Haukur - 24.02.1898, Qupperneq 7

I. i3-—14-
II AUKUR.
55
íslendinga, sem — með því að eyða tíma sínum í
rænulaust politiskt glamur, í stað þess að leggja
sínu veiku hönd á fjármál landsins — er aðalorsök
þess, að atvinnugreinarnar eru í svo miklum lama-
sessi, að — jafnvel íslendiugum er minnkun að. Það
eru þingmenn Islendinga, sem eyða, auk þing-
kostnaðarins, óbeinlínis miljónum króna sf almannaíje
á ári hverju. Það er þingmönnunum að kenna,
að sjerhver kjósandi nú tapar á ár hverju helming
þess, er hann hefir aflað fjölskyldu sinni til lífsfram-
færis. 0g með því, að halda núverandi ástandi
lengur við, svíkja menn sjáifa sig og þjóðfjelag sitt
á verri hátt, en þótt þeir læddu hundruðum þúsunda
króna af almannafje í sína eigin vasa. Hinir stolnu
peningar kæmu brátt úr höndum þjófanna til eigenda
sinna. En peningar þeir, sem menn með núverandi
fyrirkomulagi glata úr höndum hins ís). þjóðfjelags,
eiga aldrei apturkvæmt«.
Menn myndu kalia slíka umsögn »sleggjudóma«
o. s. frv.
Þeir mættu kalla það hverju nafni, sem þeim
þætti gómsætast, og staía að því, eins og þroski þeirra
leyíir þeim bezt að gtra. Hið sanna í ummælunum
stæði eptir sem áður óhaggað. (Meira)
Fróðleiks-molar.
Þótt það sje mikils virði, gullið, sem íiutzt heflr frá
Kalitorniu, siðan gullnámurnar fundust þar íyrst, þá er
fyrirferðin þó ekki meiri, en svo, að það gæti alit rúmast
i herbergi, sem væri 40 íet á lengd, 20 fet á breidd, og
15 fet á hæð.
*
fie *
Skinandi s k o rkvik indi. Á ýmsum stöðum í
Suður- og Mið-Ameríku eru skorkvikindi, sem eru svo
iskínandi björt, að St. Hansormarnir, sem iinnast víðsvegar
hjer á álfu, komast ekki r neinn samjöfnuð við þau. Ein
tegund þessara skorkvikinda er svo hjört, að eitt kvikindi
nægir til þess, að lýsa heilt heibergi. Þegar unga fólkið
heldur dansleiki, þá fá stúlkurnar sjer venjulega slíka orma,
og festa þeim í hár sitt, eða á búning sinn, og þykir
það ætíð hafa framúrskarandi áhrif í þá átt, að auka á
íegurð þeirra.
*
ffi fifi
Bráðþroska hörn. Menn, sem ferðast hafa um
Indialönd, eru alveg forviða yfir því, hversu börn Hindúa
sjeu bráðþroska, og fljót að taka íramförum. Aþeimaldii
sem börn hjer á álfu eru ekki einu sinni íarin að læra
að þekkja stafina, eru Hindúa börnin þegar orðin fyrirtaks
bandiðna- og iþrótta menn. Sjö ára gamlir drengir skera
út myndir úr trje, svo að það er hreinasta snilld, og það
er mjög algengt, að 10 ára gömul börn geta ofið hina
dýrmætustu og skrautlegustu dúka.
Ljósmyndasmiðir á Rússlandi hafa einkennilega aðferð
til þess, að refsa þeim viðskiptamönnum sínum, sem ekki
borga myndirnar. Þeir iesta mynd sökudólgsins upp i
sýningarskáp sinn, og láta hana — standa á hötði.
fifi
i’fi
Taugahyitin í heila mannsins. Iheilamanns-
ins eru að minnsta kosti 800,000,000 taugahylfi, semhveit
fyrir sig er að öllu sjálfstætt líffæri. Það er áætlað, að
hveit taugahylfl lifi hjer um bil í 00 daga, og deyja eptir
því 5,000,000 taugahyifi á dag, eða 200,000 á klukkustund-
inni, eða hjer um bil 8,500 á mínútu hverri. En að sama
skapi myndast ávalt önnu» ný, svo að heili mannsins
endurnýjast þess vegna algerlega á hverjum 60 dögum.
fifi
fie fifi
I tungumáli Jspansmanna eru um 60,000 orð, og hvert
orð er ritað með sjerstöku merki. Það er öldungis ómögu-
legt fyrir einn mann, að iæra allt málið, og menntaður
Japansmaður þarf heldur ekki að kunna nema hjer um bil
10,000 orð.
fifi
* *
Móða og hrím á gluggum. Mörgum er illa
við móðu og hrím á gluggarúðum, einkum verzlunarmönn-
um, sem viija hafa ýmislegt til sýnis úti við gluggana.
