráði ég mieð dttftí. frá Ágústi Rotturoar ieriu að nnestu d>aiuðar eðia flimar inn á Klepp iog ier nú Htelrgi farin að eltast við pær 0|g blæs á pær með síinax ógu r- legiui niefi. Giuðmiundur .skipstj. er a'ltaf að amiðia ag í staind að sietja íbúðina, hanm ve'rðtutr í öðr- urn lenclamuim en ég í hiniuim. Við íölium saman í gegmirn húsið á •roorgnaná og við paiu. köll valkna allir Samídbúair og enu nú afli,r búnir að kasta sinum vtekjaua- klúkfcuim, ég kem í staðimn. Eg filiutti 30. ágúst. Nýi búswMrm miiriln' á að heita, Sjómainmjahúsiið. öddltir SiígurgeÍTiS'Sion . Útbreiðið Alþýðublaðið! H. R. Haggard: Kynjalandið. 28. þeim búningi til bá stigvél og barðastór flókahatturi með strútsfjöður. Þar yiom líka niokkrar anab'iiska'r skykkjuir og túrbanar, viðh.aífnarföt prælafca'upmann- anna, og höfðu pteLr haft pau föt mieð s,ér til pess: iað vera prúðbúnir, pegat þieir kæmu aftur. En paö dýrmætasta af öllu, semi pau fiundu, var leðiurpyngjiaj í vaisa' á einkiemmiisbuxuinum; i pyngjummi var upp- hæð, sem floliksfioringinn hafði grætt, sjálfsagt með eirihverju hieiðariegu móti; en hoinum hiafði pótt viss- ara aö bera ■ hiamia altaf á sér, jafmvel á fieröum. Þegar þau fóm aö skaða í pymgjuna, sáu jialu, aÖ í h,enn,i vom mokkuð yfir 100 pund ensfc og e'itthvað 12 leÖai 15 portúgalsfcir gullpen.ing.ar. — Nú legg ég paö til Baas„ sagöi Otur, að við förum i þesjsi föt. — Til hvers? spurði Leonard. — Tíl pess aÖ pegar prælakaupmennirnir sjá okkur, þá haldi pfíir, aö vxö sléum, félagar peirrla. Það fó svo í augum uppi, hve mókill hagur var að pví aÖ takai petta til biiagöa, aö þaö var hSdaust' gert. Þegar Leonard var kominn í pienman dulairbúmimg,, hafði btumdið .silkibeltil Um mittiö og staimjgiö í það akambyssta, pá heföi vpl imátt ætla, að ham.n væri einn af himium grimmtastu þrælakaiupmönnum. Otur vair lika all kynlegur áístýnidum, klædd'ur í arabiskan búnimg ogj með túrban á höföinm. VandræÖim voru pau, að af því aö hann var dvergur, voru öll fötin hlouujm, of síð. — Að lokum var tekim sú ákvöiöum,, að sníða þau Um, og voru ©k'ki hafðair á Ípví újðiraij sveiflur, en að þata vtírju lögö á trébú/t '0)g sviq- höggvið meðan af þeim rnieð slverði. Þegar þeir höfðu haft faMskifti og falið sín eigin, föt ásamt vopnum peim, sem peir purftú ekki á að’ halda, í reýrnium, með peim nokkúð ólíklega mögu- leika fyriir augum, að pað kynni að verðá, eiftihveirt g,agn að, peim siöar, pá bjiuggust pau tíl að leggj'a af stað fótgangandi yfir mýrarnair. Þegar pau vO'TU að fara, datt Leoniaiiid í hug að tlaíka gíullpyngjUúai >og stinga henníi í vrisa sinm, og það gerði hunm. Hapim', tók ekki nænri sér að færa aé|r í nyt peninga preela,- kaiupmannslms, en auðvitað ætlaði hanm pá ekki hamidia, sjálfium sér, heldtar til pes!S að fá fyrirtæki sínu frata- ge.ngt. Nú lá Ieið þeirra yfir mýralrnair og eftir leynistig- um, s«m engiinn, er ©kki hefði fia’riið þar tam áðuri hefðii1 getað fiuindið. En Otur hafði ekki gleymt veginum. Áfram héldu pau í sjieikjandi sólarhitanu'm, pví að, pau þióröu ekki að tefja. Engam lifándi mlalnm hittu þau á liaið sammi, en hér og par fiumidu þau lífc þræla- vasalinga, ug haíði líkömurium verið fieygt út í fienin fram 'með veginium. Veguirrnn hafiði vierið fiarinn, lag paö inýlega, af fjölda marims,, og sáust spor eftír tvo múlasma eða asna. Loks,ins var