Haukur - 29.03.1898, Qupperneq 1

Kemur út 2—3 á mán-
uði. — Árg., minnst 30
arkir, kostar 2 kr,, er
borgist í'yrir 1. apríl. —
Auglýsingar 15 a. smá
leturslínan, annars 1 kr.
hver þumlungur dálks
HAUKuR.
Góðar, en stuttar, íræði-
og skemmti greinar, áð
ur óprentaðar, óskast
sendar útgefandanum,
sem borgar þær vel. —
Utgef. og ábyrgðaður:
Stefán Runólfsson.
ÍSAFJÖRÐUR, 29. MARZ 1898.
I. ÁR.
M17,—18.1
Jafndægrastormur.
(Eptir Bertel Elmgaard.)
—<o>—
Það var komið vor. Regnið og sólin höfðu leyst
snjóinn, en jörðin var ekki farin að grænka. Veðrið
var kalt og hráslagalegt, og akrarnir voru svo votir,
að menn sukku upp fyrir ökla ofan í forarleðjuna,
þegar þeir gengu um þá.
Akrarnir grábrúnu, engin bleiku, skógarkjarrið
svarta, og bóndinn með plóginn, sem ekki gat plægt
jörðina, vegna þess, hve vot hún var — allt virtist að
bíða einhvers með óyndi, einhvers, sem varð að koma,
en kom þó ekki, einhvers, sem nauðsynlega þuríti að
koma, ef náttúran átti að geta tekið nokkurn veru-
legan vorblæ á sig.
En dagarnir liðu þannig hver eptir annan, og æ-
tíð var veðrið hið sama. Akrarnir voru jafn berir
og brúnir, skógarkjarrið jafn svart, og hafið dundi
og stundi, rjett eins og um hávetur.
Útlitið var ískyggilegt, og þessir fáu bleikgulu
sólargeislar, sem endur og sinnum ílögruðu yflr þang-
hrúgurnar í fjörunni, eða moldarhaugana á ökrunum,
bættu lítið úr skák. Það fannst vepjunni líka, sem
ekki þorði enn þá að fara að byggja hreiður, og star-
anum, sem ekki þorði enn að fara að verpa, og sat
þess vegna nllan daginn hálfsofandi á hríslukvistinum
sínum.
Hvað var það þá, sem vantaði? Já, þ.ið var ein-
mitt það, sem enginn vissi. »Það er rjett eins og
þegar maður heflr misst matar)yotina«, sagði sjómað-
ur einn, þegar menn fundust við kirkjuna og töluðu
saman um veðrið. »Já, það er svei mjer satt«, svar-
aði annar; »maður er ekkert veikur, en finnst þó
eins 0g eitthvað gangi að sjer«. Svo töluðu þeir
fram og aptur um fiskveiðar, landbúnað 0. fl., en þá
atvikaðist það einhvern veginn svo, að gönfium bónda
varð það að nefna storm. Og allt í einu leit út
fyrir, að gátan væri ráðin. Orðið »stormur« flaug
eins og örskot frá manni til manns; að fáum sekúnd-
um liðnum var það á hvers manns vörum, bæði karla
og kvenna, og )öngu eptir það, að menn voru komn-
ir í kirkjuna, hjelt þetta orð áfram að hoppa fram og
aptur yfir bekkjabökin. Skyldi það þá áreiðanlega
hafa verið stormur — svona reglulegur, hressandi og
styrkjandi jafndægrastormur, sem allir þráðu svo
mjög? Getur verið. Undarlegt, að engum skyldi
koma það til hugar fyrri.
Að áliðinni nóttu vöknuðu menn við það, að það
brakaði og hrikti svo kynlega, í skamrnbitunum og
sperrunum, og þegar þeir við aptureldinguna ráku
höfuðin út í dyragættin, þá fundu þeir einhvern ó-
venjulega sterkan, ískaldan gust, er stóð af hafl.