En það er ofureinfalt að verjast þessu. Það þarf ekkert
annað, en að væta rúðurnar ofuriitið með hreinu glj’oerini,
og þá kemur engin móða, ekkert hrim eða neitt þess háttar
á þær. Eptir lengri eða skemmri tíma getur auðvitað
vitjað tii, að ryk setjist á þær, og þarf þá að þurka það
af, og bera aptur á þær glycerin. Meðai þetta er ótvílugt,
og hefir um langan tíma verið notað til þess að verjast
móðu og hrími á eimreiðargluggum.
*
>|c
Mannshár er sjálfsagt einhver arðsamasta verzlunar-
vara, sem til er. Til Lundúna er á ári hverju flutt um
5 ton (10,160 pund), og í París þurfa menn á nál. 200,000
pundum af mannshári að halda á ári, og er það talið að
kosta 640,000 krónur.
GLEYMNI.
Það þykir máske ótrúlegt, að til sjeu svo gleymn-
ir menn, að þeir hafi ekki munað eptir að mæta við
brúðkaup sitt; en þess eru þó mörg dæmi. Bezt í
þeirri röð er þó sjálfsagt sagan af sira Georg Harvest,
sem varð það tvívegis á, að gleyma brúðkaupsdegi
sínum. í fyrra skiptið ætlaði hann að kvongast
dóttur Camptons biskups í Lundúnum, en þegar brúð-
kaupsdagurinn rann upp, þá lagði hann af stað
á fiskveiðar, og mundi ekkeit eptir brúðkaupinu.
Brúöurin varð svo hrygg og reið yfir þessu, að hún
sagði honum þegar upp. Nokkru seinna trúlofaðist
hann annari stúlku, og brúðkaupsdagurinn var ákveð-
inn; en það lá við sjálft, að það brúðkaup færist
einnig fyrir, af sömu orsök og hitt. Hann gleymdi
alveg, að mæta í kirkjunni á hinum ákveðna tíma.
Það var beðið eptir honum fulla kiukkustund, en
hann kom ekki, og var þá sent af stað að leita hans.
Fannst hann þá loksins á efnafræðisstofu sinni í há-
skólabyggingunni, og var hann þar niðursokkinn í
einhverjar rannsóknir, og kom alveg eins og af fjöll-
um, þegar hann var minntur á brúökaupið.
Edison hafði einnig gert sig sekan í töluverðri
gleymni á brúðkaupsdegi sínum. Reyndar mætti
hann á ákveðnum stað og tíma, en þegar er vígslunni
var lokið, skundaði hann beina leið inn á vinnustofu
sína, og sökkti sjer þar svo mjög ofan í vinnu sína,
að hann gleymdi aigerlega bæði brúðkaupsveizlunni,
konunni sinni, og öllu, er að biúðkaupinu laut, og
kom ekki þaðan aptur, fyr en eptir tvo sólarhringa.
Hinn alkunni enski leikari, John Kemble, gipti
sig síðari hluta dags; um kvöldið átti hann að leika
»HamIet«, og hugsaði hann svo mikið um leikinn, að
hann gleymdi alveg hjúskaparsáttmála þeim, sem hann
hafði gengizt undir, áður en hann fór á leikhúsið, og
þegar leikrum var lokið, bjelt hann beina leið heim
í heibergi það, sem hann hafði búið í áður, og svaf
þar um nóttina.
Merkilegasta kona heimsins.
Ucgfrú Evatima Tardo er eflaust hin merkileg-
asta kona, sem til er í heiminum, og engin hefir gef-
ið læknisfræðingunum eins mikið umhugsunarefni,
eins og hún. Jafnvel þó almenningur hafi til skamms
tíma ekki fengið neinar greinilegar sögur af henn1',
þá hafa þó margir læknar og háskólakennarar í mörg
undanfarin ár verið að brjóta heilann um hana, og
allir þeir, sem hafa sjeð hana, bæði í Evrópu og
Ameríku, hafa orðið að játa, að hún væri sú dular-
fuliasta og furðulegasta vera í mannsmynd, sem þeir
hefðu nokkurn tíma sjeð.
Hún er 26 ára að aidri, og hefir alla æfi sina
verið algerlega tilfinningarlaus, að því er líkamann
snertir. Hún finnur ekki til neins sársauka, þótt t. d.
títuprjónum sje stungið á kaf í likama hennar; að
eins finnur hún þá, að eitthvað er komið við hana.
Það hefir verið reynt, að stinga saumnálum upp
undir neglurnar á henni, og halda glóandi járni rjett