pað, hér um bil einni stumdu fyritr sól- sietur, aö pau komu að aöset:ui]s)staö Gula Djöfiulsins. Afs^taðan var sú e’r niú sikal greima. Staiöurimn vaír á eyju, sem alls mium hafa verjð fjörar til fimmi lekmur á Sjtærð. Bn af pesisu isvæði vaT ekki netna svo ’sietm hálf priðja ekra byggiieig; hiinm hluti eyjarinn'air va,r íien, þakim mjög háumi' reyr. Hann óx frá stantdi miklu niorðan og aiustan miegim eyjarimmiair og att upp uö lágiu giröinjguniuim umhverfisi húsin; þeim miegim pótti Sitaðurinn fullvel varinn af fenjumum, og svo af breiðáj sundimu. En að sunnian og vestam var alt öðrtu vilsi um að liijatst, pví að þar var stia'ðUrinm ramlega víg- girtur bæði af mannahönd'u'm iog niáttúrunni. Fyrst var s,und peim megin, reyndár ekki mjög briertt né djúpt, en þó ófært yfirfieröar miemia á bátuim' vegma samidleðju í botninum. Fram' með pessu sumdi baffiöi vierið hlað- imn motdargarður eftir eynni; ofan á bomum voriu ofl- ugir vígiskrakar, jojg til frékari vamniair voru hliöar) hams gróðursiettar alóe og þyrinóittum kaktusviði. Frá; fleiru þarf iekki aið síkýra -alð pví er s'niejitir ataiöimn hið ytra. Hið inintlai vair homum skifit í prjár unigixtár aÖialdieiMir. Auisitast af peim var sjálfiur aö- sjelurSstaöur Gula Djöful&iins, laingt, lágt vibairhús1 með Bitrápald; fraan undan því og vestiamveirt við pað, valR autt svæðd eða gamöur með höröu gólfi:, og voru par tvö húis að eáns. Ammialði pei'rra vair byrgi, sem stóð á srtau'rum og var opiö frá1 piakSkieggiinu og niður laö ijörö; par voiu præla/rmiir seldir. Noröar, hér um bil í bteimmi; límu frá ©nidarnium, á aðáilhúisiiiriu sjálfu, em pó lauisrt viö pajð, var lítíÖ' hús, mjöjg Haimbygt úr múr- grjórti log sternium, og var þakiöi é pví úr pjátri, sem vterið hafiði ut-am luitn sfcotfæri, og ööiwani Ikössum. Þaö var fiðröabúriö. Alt timlivetfis pessa deild stóöu ra'ðár af Brtrákiofum imeð Suöurálfuliagi, og höfiöust par a/uÖ- sjáainlaga við Arabair og binir lauö'viirlðilleigri kynblemd- injgar, sem þrælasöliuna1 stiumduðu. I annari deildinmi, s©m var vestam við pá deiiid, er nú hefir verið frá sfcýri, voriu prælabúðirnar. Sú deild mun hafia verið um ©kru á sitærð; eiinu húsim pair wo,rui fjögur Iág byrgi, að ölllu leytí lí'k byrgi: pvi, er præl- a'rmir voru seldir i, aö eins mildu lemgri. Þar lágu bamd- Þ'ingjarmir í röðum, tjóðraöiir viÖ jámnsl'ár, er lágu efitjr Þkofunum endilöngumi, og voru festar niiður í jörðma á báruö emdum. Búð'ir þessar voru aöisiklldar frá að- serturssvæðiinu meÖ djúpiu' ‘siundi, prjátíu fieta breiðu; á ei’num stað' vajr á pví vilk og litilfjörleg vindubrú, og lá hún að hliðij, sietn gengiö vaff inn ,umi til þesisi aö fcomai&t aö þrælabúö,uin,Um. Þeim megin, sem þræ'au. kaupmemninnir höfðust við, var og liágur steingarðui' viö swndið, en þrælabúöamma megin var mioldargiaPÖta'r, gróðursettar pyrnórttam, kaktustrjáitn, einis og. lammars srtaöair haföi verið gert á görðum pessum. Á þielssum: mO'ldargarði, málægt hliðinu og ílitíiu varömanmsihúsi;, var.sex pumda fallbyssa, og snéri kja'fturimn á hemmi að' prælabúðuniuim, iog var pað sýmileg aövöruin til peilr.ia, er par höfðwst váö, um þaU forlög, etr biðu peirra, semx sýmdta miofckira pvierimóðjsllta. Sammleikwrimm vair s:á, að allar varnlalTlráÖataf,amli.r,, sem ger'ðar höfðm veriö á

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.