Haukur - 28.01.1898, Blaðsíða 1

Kemur út 2- -3 A mán-
uði. — Árg., minust 30
blöð, kostar 2 kr., er
borgist fyrir 1. ap í). —
Auglýsingar 15 a. sntá
letursiínan, annars l kr. hver þumlungur dálks.
Góðar, en stuttar, fræði-
og skemmti greinar, áð
ur óprentaðar, óskast
sendar útgefandanum,
sem borgar þær vel. —
Utgef. og ábyrgðarm.:
Stefán E.unólfsson.
M 11.—12.
Svona gengur þaö.
—o:o—
(Fiamh.) Henrik hafði gert ráð fyrir, að koma
Um hádegisbilið — i siðasta lagi kl. þrjú. — stóö í brjef-
inu. Hann sagði okkur á hvaða bæjum hann ætlaði
að gisti á leiðinni. Við höfðum átt annríkt, bæði
mamma og jeg, frá því snemma um morgnninn; við
vildum taka vel á móti Henrik.
Og nú var allt tilbúið -—- að eins áttum við eptir,
að bera á borðið. Þegar því var iokið, ieit jeg yíir
rjettina, til þess ;tð vera viss um, að allt væri nú eins
og þaö ætti að vera. Jú, það var óaðfinnanlegt allt
saman. Henrik átti að fá uppábaldsmatinn sinn>
steiktar rjúpur og kartöflur — jeg hlakkaði til, að íá
að sitja til borðs með honum að þessari krás. Slík-
an mat hafði hann þó víst ekki fengíð í sveitinni.
En nú hlaut hann að fara að korna. Mamma sat
við gluggann, og hoifði npp eptir götunni; hún hafði
farið i skástu iötin sín, og augu hennar leiptruðu
af gleði.
Hvað mamrna var falleg og ánægjuleg í dag!
Allar rautiir, allar daprar og þungar hugsanir
höfðu verið bannfærðar í dag. Brjef Henriks hafði
gert okkur svo innilega glaðar.
»En hvert.ig stóð á því, að hann kom ekki?
Klukkan varð þrjú — hún varð íjögnr — og nú fór
tnaturinn að skemmast! Jeg varð að bera matinn
fram aptur, til þess að haida honum heitum, og setja
nýjar kartöflur yflr eldinn.
Klukkan varð timm, — og enn þá var hann
ókominn.
Mamma gekk óþreyjufull aptur og fram um gólf-
ið, og leit öðru hvoru út um gluggann. »Jeg skil
ekkert í þessu, góða mín!«
Loksins — loksins komu tveir menn ríðandi að
húsiuu. Mamma lauk upp glugganum, og leit út.
»Þarna kemur hann!« Hún veifaði vasaklútnum
sínum út um gluggann, en jeg hljóp fram í eldhúsið,
til þess að gæta að matnum.
Henrík var kominn heim!
Jeg kom aptur inn í stofuna; mamma sat við
Lorðið, og hjelt höndunum fyrir andiitið, og stundi
þungan.
Svo kom einhver upp stigann. Nei, þetta var
ekki fótatak Henriks. Það var barið að dyrum.
»Það er víst bjerna, eða hvað?«
»Ja-á«
»Hann á víst hjerna heima, þessi piltur?« Jeg
kinkaði kolli, en gat engu orði npp komið.
»Svona, reynið þjer nú að komast inn! Nú-nú
stúlka mín, þjer þurfið ekki að vera neitt hræddar;
þetta rennur af honum aptur, já, það gerir það, svei
mjer. Jeg hiiti hann á kránni hjerna fyrir oí'.tn árn-
ar. Það voru margir staddir þar, sem vorn ver á sig
komnir, en hanr); en af því jeg þekkti hann, þá tók
jeg hann með mjer«.
Henrik var nú kominn inn í herhergið. Henrik?
I. ÁR.
Nei, það var ekki hann Henrik, þetta. Það fór hroll-
ur um mig, þegar mjer varð litið á augnaráð hans,
og þegar jeg heyrði hina dpafandi röddn.
»Ást-kær-a meyj-a —« hann fálmaði fyrir sjer, og
ætlaði að taka í mig — »mynd-ir þú segj...........«
Guð minn góður!
Jeg herti upp hugann, helzt vegna hennar mömmu,
og fór með hann inn á herbergið sitt. Mjer bauð við,
að snerta á honum, og jeg nötraði af hræðslu og geðs-
hræringu. Jeg dróg af honum vatusstígvjelin, lagði
hann í legubekkinn, og breiddi ofan á hann. Svo
ætlaði jeg að fara, en þá reis hann allt í einu upp
við olnboga, og kallaði:
»Hálfan bjór! Hver djöfullinn er þetta — heyrir
þú ekki! Hálfan bjór — undir eins, — eða jeg skal
senda þig beina leið til.........« — svo fjekk hann
hiksta, og gat því ekki lokið við setningnna. »Komdu
með eitthvað handa mjer til þess að selja upp í,
ste!pa!« — Jeg flýtti mjer sem mest jeg mátti, að ná
í ílát, en varð þó heldur sein — fotin hans og borðið
Hóöi allt út í spýju — — og voðalegan ódaun lagði
á móti mjer í dyrunum.
Jeg vissi það reyndar áður, að slíkt gat komið
fyrir meðal skrílsins — meðal þeirra, sem vjer köllum
lægsta og auðvirðilegasta úrhrak mannkynsins, — en
að slíkt skyldi geta komið fyrir á öðru eins heimili
og okkar — að það skyldi geta komið fyrir Henrik? —
Hann hafði hnígið aptur niður á legubekkinn —
hann var náfölur og vesaldarlegur. Jeg varð að
bjálpa honum. Jeg þerraði af fötunum hans, og tók
borðdúkinn, og þvoði hann. Svo lagaði jeg svæfilinn
undir höfðinu á Henrik, og breiddi aptur ofan á hann,
og allt i einu breyttist viðbjóður minn í sárustu með-
aumkun--------— svona langt var hann kominn —
svona djúpt var hann fallinn! Og jeg, sem ekki hafði
haft neinn grun um, að nokkur hætta væri á ferðum!
En nú verðum við að vera á verði, mamma og
jeg; nú er sjálfsagt, að hafa vakandi auga á honum.
Haun má ekki og skal ekki sökkva algerlega.
Jeg fór inn til mömmu, og ætlaði að tala nm þetta
við hana, auðvitað með svo vægum orðum, sem
hægt var.
Hún sat enn þá í sama stað, með hendurnar fyr-
ir andlitinu, og vaggaði höfðinu ofurlítið fram og aptur.
»Mamma!«
Hún hreifði sig ekki. Jeg færði mig nær, og
lagðist á knje við hliðina á henni.
»Mamma!«
Hún sat enn þá hreifingarlaus, og svaraði engn.
Svo tók jeg hendurnar frá andliti hennar. Það lá við
sjálft, að jeg hljóðaði upp yfir mig af skelfingu, þeg-
ar jeg sá, hvernig svipur hennar hafði breyzt. Svo
óumræðileg sálarangist, svo ógurlegur kvíði speglaði
sig í andliti hennar.
»Mamma — þetta lagast allt saman aptur«.
»Heldurðu það?« sagði hún með lágri og hljóm-'
lausri röddu. »Jeg liefi litla von um það«.
ÍSAFJÖRÐUR, 28. JANÚAR 1898.