Stormurinn óx eptir því sem á leið daginn. Hann
kom æðandi einhvers staðar utan af hafi, grenjandi,
eins og trylltur berserkur. Iíann velti öldunum himin-
háum á undan sjer, eins og leiksoppum, og skellti þeim
svo ógætnislega upp í sandinn, að froðan úr þeim
spýttist langt upp á land.
Þegar hann kom á land, tók hann dauðahaldi i
húsin, hristi þau og skók á alla vegu, og bauð gamla
viðarkjarrinu í dans við sig. En með þvi eð enginn
hafði löngun til þess, að reyna sig við kappann, þá
varð hann ólmur og keskinn, eins og kátur og ó-
skammfeilinn strákur, reif göt á húsþökin, mölvaði
rúður, og ruggaði trjánum, svo að þau gömlu fjellu
að velli, en þau ungu skulfu af hræðslu.
Og ekki tók hann mjúklegar á skýjunum i lopt-
inu. Ymist sópaði hann þeim saman í þjetta flóka,
og barði á þeim með hnúum og hnefum, og ýmist
reif hann þau og tætti í sundur, og rak þau svo með
fleygiferð á undan sjer, eitthvað út í geiminn.
Að eins engin virtust ánægð yfir komu stormsins.
Þau láu róleg og hreiflngarlaus, breiddu út faðminn,
og önduðu að sjer hreina og heilnæma loptinu, sem
hann flutti með sjer handan að yflr hafið.
Skipskaðar og skipströnd voru fremur fátíðir við-
burðir þarna við ströndina, en sjaldan kom þar svo
stormur af hafl samt sem áður, að ekki ræki þar eitt-
hvað í land, og gæfl gamla fjöruverðinum, honum
Óia Yikjær, ýmislegt að hugsa og gera.
Og nú leit svo út, sem það ætlaði að verða meira
en lítið, því að skömmu eptir hádegið höfðu einhverj-
ir sjeð skipi bregða fyrir yzt úti við hafsbrún, og
hafði það auðsjáanlega ekki 1 áðið við neitt, en rekið
fyrir stormi og straumi. Síðar um daginn hafði það
svo sjest öðru hvoru, og ávalt nær og nær ströndinni.
Og þegar gamli fjöruvörðurinn gekk á rekana um
kvöldið, og sá siglutoppa og seglaslitur gægjast öðru
hvoru upp íyrir ölduhryggina, svo sem hálfa milu
undan landi, þá taldi hann það sem gefið, að nú sæti
skipið fast á einhverju sandriflnu þarna úti fyrir, og
að þar hlyti það að liðast algerlega í sundur af sjó-
ganginum.
»Það verður lítið um svefn i nótt«, tautaði hann
við sjálfan sig. »Hjer þyrfti maður heizt að bafa
auga á hverjum flngri............Bófam og þjófum
höfum við nóg af hjer............en þeir ættu bæði
að flengjast og hengjast, ættu þeir............eignir
ríkisins, hm, hm!«
Svo renndi hann hornauga til gamals kofaskriflis,
sem stóð þarna, eins 0g því hefði verið klint utan
i bratta brekku. Dyrnar voru á miðri framhliðinni,
og hurðin hjekk á öðru hengslinu. Gamla og ónýta
stráþakið teygði druslurnar niður á móts við glugg-
ana, og skyggði að mestu leyti á litlu, mosavöxnu
rúðurnar. En fyrir innan gluggana var hrúgað sam-
an mygluðum bjúgum, krukkum með grjónum og baun-
um í, leirpottum, snærum og seglgarnshespum, og
mátti ráða af því, að einhver verzlun myndi vera
rekin í kofa þessum.
»Hamingjan gæfl, að jeg gæti velt þessum kofa
fj . . . . um koll!« tautaði Óli með sjálfum sjer, um
leið og hann gekk fram hjá hreysi þessu. Eu hatt-